Κομματικές ανοησίες για τους ημικρατικούς ή "άλλα θωρούν, αλλά γροικούν τζι άλλα παν τζαι πετάσσουν"

Όταν ακούς τι λένε η κυβέρνηση και τα κόμματα για το μεγάλο φαγοπότι στους διορισμούς των ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή να κλαίεις.
Η επιχειρηματολογία που προβάλλεται είναι ποικίλη και αντανακλά μια αγωνιώδη προσπάθεια της πολιτικής ολιγαρχίας να πείσει την κοινωνία για τη «νομιμότητα» των διαδραματιζομένων.
1.Η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ – άκου κυβερνών κόμμα σε προεδρικό σύστημα- καθώς και οι συνεργαζόμενοι στη νομή της εξουσίας προσπαθούν να πείσουν ότι οι ημικρατικοί οργανισμοί είναι προέκταση του κράτους και της προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής. Συμφωνούμε ότι έτσι είναι. Γιατί πρέπει να διοριστούν κομματικοί στα ΔΣ; Και μη κομματικοί να διοριστούν πάλι η κυβερνητική πολιτική θα προωθείται, αφού οι προϋπολογισμοί του κάθε οργανισμού εγκρίνονται από την κυβέρνηση και τη βουλή.
Από την άλλη ,ο ΔΗΣΥ λέει ότι θέλει να συμμετέχει με ένα εκπρόσωπό του για να ελέγχει τους άλλους. Μα ο έλεγχος με βάση το σύνταγμα γίνεται από τη βουλή και όχι από το κόμμα. Δηλαδή στη βουλή τι θα κάνετε κύριοι του ΔΗΣΥ;
Φυσικά όλα αυτά αποτελούν κενολογίες. Οι διορισμοί είναι σημαντικοί για βόλεμα ημετέρων στα ΔΣ αλλά και για επεμβάσεις/ρουσφέτια στους διορισμούς και προαγωγές.Επιπρόσθετα είναι σημαντική η παρουσία των κομματικών για εξασφάλιση χορηγιών από τους οργανισμούς αλλά και για μίζες στα πλαίσια διευκολύνσεων και προσφορών στο κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται.Ακόμα είναι σημαντικοί για εκδουλεύσεις στους πολίτες για διεκπεραίωση διαφόρων αιτημάτων τους.
Άρα οι διορισμοί είναι συνυφασμένοι με την πολιτική και οικονομική επιβίωση των κομμάτων, με τη νομή και την ιδιοποίηση της εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας.
2.Ένα επιχείρημα που προβλήθηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ είναι και το εξής: με το διορισμό κομματικών διασφαλίζεται «σε μεγαλύτερο βαθμό ο δημοκρατικός αλληλοέλεγχος και κατά συνέπεια μεγαλύτερη θωράκιση απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας οποιασδήποτε μορφής».
Πέρα από η διαστρέβλωση των λέξεων – δημοκρατικός αλληλοέλεγχος- αφού τέτοιος όρος δεν είναι υπαρκτός ( δημοκρατικός έλεγχος είναι η δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να ελέγχουν την εξουσία, κάτι που δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα ), θεωρεί ότι με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στα ΔΣ περιορίζει την αυθαιρεσία. Καλά, σε πιο υπαρκτό δεδομένο το στηρίζει; Αντίθετα, η συμμετοχή όλων εξασφαλίζει ότι θα αυθαιρετούν όλοι αναλαγικά, σύμφωνα με τη δύναμη των κομμάτων. Αυτό λέει η πραγματικότητα και όχι τα παραμύθια που πλασάρουν οι διάφοροι κομματικοί έμμισθοι.
3.Το θέατρο του παραλόγου των κομμάτων και της κυβέρνησης συμληρώνεται με το θέμα της ευθύνης γι αυτές τις γελοιότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την τύχη του λαού μας.Ο Πρόερος του ΔΗΣΥ δηλώνει στις 7 Ιουλίου 2009 ότι «το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποδέιξει άτομα», ενώ στις 9 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: «Έχουν όλοι απαίτηση να πάρουν μέρος στα ΔΣ των ημικρατικών οργανισμών σαν να είναι κεκτημένο αυτό το πτάγμα, είτε είναι συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση, και εγώ ανταποκρίνομαι».
Ο ένας τα ρίχνει πάνω στον άλλο γνωρίζοντας όλοι ότι παρανομούν, ώστε να μη βρεθεί ο ένοχος. Φυσικά την πολιτική ευθύνη για αυτή τη λαφυραγωγία του δημόσιου πλούτου την έχει αποκλειστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γαιτί ακριβώς αντισυνταγματικά αποφάσισε «να ανταποκριθεί" στις διεκδικήσεις των κομμάτων.
4. Η νομιμοποίηση της κομματικής λαφυραγωγίας συμπληρώνεται με βαρύγδουπες αναλύσεις περί δημοκρατίας. Και ο Λευτέρης Χριστοφόρου του ΔΗΣΥ δηλώνει ευθαρσώς: «στη δημοκρατία λειτουργούν τα κόμματα» και «οι εκπρόσωποι του ΔΗΣΥ θα είναι και εκπρόσωποι του κοινωνικού συνόλου». Ενώ ο Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ δηλώνει με βεβαιότητα: «Η κομματοκρατία δεν συνιστά παρά τη μορφή της δημοκρατίας».
Συμφωνούν λοιπόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ότι κομματοκρατία =δημοκρατία. Καλά, είναι δυνατό να είναι το ίδιο πράγμα να κυβερνά το κόμμα με το να κυβερνά ο λαός; Ή οι λέξεις έχουν πρόβλημα ή αυτοί που χρησιμοποιούν τις λέξεις έχουν πρόβλημα όταν ταυτίζουν το κόμμα με το κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα άλμα διανοητικής αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής ανεπάρκειας.
5. Το γελοίο κομματικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη μόνιμη επωδό ότι είναι «αποκλειστικό δικαίωμα που παρέχει το σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»!!! Αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος το εκχώρησε στα κόμματα και τα κόμματα διεκδικούν τα ίδια να αποφασίσουν, τι νόημα έχει η αναφορά; Για να μας πουν ότι όλα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα; Μα περιπαίζετέ μας;

Το παζάρι για τους ημικρατικούς δεν είναι απλώς λαφυραγωγία, ρουσφέτι, διαπλοκή, διαφθορά, αυθαιρεσία, νομή και μίζες. Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που άπτεται της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και όπου επιβεβαιώνεται ότι οι θεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν τυπικά ενώ στην πράξη η πολιτική λειτουργία έχει μεταφερθεί στα κόμματα,που είναι εξωθεσμικοί φορείς. Αυτή η διάσταση της πολιτικής, η οποία επιβλήθηκε από το επιχειρηματικό κεφάλαιο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την κοινωνία.
Αλλά αφορά και το κυπριακό πρόβλημα. Γιατί αυτή η λογική για πρόσληψη της πολιτικής ουσιαστικά ακυρώνει την όποια προσπάθεια για εξεύρεση ενός πολιτικού συστήματος για τη λύση εφόσον αυτοί που διαβουλεύονται τη λύση θεωρούν αυτονόητο ότι θα λειτουργούν εκτός των θεσμών!!! Λειτουργούν όχι με βάση τους θεσμούς αλλά με βάση τη νομή των θεσμών και της εξουσίας!!!Έτσι σκεφτόταν και το 1960 ο Μακάριος. Η διαφορά είναι πως από τη νομή της εξουσίας από τον ένα, τώρα αναφερόμαστε στη νομή από τους λίγους. Σίγουρα είναι μια πρόοδος γι αυτούς που νέμονται την εξουσία. Αλλά όχι για την κοινωνία.
Ζήτω λοιπόν και η Κυπριακή Δημοκρατία, ζήτω και η υπό εκκόλαψη ομόσπονδη δημοκρατία, ζήτω και η ειρήνη, ζήτω και η βλακεία όλων μας.Βλακεία γιατί η πρόοδος σημαίνει πρόταση πρός όφελος της κοινωνίας για τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικου συστήματος και όχι αερολογίες και κενολογίες και συνθηματολογίες που σερβίρουν οι ολιγαρχικοί και αναπαράγουν τα φερέφωνά τους με θαυμαστή πίστη.
(Ο στίχος στον τίτλο είναι του Χριστόφορου Παλαίση)