Kυριαρχία ή ποιος θα είναι ο κυρίαρχος;

Η συζήτηση περί κυριαρχίας με βάση το κοινό ανακοινωθέν έχει ανάψει. Στο λεξιλόγιο που προβάλλεται καταγράφονται πληθώρα εννοιών: εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία, μία και αδιαίρετη ή τρεις και διαιρεμένες και άλλα πολλά.

Το γεγονός ότι σε κάθε πολιτικά συγκροτημένη κοινωνία υπάρχει κάτι που αποδίδεται με την έννοια της κυριαρχίας είναι αδιαμφίσβητητο. Ή, είναι αυτονόητο. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Αλλά για να αξιολογήσεις ένα πολιτικό σύστημα πρέπει να θέσεις ένα άλλο ερώτημα: Ποιος είναι ο κυρίαρχος, ποιος είναι ο κύριος της αρχής; Η απάντηση στο ερώτημα αποκαλύπτει και το είδος της πολιτεύματος αλλά και το επίπεδο της εξελικτικής πορείας της κοινωνίας.

Με βάση το κοινό ανακοινωθέν είναι δεδομένο ότι κυρίαρχος δεν θα είναι λαός, δηλαδή η συνολική κοινωνία ή οι πολίτες. Αυτό είναι μια θέση αποδεκτή γενικά. Γι αυτό και δεν υπάρχει αίτημα από κανένα για κάτι διαφορετικό. Η κοινωνία δεν επικεντρώνεται στο πολιτικό ζήτημα παρόλο ότι το κυπριακό αποτελεί κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα. Ή διαφορετικά, το επίπεδο του αναπτύγματος στην κοινωνία στον παρόντα χρόνο την καθιστά ικανοποιημένη με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα.

Ποιος θα είναι λοιπόν ο κυρίαρχος εφόσον δε θα είναι ο λαός/δήμος;

Η κυριαρχία με βάση το κοινό ανακοινωθέν αποδίδεται σε τρία μορφώματα ή νομικές κατασκευές: το κράτος και τα κρατίδια. Αυτά τα κατασκευάσματα θα κατέχουν την κυριαρχία. Όμως αυτά τα κατασκευάσματα είναι απρόσωπα. Κατοχυρώνουν ότι η κυριαρχία δεν θα ανήκει στο λαό. Αλλά δεν απαντούν στο ερώτημα: Ποιος θα την κατέχει;

Ποιος θα είναι λοιπόν ο κυρίαρχος;

Με βάση την υπαρκτή πραγματικότητα –το κοινό ανακοινωθέν δεν αναφέρει ούτε λέξη- αυτοί που θα κατέχουν την κυριαρχία θα είναι τα κόμματα που υπάρχουν στις δυο κοινότητες/πολιτείες. Αυτοί θα είναι οι φορείς άσκησης της κυριαρχίας με βάση την υπαρκτή πραγματικότητα.

Είναι αρκετό αυτό για να αποσαφηνίσουμε ποιος είναι ο κυρίαρχος; Όχι, γιατί πρέπει να συνδέσεις τον φορέα της κυριαρχίας με την κοινωνική πραγματικότητα. Και να απάντήσεις στο ερώτημα: ποιου το συμφέρον εξυπηρετεί ο φορέας της κυριαρχίας;

Το δεδομένο είναι πως αποκλείεται να εξυπηρετείται το κοινό συμφέρον , δηλαδή το συμφέρον Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Οι φορείς της κυριαρχίας μπορεί να εξυπηρετούν το ίδιον συμφέρον, το κομματικό συμφέρον, το διαπλεκόμενο συμφέρον, το συμφέρον των φορέων οικονομικής δύναμης. Διαφορετικά, ο κυρίαρχος εξυπηρετεί ατομικά ή μερικά συμφέροντα και όχι το κοινό συμφέρον.

Ποιος θα είναι ο κυρίαρχος λοιπόν με βάση την κυοφορούμενη λύση; Η υφιστάμενη πολιτική ολιγαρχία –τα κόμματα- και η οικονομική ολιγαρχία. Αυτοί θα καθορίσουν τις αποφάσεις με βάση το συμφέρον τους και όχι το συμφέρον της κυπριακής κοινωνίας συνολικά.

Ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει με βάση την κυοφορούμενη λύση; Αυτό ενδιαφέρει την κοινωνία γιατί στην παρούσα φάση της εξελικτικής της πορείας προτεραιότητά της είναι το οικονομικό και όχι το πολιτικό ζήτημα.

Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να συντηρήσει και να επαυξήσει τα οφέλη της από τη λύση και φυσικά θα το επιτύχει. Σίγουρα, η κοινωνία θα έχει απώλειες με την έννοια ότι τις ζημιές που προκαλεί η λύση και οι αναπροσαρμογές που θα γίνουν, θα κληθεί να τις πληρώσει προς όφελος των λίγων της μιας ή της άλλης πλευρά ή και των δύο. Αυτό στην πράξη σημαίνει μια απομείωση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών.

Τι σημαίνει σε αυτές τις συνθήκες το δημοψήφισμα;

Το δημοψήφισμα σε ολιγαρχικές πολιτείες δεν σημαίνει δημοκρατία. Η θέσπιση ενός ευκαιριακού δήμου ο οποίος καλείται μέσα σε δοσμένες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί εν αγνοία του και χωρίς επαρκή πληροφόρηση και με κριτήριο όχι πολιτικό αλλά οικονομικό καλείται να αποφασίσει για ένα ζήτημα καθαρά πολιτικό, αποτελεί διακωμώδηση της δημοκρατίας ή πιο σωστά νομιμοποίηση της ολιγαρχίας. Γιατί ο λαός μπορεί να κληθεί να αποφασίσει «δημοκρατικά» με το «πιστόλι στον κρόταφο»!!! Δηλαδή, να επικύρωσει  έκων-άκον την βούληση κάποιου άλλου. Έτσι θα δικαιωθεί η ολιγαρχική άρχουσα τάξη που θεωρεί το λαό ως μια μάζα ηλιθίων.

ΥΓ. Όταν ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξαπατά εξώφθαλμα τους πολίτες σε σχέση με το κοινό ανακοινωθέν και οι πολίτες ούτε καν το αξιολογούν αρεσκόμενοι να εξαπατούνται, τότε αυτό δικαιώνει πλήρως την ολιγαρχική τάξη για τις όποιες επιλογές της. Γιατί φανερώνει ότι η κοινωνία από πολιτική άποψη βρίσκεται σε νηπιακή ηλικία. Και αμέσως ως καλοκουρδισμένα βιολιά αρχίζουν τις συνήθεις κακόγουστες συγχωρδίες: υπέρ ή κατά των συνομιλιών, υπέρ ή κατά της ομοσπονδίας, ισχυρή και ανίσχυρη κεντρική εξουσία και λοιπά. Κανένας δεν διερωτάται: στα πλαίσια της λύσης πώς η κοινωνία στο σύνολό της θα ενισχύσει την πολιτική της θέση, άρα και το συμφέρον της;  Άρα, η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δικαίως επικεντρώνεται στο πόσο επώδυνη θα είναι η λύση για την κοινωνία και όχι για τους ίδιους τους ολιγαρχικούς.