ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ και ...χειροκροτήματα!!!

Η έκδοση διατάγματος από τον Υπουργό Οικονομικών  με το οποίο προνοείτο η επιβολή συγκεκριμένων όρων εργασίας σε 300 υπαλλήλους- μέλη της ΕΤΥΚ  που εργοδοτούνται στη Συνεργατική Κεντρική Τράπεζα ενέχει μια ιδιαίτερη σημασία.

1.Από πλευράς κυβερνητικής πολιτικής η έκδοση διαταγμάτων είναι μια πάγια τακτική, απότοκος της μνημονιακής εποχής. Η κυβέρνηση, μπροστά στη δήθεν «έκτακτη ανάγκη», ουσιαστικά έχει ενισχύσει την εξουσία της με την έγκριση της βουλής. Ή διαφορετικά, το πολιτικό σύστημα έχει γίνει πιο αυταρχικό.

2.Από την πλευρά της κοινωνίας, η ενίσχυση του αυταρχισμού της εξουσίας αυτόματα επιφέρει περιορισμό των ελευθεριών των πολιτών.Ή διαφορετικά, στην μνημονιακή εποχή το πολιτικό σύστημα γίνεται πιο ανελεύθερο με πρόσχημα την κρίση.

3.Από την πλευρά της θέσης της εργασίας στη λειτουργία του οικονομικού συστήματος, η απόφαση δηλώνει φανερά την υποβάθμιση της θέσης της εργασίας στην αντίληψη των φορέων της εξουσίας. Ή διαφορετικά, οι φορείς της εξουσίας του κράτους υλοποιούν τις δεσμεύσεις τους να υπηρετήσουν την «οικονομική αγορά», σε βάρος φυσικά της εργασίας. Και αυτό προκειμένου να αποδοθούν τα εύσημα από τους φορείς της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας μέσω των «οίκων αξιολόγησης» και να «ενθαρρυνθούν» οι ξένες επενδύσεις.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής αντίληψης επιβεβαιώνεται στην πράξη η ανατροπή στις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας με την στήριξη των πρώτων από τους φορείς της κρατικής εξουσίας. 

4.Από άποψη επικοινωνιακή, η πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να στείλει το μήνυμα της ματαιότητας κάθε αντίδρασης, ώστε να εξασφαλιστεί και να διαιωνιστεί το σχέδιο απόλυτης υποταγής της κοινωνίας στα σχέδια της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.

Η ανατροπή στις σχέσεις μια χούφτας αδίστακτων πολιτικών και επιχειρηματιών από τη μια, που αφού χρεοκόπησαν το σύστημα και φόρτωσαν τα βάρη στους πολλούς και με πολλή αναίδεια προσπαθούν να παρουσιαστούν και ως σωτήρες, και της κοινωνίας από την άλλη είναι το κύριο πρόβλημα σήμερα που απαιτεί απαντήσεις.

Οι ετσιθελισμοί της κυβέρνησης είναι αναμενόμενοι. Οι πανηγυρισμοί ή και οι εικονικές διαφωνίες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας επίσης αναμενόμενοι. Μη αναμενόμενο είναι  να υπάρχουν πολίτες που  επικροτούν τέτοιες αυταρχικές πρακτικές. Αυτοί οι πολίτες δεν έχουν συνείδηση της ελευθερίας –άρα δεν είναι ελεύθεροι- και κατήντησαν- όντας αφελείς- φερέφωνα αυτών που μηχανεύονται σχέδια εναντίον τους ή , πιο σωστά, την υποδούλωσή τους.  

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΦΕΡΕΦΩΝΟ ΜΙΑΣ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ, ΑΥΤΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ.