Το «κοινό ανακοινωθέν» ως απάτη

Τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι τακτικοί θαμώνες τους προσπαθούν να μας στείλουν το μήνυμα περί «της κρισιμότητας των στιγμών» και  «των δραματικών εξελίξεων». Τα  παπαγαλάκια σέρνουν τη συνήθη επωδό – τους έλειψαν οι λέξεις- με αφορμή το κοινό ανακοινωθέν για λύση του κυπριακού.

Πώς μας προέκυψε το κοινό ανακοινωθέν;

-Αρχικά, λόγω υποτίθεται της οικονομικής κρίσης, ο Πρόεδρος δεν μπορούσε  να ασχοληθεί με το κυπριακό, αφού ήταν επικεντρωμένος στην αντιμετώπιση δήθεν της οικονομικής κρίσης. Φυσικά ο Πρόεδρος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει ποσώς την οικονομική κρίση. Αυτό που είχε ανάγκη ο Πρόεδρος και η κομματοκρατία –και πράγματι απαιτούσε αρκετό χρόνο και προσπάθεια –ήταν η διαχείριση των συνεπειών. Όχι ως προς την κοινωνία, αλλά ως προς τη διάσωση του κομματικού συστήματος. Και αφού για έξι μήνες σύσσωμη η κομματοκρατία κοροίδευε τον κόσμο νυχθημερόν «περί απόδοσης ευθυνών και τιμωρίας των ενόχων» και ο κόσμος εκτονώθηκε, πέρασε στο επόμενο στάδιο.

-Το δεύτερο στάδιο αφορούσε την έναρξη συνομιλιών για σύνταξη κοινού ανακοινωθέντος. Το επιχείρημα ήταν πως έπρεπε δήθεν να ξεκαθαρίσει η βάση των διαπραγματεύσεων. Αυτά ηταν φυσικά επικοινωνιακές ανοησίες. Ο πραγματικός στόχος ήταν να ανακτήσει το χαμένο κύρος του μέσα στην κοινωνία ο Πρόεδρος, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει με μια κάποια αξιοπιστία στη διαδικασία που θα ακολουθούσε. Παράλληλα, στόχευε να ελέγξει στο μεγαλύτερο βαθμό τις κομματικές ηγεσίες ή να τις εντάξει στη λογική που είχε σχεδιαστεί.

-Αφού πάλι πέρασαν άλλοι έξι μήνες, με μια αστραπιαία κίνηση των ΗΠΑ οι δυο πλευρές συμφώνησαν στο κοινό ανακοινωθέν!!! Δεν έχει σημασία αν δεν έχει αποσαφηνιστεί η βάση των διαπραγματευσέων, όπως οι ίδιοι διακήρυτταν. Σημασία έχει πως ο Πρόεδρος και οι άλλοι εμπλεκόμενοι έκριναν πως οι συνθήκες είναι ΤΩΡΑ ώριμες για έναρξη των συνομιλιών.

Συμπερασματικά, οι δώδεκα μήνες διακυβέρνησης Αναστασιάδη σε σχέση με το κυπριακό χρησιμοποιήθηκαν καθαρά για επικοινωνιακούς λόγους: να ανακτήσει το κύρος του ο Πρόεδρος ως αξιόπιστος ηγέτης και να ελέγξει πλήρως στο εσωτερικό τις πολιτικές και άλλες δυνάμεις.

Από άποψη ουσίας το κοινό ανακοινωθέν δεν ενέχει ιδιαίτερη σημασία με την έννοια ότι δεν προσθέτει κάτι καινούριο. Από άποψη διαδικασία όμως είναι ιδιαίτερα σημαντικό:

-Πρώτον, αναδεικνύεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος των ΗΠΑ. Αυτό υποδηλώνει και μια υποβάθμιση του ρόλου του ΟΗΕ αλλά και την εκφρασμένη ποικιλοτρόπως βούληση του κυρίου Αναστασιάδη να προσδεθεί πλήρως στο άρμα τους ή να λειτουργήσει ως υπηρέτης τους. Πιστεύει πως μέσα από αυτή την εξάρτηση θα εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση, τη συντήρηση της κομματοκρατίας και τη δαιώνιση των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, την οποία υπηρετεί ως διακινητής της ιδεολογίας των νεοφιλελευθέρων και της «καλής διακυβέρνησής» τους.

-Δεύτερον, αναδεικνύεται πως ο κύριος Αναστασιάδης ουδόλως έχει απομακρυνθεί από τις πάγιες θέσεις του στο κυπριακό πρόβλημα. Πιστεύει, όμως, πως οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές από το 2004 και με την κατάλληλη επικοινωνιακή πολιτική θα μπορέσει να τις επιβάλει.

-Τρίτον, αναδεικνύεται ότι  το πρόβλημα αντιμετώπιζεται από τους εμπλεκόμενους ως καθαρά επικοινωνιακό παιγνίδι. Επομένως, αποκτά ιδιαίτερη σημασία όχι η ουσία αλλά το φαίνεσθαι, δηλαδή ο τρόπος που θα σερβίρεις το προϊόν στα άλογα όντα. Ή, οι αποφάσεις επί της ουσίας έχουν ήδη ληφθεί.

-Τέταρτον, αυτοί που θα καθορίσουν τις εξελίξεις είναι οι τρίτοι –εξωγενείς παράγοντες –και όχι η κυπριακή κοινωνία στο σύνολό της. Η κυπριακή κοινωνία –Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι -  αντιμετωπίζεται ως μάζα ηλιθίων. Σε αυτά τα πλαίσια, τα κόμματα,η κυβέρνηση και οι διάφοροι συγκατανευσιφάγοι έχουν συνείδηση της πλήρους αδυναμίας τους και θα πράξουν αναλόγως, δηλαδή θα υπηρετήσουν με συνέπεια τις όποιες εντολές γιατί και η δική τους πολιτική και οικονομική επιβίωση εξαρτάται πλήρως από τους τρίτους. Ή, όπως θα έλεγε και ο κύριος Χάσικος: «Η πολιτική που ακολουθούμε εξ ανάγκης, δηλαδή η πολιτική του μνημονίου, είναι διαφορετική από αυτή που εξήγγειλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτή η πολιτική είναι πιο ισχυρή από τη δική μας πολιτική».

Θα πει κάποιος: καλά, δε θα γίνει στο τέλος δημοψήφισμα; Θα γίνει. Γιατί να μην γίνει; Αλλά είναι γνωστό πως η βούληση των ατόμων διαφοροποιείται ανάλογα με τα δεδομένα που έχουν μπροστά τους. Με διαφορετικά δεδομένα και η βούληση της κοινωνίας θα είναι διαφορετική. Αυτό είναι και το μοναδικό πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι διάφοροι επικοινωνιολόγοι. Όχι οι πολιτικοί. Και μέχρι στιγμής τα πηγαίνουν μια χαρά με μια κοινωνία που αρέσκεται να εξαπατάται και να αυτο-απατάται.