Ενδιάμεση συμφωνία στο κυπριακό πρόβλημα: περί σχεδίων και μεθοδεύσεων

Σε ένα κείμενο του Κ. Βενιζέλου στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 23/8/2009 και με τίτλο «Φλερτάρουν με ενδιάμεση συμφωνία», αναφέρονται και τα εξής: «Όπως πληροφορούμαστε, εάν δεν είναι εφικτή η επίτευξη συμφωνίας και η διενέργεια δημοψηφισμάτων μέχρι τις αρχές του 2010, θα ενεργοποιηθεί το σχέδιο Β, το οποίο θα επικεντρωθεί στο ενδεχόμενο ενδιάμεσης συμφωνίας».
Ο κ. Κώστας Βενιζέλος, εφόσον επαγγέλλεται το δημοσιογράφο, οφείλει να ενημερώνει αντικειμενικά τους πολίτες και όχι να γίνεται «νεροκουβαλητής» πληροφοριών.
Για να υπάρχει σχέδιο Β , λογικά πρέπει να υπάρχει και σχέδιο Α. Όπως είναι γνωστό, από την αρχή της διαδικασίας, καθορίστηκε ότι υπάρχει μόνο το σχέδιο Β, δηλαδή η λογική της ενδιάμεσης συμφωνίας, όπως λέγεται. Η λογική της ενδιάμεσης συμφωνίας ταυτίζεται με τη λεγόμενη εσωτερική πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Οι συμφωνίες εγκαθίδρυσης –εγγυήσεων και ασφάλειας –θα συζητηθούν σε κατοπινό στάδιο. Αυτές είναι οι θέσεις του κ. Χριστόφια και των Άγγλων, οι οποίοι ουσιαστικά καθορίζουν την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Ερωτηθείς λοιπόν για το θέμα των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας (6/6/2008, μετά την υπογραφή του Μνημονίου Συναντίληψης)είπε ότι «οι Συνθήκες του 1960 είναι πολύ σημαντικές για την Κυπριακή Δημοκρατία διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δημιουργήθηκε σύμφωνα με αυτές τις Συνθήκες. Έτσι και οι δύο (χώρες) υποστηρίζουμε τις Συνθήκες του 1960 και αυτό δεν είναι τυχαίο. Για αυτό το λόγο ανέφερα ότι συμφωνούμε ότι το ενιαίο κράτος θα μεταμορφωθεί σε ένα διζωνικό, δικοινοτικό ομόσπονδο κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Είναι πολύ σημαντικό για την Κύπρο. Η ύπαρξη των Βάσεων, ή η κατάργηση των Βάσεων δεν είναι στην ατζέντα καμιάς εκ των χωρών μας τώρα. Δεν ήταν στην ατζέντα της Κυβέρνησης του Μακαρίου, του Κυπριανού, του Βασιλείου, του Κληρίδη και του Παπαδόπουλου. Αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε με τους Τουρκοκύπριους, ως ιδιοκτήτες, ως εταίροι στην Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, αφού επουλώσουμε τις πληγές που προκλήθηκαν από την εισβολή, την κατοχή, αυτή τη μακρόχρονη τραγωδία για ολόκληρο το λαό της Κύπρου. Έτσι ο διάλογος που θα προωθήσουμε, ή θα συνεχίσουμε, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά και των δύο μας σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις Συνθήκες του 1960».
Ο δε Βρετανός ΥΠΕΞ δήλωνε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2009:
«Πρώτον, η λύση πρέπει να προέλθει από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους.Δεύτερον, όσον αφορά τις εγγυήσεις, αναμένουμε πρώτα από τις δύο πλευρές,να φθάσουν σε μια συμφωνία και στη συνέχεια θα δούμε πώς μπορούμε να διευκολύνουμε τις συνομιλίες».
Η λεγόμενη ενδιάμεση λύση ευνοείται από τους Άγγλους και τον Πρόεδρο Χριστόφια αλλά και τον Ταλάτ. Ο χρονικός ορίζοντας είναι ο Απρίλιος του 2010, δηλαδή οι προεδρικές εκλογές στα κατεχόμενα. Με την πρόταση Χριστόφια για το σύστημα διακυβέρνησης ουσιαστικά ευνοούνται οι Χριστόφιας-Ταλάτ. Θεωρούν ότι στις συνθήκες που θα δημιουργηθούν τότε, ουσιαστικά θα εξασφαλίσουν επανεκλογή τους στο προεδρικό αξίωμα. Δηλαδή το κίνητρό τους είναι καθαρά το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον.
Η ενδιάμεση λύση με προκήρυξη γενικών εκλογών τον Απρίλιο του 2010 ουσιαστικά δημιουργεί συνθήκες πανομοιότυπες με το 1959. Δηλαδή η λύση να νομιμοποιηθεί μέσω της εκλογικής διαδικασίας αλλά και οι κομματικές δυνάμεις να συρθούν στην αποδοχή της ενδιάμεσης λύσης μέσα από τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία.
Τα ίδια δηλαδή που έκανε ο Μακάριος με τους Άγγλους τότε και με τις διαμαρτυρίες του ΑΚΕΛ, τα κάνει σήμερα ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ με τους Άγγλους!!! Με τέτοιες μεθοδεύσεις οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι εξαπατούν τους πολίτες!!!
Η προηγούμενη σφικτοθηλιά που έδεσαν το 1959 στον κυπριακό λαό – Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους – η διεθνής και η τοπική ολιγαρχία, κράτησε 50 χρόνια. Τούτη η σφικτοθηλιά πόσο θα κρατήσει;
Γιατί σφικτοθηλιά; Γιατί το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κατέχει τον κυπριακό λαό. Αυτό είναι το ζήτημα για τους Άγγλους, Τούρκους και τους ντόπιους κομματάρχες. Το ζήτημα είναι να μην κατέχεται από κανένα ο λαός. Όμως ο λαός δεν έχει τέτοια ενδιαφέροντα. Οπόταν το ζήτημα είναι αν θα μας κατέχουν και πόσο οι ντόπιοι και οι ξένοι. Και πρόσκαιρα θα πανηγυρίζουμε,γιατί ίσως αλλάξουμε αφέντες. Και μετά πάλι θα θρηνούμε για την στραβόμαρά μας. Όμως θα δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες για νέους αγώνες των υπηκόων.