Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

Φυγοστρατία, αναθεματισμοί και πατριωτισμοί

Τις τελευταίες εβδομάδες κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ ανέδειξαν ως πρώτο θέμα τη φυγοστρατία, φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις. Όλο και περισσότεροι νέοι, με διάφορα προσχήματα, δεν υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία.
Όλη αυτή η συγχορδία, με κάθε σοβαρότητα καταπιάστηκε με το πρόβλημα, στέλλοντας τα «κατάλληλα μηνύματα» στην κοινωνία. Οι προσεγγίσεις ήταν ποικίλες: εθνικές,ηθικές, κατασταλτικές. Ποιος φταίει;
Οι «τρελλοί» - αυτοί που απαλλάσσονται με τρελλόχαρτα - , οι ψυχίατροι – αυτοί που χορηγούν τα τρελλόχαρτα-, οι γονείς – αυτοί που πληρώνουν τα τρελλόχαρτα-, η κρίση των αξιών- τα τρελλόχαρτα πάνω από την πατρίδα -, η κοινωνία ολόκληρη.
Ποιος δε φταίει; Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί!!!Αυτοί, οι καημένοι αγωνιούν για το υπαρκτό φαινόμενο,αγωνιούν να βρουν λύσεις!!!
Γιατί λοιπόν οι παλαιότερες γενιές προθύμως υπηρετούσαν τη θητεία τους ενώ σήμερα οι νέοι διστάζουν ή αρνούνται;
Οι εθνικοί κίνδυνοι - πραγματικοί ή φανταστικοί, υπαρκτοί ή επινοημένοι -που κατά κόρον προέβαλλαν οι κρατούντες από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, σήμερα ούτε προβάλλονται ούτε και μπορούν να προβληθούν.
Αυτοί λοιπόν που επικαλούνταν τους εθνικούς κινδύνους στα πλαίσια της λογικής του έθνους – κράτους στερέωσαν την εξουσία τους για «χάρη του έθνους» και η κοινωνία πλήρωσε το τίμημα.
Από την άλλη εξωγενείς παράγοντες – παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, ευρωπαϊκή ένωση – σταδιακά απομειώνουν στη συνείδηση του πολίτη και το έθνος και το κράτος, όπως γίνονταν αντιληπτά ως τη δεκαετία του 1980.
Ο εθνικός πατριωτισμός σταδιακά υποχωρεί στη συνείδηση του πολίτη και σήμερα δε λέει κάτι στους νέους. Η έννοια της πατρίδας με την έννοια της κοινής στέγης μιας κοινωνίας δε λέει κάτι στους νέους.
Από τη δεκαετία του 1990 λοιπόν επέρχονταν αλλαγές που θα έπρεπε να προβληματίσουν τους κρατούντες. Ύπνώτταν και μοναδική τους έγνοια ήταν η εξουσία. Και πράγματι τα κόμματα κατόρθωσαν να ελέγξουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και να εμπεδώσουν στην κοινωνία τις κομματικές πελατειακές σχέσεις. Ο κομματικός πατριωτισμός αντικατέστησε σταδιακά τον εθνικό πατριωτισμό.
Η αποδυνάμωση λοιπόν του κράτους και του έθνους στις μέρες μας θέτει επί τάπητος το θέμα του πατριωτισμού. Γιατί ένας νέος να θέλει να αγωνιστεί ή και να θυσιαστεί γι αυτή την πατρίδα;
Αν γίνει αποδεκτό ότι στις μέρες μας ο εθνικός πατριωτισμός θα αντικατασταθεί από έναν πολιτειακό πατριωτισμό, τότε τίθεται το θέμα του πολιτικού συστήματος της πολιτείας. Έχουν επέλθει πολιτικές αλλαγές που να ωθούν τον πολίτη στη συνειδητοποίηση ότι αξίζει να αγωνιστώ γι αυτή την πολιτεία;
Ουδεμία αλλαγή έχει γίνει προς όφελος της κοινωνίας ώστε να αναπτυχθεί ο πολιτειακός πατριωτισμός. Αντίθετα, η κοινωνία είναι μάρτυρας ότι μια ολιγαρχία καρπούται και το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα σε βάρος της. Και σωστά εκλαμβάνει το σύστημα ως αντίπαλο. Γιατί να το υπερασπιστεί ο νέος;
Αυτοί λοιπόν που οικειοποιήθηκαν το πολιτικό σύστημα, βουτηγμένοι μέσα στη σήψη και τη διαφθορά, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν τους όποιους θεσμούς στην αποσάρθρωση.
Με όπλο λοιπόν την εξουσία οι κομματάρχες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν, κατήργησαν κάθε έννοια ισονομίας των πολιτών. Αρχικά βόλευαν τους ημέτερους σε θέσεις λιγότερο «επώδυνες» στο στρατό: από τη μια οι βολεμένοι με μέσο και από την άλλη οι «απλοί πολίτες», που πλήρωναν και για τους βολεμένους. Μετά οι κομματάρχες άνοιξαν τις πόρτες της «εξόδου»από το στρατό για τους ημέτερους. Τώρα που έμαθαν το «κόλπο» και οι «α-βόλευτοι», τώρα υπάρχει πρόβλημα, λένε με κάθε σοβαρότητα.
Το πρόβλημα φυσικά βρίκεται στο μυαλό τους, γιατί αυτοί κατασκεύασαν το πρόβλημα και όχι στους νέους που παίρνουν τρελλόχαρτα και αποφεύγουν τη στρατιωτική θητεία.
Το γεγονός ότι όλοι οι νέοι – αλλά και οι έφεδροι - θεωρούν σήμερα το στρατό «χάσιμο χρόνου» , αυτή η κυρίαρχη αντίληψη επιβάλλει έναν αναστοχασμό για την έννοια του έθνους –της συλλογικής ταυτότητας - που είναι πρόβλημα πολιτικό και εστιάζεται στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος ή την ανάγκη για δημιουργία νέων συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους πολίτες, που να συνάδουν με τις τωρινές πραγματικότητες των νέων.
Με φοβέρες και ηθικολογίες και κινδυνολογίες δεν επιλύονται τα προβλήματα. Απλώς η εξουσία σήμερα μπορεί να πάρει κάποια μέτρα που θα επιβραδύνουν το αναπόφευκτο, ότι δηλαδή οι νέοι νιώθουν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπηρετήσουν στο στρατό. Και αυτοί που υπηρετούν πιο πολύ το κάνουν για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους,παρά το θεωρούν ως προσωπικό χρέος προς την πατρίδα.
Οι νέοι λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Και πολιτικές προτάσεις αντίκρυσής του δεν υπάρχουν. Γιατί τα κόμματα στοχάζονται με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960 και οινέοι στοχάζονται με βάση δεδομένα ενός εντελώς διαφορετικού μέλλοντος και τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος!!!Και ευτυχώς που το κατανοούν. Και είναι αισιόδοξο που οι νέοι αμφισβητούν κάθετί που δε συνάδει με τις πραγματικότητές τους. Γιατί έτσι θα διευρύνουν την ελευθερία τους. Αισιόδοξο είναι πως και οι γονείς τους στηρίζουν.Κάτι ξέρουν και αυτοί.Όσο για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους ολιγαρχικούς; Ας τους να βοούν με τις άναρθρες κραυγές τους στο πολιτικό κενό που οι ίδιοι δημιούργησαν.

12 σχόλια:

koutso είπε...

Tι κρίμα που χάθηκαν τόσες ζωές για ψευδο-ιδέες και για ικανοποίηση των πολιτικών κομμάτων, είμαστε τελικά τόσο πρόβατα ρε γαμώτο.

Κάτω απο αυτές τις συνθήκες ούτε εγώ,ούτε οι τρείς μου γιοί θα σκοτωθούμε για να αυνανίζονται οι πολιτικοκάφροι μας στις τηλεοράσεις,στα εγκαίνια και στις πανηγύρεις.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με όσα έγραψες.Υπάρχει όμως ένα γενικότερο θέμα: Οι στρατοί υπηρετούν τη συλλογική ταυτότητα;
Εν να ήταν καλό να συζητηθεί τι υπηρετούν οι στρατοί. Τζιαί όι μες τα τετριμμένα που ακούουμεν "μα είμαστιν μια ημικατεχόμενη πατρίδα κλπ κλπ".

Εν τζαί πιστεύκω να νομίζει κανένας προοδευτικός άνθρωπος πως η λύση του προβλήματος μας εν να κριθεί που τους στρατιωτικούς συσχετισμούς. Οι υπερδυνάμεις μπορεί να έχουν τους λόγους τους να θέλουν στρατούς, για να φυλάξουν τζείνα που αρπάσσουν στον πλανήτη τζαι να τρομοκρατούν. Εμείς;

Σε ούλλον τον κόσμο τι υπηρετούν οι στρατοί; Για ποιους σκοτώνουνται οι φαντάροι; Εν είναι για τούντην ολιγαρχία που λαλείς;

Άρα γιατί οι νέοι να πηαίνουν; Το μόνο ζήτημα που υπάρχει εν το ότι αντί η κοινωνία να κινηθεί συλλογικά , να παραδεχτεί συνειδητά την αμφισβήτηση τζιαί να αμφισβητήσει τα πασιά λόγια για την πατρίδα δήθεν, πάσιν ατομικά στους γιατρούς, ψυχίατρους τζιαί στους πολιτικούς με μέσον.

Αναγνώστης

andreas f.stavrou είπε...

Η έννοια του στρατού, η έννοια της συλλογικής ταυτότητας είναι συνυφασμένα στο χρόνο με το εκάστοτε πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Δεν είναι στατικές έννοιες ούτε υπάρχουν συνταγές.
Στην παρούσα χρονική συγκυρία υπήρετουν τις ανάγκες των δυνατών-της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας γιατί το υπερκρατικό και το τοπικό σύστημα λειτουργεί με βάση το νόμο της δύναμης.

Ανώνυμος είπε...

Dimokratike me sigxises.
Pos mporis san dimokratikos anthropos na min iperaspizese tin isonomia? Oloi exoume efthines apenanti sto kratos kai alimono an epilegame poies apo autes tha ekplirosoume.


Oso gia to ti simveni kai mia merida ton neon (kai oxi oloi oi neoi opos esi lanthasmena tonizis) den theloun na kanoun strato auto ine aplo.


San neos milo me poli kosmo kai vlepo oti tin moni politelia pou anagnorizoun kapioi ine auti tou ploutou kai ton ilikon agathon kai oxi tin politelia tou na mporis na niothis perifanos gia ton eauto sou, tin eleutheria kai axioprepi simperifora sou.
Me pio apla logia ine a3ioi na filisoun kai katourimenes podies ftanoi na paroun kapoia ilika agatha parapano.

Auto ftei pou poloi feugoun me treloxarto! Den ftene oi politikoi alla oi daskaloi kai oi ikogenies pou den tous emathan na ine pragmatikoi ANTHROPOI kai pragmatikoi Ellines tis Kiprou me oti auta simperilamvanoun.

Oso gia ta dithen dilimata an xriazete stratos i oxi i apantisi ine zografismeni ane3itila pano ston pentadaxtilo , exi tin ixo olon ton adialakton kai epektatikon diloseon tis Tourkikis politikis, arithmei se dekades xiliades stratiotes kai armata maxis pou vriskontai se grammi epithesis pano ston pentadaxtilo kai etsi gia na telioso den 3ero pos ftasate sto simperasma oti oi stratoi ine mono gia na exipiretoun ta simferonta ton megalon tis gis, alla tha prepi mallon na sas thimiso oti oi stratoi mporoi na ine kai apeleftherotikoi kai antistasiakoi opos itan para polles fores stin makreoni istoria tou ethnous mas.

Christos

andreas f.stavrou είπε...

Δε σε σύγχυσα εγώ, μάλλον κάτι άλλο.Τι σχέση έχει η δημοκρατία με ευθύνες απέναντι στο κράτος;

Αν μου ορίσεις τον πραγματικό Έλληνα και τον πραγματικό άνθρωπο - όχι εκείνο που φαντάζεται ο καθένας ότι είναι - τότε δεν έχω λόγο να αντιλέγω μαζί σου.

Η αναφορά σε στρατό υπονοεί αυτό που ονομάζεται σήμερα στρατός του έθνους -κράτους, γι αυτό μιλούμε.
Μια και είσαι τόσο υπέρμαχος του ελληνισμού, αν γράφεις και με ελληνικούς χαρακτήρες, θα διευκόλυνες την επικοινωνία.

Ανώνυμος είπε...

Signomi gia ta greeklish (kapoia stigmi prepi na katevaso apo kapou ta ellinika…)


Oso gia ta erotimata pou mou etheses, oi ennies tis dimokratias kai tis isonomias ine amesa sindedemenes ston 20o aiona.

Oso gia ton pragmatiko anthropo ine autos pou exei a3ies kai idanika opos tin eleftheria tin dikaiosini tin isonomia. Den meni apathis otan kapios tou katapata auta ta anthropina tou dikaiomata kai agonizete gia na ta epanaxtisi. O Ellinas mesa stin istoria tou mas edi3e oti polemaei gia auta ta agatha xoris na afini tin ikonomiki eumaria na ton apoxaunoni.

andreas f.stavrou είπε...

Η έννοια της δημοκρατίας και της ισονομίας είναι συνεδεδεμένες στον 20 αιώνα; Σωστό υπό μια έννοια γιατί οι άνθρωποι στη δύση ζητούσαν αντικειμενικοποίηση του δικαίου κατά την έξοδό τους από τη φεουδαρχία.
Φυσικά το πολίτευμα που ονόμασαν δημοκρατία ουδεμία σχέση είχε με αυτή. Η δημοκρατία είναι το πολιτικό σύστημα όπου η εξουσία μεταφέρεται από το κράτος στο δήμο, στο λαό.
Τα τωρινά πολιτικά συστήματα της δύσης είναι προ-αντιπροσωπευτικά και φυσικά ολιγαρχικά. ΣΕ αντιστοιχία με την εξέλιξη της πόλης κράτους στα αρχαία χρόνια βρίσκονται από άποψη ανθρωποκεντρική στον 7ο π.Χ. αιώνα.
Συμφωνώ μαζί σου ότι η έννοια του ανθρώπου ταυτίζεται με την ελευθερία. Η διαφορά μας έγκειται ότι εσύ την περιορίζεις στην εθνική ελευθερία, την ελευθερία έναντι τρίτου έθνους, όμως υπάρχει και η ελευθερία εντός του κράτους. Είναι εξίσου σημαντική για τον άνθρωπο. Δεν μπορείς να υπσοτηρίζεις τη μια και να αγνοείς την άλλη. Και εντός του κράτους, πέρα από την ατομική υπάρχει και η κοινωνική καιη πολιτική ελευθερία, όπως έδειξε και η ιστορία των Ελλήνων.
Εφόσο ταυτίζεις τον άνθρωπο με την ελευθερία αυτονόητα η ελευθερία υπέρκειται της ευμάρειας.Σε αυτό συμφωνώ. Εφόσον εννοείται έχεις επιλύσει με κάποιο τρόπο το οικονομικό ζήτημα. Αν όχι, τότε στερείσαι την κοινωνική ελευθερία και αποκτούν άλλη διάσταση τα υλικά αγαθά.
Θέλω να πω τελικά ότι ο ελεύθερος άνθρωπος σήμερα στην Κύπρο δεν αγωνίζεται μόνο για να φύγουν οι ξένοι κατακτητές που περιορίζουν την εθνική ελευθερία - την ελευθερία της σύνολης κοινωνίας- αλλά και των ντόπιων κατακτητών και ομοεθνών που αποστερούν την κοινωνική και πολιτική ελευθερία των πολιτών πρός ίδιον όφελος. Θέλω να είμαι ελεύθερος ένανι τρίτου και εντός του κράτους.

Ανώνυμος είπε...

Εν μου απάντησες το ερώτημα αν εν για τους πολίτες, για το λαό-όι για το κράτος- αναγκαία η ύπαρξη του στρατού. Αυτό εν το γενικότερο που θέτω. Ποια τα συμφέροντα των Κυπρίων που εξυπηρετεί η ύπαρξη στρατού; Πρόκειται για ένα μηχανισμό που τον ελέγχει ο λαός, που σκοπεύκει να τον χρησιμοποιήσει για να επιβάλει τις επιλογές του, δηλ. για επαναστατικές αλλαγές;

Γιατί μόνον έτσι θωρώ να στέκουν τζιαί όσα λαλεί ο Χρήστος. Που μου φαίνουνται πολλά επηρεασμένα που άλλες εποχές της ιστορίας όσα λαλεί. Η σημαία στον Πενταδάκτυλο, Χρήστο, εν να φύει λαλείς με το δικό μας στρατό; Πώς; Προτείνεις να έχουμε στρατό με την ελπίδα να τον ιστείλουμεν κατά των Τούρκων; Ή για να πάει πάλε μια αντιπροσωπεία να πολεμήσει- τα παιθκιά της ανώνυμης μάζας, όϊ τα θκιαλεχτά τέκνα της οιλιγαρχίας, όπως εγίνην τζιαί το 74 - για νάχουμεν να λαλούμεν οι ζωντανοί , όπως λαλεί τζι ο Κουτσο, πως έχουμεν παλληκάρκα τζιαί ήρωες, τζι ότι είμαστιν "πραγματικοί Έλληνες";

Ήταν τζιαί τζείνοι το 74 πραγματικοί Έλληνες, τζιαί ανθρώποι, όπως λαλείς, που αφήκαν τα παιθκιά του κόσμου μόνα τους μες τον κλοιό των Τούρκων τζιαί εφάαν τους αβοήθητους; Ας αρωτήσουμεν κανέναν γονιό τους να μας πει αν έθελεν να αποδείξει έτσι το παιδίν του ότι εν "αληθινός Έλληνας" τζιαί όι με τη ζωή του την αξιοπρεπή τζιαι δημιουργικήν, όπως εμείς δαμαί τωρά που ρητορεύκουμεν ποιος εν ο Έλληνας τζιαι ποιος όι.

Οι στρατοί εν κατάρα τζιαί ούλλοι έπρεπε να θέλουμεν την κατάργησή τους που ούλλον τον κόσμον. Ας αγωνιστούμεν να τους καταργήσουμεν, Ελληνικούς, Τουρκικούς τζιαί ούλλους. Ας φκουν οι νέοι τζιαί οι γονιοί τζιαί να παραδεχτούν ότι με το να μεν πηαίνουν εν τούτον που θέλουν. Ή θέλουν το στρατό για τα παιθκιά ίσως κάποιων άλλων, για να διατηρείται τζαι το πατριωτικόν παραμύθιν τζιαί να έσιει άλλοθι ο κάθε πολιτικάντης που κάμνει την "πατριωτικήν " του ρητορικήν;

Αναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Όλα είναι έτσι όπως τα γράφεις Αντρέα...Δυστυχώς όλοι αυτοί που κράζουν σήμερα δημιούργησαν τη νέα τάξη πραγμάτων... Τα άλλα παιδιά που κατατάγονται κανονικά και χάνουν και χρόνο πολύτιμο απ ' τις σπουδες τους; τι γίνεται μ'αυτά; Πως θα νιώθουν όταν οι συμμαθητές τους προχωρούν ; Επίσης είναι πολύ νωρίς να ξέρουμε τι επιπτώσεις θα έχει στο χαρακτήρα και στην προσωπικότητα όλων των νέων αυτή η τάση για φυγή από όλα και η εύκολες λύσεις... Μπορεί να τα βλέπουν και αλλιώς .... κάπως που εμείς να μην έχουμε ιδέα. Μπορεί να τα έχουν βρει μέσα τους... Το σίγουρο είναι ότι οι νέοι δεν ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. ΕΧΟΥΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ

andreas f.stavrou είπε...

@Ανώνυμο
Για μια κοινωνία δεν είναι αναγκαίος ο στρατός και μάλιστα με τη μορφή που τον έχουμε υπόψη μας, ως δηλαδή κρατικό εξάρτημα, που ελέγχεται από μηχανισμούς ξένους προς το λαό.
Ότι επίσης μια κοινωνία έχει προτεραιότητα την ασφάλεια των πολιτών της έναντι τρίτου άλλου, είναι γεγονός. Η ασφάλεια δε σημαίνει συγκρότηση τακτικού στρατού σε διαρκή βάση. Σε μια δημοκρατία οι πολίτες αποφασίζουν οι ίδιοι πότε είναι ανάγκη να στρατευτούν για να προστατεύσουν την πολιτεία τους. Η προστασία της πολιτείας πρέπει να είναι ευθύνη των πολιτών όχι του κράτους και της στρατιωτικής γραφειοκρατίας. Και όχι τακτικός στρατός.

the Idiot Mouflon είπε...

Όσοι κλάνουν για ισονομία... καταλαβαίνου πόσο εύκολα μπορεί να αντιστραφεί το επιχείρημα;

Κατηγορούν όποιους δεν κάνουν στρατό ότι φορτώνουν τις ευθύνες τους στους ώμους όσων υπηρετούν. Ωραία.

Εγώ κατηγορώ εμάς που υπηρετήσαμε ότι δειλιάσαμε να αναλάβουμε την ευθύνη απέναντι σε ένα άδικο σύστημα και ότι με την κατάταξη και την υπηρεσία μας στηρίξαμε μια κάστα ουσιαστικά ανίκανων (ακόμη και με δικά τους κριτήρια)στρατηγίσκων και ένα μηχανισμό που αποθέωσε τον παραλογισμό ... αφήνοντας απροστάτευτους όσους αντιστάθηκαν.

Ανώνυμος είπε...

Άρα, ο στρατός δε χρειάζεται, είναι μηχανισμός καταστολής, επιβολής της εξουσίας και των κυρίαρχων δυνάμεων, τοπικά και διεθνώς. Όταν ο λαός κινδυνέψει, αυτοοργανώνεται και αποκρούει τον κίνδυνο εκ των έξω, αν υπάρχει πραγματική δημοκρατία.

Γιατί να πάει λοιπόν κάποιος στο στρατό; Ορθότερη και πιο έντιμη στάση, που εκφράζει μια συνείδηση και μια ιδεολογία, οι αντιρρησίες συνείδησης. Στάση που μόνον οι Ιεχωβάδες έχουν τηρήσει, με βάση βέβαια τη δογματική τους πεποίθηση, τη θρησκευτική. Δικαίωμά τους.

Οι άλλοι πού είναι; Η πραγματικότητα δείχνει πως ως λαός θα είμασταν πιο έντιμος αν λέγαμε τα πράγματα με τ΄όνομα τους, παρά να τρέχουμε σε γιατρούς για τρελλόχαρτα. Αλλά ο συντηρητισμός και ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία δε μας αφήνει!

Αναγνώστης