"Όπου είναι λιγοστό το νερό εκεί η μοιρασιά δυσκολεύει και αντίστοιχα στενεύει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια"

Η απρονοησία ή η ανικανότητα ή σκοπιμότητες των πολιτικών – Προέδρων, Υπουργών, Βουλευτών – είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί η κοινωνία μπροστά στο πρόβλημα της έλλειψης νερού. Φυσικά οι πολιτικοί σφυρίζουν αδιάφορα. Η έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι άγνωστη σε αυτούς!!!
Όμως το πρόβλημα είναι σοβαρό ως προς τις συνέπειές του. Ο πολίτης αναγκάζεται να ανά- και να αποπροσανατολιστεί. Τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Το ζητούμενο είναι η εξασφάλιση νερού για μπάνιο, για πλυντήριο κλπ.. Οι απλές καθημερινές ανάγκες ξαφνικά αποκτούν άλλη σημασία, κυρίαρχη. Θέματα που δεν σε απασχολούσαν, ξαφνικά γίνονται η προτεραιότητά σου. Γιατί το νερό είναι συνυφασμένο με την επιβίωση του ανθρώπου.
Και δεν είναι μόνο ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας από την έλλειψη νερού. Είναι και η ανατροπή μιας νοοτροπίας και μιας πρακτικής στις δυτικές κοινωνίες που οικοδομηθήκαν στη λογική της αφθονίας των αγαθών. Η κοινωνία της μαζικής κατανάλωσης φαίνεται να οπισθοδρομεί σε μια νέα μορφή λιτότητας στηριγμένη στη σπανιότητα των αγαθών.
Επιπλέον η πολιτική εξαναγκάζεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Αρχίζει να ταυτίζεται με την κατανομή περιορισμένων αγαθών. Δηλαδή ο σκοπός της γίνεται βιολογικός, η επιβίωση του ανθρώπου.
Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί νέες συγκρούσεις, όπως αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως «πόλεμος των πόλεων». Έτσι γεννιέται μια «αταξία» αφού οι αρχές πάνω στις όποιες θα έπρεπε να στηριχθεί η τάξη, κατά την πρακτική τους εφαρμογή, συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια..
Έτσι η κρατική πολιτική αναγκάζεται να σταδιακά να επιβάλει μια αυστηρή κοινωνική πειθάρχηση για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της έλλειψης νερού. Το Τμήμα Υδάτων περιορίζει την παροχή νερού στην Πάφο – δεν πειθαρχεί – και προωθείται η λογική της επιβολής «κότα» για την αντιμετώπιση του προβλήματος: «όλοι οι πολίτες πρέπει να πειθαρχούν».
Οι συγκρούσεις για τα αναγκαία βιολογικά αγαθά δεν έχουν χρώμα ούτε και φυλετική προέλευση. Έτσι η πολιτική αποϊδεολογικοποιείται και δημιουργούνται νέες ομαδοποιήσεις. Αλλά ταυτόχρονα δημιουργούνται και νέες κοινωνικές ιεραρχίες: οι έχοντες και οι μη έχοντες, οι εντασσόμενοι στους περιορισμούς της κατανάλωσης και οι εξαιρούμενοι των περιορισμών.
Και η άγρια αταξία γεννά την κτηνώδη τάξη. Και η σπανιότητα γεννά νέους ασκητισμούς και νέες θρησκευτικότητες. Και όταν δεν υπάρχει χώρος για πολλούς και για πολλά, ο λεγομένος πλουραλισμός περιττεύει.
Το πρώτο πρόβλημα δεν είναι το κυπριακό. Αυτό μπορεί να περιμένει. Το υδατικό όμως δεν μπορεί. Εκτός και αν στοχεύουν να επιλύσουν το κυπριακό σε συνθήκες όπου ο πολίτης δε θα πάρει είδηση, γιατί οι προτεραιότητές του είναι άλλες. Υπάρχει και το καλύτερο σενάριο: Μαζί με τη λύση του κυπριακού να λυθεί και το υδατικό με την έλευση νερού από την Τουρκία. Ήδη το θέμα έχει τεθεί στις Τεχνικές Επιτροπές. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δε θα είναι σαφές γιατί πανηγυρίζουμε!!!