Γράμμα με αποδέκτη

Αν γράφω αυτό το γράμμα, είναι γιατί δεν είχα την ευκαιρία ή δε θέλησα να σου πω αυτά που η σχολική καθημερινότητα ακυρώνει. Αν γράφω λοιπόν αυτό το γράμμα, είναι γιατί ξέρω πως κάποιος θα το διαβάσει. Μακριά από τελετουργίες και θεατρινισμούς, με προκαθορισμένους ρόλους και εσένα στο ρόλο του κομπάρσου. Εκεί όπου σε «έταξαν» χωρίς να σε ρωτήσουν.
Πρώτιστα θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που δε συμμορφώθηκες σε ένα κόσμο που κάποιοι άλλοι διαμόρφωσαν, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να σου εξηγήσουν. Να σε ρωτήσουν, πάει πολύ!!! Δεν αρμόζει στις ποικίλες ανώνυμες και επώνυμες ιεραρχίες που σε καταδυναστεύουν. Αυτοί ξέρουν, αυτοί αποφασίζουν και ...εσύ; Ένα πιόνι; Ένα άδειο δοχείο;
Σε ευχαριστώ επίσης που δεν παραμορφώθηκες. Κράτησες με νύχια και με δόντια το αληθινό σου πρόσωπο. Και μας πέταξες κατάμουτρα με όση δύναμη έβγαινε από μέσα σου: «Εγώ θα παραμείνω άνθρωπος».
Θα ήθελα ακόμα να σου πω, πως σε θαυμάζω. Γιατί διαφύλαξες με αποφασιστικότητα την ελευθερία σου. Δηλαδή την αυτοκαθοριστική σου δυνατότητα. Και αν σε κάποιες στιγμές «συμβιβάστηκες», το έκανες γιατί ήσουν πιο ώριμος από τους «ώριμους». Στην εθελοδουλία προέβαλες αταλάντευτα την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου.
Ξέρω πως συχνά πληγώθηκες από τις επικρίσεις των πιο μεγάλων , των πιο «σοφών». Κουνούσαν απαξιωτικά το κεφάλι όταν τους έλεγες πως «ο κόσμος τους έχει πεθάνει, είναι νεκρός. Και η ιστορία δε γυρίζει πίσω». Δε σε άκουσαν, όταν εσύ κραύγαζες ζητώντας ένα στήριγμα ή μια διέξοδο. Με τη σιωπή τους θα φτιάξετε τον κόσμο σας. Ένα καλύτερο κόσμο για σας και για όλους. Με όνειρα, πολλά όνειρα. Και με τη γνώση ότι τα όνειρα δεν πεθαίνουν. Όσοι αποπειράθηκαν να τα δολοφονήσουν, απονεκρώθηκαν οι ίδιοι πνευματικά.
Αν πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη για κάτι, είναι που δε σε βοήθησα να αναπτύξεις την υπευθυνότητά σου. Δηλαδή προσπάθησα, αλλά απέτυχα. Βλέπεις είναι και οι άνωθεν εντολές που πρέπει να εκτελούνται, είναι και αυτός ο άκρατος ανταγωνισμός που ακυρώνει την έννοια της συλλογικής ευθύνης, είναι και κείνο το σύνθημα «καλός μαθητής ο υπάκουος μαθητής». Είναι έξω από την κυρίαρχη λογική η αποδοχή της θέσης ότι «ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ο υπεύθυνος άνθρωπος». Το ξέρεις.
Όλη η ζωή του ανθρώπου είναι ένας αγώνας για την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Η παιδεία είναι στήριγμα αυτού του αγώνα. Καλά, «εσύ ωρίμασες νωρίς». Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες. Έτσι μπόρεσα και γω να συμβάλω ελάχιστα στη δημιουργία μιας ανθρώπινης σχέσης, σε μια «πράξη ελευθερίας».
Τώρα πια, χωρίς τους καταναγκασμούς και τις υποκρισίες, είσαι στην αφετηρία μιας άλλης πορείας. Ως ελεύθερη οντότητα θέλω να ξέρεις πως είμαστε εδώ.