Το ευρωκοινοβούλιο, ο "ψευτοκοινοβουλευτισμός" και η "απεργία των εκλογέων"

Το ευρω-κοινοβούλιο σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελεί ένα διακοσμητικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αρμοδιότητες ανήκουν σε άλλα όργανα – αιρετά ή διορισμένα - και απλώς σε κάποιες περιπτώσεις απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του ευρωκοινοβουλίου.
Η ύπαρξη του ευρωκοινοβούλιου πιο πολύ μπορεί να αντικρυστεί ως ένα θέσμος που δημιουργήθηκε σε απομίμηση των κρατικών κοινοβουλίων, ώστε η ΕΕ να αποκτήσει νομιμοποίηση στα διάφορα κράτη και τους λαούς. Με το ευρωκοινοβούλιο δινόταν η άισθηση μιας «δημοκρατικής ΕΕ» και ταυτόχρονα η κομματική συμμετοχή κατοχύρωνε τη νομιμοποίησή του σε επίπεδο κρατών. Μια νομιμοποίηση που αφορούσε την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, των οποίων τα συμφέροντα εκφράζει η ΕΕ.
Το αστείο του πράγματος είναι ο εκλογικός αγώνας των κομμάτων και άλλων για να καταλάβουν τις θέσεις των ευρωβουλευτών. Αγωνίζονται «δαπάναις του δυστυχούς λαού» να καταλάβουν θέσεις διακοσμητικές!!! Δηλαδή γιατί κάποιος να θέλει να συμμετέχει σε ένα σώμα το οποίο ουσιαστικά δεν έχει αρμοδιότητες; Δεν είναι προσβλητικό να μαζεύονται μερικές εκατοντάδες ευρωβουλευτές και να χαριεντίζονται ασκόπως; Και οι λαοί να τους συντηρούν απλώς γιατί πρέπει να υπάρχουν ως σώμα -σφραγίδα;
Και τα κόμματα γνωρίζοντας την αναποτελεσματικότητα του ευρωκοινοβουλίου ουσιαστικά θέτουν διάφορα άλλα ζητήματα – άσχετα με τις ευρωεκλογές - για να παρασύρουν τους πολίτες να ψηφίσουν. Και αρκετοι πολίτες, γνωρίζοντας το διαμοσμητικό χαρακτήρα του ευρωκοινοβουλίου, αρνούνται να συμμετέχουν σε αυτή την κωμωδία.
Το θέατρο του παραλόγου αποκτά εξωπραγματικές διαστάσεις όταν με όπλο τη διαφήμιση η ΕΕ, τα κόμματα, οι υποψήφιοι και τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι το διακύβευμα είναι μεγάλο!!!Και πλασάρουν ένα σωρό ανοητολογήματα για να εξαπατήσουν τους πολίτες να στείλουν τους ίδιους και όχι κάποιους άλλους σε μια «παιδική χαρά»!!! Μια παιδική χαρά χωρίς το στοιχείο της αθωωτότητας, αφού τα κίνητρα των χαριεντιζομένων είναι ιδιοτελή.
Ανεξάρτητα αν η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία πέτυχε με την προπαγάνδα της να επιδράσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε να ταυτίζουν τον υφιστάμενο κοινοβουλευτισμό με τη δημοκρατία, οι πρόγονοί μας είχαν μια πιο σαφή αντίληψη της πραγματικότητας, όταν οι Άγγλοι αποικιοκράτες αποφάσισαν να μεταφέρουν στους «καθυστερημένους» Κύπριους την ανωτερότητα του πολιτικού πολιτισμού τους. Έγραφαν λοιπόν το 1924 τα ελληνικά μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου της Κύπρου στον υπουργό αποικιών :
«Το νησί είχε από το 1882 ένα σύναγμα ψευτοκοινοβουλευτικού χαρακτήρα παρόμοιο μ΄εκείνα που επινοούνται για τους υπόδουλους λαούς, που έχουν σαν στόχο μάλλον τη διαφθορά τους παρά τον εκπολιτισμό τους. Εξαιτίας αυτών των πολιτικών συστημάτων δεν εξασφαλίζεται κανένα από τα πραγματικά οφέλη των πραγματικών κοινοβουλευτικών συνταγμάτων, ενώ το μοναδικό αποτέλεσμα για το λαό είναι τα δεινά της διχόνοιας και των πολιτικών διαπληκτισμών. Αυτό το σύστημα έχει ξεπέσει εντελώς στη συνείδηση του κυπριακού λαού, έχει καταδικαστεί από το λαό μ΄ έναν τρόπο που δείχνει την ακλόνητη απόφασή του να μη δεκτέι αυτή την κοινοβουλευτική κοροϊδία, με την οποία από τη μια η θέλησή του καταπατείται και εκμηδενίζεται, και από την άλλη δεν μπορεί να ασκηθεί κανένα πραγματικό δικαίωμα ενεργού συμμετοχής στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεών του». Και ενώ στη Κύπρο ασκείται κριτική στο πολιτικό σύστημα συνολικά (κοινοβουλευτισμός), στη Γαλλία τα ίδια χρόνια η κριτική αφορά τα ατομικά πολιτικά δικαιώματα (ψήφος).
Ο Κ. Βεργόπουλος σε ένα άρθρο του στην εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (22/5/2009) παραθέτει ένα κείμενο του Γάλλου συγγραφέα Οκτάβιου Μιρμπό (1848-1917) με τίτλο «Απεργία των εκλογέων»:
« Θυμήσου ότι ο άνθρωπος που ζητά την ψήφο σου είναι οπωσδήποτε ανέντιμος. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο:σε αντάλλαγμα για την κατάσταση και την περιουσία στην οποία με την ψήφο σου τον τοποθετείς, σου προσφέρει ένα σωρό υπέροχες υποσχέσεις, που φυσικά δεν πρόκειται να τηρήσει και των οποίων η τήρηση δεν εξαρτάται από αυτόν.... Τα προβατα οδεύουν στο σφαγείο. Δεν ομιλούν , δεν ελπίζουν σε τίποτα. Όμως, τουλάχιστον, δεν ψηφίζουν προκειμένου να εκλέξουν τον αφαγέα που θα τα σφάξει, ούτε, ακόμη λιγότερο, δεν εκλέγουν τον αστό που τα καταβροχθίζει στο τραπέζι του. Περισσότερον ζώον από τα ζώα, περισσότερον πρόβατο από τα πρόβατα, ο εκλογέας διορίζει το σφαγέα του και επιλέγει τον αστό του.(Και να σκεφτεί κανείς ότι ) έκανε Επαναστάσεις προκειμένου να κατακτήσει αυτό το δικαίωμα».
Ας στοχαστούμε λοιπόν τι είναι αυτό που κάνουμε, τι είναι αυτό που μας ζητούν να κάνουμε εν όψει ευρωεκλογών. Βιαστείτε, γιατί δεν ξέρετε για πόσο χρόνο θα επιτρέπεται ακόμα ο στοχασμός.