Μίλησε και η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων (ΟΕΒ ). Και τι είπαν; Το αναμενόμενο. Λόγω της οικονομικής κρίσης να παγώσουν οι μισθοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για δύο χρόνια.
Ο φιλάνθρωπος λοιπόν ΟΕΒ μίλησε.Ποιος είναι ο ΟΕΒ;
1.Ο ΟΕΒ είναι τελείως αναξιόπιστος για να καταθέτει προτάσεις. Ή μάλλον οι προτάσεις του είναι κατάλληλες για παραπομπή σε καλάθους ανακύκλωσης αχρείαστων υλικών. Είναι οι κράχτες την τελευταία εικοσαετία της λεγόμενης ελεύθερης οικονομίας και της αυτορύθμισης των αγορών. Και αποδείχτηκαν παντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν την οικονομία με τις ανόητες απόψεις τους. Ανοησία που αποδεικνύεται περίτρανα από τα αποτελέσματα των επιλογών τους σήμερα.
2.Ο ΟΕΒ και τα μέλη του χαρακτηριζονται από απληστία και είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία και τους πολίτες. Για είκοσι χρόνια συσσώρευαν πλούτη και ήταν τόση η απληστία τους που και την περίοδο των «παχιών αγελάδων» επικαλούνταν την ανταγωνιστικότητα για να κρατούν καθηλωμένους τους μισθούς των εργαζομένων. Με λίγα λόγια διακινούσαν το δόγμα «τα κέρδη από την ανάπτυξη είναι όλα δικά μας»!!!
3. Ο ΟΕΒ χαρακτηρίζεται από κοινωνική αναλγησία. Την περίοδο των «παχιών αγελάδων» ήταν τόση η απληστία της που πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό και στα πλαίσια της δικής τους αυτορύθμισης να απορυθμίσουν τις εργασιακές σχέσεις. Στήριξαν με κάθε μέσο –σε συνεργασία με την πολιτική ολιγαρχία – την υπερπροσφαρά εργατικής δύναμης ώστε να πετύχουν να απαλλαγούν από τις συμβατικές τους υποχρεώσεις προς τους εργαζόμενους. Ήταν και είναι οι διακινητές των σύγχρονων σκλαβοπάζαρων.
4.Ο ΟΕΒ και τα μέλη του είναι αδίστακτοι. Οι ίδιοι που εκμεταλλεύονταν περιχαρείς τους οικονομικούς μετανάστες και απομυζούσαν υπερκέρδη, μόλις προέκυψε η οικονομική κρίση και μειώθηκε ο κύκλος των εργασιών τους, θέλησαν να τους ξεφορτωθούν. Στα πλαίσια αυτά συνεργάστηκαν με την αστυνομία με επιχειρήσεις σκούπα εναντίον των μεταναστών ώστε να συλληφθούν και να απελαθούν. Τεχνηέντως φόρτωσαν το κόστος της απέλασης των μεταναστών στις πλάτες των πολιτών με πρόσχημα τη δήθεν παράνομη μετανάστευση, που οι ίδιοι συντηρούσαν για χρόνια.
5. Ο ΟΕΒ και τα μέλη του δεν έχουν αντίληψη του κοινωνικού συμφέροντος. Λειτουργούν με βάση το ολιγαρχικό δόγμα «τα κέρδη στους λίγους και οι ζημιές στους πολλούς». Όντας επικίνδυνοι για την κοινωνία θα πρέπει να κλείσουν το στόμα τους και αγόγγυστα να καταβάλουν το κόστος της κρίσης. Όπως δηλαδή τόσα χρόνια τσέπωναν και αποταμίευαν τα κέρδη, τώρα να τα αποσύρουν για να επιβιώσουν στην κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Δηλαδή να επιδείξουν υπευθυνότητα.
Η παγκοσμιοποίηση και η οικονομική κρίση είναι κατεξοχήν ζήτημα πολιτικό και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατανομή του πλούτου σε μια κοινωνία. Οι άπληστοι οικονομικοί ολιγάρχες του ΟΕΒ υποστηρίζουν ότι την κρίση θα πρέπει να την πληρώσουν οι μισθωτοί και όχι οι έχοντες και οι κατέχοντες. Και το υποστηρίζουν με περισσή αναίδεια. Μια αναίδεια που προκύπτει από την αλαζονεία της δύναμής τους αφού κατόρθωσαν να απαλλαγούν από τον κοινωνικό έλεγχο με τη συνδρομή των τρισάθλιων πολιτικών και να κατέχουν σήμερα και την κοινωνία και την πολιτική.
Οι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με την κρίση υπό συνθήκες επιβαρυντικούς για τους ίδιους. Γιατί το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ελέγχεται πλήρως από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.Μια ολιγαρχία που σε αγαστή συνεργασία καρπώνεται τον πλούτο που ανήκει στην κοινωνία. Το πολιτικό ζήτημα για τον πολίτη σήμερα είναι να αναστοχαστεί για τον έλεγχο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Αυτά είναι ιδιοκτησία της κοινωνίας και όχι του κάθε ολιγαρχικού. Όσο η κοινωνία δεν επιδιώκει να ελέγξει το σύστημα, η θέση του πολίτη συνεχώς θα υποβαθμίζεται πολιτικά και οικονομικά. Αυτό φυσικά προϋποθέτει μια άλλη στάση απέναντι στα πράγματα. Δυστυχώς όμως αυτή η άλλη στάση μειονεκτεί εμφανώς σήμερα. Γι αυτό ακριβώς και το κόστος της κρίσης θα το πληρώουν στο τέλος οι αδύνατοι. Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα προστατεύει τους δυνατούς. Αυτούς προστατεύουν όλοι οι προστάτες της κοινωνίας, δηλαδή οι κομματάρχες. Για αυτό και δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση.
Απορία: Γιατί οι πολιτικοί δεν εφαρμόζουν τόσα χρόνια το άρθρο 24(1) του συντάγματος που προβλέπει: «Έκαστος υποχρεούται να συνεισφέρη στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεων αυτού». Ποιοι το κατήργησαν στην πράξη και γιατί; Το κεφάλαιο, οι πολιτικοί, τα κόμματα ή όλοι μαζί σαν μια γροθιά για να αρμέγουν τους μισθωτούς προς όφελός τους;
Η woke τζαι η woke τζαι η woke!
Πριν από 3 εβδομάδες
2 σχόλια:
Ανδρέα, η πρόταση της ΟΕΒ ήταν πράγματι κεραυνός εν αιθρία αλλά όσο άτσαλη κι αν φαίνεται ή ακούγεται η παρέμβασή της, έρχεται στην πιο κατάλληλη στιγμή αν θεωρούμε πως πρέπει να ξεκινήσει ένας προβληματισμός σχετικά με την οικονομία.
Κακά τα ψέματα, η Κύπρος δεν διαθέτει γερή οικονομία. Παρά τους σχετικά ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τις τελευταίες δεκαετίες, τα διαρθρωτικά προβλήματα όπως το υπέρογκο κρατικό μισθολόγιο, η λειτουργία ολιγοπωλίων, η καταπόνηση του φυσικού περιβάλλοντος, η απουσία δυνατότητας αποτελεσματικής διορθωτικής παρέμβασης θεσμικών οργάνων σε τέτοιες περπτώσεις, η διαφθορά, το ρουσφέτι και η κομματοκρατία έχουν επηρεάσει δυσμενώς το εθνικό εισόδημα όπως και την (ανα)κατανομή του. Ωστόσο, λόγω της εισροής καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες από ξένους καταθέτες, οι οποίες εν συνεχεία διοχετεύονταν σε Κύπριους υπό τη μορφή δανείων, μπορούσαμε να διατηρούμε την απασχόληση σε ψηλά επίπεδα, μαζί και το επίπεδο των μισθών. Αυτό είχε φυσικά ευεργετική επίδραση στη ζήτηση, και με την κατανάλωση να αυξάνεται συντηρήθηκε μια ευφορία ανάμεσα στους πολίτες.
Εν πάση περπτώσει, το που θέλω να καταλήξω είανι ότι αντί να κοιτάζουμε το δένδρο πρέπει να δούμε επιτέλους το δάσος. Και εξηγούμαι:
Η οικονομία της Κύπρου έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Αυτό μετριέται με διάφορους τρόπους: ο ένας είναι η σύγκριση της εξέλιξης του επιπέδου τιμών στο εσωτερικό με αυτή του εξωτερικού, ανάλογα της εξέλιξης του εργατικού κόστους ανά μονάδα εντός και εκτός κ.ά. Δυστυχώς δεν έχω τα σχετικά στοιχεία πρόχειρα για να αναφερθώ σε συγκεκριμένους αριθμούς (μπορώ να το ψάξω άλλη φορά μια και είναι ήδη αργά τώρα που γράφω). Όμως ένα οικονομικό μέγεθος που αντανακλά την αδυναμία της οικονομίας να ανταγωνιστεί αυτές του εξωτερικού είναι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Πρόκειται για τον λογαριασμό των εισροών και εκροών από συναλλαγές με τον έξω κόσμο όπως αγορά και πώληση αγαθών και υπηρεσιών, επενδύσεις κ.ά.
Αυτός ο λογαριασμός παρουσιάζει διαχρονικά έλλειμμα που συνήθως κυμαίνεται γύρω από το 5% του ΑΕΠ που δεν θεωρείται μακροπρόθεσμα διατηρήσιμο. Το 2007 όμως, το έλλειμα εκτοξεύθηκε στο 10% και το 2008 στο 18% επί του ΑΕΠ. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι ένα στα πέντε ευρώ που ξοδέψαμε εμείς οι Κυπραίοι το 2008 ήταν δανεικό από το εξωτερικό!
Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας όμως σε μια οικονομία έχει μακροπρόθεσμα σοβαρές επιπτώσεις στην απασχόληση. Ειδικά σε σε περιπτώσεις που η οικονομία είναι ανοικτή, όπως στην Κύπρο. Με άλλα λόγια, εάν π.χ. το κράτος συνεχίσει την ίδια εισοδηματική πολιτική που εφαρμόστηκε τις τελεταίες δεκαετίες στο δημόσιο με αυξήσεις πέραν της παραγωγικότητας, παραχώρηση τιμαριθμικής αναπροσαρμογής κλπ, η χρηματοδότηση αυτών των υποχρεώσεων μπορεί να γίνει μόνο με δύο τρόπους: ή με αύξηση της φορολογίας (και άρα περαιτέρω απώλεια ανταγωνιστικότητας και μείωση της απασχολησιμότητας στον ιδιωτικό τομέα) ή με υποβάθμιση των υπηρεσιών προς τους πολιτες από το κράτος (οι δρόμοι αντί να επιδιορθώνονται μια φορά τον χρόνο θα επιδιορθώνονται μια φορά κάθε δύο ή τρία χρόνια, οι λίστες αναμονής για εγχειρησεις στα νοσοκομεία θα γίνονται πιο μεγάλες κ.ο.κ.).
Αυτά τα φαινόμενα, έστω κι αν δεν τα βιώσαμε μέχρι τώρα λόγω της συνεχούς εισροής δανεικών από το εξωτερικό, αργά ή γρήγορα θα γίνουν αισθητά. Φτάνει μόνο να χρειαστεί να αρχήσουμε να πληρώνουμε για τις εισαγωγές μας μόνο με τα έσοδα από την εξαγωγή αγαθών και υπηρεσιών που τελευταία βρίσκονται σε πτωτική πορεία.
Αν και όλα αυτά είναι εις γνώση των τεχνοκρατών στα υπουργεία οικονομικών και εμπορίου όπως και στην κεντρική τράπεζα, ποτέ δεν αποτέλεσαν πηγή προβληματισμού της πολιτικής ηγεσίας για τη χάραξη οικονομικής πολιτικής. Αντίθετα, στις προεκλογικές περιόδους οι υποψήφιο τάζουν λαγούς με πετραχήλια στους ψηφοφόρους αποφεύγοντας να μιλήσουν για το κόστος της πολιτικής τους, τα οφέλη και προπαντός τον τρόπο που αυτή θα χρηματοδοτηθεί. Γενικολογες τοποθετήσεις όπως π.χ. περί πάταξης της φοροδιαφυγής και άλλα μέτρα που κολακεύουν τα αφτιά τνω ψηφοφόρων ακούμε αλλά ποτέ την πικρή αλήθεια.
Τα πιο πάνω δεν τα γράφω για να δικαιολογήσω την ΟΕΒ αλλά για να καταθέσω τους προβληματισμούς μου. Όπως λένε ό,τι κι αν κάνουμε "η οκά έχει τετρακόσια". Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να δούμε με σοβαρότητα το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Οπως και να το δεις το πρόβλημα της οικονομίας, στο τέλος καταλήγεις στην κατανομή του πλούτου.
Και αν έχουμε ανάπτυξη,ποιος την καρπούται και αν δεν έχουμε πως μοιράζεται ο υφιστάμενος πλούτος.
Ας ληφθούν μέτρα, αλλά τα μέτρα να είναι συνυφασμένα με την κοινωνία και τις ανάγκες της και όχι τους δείκτες, την ελεύθερη αγορά κλπ.
Και αν υπάρχει πρόβλημα στη διαχείριση του δημόσιου πλούτου, να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα και να το λύσουμε.
Το θέμα εδώ είναι όμως ότι αυτοί που καρπώνονται τον πλούτο για είκοσι χρόνια σε βάρος των εργαζομένων, αρνούνται να πληρώσουν τώρα το κόστος της κρίσης.Γιατί;
Δημοσίευση σχολίου