Ειρήνη για τη λύση ή λύση για την ειρήνη;

Όταν το 1958 οι Άγγλοι αποικιοκράτες προέβαλαν νέο σχέδιο λύσης του κυπριακού , το γνωστό Σχέδιο Μακμίλλαν, θέλοντας να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των Ελληνοκυπρίων ,διαφήμιζαν τα «καλά» του σχεδίου τους: « επάνοδον εις την ειρήνην με τον τερματισμόν της βίας». Φυσικά τότε οι Ελληνοκύπριοι δεν αποδέχτηκαν την «προσφορά ειρήνης» εκ μέρους των αποικιοκρατών.
Και μετά τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου και κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου το 1959, ο Μακάριος εγκωμιάζε με μια πανσπερμία όρων την ειρήνη: «ειρηνικός αγών», «ειρηνική δημιουργία», «άγρυπνος φρουρός της ειρήνης», «σάλπισμα ειρήνης», «στρατιώται της ειρήνης», «ειρηνικήν περίοδον», « ειρηνικόν στάδιον», «ειρηνικάς κατακτήσεις», «θα κερδίσωμεν την ειρήνην», «ειρήνη της νήσου» και άλλα πολλά. Ο λαός κατά πλειοψηφία ενέκρινε την πρόταση ειρήνης του Μακαρίου. Αλλά στα χρόνια που ακολούθησαν αιμοτοκυλίστηκε.
Είναι αναμενόμενο ένας φορέας εξουσίας εν όψει μιας διαφαινόμενης λύσης, να προβάλλει την ειρήνη για να εξασφαλίσει υποστήριξη μέσα στην κοινωνία στο σχέδιό του. Έτσι κάνουν όλοι. Το σύνθημα της ειρήνης κατοχυρώνει τον εκάστοτε ηγεμόνα, τοπικό ή πλανητικό.
Όμως ενάντια σε αυτές τις λογικές, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Δεν είναι η ειρηνική κουλτούρα που θα φέρει τη λύση. Δεν είναι ένοχος ο πολίτης για την απουσία ειρήνης, ώστε ολημερίς να προβάλλουμε τον πολιτισμό της ειρήνης. Αντίθετα, είναι το είδος της λύσης ενός προβλήματος που θα φέρει την ειρήνη.
Όποιος λοιπόν ενδιαφέρεται πραγματικά για την ειρήνη στην Κύπρο, πέρα από τις ασκήσεις επί χάρτου, κυρίως ενδιαφέρεται για το είδος της λύσης. Δηλαδή ποιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα θα εγκαθιδρυθεί, δηλαδή ποια κατανομή εξουσίας και πλούτου θα γίνει ώστε να διασφαλιστεί πως στο μέλλον δε θα έχουν τη δυνατότητα τοπικοί και διεθνείς ηγεμόνες να αιματοκυλίσουν το λαό. Γιατί αυτοί που σήμερα διατυμπανίζουν την ειρήνη είναι αυτοί που αύριο και με την ίδια ευκολία θα διατυμπανίζουν και τον πόλεμο.Γιατί και τον πόλεμο είναι οι πολιτικοί που τον αποφασίζουν και όχι οι λαοί.
ΝΑΙ λοιπόν στην ειρήνη όχι ως ιδεολόγημα ή μεταφυσική αναζήτηση αλλά ως πραγματικότητα που θα προέλθει από μια πολιτική λύση και που θα κατοχυρώνει ότι κανένας φορέας εξουσίας δε θα έχει τη δυνατότητα να αιματοκυλίσει το λαό.
Με απλά λόγια πολεμοκάπηλοι δεν είναι οι πολίτες αλλά οι τοπικοί και οι διεθνείς ηγεμόνες. Αυτοί έχουν ανάγκη να εκπαιδευθούν από τους πολίτες στα ζητήματα της ειρήνης. Να υιοθετήσουν την ειρηνική κουλτούρα, να απορρίψουν τη συστημική, τη δομική και την διεθνή βία. Και για να επιτευχθεί αυτό είναι αναγκαία η ανακατανομή εξουσίας υπέρ των πολιτών και των κοινωνιών. Και μέσα από τη λύση του κυπριακού προβλήματος.
Όσο η ειρήνη δεν αντιμετώπιζεται με πολιτικούς όρους,όσο δεν αντικρύζουμε κατάματα τα αίτια της βίας στις κοινωνίες, τότε όλοι θα υμνολογούμε την ειρήνη και θα κάνουμε πολέμους!!!