Μύθοι ελληνοκύπριων πολιτικών(2): Το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής ή ο νόμος της δύναμης

Η επωδός είναι σταθερή των ελληνοκύπριων πολιτικών: «το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής».
Καλά, πριν το 1974 δεν υπήρχε κυπριακό πρόβλημα; Τότε δημιουργήθηκε, με την εισβολή και την κατοχή;
Το κυπριακό πρόβλημα είναι σήμερα και πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Με την έννοια ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί το 1974 το νόμο της δύναμης για να επιβάλει τη δική της βούληση στην Κύπρο. Όμως ο νόμος της δύναμης έχει μια μακρά ιστορία από το 1960 ως το 1974. Και αν είσαι τίμιος με τον εαυτό σου, πρέπει να δεις συνολικά τη χρήση του νόμου της δύναμης και όχι αποσπασματικά, κατά πως σε συμφέρει.
Και οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να ξεφύγουν από τους μύθους που τους πλασάρουν για δεκαετίες οι ηγέτες τους. Και ο μεγαλύτερος μύθος είναι πως το κυπριακό είναι πρόβλημα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων πολιτών. Το κυπριακό είναι πρόβλημα των ηγεσιών των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων. Οι ευθύνες ανήκουν στους εκατέρωθεν ηγέτες που αποφάσιζαν και υλοποιούσαν και όχι στους πολίτες που αγωνίζονταν μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες να οικοδομήσουν ένα μέλλον ειρηνικό για τους ιδίους και τις οικογένειές τους.
Το 1960 λοιπόν ιδρύθηκε ένα κράτος το οποίο δε σεβάστηκε καμία πλευρά. Οι ηγέτες αντί να σεβαστούν την υπογραφή τους και με βάση την εξουσία που τους παρείχε το σύνταγμα να λειτουργήσουν αποτελεσματικά προς όφελος της σύνολης κοινωνίας, επέλεξαν άλλους δρόμους.
Επέλεξαν το δρόμο της δύναμης και όχι της εξουσίας – της οριοθετημένης από το σύνταγμα και τους νόμους δύναμη. Και προσπάθησαν να διαμορφώσουν συσχετισμούς δύναμης ώστε η κάθε ηγεσία να επιβάλει τη θέλησή της στην άλλη.
Και οι ηγεσίες μη μπορώντας με πολιτικά επιχειρήματα να πείσουν τους πολίτες για τις επιλογές τους, επεστράτευσαν τον εθνικισμό και παρουσιάζονταν ως οι εκφραστές του «εθνικού συμφέροντος». Και η κοινωνία σύρθηκε σε ένα αιματοκύλισμα για χάρη του εθνικού συμφέροντος , το περιεχόμενο το οποίου ερμηνευόταν αποκλειστικά από τους ηγέτες. Και άλλοι προέβαλλαν το διεθνισμό και τον αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού. Όμως η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που ονειρεύονταν. Γιατί σύγχυζαν στο μυαλό τους το ον και το δέον.
Στο νόμο της δύναμης που οι ηγέτες επέλεξαν και εξώθησαν τις κοινότητες κατά την περίοδο 1960-1974 , αρχικά η ελληνοκυπριακή ηγεσία επέβαλε τη θέλησή της στην τουρκοκυπριακή ηγεσία. Τα γεγονότα του 1963-64 σηματοδοτούν την πρώτη φάση της σύγκρουσης. Η ελληνοκυπριακή ηγεσία με τα 13 σημεία για την αναθεώρηση του συντάγματος προσπαθεί να μετατρέψει τους Τουρκοκύπριους σε εθνοτική και πολιτική μειονότητα. Η αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από τη διακυβέρνηση και η απόφαση του ΟΗΕ να αναγνωρίσει την κυπριακή κυβέρνηση ως τη νόμιμη κυβέρνηση αποτελούσε την πρώτη «νίκη» της ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Η προσπάθεια στη συνέχεια, στη βάση του νόμου της δύναμης, να στρατικοποιηθεί η σύγκρουση και να επιβάλει ολοκληρωτικά τη θέλησή της η ελληνοκυπριακή ηγεσία απέτυχε. Η γραμμή του εφικτού δηλώνει την πρώτη προσαρμογή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας με την έννοια ότι αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η ολοκληρωτική επιβολή με το νόμο της δύναμης είναι ανέφικτη.
Ο νόμος της δύναμης, όμως, ως πολιτική πρακτική είχε πια επιβληθεί στην πολιτική λειτουργία του συστήματος.
Οι αποκλεισμένοι από το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιούν πια και οι ίδιοι το νόμο της δύναμης για να επιβάλουν τη δική τους θέληση. Και οι πολιτικά αποκλεισμένοι από το σύστημα - Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι - για να ανατρέψουν τους συσχετισμούς δύναμης καταφεύγουν στις «μητέρες πατρίδες».
Η πολιτική δυναμική στην Κύπρο καθορίζεται πια ολοκληρωτικά με βάση το νόμο της δύναμης των αποκλεισμένων από το πολιτικό σύστημα. Η καταφυγή τους στις «μητέρες πατρίδες» δημιουργεί δυναμικές που ήταν αδύνατο να ελεχθούν από τους πολιτικά αποκλεισμένους από το σύστημα. Οι «μητέρες πατρίδες» με απλά λόγια τους χρησιμοποιούν για να επιτύχουν στόχους δικούς τους ή άλλους άσχετους με τις προσδοκίες των πολιτικά αποκλεισμένων. Κορύφωση της εφαρμογής του νόμου της δύναμης και της εμπλοκής των «μητέρων πατρίδων» αποτέλεσε το πραξικόπημα και η εισβολή το 1974.
Με την εισβολή ουσιαστικά η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία ηττάται ολοκληρωτικά - όχι οι Ελληνοκύπριοι – στο παιγνίδι της δύναμης που η ίδια επέλεξε να παίξει. Η τουρκοκυπριακή ηγεσία με τη συνδρομή της Τουρκίας επιτυγχάνει το γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων και εντάσσεται πια στη λογική της δημιουργίας ξεχωριστού κράτους. Τώρα πια ελέγχουν έδαφος, κάτι που δε συνέβαινε το 1964, έδαφος που είναι αναγκαίο στοιχείο για την οικοδόμηση κράτους σύμφωνα με τις αντιλήψεις της νεοτερικότητας.
Η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία μετά την ολοκληρωτική της ήττα το 1974 προσπαθεί να επανακτήσει πλεονεκτήματα απέναντι στην τουρκοκυπριακή ηγεσία αλλά αποτυγχάνει πλήρως. Στην αρχή επικαλούνται το διεθνές δίκαιο αλλά αυτό δε συμβάλλει στην ανατροπή των τετελεσμένων. Στη συνέχεια βρίσκει σωσίβιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για ανατροπή των συσχετισμών δύναμης. Το χαρτί αυτό το έπαιξαν και έχασαν ολοκληρωτικά εξαιτίας της ανικανότητας των πολιτικών ηγετών το 2004 με το Σχέδιο Ανάν.
Αυτή τη στιγμή η αποτυχημένη ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία έχει μόνο μια επιλογή: να αναγνωρίσει τη νέα κατάσταση πραγμάτων που διαμόρφωσε ο νόμος της δύναμης στην Κύπρο. Και θα το κάνουν και μάλιστα με τους πιο επώδυνους όρους εξαιτίας της ανικανότητάς τους. Και οι Ελληνοκύπριοι θα αποδεκτούν αυτό που θα προκύψει γιατί κατανοούν πλήρως την πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε καλύτερο.
Η προσπάθεια λοιπόν της ελληνοκυπριακής ηγεσίας να παρουσιάσει το κυπριακό πρόβλημα ως διαφοράς Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στοχεύει στην απόκρυψη των δικών της ευθυνών, της δικής της αποτυχίας να διαχειριστεί το πρόβλημα και να το φορτώσει στις πλάτες των πολιτών και της κοινωνίας. Σε αυτά τα πλαίσια ο καθένας επιλέγει αν θα φάει κουτόχορτο και στη συνέχεια αποφασίζει πότε θα το φάει. Αν είσαι και εξασκημένος , δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Σου φτιάχνουν ένα μύθο, τον υιοθετείς και προχωράς ακάθεκτος είτε «με εθνικιστικό μανδύα είτε με ειρηνιστικό»!!!
«Αυτοί που εξόρυξαν τα μάτια των ανθρώπων τους μέμφονται γιατί είναι τυφλοί»
John Milton-1642