Μύθοι Ελληνοκύπριων πολιτικών: Η διεθνής ηγεμονία και η εσωτερίκευση της βούλησής της ή περί της υποστήριξης του διεθνούς παράγοντα

Η τωρινή προσπάθεια για λύση του κυπριακού επενδύεται από τους Ελληνοκύπριους πολιτικούς με μια συνθηματολογία που σκοπό έχει να αποπροσανατολίσει τους πολίτες από τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Πιο απλά, οι πολιτικοί φτιάχνουν μύθους και τους σερβίρουν στους πολίτες όντας βέβαιοι ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο.
Η φαντασία των Ελληνοκύπριων πολιτικών δεν έχει όρια. Και η υπομονή των πολιτών ανταγωνίζεται αυτή του γαϊδουριού.
Πρωταγωνιστής των διαφόρων μυθοπλασιών του παρόντος είναι κατά κύριο λόγο ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Με κύριο όπλο το λαϊκισμό και τη σωτηριολογία προσπαθεί να πείσει ότι κατάφερε πράγματα εκπληκτικά σε ελάχιστο χρόνο. Γέννησε ξανά την ελπίδα στον τόπο. Μια νέα προοπτική διανοίγεται προς το μέλλον.
Προβάλλει λοιπόν την κινητικότητα στο κυπριακό, τη λύση «από τους Κύπριους για τους Κύπριους», «την ευελεξία με αρχές», τη διαπραγματευτική δεινότητα, την ακάματη προπάθεια, τις σκληρές διαπραγματεύσεις. Δηλαδή προσπαθεί με κάθε τρόπο να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη από την προσπάθεια είτε στο προσωπικό είτε σε κομματικό επίπεδο. Από κοντά και ο κ.Αναστασιάδης αποζητά μερίδιο για τον ίδιο και το κόμμα του.
Πάντως είναι , όπως προβάλλεται, ο ηγέτης που ηγείται ενός κόμματος που διαχρονικά είχε καλές σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους, έχει «καλή χημεία» με τον Ταλάτ και τώρα είναι η μοναδική ευκαιρία να λυθεί το κυπριακό. Ή τώρα ή ποτέ!!!
Φυσικά όλα αυτά είναι μυθοπλασίες για αφελείς. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και άσχετη με λαϊκισμούς και προπαγάνδα και «λεπτούς χειρισμούς» ή «δημιουργικές ασάφειες».
Το θεμελιώδες ερώτημα που τίθεται είναι: γιατί σήμερα, μετά την άνοδο Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας, οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές για λύση του κυπριακού προβλήματος;
Από τη δεκαετία του 1990 ο διεθνές περιβάλλον έχει αλλάξει δραματικά. Ο ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο έχουν υποχωρήσει και επικρατεί στις διεθνείς σχέσεις ο νόμος της δύναμης. Και οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν σήμερα τον κόσμο προσπαθούν τη δική τους βούληση να την εσωτερικεύσουν στα διάφορα κράτη: είτε «διά της σπάθης», είτε «κοινή συναινέση», είτε μετατρέποντας τη βούλησή τους σε παράγοντα της εσωτερικής πολιτικής ζωής, ώστε σταδιακά να υιοθετηθεί από την τοπική κοινωνία. Αυτή η τρίτη διάσταση, της εσωτερίκευσης, δηλαδή της υιοθέτησης της βούλησης της διεθνούς ηγεμονίας από τις τοπικές κοινωνίες, επιτυγχάνεται μέσα από τις ομάδες που διαμεσολαβούν ανάμεσα στην κοινωνία και την κρατική εξουσία, δηλαδή τα κόμματα και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Οι οργανώσεις της διαμεσολάβησης γίνονται έτσι καλοί αγωγοί της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» ή της «νέας τάξης πραγμάτων».
Η βούληση του «ηγεμονικού συμπλέγματος» σε σχέση με το κυπριακό έχει εκφραστεί το 2004 με την υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν. Και από το 2004 ως το 2008 η βούληση των ηγεμόνων δεν έχει διαφοροποιηθεί. Και ούτε έχει ανατραπεί/αλλοιωθεί ο συσχετισμός δυνάμεων στο διεθνές περιβάλλον. Η υποστήριξη λοιπόν των ηγεμόνων προς την τωρινή διαδικασία για επίλυση του κυπριακού εμπεριέχει τη διάσταση ότι τώρα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες η βούλησή τους να υιοθετηθεί από την τοπική κοινωνία. Με απλά λόγια η υποστήριξη σήμερα της διεθνούς ηγεμονίας προς τους συνομιλητές Χριστόφια –Ταλάτ έχει το νόημα ότι θα τους στηρίζουν στο βαθμό που θα διευκολύνουν την επιβολή της θέλησής τους στην κυπριακή κοινωνία, και ιδιαίτερα τους Ελληνοκύπριους, που απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν.
Στο εσωτερικό της Κύπρου και ειδικότερα ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους, ο συσχετισμός των δυνάμεων ευνοεί τη επαναφορά του Σχεδίου Ανάν με κάποιες δευτερευούσης σημασίας αλλαγές. Εννοώ την υποστήριξη προς το Σχέδιο Ανάν σήμερα του ΑΚΕΛ, του ΔΗΣΥ και άλλων οργανώσεων. Εννοώ ότι τα δύο αυτά κόμματα ουσιαστικά υιοθετούν τη λογική του Σχεδίου Ανάν με κάποιες βελτιώσεις, που δε θα καταργούν τη φιλοσοφία του.
Επομένως σήμερα οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές για επαναφορά του Σχεδίου Ανάν, που εκφράζει τη βούληση της διεθνούς ηγεμονίας και αποτυπώνει το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων αλλά και τον εσωτερικό. Το καθοριστικό σημείο είναι η άνοδος Χριστόφια στην εξουσία και η δηλωμένη διάθεση του ΑΚΕΛ για εξεύρεση λύσης στα πλαίσια του Σχεδίου Ανάν.
Οι αναφορές ότι «το σχέδιο Ανάν έχει πεθάνει» απευθύνονται στους «ηλίθιους ιθαγενείς». Γιατί η ελληνοκυπριακή ηγεσία δεν έχει κάποια άλλη πρόταση πάνω στο τραπέζι ούτε οι Τουρκοκύπριοι ούτε ο διεθνής παράγοντας. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική πρόταση εκτός από το Σχέδιο Ανάν.
Και αυτή πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλοιωθεί με προσπάθειες ιδεολογικοποίησης των διαφωνιών ανάμεσα στους Ελληνοκυπρίους και επαναφοράς από το ιδεολογικό αποθεματικό οπλοστάσιο της «θεοκρατίας», του «εθνικισμού», του «φασισμού». Η ζωντανή πραγματικότητα είναι άλλη.
Μπορεί ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ, να φτιάχνουν όσους μύθους τους προσφέρει η φαντασία τους. Η πραγματικότητα είναι πικρή. Γιατί η πολιτική τους συμπεριφορά απέναντι στους πολίτες είναι απαράδεκτη. Όχι γιατί επιδιώκουν συμφωνημένη λύση τώρα αλλά γιατί δεν ενημερώνουν τους πολίτες στη βάση της πραγματικότητας και επιχειρημάτων.
Όσο για τους πολίτες και την κοινωνία έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να επανέλθει σε μια απόφασή της και να την επανεξέτάσει και να τη διαφοροποιήσει ( Σχέδιο Ανάν ), αν κρίνει ότι αυτό επιβάλλει το κοινωνικό συμφέρον στο συγκεκριμένο χρόνο. Αυτό διδάσκει η δημοκρατική ιδεολογία. Και μια διαφοροποίηση της βούλησής της κοινωνίας δεν υποδηλώνει κατ΄ ανάγκη υποταγή στη διεθνή ηγεμονία ούτε και αποτελεσματική σκηνοθεσία από τους Χριστόφια – Αναστασιάδη. Μπορεί να υποδηλώνει κόπωση,ανοχή ή απαξίωση και προς την ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία. Δηλαδή με τους πολιτικούς που έχουμε, δεν μπορούμε να προσδοκούμε κάτι καλύτερο!!! Και αυτό είναι μια πραγματικότητα.
Φυσικά οι μυθοπλασίες των ελληνοκύπριων πολιτικών δεν έχουν τέλος. Γι αυτό και θα επανέλθω. Γιατί το μέλλον μας δεν μπορεί να στηρίζεται στους μύθους των πολιτικών ηγετών και των φερεφώνων τους. Γιατί πρώτιστα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, αν πράγματι θέλουμε να την αλλάξουμε.
«Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα΄ρθουν».
Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου"