Η συνάντηση της 3ΗΣ Σεπτεμβρίου Χριστόφια - Ταλάτ και το πλήρες αδιέξοδο της ελληνοκυπριακής ηγεσίας

Λίγο – πολύ όλοι είχαν προετοιμαστεί για την πανηγυρική συνάντηση των δύο ηγετών. Ο κάθε ηγέτης είπε τα δικά του στους δικούς του ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες της συγκυρίας. Ο ΟΗΕ, η ΕΕ και οι Αγγλοαμερικάνοι συνεχίζουν να ενθαρρύνουν τους δύο ηγέτες, ο ΟΗΕ αναδεικνύει την ιστορικότητα της στιγμής και οι δυο ηγέτες ακολουθούν την ιστορική τους μοίρα.
Από τη μια ο Ταλάτ είναι απόλυτα σαφής στις τοποθετήσεις του και αντιλαμβάνεσαι το περιεχόμενο των εξελίξεων. Από την άλλη ο Χριστόφιας είναι «ήξεις, αφίξεις». Κάνει συμφωνίες και πανηγυρίζει και μετά από μόνος του αναζητά κοινή γλώσσα με την άλλη πλευρά. Δηλώνει ότι έχει αποσαφηνιστεί το πλαίσιο της λύσης και ταυτόχρονα αναγνωρίζει το δικαίωμα στην άλλη πλευρά να δίνει τη δική της ερμηνεία.
Οι δηλώσεις στις 3 του Σεπτ. εντάσσονται στην ίδια λογική: «ήξεις, αφίξεις».Και εξηγούμαι:
Προέβαλε τη θέση ότι « η ομοσπονδιακή λύση θα είναι ένας συνεταιρισμός των δυο κοινοτήτων». Η θέση αυτή είναι προκλητική και απαράδεκτη και υποτιμητική της νοημοσύνης των πολιτών. Γιατί ήδη από τις 23 του Μαίου 2008 ο κ. Χριστόφιας έχει αποδεκτεί την ομοσπονδία δύο συνιστώντων κρατών!!! Δηλαδή αποδέκτηκε ο κ. Χριστόφιας ότι οι δύο συλλογικές ταυτότητες/κοινότητες θα έχουν πολιτική έκφραση συνιστώντος κράτους. Επομένως δεν είναι απλώς ομοσπονδία δύο κοινοτήτων αλλά ομοσπονδία δύο συνιστώντων κρατών με ισότιμο καθεστώς και πολιτική ισότητα. Η αναφορά του κ. Χριστόφια για ομοσπονδία δύο κοινοτήτων είναι ένας από τους συνήθεις τρόπους αποπροσανατολισμού και σύγχισης των πολιτών που χρησιμοποιεί κατά κόρον , ώστε ανενόχλητος να δρα κατά βούληση.
Επίσης προέβαλε τη θέση ότι στόχος είναι «ο μετασχηματισμός του ενιαίου κράτους σε ένα ομόσπονδο κράτος». Η θέση αυτή του κ. Χριστόφια είναι εξίσου εκπληκτική. Γιατί είναι ο ίδιος που υποστήριζε με πάθος ότι το 1960 δεν υπήρχε ενιαίο κράτος αλλά ένας συνεταιρισμός δύο κοινοτήτων!!! Πού το θυμήθηκε τώρα το ενιαίο κράτος;
Ακόμα θυμήθηκε τις συμφωνίες του 1977, του 1979 , τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, τις αρχές της ΕΕ και άλλα πολλά. Τι δεν θυμήθηκε; Ότι όλα αυτά πήραν συγκεκριμένη μορφή με τις συμφωνίες Χριστόφια – Ταλάτ. Στο τραπέζι των συνομιλιών τώρα είναι οι δικές του συμφωνίες για τις οποίες πανηγύριζε και θεωρούσε ότι διαμόρφωσαν το πλαίσιο της λύσης. Ουσιαστικά ο κ. Χριστόφιας προσπαθεί εντέχνως να αποσείσει τις δικές του ευθύνες και να τις φορτώσει στους προκατόχους του, σε ένα μακρινό παρελθόν του οποίου ο ίδιος είναι ένας δυστυχής κληρονόμος!!! Είναι μια μέθοδος πολιτικής ανευθυνοποίησης.
Αντιθέτως ο κ. Ταλάτ είναι απόλυτα σαφής και συνεπής στα συμφωνηθέντα. Μιλά για ένα νέο συνεταιρισμό. Είναι νέος με την έννοια της εσωτερικής κυριαρχίας. Δηλαδή το 1960 ήταν συνεταιρισμός δύο κοινοτήτων ενώ τώρα η ελληνοκυπριακή ηγεσία αποδέχτηκε συνεταιρισμό δύο συνιστώντων κρατών. Από την άποψη της εξωτερικής κυριαρχίας το υφιστάμενο κράτος θα συνεχίσει να υπάρχει.
Μιλά ακόμα για δύο ιδρυτικά κράτη. Η θέση του πάλι εδράζεται στα συμφωνηθέντα. Γιατί ενώ το 1960 το κράτος ιδρύθηκε από τις δύο κοινότητες, τώρα θα ιδρυθεί από τα δύο συνιστώντα κράτη. Κάποιοι άνθρωποι, κάποια κοινωνία θα πρέπει να ιδρύσει το κράτος. Δε θα είναι κράτος ουρανοκατέβατο ούτε ελέω θεού.
Ακόμα ο κ. Ταλάτ μιλά για συνέχιση των εγγυήσεων της Τουρκίας. Αφού τις αποδέχθηκε και ο κ. Χριστόφιας. Ποιο είναι το πρόβλημα για τους ελληνοκύπριους ηγέτες; Ας ξαναδιαβάσουν το Μνημόνιο Συναντίληψης Κύπρου – Ηνωμένου Βασιλείου της 5ΗΣ Ιουνίου 2008. Τότε γιατί δεν διαμαρτύρονταν;
Οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί είναι εγκλωβισμένοι στη δική τους αδιέξοδη λογική. Στο όνομα της μετεξέλιξης του υφιστάμενου κράτους είναι υποχρεωμένοι να αποδεκτούν και τις συνθήκες εγκαθίδρυσης και τις συνθήκες εγγυήσεων του υφιστάμενου κράτους. Και στο όνομα της μετεξέλιξης είναι επίσης υποχρεωμένοι να αποδεκτούν και τη νέα πραγματικότητα στην Κύπρο, τις διεκδικήσεις των Τουρκοκυπρίων. Η ήττα της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας είναι ολοκληρωτική. Κανένας ξένος δεν τα επέβαλε. Η αδιέξοδη λογική τους τα αποδέχθηκε. Συνθηματολογούν ασύστολα και στο τέλος είναι υποχρεωμένοι να ανακαλύψουν την κενολογία τους.