Ο πονεμένος ληστής και το δακρυσμένο ευρώ

Ο ληστής με τρεμάμενο χέρι πρόταξε το όπλο προς τον ανύποπτο ταμία:

-Σε παρακαλώ, τα λεφτά από το ταμείο σας.

Ο ταμίας τον κοιτούσε ακίνητος. Και η φωνή ακούστηκε πιο ψιθυριστή, πιο πολύ με κλάμα έμοιαζε:

- Σε ικετεύω, τα λεφτά, δε θέλω, μα πρέπει...

Το όπλο ήδη σημάδευε το πάτωμα και η κουκούλα είχε πια βραχεί από το βουβό κλάμα του ληστή.

Ο ταμίας δεν άντεξε τόσο πόνο. Ήταν συγκλονισμένος από την πρωτόγνωρη εμπειρία του πονεμένου ληστή. Αδίστακτα πήρε τα λεφτά από το ταμείο και του τάδωσε.

Την επομένη ήταν η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Ο καταληστεμένος ταμίας του περιπτέρου περιέγραφε λεπτομερώς την ιστορία του πονεμένου ληστή.

Την μεθεπομένη ανέλαβαν τη σκυτάλη στα ΜΜΕ οι ειδικοί. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα: ναι μεν είναι αναμφιβόλως ληστεία, αλλά επιδείχτηκε ένας βαθύς ανθρωπισμός εκ μέρους του ληστή. Και δεν πρέπει ούτε να τα μηδενίζουμε ούτε να τα ισοπεδώνουμε όλα.

Την τρίτη μέρα πήραν τη σκυτάλη οι πολιτικοί: όλοι εκθείαζαν τη στάση του πονεμένου ληστή. Η επωδός ήταν η ίδια: αυτός ο ληστής επέδειξε μια άλλη ποιότητα. Το σλόγκαν ήταν πανομοιότυπο: «δεν έχει τόση σημασία αν σε ληστεύουν, αλλά το πώς σε ληστεύουν».

Από το Υπουργικό Συμβούλιο αποφασίστηκε να κοπούν νέα νομίσματα (τότε κυκλοφορούσε το ευρώ). Ναι, το νέο νόμισμα απεικόνιζε το δάκρυ ενός ληστή και επικράτησε να ονομάζεται «το δακρυσμένο ευρώ».

Κάπως έτσι αποτυπώθηκε στην παγκόσμια ιστορία η ανθρωποκεντρική ληστεία: ο όρος αποτύπωνε το ανθρώπινο πρόσωπο του ληστή, προέβαλλε ως παράδειγμα προς μίμηση τη ληστεία με πόνο ψυχής. Η συνείδηση ήταν αυτονόητη:κλέβουν που μας κλέβουν, τουλάχιστον να μας συμπεριφέρονται πονόψυχα οι ληστές. Δεν είναι ανάγκη να μας βρίζουν και να μας κτυπούν από πάνω.

Αυτή η επιλογή σε κείνη τη μικρή χώρα χάραξε ανεξίτηλα την ιστορία. Γιατί τότε ακριβώς ήταν που απέκτησε νέο περιεχόμενο η πολιτική, οι λέξεις ανανοηματοδοτήθηκαν και επηρέαστηκε ολόκληρη την ιστορία της γήινης ανθρωπότητας.

Γιατί η συντηρητική δεξιά υποστήριξε ότι το ουσιαστικό γεγονός είναι η ληστεία. Η προοδευτική αριστερά αντέδρασε έντονα και υποστήριξε ότι ναι μεν είναι η ληστεία αλλά - και αυτό την διαφοροποιούσε από την επάρατη δεξιά – με ανθρώπινο πρόσωπο. Για να μην τα πολυλογώ, τα συνθήματα που επικράτησαν ήταν δύο: της δεξιάς έλεγε πως «η ληστεία είναι μόνο μία» και της αριστεράς έλεγε «ληστεία με ανθρωπιά».

Κάπως έτσι μεταλλάχθηκε η παραδοσιακή ιδεολογική σύγκρουση: άπονη δεξιά –πονεμένη αριστερά. Κάπως έτσι γεννήθηκε «η ταξική σύγκρουση του πόνου» (έτσι την ονόμασαν πολλά χρόνια αργότερα οι ειδικοί επιστήμονες).

Όταν , μετά από χρόνια, κάποιος διερωτήθηκε φωνακτά: μας έχουν εμφυτεύσει μια συνείδηση που νομιμοποιεί μονίμως τη ληστεία. Το πρόβλημα είναι να μη μας κλέβουν και όχι πώς θα μας κλέβουν.

Τότε, εκτελέστηκε και ικανοποιήθηκε και το λαϊκό αίσθημα. Η κατηγορία και η κατακραυγή ήταν: διασάλευση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και της ειρήνης, αμφισβήτηση των δημοκρατικών αξιών, απόπειρα διάκρισης των ανθρώπων με βάση τη ληστεία, προαγωγή του αναρχισμού (η δεξιά τόπε), προαγωγή του φασισμού (η αριστερά τόπε) κτλ. Πριν εκτελεστεί, αφορίστηκε από την εκκλησία προς ικανοποίηση των κατεξοχήν πονόψυχων ανθρώπων, των θρησκευομένων πονεμένων.

Ακόμα και σήμερα αν επισκεφτεί κάποιος τούτη τη μικρή χώρα,διαπιστώνει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτε: κυριαρχεί η ταξική σύγκρουση του πόνου και το δακρυσμένο ευρώ.

Υ.Γ. Πρωτοδημοσιέυτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα «Τα παράξενα του κόσμου» στις 1/1/2050.