Η «αγωνιστική» κορώνα που προβάλλει σύσσωμη η κομματική ολιγαρχία στην Κύπρο είναι πως δεν αποδέχονται «ασφυκτικά χρονοδιάγραμματα και επιδιαιτησίες» στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού.Αυτά επαναλαμβάνουν και σήμερα (7/11/2010) τόσο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» όσο και ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρ. Χριστοφίδης σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα.
Γιατί αυτή θαυμαστή ενότητα των κομμάτων στην Κύπρο σε σχέση με τη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού;
Και εδώ η ομοφωνία είναι εκπληκτική: «το πάθημα του 2004» - όπως γράφει και ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δηλαδή το γεγονός ότι η κομματική ηγεσία αποδέχτηκε επιδιαιτησίες και χρονοδιαγράμματα στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού που είχε ως κατάληξη την υποβολή του σχεδίου Ανάν το 2004. Αυτό το γεγονός θεωρούν τα κόμματα σήμερα ότι ήταν ένα λάθος τους και δε θέλουν να επαναλάβουν «το πάθημα».Ή «το πάθημα του 2004 τους έγινε μάθημα».
Φυσικά αυτή η απλοϊκή λογική που σερβίρουν στα σοβαρά ή στα αστεία δεν έχει κάποια πολιτική βάση. Γιατί οι ίδιοι που σήμερα καταράζονται την επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα, αν γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ευνοϊκό για τους Ελληνοκύπριους, θα το υποστήριζαν με πάθος.
Γιατί η επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα το 2004 λειτούργησαν σε βάρος της ελληνοκυπριακής πλευράς, όχι λόγω κάποιας προκατάληψης ή αστοχίας των ξένων, αλλά λόγω των συσχετισμών δύναμης στο δεδομένο χρόνο. Αυτοί οι συσχετισμοί δύναμης και το βάρος κάθε πλευράς στη διεθνή πραγματικότητα καθόρισαν και τη στάση των τρίτων. Ή στο αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης αποτυπωνόταν η δύναμη της Τουρκίας στο διεθνές περιβάλλον και η αδυναμία της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Επομένως το πρόβλημα για μια λύση διαφορετική από το σχέδιο Ανάν δεν είναι ούτε τα χρονοδιαγράμματα ούτε οι επιδιαιτησίες αλλά η αλλαγή στους συχετισμούς δύναμης ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή πλευρά και την Τουρκία.
Η δαιμονοποίηση της επιδιαιτησίας και των χρονοδιαγραμμάτων συμπληρώνεται-τουλάχιστον από το ΑΚΕΛ και την κυβέρνηση –με τη θέση ότι «η λύση θα είναι κυπριακής ιδιοκτησίας». Αυτή η θέση εκφράζεται πανηγυρικά και με κάθε ευκαιρία σε αντίθεση με τα χρονοδιαγράμματα και τις επιδιαιτησίες, κατασκευές ξενικής προέλευσης.
Αυτή η προσέγγιση είναι εξίσου αφελής με «το πάθημα» του 2004. Γιατί;
Πρώτον, οι τρίτοι ουδέποτε θα επέτρεπαν μια διαδικασία που θα τους απέκλειε από το είδος της λύσης εφόσον τα δικά τους συμφέροντα θα πρέπει να εκφραστούν στα πλαίσια μιας λύσης.
Δεύτερο, η τουρκοκυπριακή πλευρά είναι πλήρως εξαρτημένη από την Τουρκία. Επομένως η Τουρκία παρευρίσκεται και στη διαδικασία επίλυσης «κυπριακής ιδιοκτησίας».
Τρίτον, η βασιμότητα μιας τέτοιας θέσης προϋποθέτει την αποδοχή της από όλα τα άλλα εμπλεκόμενα μέρη στο κυπριακό, κάτι που δεν έγινε.
Γι αυτό και το παραμύθι που έπλασαν οι ελληνοκύπριοι κομματάρχες αποτελεί μια φαντασιακή σύλληψη για λαϊκή κατανάλωση. Γιατί είτε με χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες είτε χωρίς και δεδομένου ότι στη διαδικασία οι ξένοι παρευρίσκονται ποικιλότροπα, η δυνατότητα λύσης είναι άμεσα συνυφασμένη – όπως και το 2004 – με τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.
Με όλη αυτή τη ρητορία απλώς δημιουργείται μια εικόνα ότι τώρα η διαδικασία είναι διαφορετική. Είναι, δηλαδή, μια μέθοδος εξαπάτησης της κοινωνίας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η κυβέρνηση προβάλλει κατά κόρον την δήθεν νέα διαδικασία αλλά επί της ουσίας κρατά εσκεμμένα στο σκοτάδι την κοινωνία. Η κατάσταση φτάνει στα όρια του γελοίου, αν αναλογιστεί κάποιος με πόση σοβαρότητα η κυβέρνηση προασπαθούσε να ελέγξει τις διαρροές από το εθνικό συμβούλιο σημαδεύοντας τα έγγραφα!!!
Η σκοταδιστική ρητορία των κυβερνώντων συμπληρώνεται με διακηρύξεις κενολόγες περί αρχών,δημοσίου συμφέροντος κλπ. ή με την κατακεραύνωση κάθε κριτικής προσέγγισης στο έργο της. Παράλληλα, φυσικά, φροντίζουν να εκφοβίζουν το λαό με τον κίνδυνο της διχοτόμησης και προβάλλοντας την ελπίδα της λύσης, μια τακτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ο φόβος και η ελπίδα των υπηκόων).
Κοντολογής, οι κυβερνώντες ακολουθούν μια μεθοδολογία διαφορετική στη διαδικασία επίλυσης. Δεδομένου ότι αυτή διαδικασία είναι ενταγμένη στην υφιστάμενη πραγματικότητα, όπως αυτή εκφράζεται από τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, ουσιαστικά δεν έχουν άλλη επιλογή με τη ρητορία τους: να παρουσιάσουν τον παλιό ως καινούριο.
Σε σχέση με την ουσία του κυπριακού προβλήματος δεν υπάρχει κανένα απολύτως νέο δεδομένο σε σύγκριση με το 2004. Η φαιά ουσία της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας εξαντλείται από κοινού στην επιβολή μιας λύσης επί των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων. Απλώς κάποιοι ανέλαβαν στην Κύπρο να νομιμοποιήσουν αυτές τις επιλογές με μια ρητορία εξαπάτησης της κοινωνίας.
Γιατί από άποψη ουσίας το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ θα μπορούσαν να κάνουν κάτι απλό: να πουν θαρρετά στην κοινωνία ποιες είναι οι θέσεις τους σε συνάρτηση με το «καταραμένο» σχέδιο Ανάν, αντί να ταλαιπωρούν τους πολίτες με δήθεν υψηλές διπλωματίες μυστικές και πονηριές. Αντί την απάτη να χρησιμοποιήσουν τον ορθό λόγο.Γιατί τους είναι τόσο δύσκολο; Πιστεύουν ότι μπορεί η όποια λύση να επιβιώσει στηριγμένη σε μια πρόσκαιρη εικονική πραγματικότητα; Το αντίθετο, και η όποια διάθεση της κοινωνίας για επίλυση του κυπριακού θα εξανεμιστεί από τη βεβαιότητα της αποκάλυψης της απάτης και της συνεπακόλουθης έλλειψης εμπιστοσύνης προς τους ηγέτες της.
Η κομματική ολιγαρχία λοιπόν αντί να καταράζεται τα δικά της λάθη και να αυτοαθωώνεται δηλώνοντας με αγωνιστική διάθεση ότι δε θα δεχθεί χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, καλό είναι να μας πληροφορήσουν τι έχουν κάνει για να ανατρέψουν τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης που ευνοούν την Τουρκία, ώστε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από το σχέδιο Ανάν του 2004.Και αν δεν έχουν κάνει τίποτε, ποιοι νομίζουν ότι είναι και ασύστολα προπαγανδίζουν κενολογίες σε βάρος της κοινωνίας, την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν;
Υ.Γ. Και στην απάτη αποτυπώνονται οι συσχετισμοί δύναμης. Σε μια ιεραρχία δύναμης αυτονόητα εξαπατάς ,αλλά είσαι έτοιμος και να εξαπατηθείς. Και όταν εξαπατηθείς, μην φωνάζεις σαν μικρό παιδί, γιατί το ήξερες πως θα συμβεί. Η απάτη ευνοεί πάντοτε τον πιο ισχυρό. Γι αυτό και εφηύραν τη «μυστική διπλωματία» με αποκλεισμό των κοινωνιών από την ενημέρωση για τις εξελίξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου