Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία στην Κύπρο έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τον πολύ υψηλό δείκτη ευφυίας. Θεωρούν δηλαδή ότι οι ίδιοι είναι μια ανώτερη τάξη, με χαρακτηριστικά φύσει πολύ ανεπτυγμένα, «ελέω θεού» φυσικά. Σ αυτά τα πλαίσια θεωρούν ότι ο λαός είναι ένας αμαθής όχλος, σαφώς κατώτερης στάθμης, χωρίς ίχνος στοιχειώδους αντιληπτικής ικανότητας. Ως εκ τούτου θεωρούν ότι μπορούν να ανοίγουν το στόμα τους και να λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Ούτε μια προπαγάνδα της προκοπής δεν μπορούν να περάσουν στους «ηλίθιους» κατοίκους αυτού του τόπου.
Οι ολιγάρχες λοιπόν στην Κύπρο έχουν πρόβλημα με τα δημόσια οικονομικά. Κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ βάλθηκαν να μας φλομώσουν με το μεγάλο δημοσιονομικό πρόβλημα.
Καλά, ποιος δημιούργησε το δημοσιονομικό πρόβλημα; Ποιοι αποδείχτηκαν παντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν το δημόσιο πλούτο; Πώς προέκυψε η «ασθένεια» που λέγεται δημοσιονομικό πρόβλημα;
Με άμετρη υποκρισία η ολιγαρχική πολιτική τάξη προσπερνά το ερώτημα και μεταλλάσσεται, ως χαμαιλέων, σε σωτήρα του δημοσιονομικού προβλήματος. Έτσι η παροιμιώδης ανικανότητά της να διαχειριστεί το πρόβλημα, μετατρέπεται αιφνιδίως σε ικανότητα εξεύρεσης λύσης!!! Και κατατίθενται πληθώρα προτάσεων για τη λύση, ο καθένας και μια συνταγή. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ όλοι αυτοί που έπρεπε να λογοδοτήσουν για την ανικανότητά τους, παρουσιάζονται ως μεσσίες που θα λύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν!!! Θέλουν, λένε, να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά!!! Πρώτα τα αρρώστησαν και τώρα θα την εξυγιάνουν!!!
Και αν οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν ιατρικούς όρους αναζητώντας θεραπεία για το ασθενές κατασκεύασμά τους, ο ΔΗΣΥ χρησιμοποιεί ως μόνιμη επωδό το πιο ευφυές «σπάταλο κράτος». Για όλα φταίει το «σπάταλο κράτος»!!! Μα το κράτος κύριοι, ως νομική κατασκευή, δεν έχει βούληση και ως εκ τούτου δεν μπορεί ούτε να τσιγκουνεύεται ούτε να σπαταλά. Βούληση το κράτος αποκτά από τα κόμματα και τους πολιτικούς που στελεχώνουν τις θέσεις λήψης αποφάσεων. Σπάταλο δεν είναι γενικά και αόριστα το κράτος, σπάταλοι είναι οι πολιτικοί ως διαχειριστές του κράτους το οποίο καρπώνονται οι πολιτικοί ανερυθρίαστα ως νέοι φεουδάρχες.
Φυσικά και δεν θα τα εξυγιάνουν τα δημοσια οικονομικά. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εθισμένοι να καταληστεύουν το λαό, να αποζούν σε βάρος του ως νεοφεουδάρχες:πολιτικοί, κόμματα, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, φοροφυγάδες. Και αν τώρα ανησυχούν για το δημοσιονομικό έλλειμμα, βασικά ανησυχούν γιατί δεν υπάρχουν λεφτά στο ταμείο για να συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους.Γιατί για τους ολιγαρχικούς η πολιτική λειτουργία έχει μόνο αυτό το νόημα: διαφθορά και διαπλοκή προς ίδιον, κομματικό και διαπλεκόμενο όφελος.
Σε αυτά τα πλαίσια όσοι πιστεύουν ότι η πολιτική τάξη που έμαθε να ζει σε βάρος του λαού χωρίς να προσφέρει και κάτι, θα πληρώσει ο ίδιος το κόστος της κρίσης, είναι είτε αφελής είτε ηλίθιος.Θα βρουν εκατομμύρια συνταγές για να τα υφαρπάξουν από το λαό ως «σωτήρες. Και τη ληστεία του λαού θα την επενδύουν με φτηνές πραπαγανδιστικές κορώνες, γιατί πράγματι πιστεύουν ότι οι πολίτες είναι ηλίθιοι!
Καλά , θα πει κάποιος:δεν διαφέρει η αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια από το δεξιό ΔΗΣΥ; Και βεβαίως διαφέρουν: ο ένας καταληστεύει το λαό με «πόνο ψυχής», ενώ ο άλλος τα παίρνει από το λαό τελείως ασυγκίνητα!!! Ο ένας τα υφαρπάζει πονετικά και ο άλλος άπονα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ιδεολογική διαφορά του αριστερού ΑΚΕΛ και του δεξιού ΔΗΣΥ.
Επίλογος: Το δημοσιονομικό πρόβλημα στην Κύπρο ελάχιστη σχέση έχει με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα συνυφασμένο με την ανικανότητα και την απληστία της πολιτικής ολιγαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου