"Πάγωμα μισθών ή ξεπάγωμα του πλούτου;" ή ποιος πληρώνει την οικονομική κρίση

Το Γενάρη του 2009 Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων έριξε το σύνθημα «σκούπα στους μετανάστες». Η κυβέρνηση ανταποκρίνομενη στο αίτημα των εργοδοτών άρχισε τον «πόλεμο κατά της παράνομης μετανάστευσης».
Στις 16 Μαίου 2009 η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων ζήτησε πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα. Στις 3/8/2009 ο Υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε την πρόθεση της κυβέρνησης για πάγωμα των μισθών.
Ποια είναι τα συμπεράσματα;
1. Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο συνεργάζονται στενά στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Ή πιο σωστά η κυβέρνηση είναι το εκτελεστικό όργανο των απαιτήσεων του κεφαλαίου. Η οικονομική ολιγαρχία αποφασίζει και η πολιτική ολιγαρχία εκτελεί.
2.Η ψήφος του λαού , τα προεκλογικά προγράμματα έχουν πεταχθεί στο σκουπιδότοπο στο Βατί ή βρίσκονται υπό επεξεργασία σε κάποιο ΧΥΤΑ.
3. Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία έχουν αποφασίσει ότι το κόστος της οικονομικής κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί ή οι οικονομικά πιο αδύνατοι ή ο περήφανος κυπριακός λαός. Πρώτα ήταν οι μετανάστες, τώρα οι μισθωτοί του δημοσίου και ύστερα οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα.
4. Οι ολιγάρχες άρχισαν να προπαγανδίζουν την κατάλληλη ηθική στους «δούλους»:υπευθυνότητα, αυτοσυγκράτηση, συναίνεση. Όλα αυτά απλώς σημαίνουν «πληρώστε μισθωτοί την κρίση» ώστε να μην επηρεαστούν τα δικά μας κέρδη.
5. Γιατί πάγωμα μισθών και όχι ξεπάγωμα του πλούτου; Γιατί να αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που το χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν και να μην αφαιρείται εισόδημα από αυτούς που δεν το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν και το φυλάνε σε θησαυροφυλάκια; Γιατί την κρίση να την πληρώσουν οι μισθωτοί και όχι οι πλούσιοι;
6.Τελικά, τι διαφορετικό θα έκανε ο ΔΗΣΥ αν ήταν εξουσία; Τι δηλαδή διαφέρει η οικονομική πολιτική του ΔΗΣΥ από αυτή του ΑΚΕΛ;
7. Και να μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Χριστόφια με τροποποίηση του προϋπολογισμού του 2009 χρύσωσε κυριολεκτικά 48 υψηλόμισθους κυβερνητικούς αξιωματούχους – Γενικούς Διευθυντές, Δικαστές,κ.α. Τριπλασίασε τα έξοδα παραστάσεώς τους. Μάλιστα τροποποίησαν τη νομοθεσία ώστε τα έξοδα παραστάσεως να θεωρούνται και συντάξιμα.Το όφελος γι αυτούς τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους υπολόγιζεται σε 300.000 ευρώ!!!
Και όλα έγιναν στα κρυφά, κανένας δεν πήρε είδηση. Όλοι σιώπησαν, ο νόμος της μαφίας. (ΠΟΛΙΤΗΣ, 11/5/2009 ) Για τους λίγους και δυνατούς η κυβέρνηση Χριστόφια είναι γενναιόδωρη, για τους πολλούς και αδύνατους έχει πρόβλημα!!!

Το δούλεμα από τους «φωστήρες» του ΚΕΒΕ, του ΟΕΒ και του φερέφωνού τους – της κυβέρνησης – ότι δεν αντέχει το κράτος μισθολογικές παραχωρήσεις, είναι προκλητικό. Πώς και το κράτος αντέχει τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι επιχειρήσεις από το κράτος υπό μορφή κινήτρων, απαλλαγών, φοροδιαφυγών, συμβάσεων για άχρηστα έργα; Στη μια περίπτωση το δημόσιο ταμείο δεν αντέχει και στην άλλη αντέχει; Γιατί, όταν τα παίρνουν τα μέλη τους, το ΚΕΒΕ και η ΟΕΒ δε διαμαρτύρονται, αφού γνοιάζονται τόσο πολύ για τα δημόσια οικονομικά; Ή μήπως η μοναδική τους έγνοια είναι να τρώνε μόνο οι ίδιοι από το δημόσιο ταμείο μαζί με τους πολιτικούς εγκάθετούς τους;

Η πολιτική ολιγαρχία σε στενή συνεργασία με την οικονομική ολιγαρχία στοχεύουν στην περαιτέρω αφαίμαξη των μισθωτών. Η ανακατανομή του πλούτου υπέρ των δυνατών συνεχίζεται με απολύτως ομαλό ρυθμό είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κρίση. Στόχος τους είναι ο μισθωτός να έχει μόλις μετά βίας τα απαραίτητα, απλώς για να επιβιώνει. Η έγνοια του να είναι η καθημερινή του επιβίωση, ώστε ανενόχλητοι οι ολιγάρχες να καρπώνονται και τον πλούτο και την εξουσία.
Όσο ο πολίτης δε συνειδητοποιεί τη νέα πραγματικότητα και μένει εγκλωβισμένος σε παρωχημένες λογικές περί καλού και κακού ολιγαρχικού, του δικού μας και του άλλου, τότε θα συνεχίζεται η υποβάθμιση της θέσης του σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, οικονομικό, πολιτικό.
Σε κάθε κοινωνία – είτε παράγεται είτε δεν παράγεται νέος πλούτος –το κοινωνικό ζήτημα είναι η κατανομή του. Και από τη στιγμή που το πολιτικό και οικονομικό σύστημα ελέγχεται από τους λίγους – την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία - και οι πολλοί το ανέχονται, τότε η μοίρα των πολλών είναι μία: «σκάστε και πληρώνετε». Και η μοίρα των λίγων είναι: «έτσι ή αλλιώς θα συνεχίσουμε να τα παίρνουμε».