Μια προαναγγελθείσα αθωωτική απόφαση της κρατικής τρομοκρατίας ή η κουρδισμένη οργή των εξουσιολάγνων στα ΜΜΕ

Στις 20 Δεκεμβρίου 2005 μια ομάδα αστυνομικών κακοποίησε δύο νεαρούς. Αυτό το γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο.
Στις 19 Μαρτίου 2009 το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας αθώωσε τους δέκα κατηγορούμενους αστυνομικούς. Και αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Γιατί λοιπόν οι ένοχοι δεν τιμωρήθηκαν;
Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή την ταύτισή του με την κρατική εξουσία η οποία ευφυώς διαχωρίζεται σε εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική. Στην ουσία είναι μία και αδιαίρετη κρατική εξουσία και σήμερα αυτός που ελέγχει την λεγόμενη εκτελεστική εξουσία είναι κύριος όλων των επιμέρους εξουσιών.
Όλοι οι φορείς της κρατικής εξουσίας ουσιαστικά επιβιώνουν ασκώντας εξουσία επί των πολιτών, νόμιμη ή παράνομη. Τα συμφέροντά τους είναι κοινά και αντίπαλός τους είναι η κοινωνία.Μια κοινωνία που θα πρέπει να ιδιωτεύει και οι ίδιοι ανενόχλητοι να την κατέχουν, ως νέοι φεουδάρχες.
Η αστυνομία αποτελεί κομβικό σημείο στην διαιώνιση της αυταρχικής κρατικής εξουσίας. Γιατί οι λίγοι για να κατέχουν τους πολλούς, είναι υποχεωμένοι να ασκούν βία. Η αστυνομία λοιπόν είναι ο θεματοφύλακας των συμφερόντων της κρατικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτό το γνωρίζουν οι φορείς της εξουσίας. Γι αυτό και ουδέποτε καταδικάστηκε ενώπιον δικαστηρίου κάποιος αστυνομικός για τις ποικίλες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών. Γιατί η τωρινή περίπτωση είναι μια από τις πολλές που κακοποιήθηκαν πολίτες από αστυνομικούς. Και σε όλες τις περιπτώσεις έμειναν ατιμώρητοι.
Το ιδιαίτερο στο γεγονός της 20ης Δεκεμβρίου 2005 ήταν η βιντεογράφηση και η προβολή της κακοποίησης των νεαρών με αποτέλεσμα ο πολίτης να έχει βέβαιη άποψη για το συμβάν. Η κοινοποίηση του γεγονότος και η αγανάκτηση των πολιτών για την εξώφθαλμη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ουσιαστικά εξανάγκασε την κρατική εξουσία να οδηγήσει την υπόθεση στο δικαστήριο. Αυτή η επιλογή δεν ήταν αποτέλεσμα της υψηλής δικαιϊκής αντίληψης των φορέων της εξουσίας, δηλαδή δεν ήταν αποτέλεσμα της δικής της βούλησης. Ήταν αποτέλεσμα εξαναγκασμού. Και είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι η κρατική εξουσία θα φρόντιζε να τιμωρηθούν οι ένοχοι αστυνομικοί. Μια τέτοια επιλογή ουσιαστικά θα οδηγούσε βραχυπρόθεσμα στην απώλεια του κυρίαρχου στηρίγματος της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Τις προθέσεις τους λοιπόν η εκτελεστική εξουσία, η νομοθετική εξουσία, τα κόμματα, ο Γενικός Εισαγγελέας, η Αστυνομία τις είχαν φανερώσει από την αρχή του ξυλοδαρμού των νεαρών, για όσους φυσικά θυμούναι. Απλώς τώρα και η δικαστική εξουσία με διάφορες μεθοδεύσεις συνέπλευσε με τη βούληση των άλλων «διακρινόμενων εξουσιών». Η συγκεκριμένη απόφαση υποδηλώνει ότι και η λεγόμενη δικαστική εξουσία εν πλήρει συνειδήσει ή σπρωγμένη από το κατασκευασμένο μαρτυρικό υλικό της υπόθεσης (όχι το βίντεο), ταυτίζεται πλήρως με τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας και όχι του πολίτη.
Σε ποια συμπεράσματα μπορεί να οδηγηθεί ο πολίτης με βάση την απόφαση του κακουργιοδικείου;
1. Η κυρίαρχη κρατικής εξουσία είναι ενωμένη και αδιάσπαστη. Για την επιβολή της θέλησής της στους πολίτες χρησιμοποιεί όχι το δίκαιο αλλά τη δύναμή της.
2. Οι θεατρινισμοί και οι αντιδράσεις και οι αγανακτήσεις διαφόρων επωνύμων από τα ΜΜΕ στοχεύουν απλώς να απορροφήσουν τη λαϊκή οργή. Δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική σημασία. Είναι ένα συνηθισμένο κατασκευασμένο παιγνίδι της ολιγαρχίας για εξαπάτηση των πολιτών. Δηλαδή οι ένοχοι οργίζονται κουρδισμένα, όχι γιατί το θέλουν αλλά προσποιητά, ώστε να ταυτιστεί ο πολίτης μαζί τους και να μην αντιδράσει εναντίον τους.
3. Επιλογή της κρατικής εξουσίας είναι η δημιουργία συνθηκών μεγαλύτερης αβεβαιότητας στον πολίτη – πολιτικής, οικονομικής, δικαιικής – ώστε να διευκολυνθεί η υποταγή του στα κελεύσματα των ολιγαρχικών σε μια περίοδο που η αμφισβήτηση τους είναι αναπόφευκτη.
4. Η διεχέτευση του σαφούς μηνύματος στην κοινωνία ότι η χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας είναι μονόδρομος. Δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την εξουσία εναντίον του πολίτη αλλά σε καμία περίπτωση από τον πολίτη εναντίον της εξουσίας.
Επίλογος
Για όσους δεν είναι τυφλωμένοι, είναι αντιληπτό μέσα από δεκάδες παραδείγματα ότι ο λεγόμενος νόμος υπάρχει για να επιβαλλουν οι ισχυροί τη θέλησή τους στους ανίσχυρους, για να υποτάσσονται οι πολίτες στους φορείς της κρατικής εξουσίας. Το αντίστροφο δεν ισχύει και ούτε υπάρχει κάποιος μηχανισμός ελέγχου των πάνω από τους κάτω. Ο πολίτης λοιπόν πρέπει να μάθει να σκύβει το κεφάλι και να σιωπά. Αν τολμήσει να αντιδράσει , υπάρχει και η βία. Και αν τρέφει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να βρει το δίκιο του, τότε απλώς θα αντιληφθεί πως θα του μείνει το ξύλο. Αυτό είναι και το πολιτικό μήνυμα της αθωωτικής απόφασης της δικαστικής εξουσίας στις 19 Μαρτίου 2009.