Η αποδόμηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλες κενολογίες

Η μόνιμη επωδός του ΑΚΕΛ σε όσους ασκούν κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι πως «κάποιοι στοχοπροσηλωμένα έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να αποδομηθεί ο Πρόεδρος».

Με τέτοιες πολιτικές κορώνες το ΑΚΕΛ προσπαθεί να κινδυνολογεί απέναντι στην κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο. Όμως κανένας δεν προσπαθεί να αποδομήσει τον Πρόεδρο ως θεσμό του πολιτικού συστήματος και κανένας δεν εισηγείται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα με διαφορετική κατανομή της εξουσίας. Εκτός και αν το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι ο Πρόεδρος είναι μόνο ένας και αυτός ταυτίζεται με το κράτος ή όπως έλεγε και ο Μακάριος «το κράτος είμαι εγώ», κατά απομίμηση της απόλυτης μοναρχίας του 17^ου αιώνα.

Ποια είναι η πολιτική πραγματικότητα πέρα από τις ακελικές κενολογίες;

1.Τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας όλο και περισσότερο αποδομούνται ως τέτοια. Από τη μια αντιμετωπίζουν προβλήματα νομιμοποίησης από τις κοινωνίες και από την άλλη αποκτούν ένα τυπικό χαρακτήρα με την έννοια ότι η πολιτική ασκείται εκτός των επίσημων κρατικών θεσμών. Αυτό απλώς επιβεβαιώνει την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων να καταθέσουν προτάσεις για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, ώστε να ικανοποιεί τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες.

2. Στην αποδόμηση των θεσμών στην Κύπρο, συμπεριλαμανομένου και του θεσμού του Προέδρου, συμβάλλει αποφασιστικά και το ΑΚΕΛ. Αντισυνταγματικά , άρα παράνομα, έχει αυτοαναγορευθεί σε «κυβερνών κόμμα». Αυτή η επιλογή του ΑΚΕΛ από τη μια συμβάλλει στην αποδόμηση των επίσημων θεσμών και από την άλλη αποδυναμώνει το θεσμό του Προέδρου. Η εξουσία του κράτους ιδιωτικοποιείται και οι κρατικοί θεσμοί γελοιοποιούνται. Το ΑΚΕΛ, λοιπόν, ας κατηγορεί τον εαυτό του για την αποδόμηση του Προέδρου και, σε κάθε περίπτωση, είναι γελοίο να κατηγορεί άλλους για κάτι που και το ίδιο κάνει. Είναι, δηλαδή, αναξιόπιστος ο λόγος του.

3. Στην αποδυνάμωση του θεσμού του Προέδρου κατεξοχήν συμβάλλει ο ίδιος ο Πρόεδρος. Θεωρεί ότι είναι όχι ο εκπρόσωπος της κοινωνίας αλλά ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ που υφάρπαξε την εξουσία. Αυτή η επιλογή τον αποξενώνει από την πλειονότητα του πληθυσμού, δηλαδή είναι ένας Πρόεδρος περιορισμένης κοινωνικής νομιμοποίησης.

4. Επιπλέον, ενώ ο Πρόεδρος υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους Ελληνοκύπριους, σε κάθε ευκαιρία ειρωνεύεται την ταυτότητα αυτών που τον εξέλεξαν. Δηλαδή την πολιτική διαφορά με κάποιους Ελληνόκυπριους την μετατρέπει σε εθνοτική διαφορά στη βάση ενός «οράματος» για ξεπέρασμα των εθνοτικών διαφορών. Σε αυτά τα πλαίσια πολιτικές επιλογές της εξουσίας στην Κύπρο τις μετασχηματίζει σε εθνοτικές διαφορές με στόχο να αθωώσει την πολιτική ολιγαρχία στην Κύπρο και να ενοχοποιήσει την κοινωνία !!! Φυσικά αυτή η αλλοπρόσαλλη τακτική θα έχει ένα αποτέλεσμα, κάθε ένας που διαφωνεί με τον Πρόεδρο θα στιγματίζεται ως εθνικιστής ή το τσουνάμι του εθνικισμού τον εκτρέφουν κύρια αυτοί που τον καταράζονται!!! Και όλα αυτά γιατί; Επειδή το ΑΚΕΛ δεν έχει κάποια πολιτική πρόταση που να ανταπόκρινεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, καταφεύγει στη «κατασκευή αντιπάλων» -εθνικιστών, ρατσιστών- για να συσπειρώνει τους οπαδούς του και να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

5. Ακόμα ο ίδιος ο Πρόεδρος έχει αυτο αυτοαποδυναμωθεί και διεθνώς στα πλαίσια του οράματός του για λύση με κάθε μέσο.Ήδη η εικόνα που προβάλλεται διεθνώς είναι πιο πολύ του Ελληνοκύπριου συνομιλητή και όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ως τέτοιος συμπεριφέρεται και δρα διεθνώς, ανεξάρτητα αν ο ίδιος μπορεί και να θεωρεί τις δυο ιδιότητες διακριτές.

6. Η κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο από τα πολιτικά κόμματα είναι αυτονόητη. Είναι η συνήθης διαπάλη των ολιγαρχικών δυνάμεων για υφαρπαγή της εξουσίας. Οι αναφορές του ΑΚΕΛ σε «μηδενιστική κριτική», «καλόπιστη-κακόπιστη κριτική» είναι άνευ περιεχομένου και σημασίας.

7. Φυσικά , πέρα από τις ακελικές κενολογίες, η ουσία είναι ότι ο θεσμός του Προέδρου αποδυναμώνεται κύρια από τον ίδιο τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ.Και ο σεβασμός στους θεσμούς δεν είναι δεοδομένος για κανένα από τουςπολίτες. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος θεωρεί ότι πρέπει να ενημερώνει για το κυπριακό πρόβλημα τα μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ και όχι εμένα, ως πολίτη του κράτους, γιατί να τον σεβαστώ; Όταν ό ιδιος με θεωρεί πολίτη δεύτερης κατηγορίας, εγώ θα πρέπει να νομιμοποιήσω την υποβάθμισή μου;

Κανένας δε χρειάζεται για να αποδομήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και το πολιτικό σύστημα συνολικά και ο ίδιος ο Πρόεδρος αποδομούνται από μόνοι τους. Και επιτέλους το ΑΚΕΛ αντί για κινδυνολογίες, σωτηριολογίες, εκφοβισμούς – τα όπλα δηλαδή του κάθε ολιγαρχικού- ας αρθρώσει και πολιτικό λόγο, δηλαδή που να αφορά την κοινωνία συνολικά. Τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τα κομματικά δεν αφορούν τους πολλούς. Αφορούν μόνο την κομματική ολιγαρχία και τους διαπλεκόμενους. Γι αυτό ακριβώς τα κόμματα παίρνουν διαζύγιο από την κοινωνία και αυταρχικοποιούν όλο και περισσότερο την πολιτική λειτουργία για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Είναι δηλαδή συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί που λειτουργούν σε βάρος της κοινωνίας, είναι οι «ομοεθνείς κατακτητές».