Φυσικά η διαμάχη τους είναι άνευ περιεχομένου και γίνεται για αποπροσανατολισμό του λαού. Γιατί κανένα κόμμα σέβεται το σύνταγμα και τη λεγόμενη διάκριση εξουσιών.
Και η μεν κυβέρνηση θα πρέπει να μας εξηγήσει με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος το ΑΚΕΛ έγινε «κυβερνών κόμμα» σε ένα προεδρικό σύστημα και πώς σχετίζεται αυτή η αυτοαναγόρευση με τη διάκριση των εξουσιών. Δηλαδή το ένα ΑΚΕΛ κυβερνά και το άλλο ΑΚΕΛ ελέγχει τον εαυτό του στη Βουλή;
Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για τους συγκυβερνώντες επί της Προεδρίας του Τάσσου Παπαδόπουλου , οι οποίοι με τη μεγαλύτερη ευκολία κατέλυσαν και το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών. Και με την ανοχή βέβαια του ΔΗΣΥ ο οποίος ελέω θεού μετατράπηκε σε «αξιωματική αντιπολίτευση»!
Επομένως η διαμάχη για το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών είναι εκτός τόπου και χρόνου γιατί όλοι ανεξαιρέτως συνήργησαν στην κατάργησή τους στην πράξη.
Γιατί λοιπόν οι τωρινές διαμάχες της πολιτικής ολιγαρχίας;
Η σύγκρουση δεν αφορά ούτε το ΄συνταγμα ούτε τη διάκριση των εξουσιών. Η διαμάχη αφορά την προσπάθεια ενοποίησης της κρατικής εξουσίας συνολικά, δηλαδή την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών και όχι το σεβασμό της.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ απέτυχαν να επιβάλουν την ενοποίηση της εξουσίας λόγω των αντιστάσεων του ΔΗΚΟ. Αν το ΔΗΚΟ συναινούσε να γίνει χειροκροτητής του ΑΚΕΛ, η ενοποίηση της εξουσίας θα λειτουργούσε απρόσκοπτα. Οι αντιστάσεις του κυβερνώντος ΔΗΚΟ το οποίο αντιμετώπιζεται από το ΑΚΕΛ όχι ως κυβερνών, αλλά ως μέσο για ενοποίηση της εξουσίας με την εξασφάλιση της απαιτούμενης πλειοψηφίας στη Βουλή, δημιουργεί τα προβλήματα στην ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.
Επομένως τα προβλήματα στον παρόντα χρόνο δεν προκύπτουν από τη μη εφαρμογή της ήδη κατηργημένης διάκρισης των εξουσιών, αλλά από τη δυστοκία του ΑΚΕΛ να επιβάλει την ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.
Η αποτυχία ήταν δεδομένη από τη στιγμή πουταυτίστηκε το κόμμα-το ΑΚΕΛ- με το κράτος ως το μοναδικό κυβερνών κόμμα. Η υιοθέτηση αυτής της λογικής από τα άλλα κόμματα ουσιαστικά οδηγούσε στην αυτοκατάργησή τους. Γι αυτό και οι οξυμένες αντιπαραθέσεις των ολιγαρχικών κομμάτων σήμερα: το μεν ΑΚΕΛ προσπαθεί να ενοποίηση την κρατική εξουσία υπό το κόμμα, ενώ τα άλλα κόμματα χρησιμοποιούν το μόνο μέσο που έχουν - τη βουλή – για να αντισταθούν πρακτικά στην ολοκληρωτική οικειοποίηση της κρατικής εξουσίας από το ΑΚΕΛ.
Η θεμέλια βάση του ολοκληρωτικού ελέγχου της κρατικής εξουσίας από ένα κόμμα ήταν η συναίνεση όλων των κομμάτων στην κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών του κράτους। Μια διάκριση που εφευρέθηκε κάποτε για να περιορίσει την εξουσία του κληρονομικού μονάρχη। Ποιος είπε όμως ότι ο εκλεγμένος μονάρχης δεν μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για την κοινωνία, εάν οικειοποιηθεί ολοκληρωτικά την κρατική εξουσία;
3 σχόλια:
πολύ μικρά γράμματα για κάποιον που λάτρεψε την δικτατορία του Σταλιν, γεννήθηκε σε μια χώρα που δεν γνωρισε ποτέ δημοκρατία, σκαρφάλωσε σε ένα κόμμα εξουσίας με διαδικασίες συνοπτικές και καθ' υποβολή του πατερούλη πάπη, ανήγαγε την ημιμάθεια σε πολιτικό λόγο και πρακτική.
Καλημέρα ,
Αν έχω καταλάβει σωστά , από την ανάρτηση , υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια ελέγχου της εξουσίας ολοκληρωτικά από το ΑΚΕΛ (οποιοδήποτε άλλο κόμμα ) ή κάνω λάθος;
Ο κάτοχος της λεγόμενης εκτελεστικής εξουσίας ουσιαστικά επιχειρεί να κατέχει ολοκληρωτικά την κρατική εξουσία.Και αν μεν γίνεται με συναίνεση, το αποτέλεσμα είναι η ολοκληρωτική ιδιοποίηση του κράτους και της κοινωνίας από τα συναινούνται κόμματα. Αν όχι, τότε ξεσπούν διαμάχες ολιγαρχικών, όπως αυτές για τη λεγόμενη διάκριση των εξουσιών.
Η δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με τη διάκριση των εξουσιών του κράτους αλλά με τη διάκριση των λειτουργιών της κοινωνίας. Αυτό γινόταν , όσο και αν φαίνεται παράξενο, στο κοινοτικό σύστημα των Ελλήνων/χριστιανών επί οθωμανοκρατίας, δηλαδή η διάκριση των λειτουργιών.
Δημοσίευση σχολίου