Πολιτική και ξυλοδαρμός πολιτών από την αστυνομία ή "ο ένας τους εαυτός δέρνει μας και ο άλλος τους εαυτός διαμαρτύρεται"!!!

Λογικά θα ανέμενε κάποιος ότι το κράτος έχει αποστολή να υπηρετεί τον πολίτη. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν αδιανόητη η άσκηση βίας εναντίον του πολίτη ή της κοινωνίας. Γιατί θα ακύρωνε το σκοπό του κράτους , το σκοπό της πολιτικής ώς έκφρασης του συμφέροντος της συνολικής κοινωνίας.
Αντίθετα λοιπόν με την κυρίαρχη λογική , το κράτος ασκεί βία εναντίον των πολιτών με διάφορες μορφές, συμπεριλαμβανομένου και του ξυλοδαρμού. Τα όργανα άσκησης της βίας είναι οι αστυνομικοί. Οι αστυνομικοί , όταν ξυλοκοπούν τους πολίτες, δεν ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, ο πρώτος που θα αποτολμούσε κάτι τέτοιο, θα φαινόταν τόσο παρανοϊκό, που θα εξαποστελλόταν στο πυρ το εξώτερον. Οι αστυνομικοί ασκούν βία συστηματικά
εναντίον των πολιτών και με εντολή ή ανοχή των πολιτικών προϊσταμένων. Οι αστυνομικοί αποτελούν απλώς ένα διοικητικό μηχανισμό του κράτους , τη διαχείριση του οποίου φέρει ο πολιτικός προϊστάμενος. Αυτός φέρει την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις της αστυνομίας. Όπως διοικητικός μηχανισμός του κράτους είναι και η δικαιοσύνη η οποία έχει αρμοδιότητα μόνο στους πολίτες και την κοινωνία, αλλά όχι στους πολιτικούς!!!
Επομένως αν δε θέλουμε να είμαστε αιθεροβάμονες, η πραγματική απεικόνιση του γεγονότος είναι: η αστυνομία ξυλοκοπεί τους πολίτες με την ανοχή ή την εντολή των φορέων της εξουσίας, δηλαδή των κομμάτων. Χωρίς αυτή την κάλυψη η αστυνομία δε θα αποτολμούσε να ξυλοκοπεί αυτούς που την πληρώνουν και υποτίθεται ότι αποστολή της είναι να τους υπηρετεί.
Το πολιτικό ζήτημα λοιπόν είναι: γιατί οι φορείς της κρατικής εξουσία (πολιτικοί , κόμματα) επιλέγουν ή ανέχονται τα διοικητικά όργανα να δρούν σε βάρος του πολίτη;
Το ερώτημα μπορεί να επιμεριστεί σε πολλά ειδικότερα:
-Γιατί οι φορείς της εξουσίας ψηφίζουν ένα νόμο, για παράδειγμα ένα όριο στα έξοδα των υποψηφίων σε μια εκλογική αναμέτρηση, και τον παραβιάζουν;
-Γιατί οι πολιτικοί αρνούνται να πληρώσουν τα πρόστιμα για παραβάσεις στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας;
- Γιατί οι πολιτικοί αποφασίζουν ότι το ρουσφέτι είναι παράνομο και στη συνέχεια οι ίδιοι παρανομούν;
- Γιατί οι πολιτικοί ψηφίζουν να χρησιμοποιούν τα χρήματα του κοινωνικού συνόλου για τη χρηματοδότηση των κομμάτων τους και στη συνέχεια αρνούνται να δώσουν λογαριασμό;
-Γιατί οι πολιτικοί και τα κόμματα διαπλέονται με το ιδιωτικό κεφάλαιο και απομυζούν το δημόσιο πλούτο;
-Γιατί οι βουλευτές και τα κόμματα ψηφίζουν νόμους για την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των πολιτών καταργώντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης επικοινωνίας;
Όλα αυτά τα φαινόμενα εκδηλώνονται σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα , ένα σύστημα εκτροφείο της κατάχρησης και της διαφθοράς.
Δηλαδή οι πολιτικοί, όταν αναλάβουν την εξουσία, αυτονομούνται έναντι του πολίτη και της κοινωνίας. Θεωρούν ότι πια δεν είναι αντιπρόσωποι των πολιτών και στον πολίτη δεν αναγνωρίζεται η αρμοδιότητα να τους ελέγχει ως εντολέας. Έτσι ιδιοποιούνται το πολιτικό σύστημα και ενεργούν κατά τη δική τους βουληση, έστω και αν έρχεται σε σύγκρουση με τη βούληση της κοινωνίας. Η ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος ταυτίζεται με την καταχρηστική λειτουργία της πολιτικής σε όλα τα επίπεδα. Δηλαδή λειτουργούν σε ένα περιβάλλον ανομίας.
Η κατάχρηση δεν τους ενοχλεί γιατί απολαμβάνουν ασυλίας όχι μόνο για τον πολιτικό τους βίο αλλά και τον ιδιωτικό τους βίο. Επιπλέον δεν υπάρχει πολιτικό δίκαιο, αν και οι πράξεις τους είναι περισσότερο επιβλαβείς από το κοινό έγκλημα. Γιατί το ιδιωτικό έγκλημα ενέχει βλάβη μόνο για το θύμα, ενώ το πολιτικό έγκλημα βλάπτει ολόκληρη την κοινωνία. Έτσι η όποια δράση του πολίτη υπόκειται στη δικαιοσύνη, ενώ η όποια δράση του πολιτικού είναι ανεξέλεγκτη (η κατ΄ φαντασία ισονομία).
Το τρίπτυχο λοιπόν ιδιοποίηση-κατάχρηση-ασυλία των φορέων της κρατικής εξουσίας είναι το εκτροφείο του ξυλοδαρμού των πολιτών και όχι μόνο. Και οι πολίτες δε θα πρέπει να αναμένουμε αποδείξεις για τον επόμενο ξυλοδαρμό, ώστε να βγούμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε. ΄Η να συστήνουμε παρατηρητήρια για να μετατρέπεται ο ξυλοδαρμός σε ένα στατιστικό αριθμό. Οι πολίτες οφείλουν να προβάλλουν πολιτικές διεκδικήσεις για να βελτιώνεται η θέση όλων, δηλαδή για το κοινωνικό συμφέρον. Και στο θέμα του ξυλοδαρμού αντίπαλος είναι – είτε συνειδητοποιείται είτε όχι – οι φορείς της κρατικής εξουσίας. Και όσο οι πολίτες δε διεκδικούν τη θεσμοθέτηση του ελέγχου των πολιτικών, του ελέγχου των φορέων της κρατικής εξουσίας , τότε απλώς θα επιβραδύνεται ή θα επιταχύνεται, θα αποκαλύπτεται σποραδικά ή θα αποκρύπτεται ο ξυλοδαρμός των πολιτών. Αλλά ο πολίτης θα δέρνεται. Μπορεί να εκλεπτυνθούν και οι μορφές άσκησης βίας, να γίνουν πιο μοντέρνες και πιο αποτελεσματικές. Όμως το πολιτικό ζήτημα είναι εκεί. Και όσο δε δίνεται πολιτική απάντηση από τους πολίτες, οι φορείς της κρατικής εξουσίας θα ασκούν βία γιατί έτσι τους συμφέρει. Και θα μας δέρνουν και ταυτόχρονα θα διαμαρτύρονται στους δρόμους μαζί μας γιατί μας έδειραν!!!
Το πολιτικό ζήτημα λοιπόν του ξυλοδαρμού των πολιτών από την αστυνομία είναι για μεν τους φορείς της κρατικής εξουσίας ( κόμματα) η διαιώνιση της ασυδοσίας να ασκούν βία σε βάρος των πολιτών με διάφορα προσχήματα, για δε τους πολίτες αν θα διαιωνίσουν με την ανοχή τους τη δυνατότητα να «βιάζονται» από τους εξουσιαστές ή αν θα απαίτησουν το δικαίωμα να ελέγχουν τους εξουσιαστές μέσα από θεσμούς, ώστε να αποδίδεται και πολιτική ευθύνη για τις πράξεις τους. Ή όπως στον ίδιωτικό βίο η πρόκληση βλάβης επιφέρει και ενοχή, έτσι και στον πολιτικό βίο η πρόκληση βλάβης στο κοινωνικό σώμα, αν θα επιφέρει και ενοχή των πολιτικών. Θέλουμε ή δε θέλουμε κράτος δικαίου και ισονομία στη θεωρία και στην πράξη;