Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Κόμματα: εμπιστοσύνη ή ανοχή και πολιτική ομηρία της κοινωνίας

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στον τύπο (19/3/2009 ) μόλις το 23% των Ελληνοκυπρίων εμπιστεύονται τα κόμματα. Σε σύγκριση με την έρευνα «ευρωβαρόμετρο», που δημοσιοποιήθηκε το Φλεβάρη του 2007, παρατηρείται μια σημαντική μείωση του αριθμού των πολιτών που εμπιστεύονται τα κόμματα. Το 2007 εμπιστευόνταν τα κόμματα το 37%. Σύμφωνα με τις έρευνες λοιπόν η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δεν εμπιστεύεται τα κόμματα.
Όταν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα τέτοιων ερευνών, τα κόμματα σιωπούν. Ενώ είναι λαλίστατα για τα πάντα, στο συγκεκριμένο θέμα που τους αφορά ούτε καν σχολιάζουν. Δεν τα συμφέρει να μιλήσουν.Γι αυτό σιωπούν ώστε να ξεχαστεί γρήγορα, να διαγραφεί από την ημερήσια διάταξη των πολιτικών συζητήσεων. Δε θέλουν να διερωτούνται γιατί οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα λεγόμενα «κύτταρα της δημοκρατίας»!!! Ή ξέρουν πολύ καλά το «γιατί» και ντρέπονται να το δημοσιοποιήσουν.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι αυτές οι έρευνες δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Και για να τεκμηριώσει τη θέση του θα μπορούσε να επικαλεστεί τον αριθμό των πολιτών που είναι μέλη των κομμάτων, ενδείκτης της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα κόμματα. Κανένας όμως δεν επικαλείται αυτό το επιχείρημα γιατί οι πολίτες που είναι μέλη των κομμάτων είναι μια μειονότητα στην κοινωνία, πιθανόν μικρότερη και από αυτούς που εμπιστεύονται τα κόμματα σύμφωνα με τις έρευνες.
Ένα άλλο επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, είναι το γεγονός ότι στις εκλογές συμμετέχει ένα ποσοστό της κοινωνίας γύρω στο 80% ή και το υπερβαίνει. Άρα η πλειοψηφία των πολιτών εμπιστεύεται τα κόμματα.
Αυτό το επιχείρημα είναι αστήρικτο για πολλούς λόγους.
1.Η ψήφος στις εκλογές δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στα κόμματα. Η ψήφος στις εκλογές είναι απλώς νομιμοποιητική των φορέων της εξουσίας. Δηλαδή ανάμεσα στους διεκδικητές, οι πολίτες με την ψήφο τους λειτουργούν ως επιδιαιτητές και νομιμοποιούν το φορέα της εξουσίας για την επόμενη χρονική περίοδο.
2. Ο ίδιος ο πολίτης διακρίνει την εμπιστοσύνη στο φορέα της εξουσίας από την εμπιστοσύνη στα κόμματα. Έτσι στο ευρωβαρόμετρο του 2007 την κυβέρνηση δεν εμπιστεύοταν το 36% ενώ τα κόμματα το 67%.
3. Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τα κόμματα. Όμως τα ανέχεται. Δηλαδή η νομιμοποίησή τους στην εξουσία δε στηρίζεται στην εμπιστοσύνη αλλά στην ανοχή. Η ανοχή είναι αποτέλεσμα της εκλογικής πραγματικότητας. Δηλαδή η λογική «του μη χείρον βέλιστον» ή «να μη βγουν οι άλλοι» ή «και να μην ψηφίσω πάλι θα βγουν» προβάλλεται και από τους υποψηφίους των κομμάτων και από τους πολίτες. Αυτή η λογική δεν εκφράζει εμπιστοσύνη στα κόμματα. Αντίθετα εκφράζει αδυναμία πειθούς στις θέσεις των κομμάτων από τους υποψηφίους και καταφυγή σε τεχνάσματα για υποκλοπή της ψήφου. Μια υποκλοπή που η βάση της είναι η ανοχή.
4. Η ανοχή που επιδεικνύει ο πολίτης προς τα κόμματα είναι σήμερα πιο πολύ έκφραση της πολιτικής του ομηρίας. Από τη μια το κόμμα που επιζητεί οπαδούς για συστράτευση δεν τον εκφράζει και από την άλλη δε βλέπει κάποια άλλη διέξοδο επί του παρόντος. Αυτό το αδιέξοδο με τη βοήθεια της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των πελατειακών σχέσεων συντηρεί τη νομιμοποίηση των κομμάτων στην εξουσία.


Σήμερα οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα.Η μαζική συστράτευση των πολιτών ως οπαδών του κομμάτος στα πλαίσια της παραδοσιακής σύγκρουσης του παρελθόντος δεξιάς –αριστεράς δεν μπορεί να αναβιώσει. Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Ο πολίτης αναστοχάζεται στο παρόν, όμως τα κόμματα είναι προσκολλημένα στο παρελθόν. Ή τα κόμματα ως φορείς της πολιτικής τείνουν να πάρουν διαζύγιο από την κοινωνία. Γι αυτό και καταφεύγουν συχνά σε δημοσκοπήσεις για να ανιχνεύσουν τη βουληση του κοινωνικού σώματος. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ότι η κοινωνία έχει πάρει διαζύγιο από την πολιτική. Απλώς αναζητεί νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης γιατί τα κόμματα δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνίας. Είναι φορείς της πολιτικής καθυστέρησης ή της κατ΄ευφημισμόν πολιτικής υπανάπτυξης.

5 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

Η απαξίωση εκ μέρους της κοινωνίας αφορά αποκλειστικά τα κόμματα και τον τρόπο που διαχειρίζονται την εξουσία. Το κοινωνικό σύνολο συνεχίζει να ενδιαφέρεται για την πολιτική, αλλά δυστυχώς, εξ αποστάσεως και αυτό οι κομματάρχες το εκλαμβάνουν ως λευκή επιταγή για την αυθαιρεσία των δράσεων τους.

Πολύ λίγοι πολιτικοί επι-κοινωνούν. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν αφ' υψηλού τον πολίτη, επικαλούμενοι την "άγνοια" του. Οι εξελίξεις συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, αργά ή γρήγορα όλα έρχονται στο φως και τότε κρίνονται οι άρχοντες, είτε το θέλουν είτε όχι. Όση στάχτη και να ρίχνουν ορισμένοι, το τοπίο είναι ξεκάθαρο, για όσους θέλουν να βλέπουν...

Η κομματικοποίηση έχει ξεπεραστεί παγκοσμίως εκ των πραγμάτων. Εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν πολλές, αλλά δυστυχώς, τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα για να επιτρέψουν την εγκαθίδρυση ενός νέου, πιο δίκαιου δημοκρατικού συστήματος που θα μπορεί να ελέγχεται μέσα από ανεξάρτητους θεσμούς ΑΜΕΣΑ από τους πολίτες.

Οι εμφανείς αντιδράσεις όσων βολεύονται με το υπάρχον σύστημα, επιβεβαιώνουν τη θλιβερή αντιδημοκρατικότητα που πρεσβεύουν ανερυθρίαστα, ενάντια στην πρόοδο και την εξέλιξη και υπέρ του σκοταδισμού, της εξουσιολαγνείας και της οπισθοδρόμησης.

Anef_Oriwn είπε...

Κύριε Stavrou,

Θα μεταφέρω εδώ μέρος των σχολίων μου (τα σημεία 2 μέχρι 5 – με ελαφρές διαφοροποιήσεις) που κατάθεσα στην τελευταία παρέμβαση μου στο προηγούμενο post αυτού του blog (σου), καθώς αφορούν το θέμα που πραγματεύεται αυτή η ανάρτηση - δηλ. την έλλειψη εμπιστοσύνης ή ανοχή (όπως λαλείς) των πολιτών έναντι των κομμάτων. Μέσα σε αγκύλες του τύπου {...} και με bold γράμματα έχω προσθέσει κάποια σχόλια που αφορούν το παρόν post.

********
2. Τα κόμματα – είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι – αντικειμενικά υπάρχουν και λειτουργούν στην πολιτική ζωή μιας χώρας (και της Κύπρου μη εξαιρουμένης) και αποτελούν μορφή πολιτικής οργάνωσης των συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων (για προώθηση των συμφερόντων τους και για διεκδίκηση ή/και κατάκτηση, μέσα από εκλογικές διαδικασίες ή κι άλλους τρόπους, την εξουσία). Προσωπικά ΔΕΝ βλέπω για την ώρα άλλη μορφή σοβαρής και ουσιαστικής πολιτικής οργάνωσης, έστω κι αν αυτός ο θεσμός (των κομμάτων) περνά κρίση ή δεν τον εμπιστεύεται ο κόσμος (πλέον).

3. Αυτό που εγώ πιστεύω ότι βρίσκεται υπό κρίση κι αμφισβήτηση ΔΕΝ είναι τόσο (ή ΜΟΝΟ) ο θεσμός των κομμάτων, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ το αστικό πολιτικό σύστημα. Η αστική δημοκρατία έχει αναδείξει τον (ελεγχόμενο) πολυκομματισμό και τις εκλογικές διαδικασίες (δηλ. την έμμεση δημοκρατία) σε πεμπτουσία της δημοκρατίας, υποβαθμίζοντας έτσι ή περιορίζοντας την άμεση συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες συζήτησης και λήψης αποφάσεων. Τώρα αν αυτό εξυπηρετεί σε τελευταία ανάλυση τα κόμματα έτερον κότερον (εκάτερον)!

4. Δεν ξέρω που βρήκες ότι “… το 77% των Ελληνοκυπρίων δεν εμπιστεύονται τα κόμματα …”, αλλά υποθέτω ότι τούτο (μάλλον) αποτελεί πόρισμα κάποιας δημοσκόπησης ή έρευνας (κατευθυνόμενης ως συνήθως). {Τελικά σ’ αυτό το post μας ανάφερες ότι είναι αποτέλεσμα κάποιας έρευνας}. Ανεξάρτητα όμως από το πως βγήκε αυτό το αποτέλεσμα (έστω και παρατραβηγμένο), τούτο είναι (κατ’ εμένα) παραπλανητικό με την έννοια ότι ΔΕΝ έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη από κάποια ψηλά ποσοστά αποχής σε εκλογές {όπου συμμετέχουν κομματικοί σχηματισμοί όπως οι βουλευτικές εκλογές} (που θα ήταν και η κατά τεκμήριο πλέον απόδειξη για την απουσία εμπιστοσύνης προς τα κόμματα). Και τούτο λίγο πολύ παρατηρείται σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (δεν βλέπουμε ψηλά ποσοστά αποχής). Αντίθετα στην Αμερική η εκλογή του Προέδρου (δηλ. του Πλανητάρχη) γίνεται από μόλις το 25% + των αμερικανών πολιτών – αλλά δεν βλέπουμε να υπάρχει εκεί καμιά οργανωμένη πολιτική αντίδραση σ’ αυτό το φαινόμενο ή η υπαλλακτική πρόταση που θα αντικαταστήσει το υφιστάμενο ξεπερασμένο κι αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα.

5. Εκείνο που βασικά προσπαθώ να κάνω μέσα από τις παρεμβάσεις μου (πάνω σε τέτοια θέματα), ΔΕΝ είναι να υπερασπιστώ γενικά τα κόμματα (η ύπαρξη και παρουσία των οποίων αποτελεί για μένα μια αντικειμενική πραγματικότητα - η κοινωνία μας είναι ανταγωνιστική και είναι φυσικό να υπάρχουν και πολιτικοί και κομματικοί ανταγωνισμοί), αλλά να δείξω ότι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος (που θα περιλαμβάνει και την εμβάθυνση της άμεσης δημοκρατίας) ΔΕΝ μπορεί να γίνει χωρίς να υπάρξουν ριζοσπαστικές αλλαγές ΚΑΙ στην οικονομία (δηλ. ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχότερων και μη προνομιούχων στρωμάτων μιας κοινωνίας). Εφ’ όσο η οικονομία παραμένει κάτω από τον έλεγχο των λίγων έτσι και το πολιτικό σύστημα θα ελέγχεται είτε άμεσα είτε έμμεσα από αυτούς τους λίγους!!!

Anef_Oriwn
Τετάρτη 22/4/2009 – 11:22 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

@ΑΝΕΥ
Τα σχόλιά σου αυτά τα έχω διαβάσει σε προηγούμενη ανάρτησή μου.Στη συνέχεια έκανα μια νέα ανάρτηση. Εσύ επαναφέρεις τα παλιά σου σχόλια.Και γω τώρα να βάλω κάτω από τα παλιά σου σχόλια ξανά τη νέα ανάρτησή μου.
Έτσι δε γίνεται διάλογος.
Αν έχεις κάποιο νεό επιχείρημα, τότε γράψε το.Για να πάει και η σκέψη μας λίγο παρακάτω.

Anef_Oriwn είπε...

Κύριε Stavrou,

Μάλλον δύσκολο “… να πάει και η σκέψη μας λίγο παρακάτω …”, καθώς πολύ διαφορετικοί είναι οι τρόποι που προσεγγίζουμε τα διάφορα γεγονότα!
Αν και πέρασε από το νουν μου η περίπτωση αυτό το post σου να ήταν και απάντηση στα όσα έγραψα στην τελευταία παρέμβαση μου στο προηγούμενο post, εν τούτοις στο τέλος δεν το έκρινα έτσι, γιατί πολλά ερωτήματα παρέμεναν αναπάντητα. Όπως ασχολίαστη έμεινε και η τελευταίο τοποθέτηση μου “Εφ’ όσο η οικονομία παραμένει κάτω από τον έλεγχο των λίγων έτσι και το πολιτικό σύστημα θα ελέγχεται είτε άμεσα είτε έμμεσα από αυτούς τους λίγους!!!”, αλλά ΔΕΝ πειράζει! Ας μην κουράζουμε άλλο και τον Κόσμο και τους Εαυτούς Μας!

Anef_Oriwn
Πέμπτη 23/4/2009 – 11:10 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

@ΑΝΕΥ
Δεν το σχολίασα γιατί η διατύπωση ήταν πολλά γενική και δυσκολευόμουν να τη κατανοήσω.
Αν εννοείς ότι αν σε μια κοινωνία το οικονομικό σύστημα στηρίζεται στην ιδιοκτησία, άρα το κατέχουν οι λίγοι, τότε κατ΄ανάγκη και το πολιτικό σύστημα στηρίζεται στην ιδιοκτησία και το κατέχουν οι λίγοι, ναι συμφωνώ.