Ο παραλογισμός για τις συλλογικές ταυτότητες στην Κύπρο

Είναι μια αδιαμφισβήτητη κοινωνική πραγματικότητα στην Κύπρο ότι υπάρχουν δύο κύριες συλλογικές ταυτότητες, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Ο παραλογισμός αρχίζει από τη στιγμή που οι πολιτικοί αρθρώνουν λόγο περί της λύσης του κυπριακού.
Η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ έχουν ως αφετηρία των επιλογών τους την υπαρκτή πραγματικότητα. Δηλαδή την ύπαρξη δύο κοινοτήτων των οποίων η πολιτική ύπαρξη αναγνωρίζεται στα πλαίσια μιας διευθέτησης του κυπριακού προβλήματος. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που η κρατική εξουσία επιχειρεί να προσδώσει ένα νέο περιεχόμενο στη συλλογική ταυτότητα των Ελληνοκυπρίων. Δηλαδή υιοθετείται η αντίληψη ότι το κράτος δημιουργεί τη συλλογική ταυτότητα, άρα το κράτος μπορεί να προσδώσει όποιο περιεχόμενο αποφασίσει.Πιστεύεται ότι έστι υποβοηθείται η λύση και επικεντρώνεται κυρίως στην προβολή της ταυτότητας του Κύπριου ή κατά άλλους Νεοκύπριου με ασαφές πρόσληψη αν υπονοείται η συλλογική ταυτότητα ή η πολιτική ταυτότητα. Πάντως εκφράζεται και μια αντι –ελληνική πρόσληψη της συλλογικής ταυτότητας κυρίως από οπαδούς και μέλη του ΑΚΕΛ. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ ξεκινούν από μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας με στόχο να τη διαφοροποιήσουν. Σε αυτά τα πλάισια κινείται και η ηγεσία του ΔΗΣΥ.
Η αντίπαλη πολιτική λογική (κυρίως ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ ) στη λύση του κυπριακού έχει ως αφετηρία τη μη αναγνώριση της υφιστάμενης εθνοτικής πραγματικότητας και της ύπαρξης συλλογικών ταυτοτήτων στο νησί. Γι αυτό προβάλλει την αντίληψη για το ενιαίο κράτος, κάθε πολίτης μία ψήφος ανεξάρτητα από καταγωγή και θρησκεία. Αυτή η προσέγγιση δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη συλλογικών ταυτοτήτων που θα εκφράζονται και στο πολιτικό πεδίο.Αναγνωρίζει μόνο άτομα. Φυσικά η προσέγγιση είναι πονηρή. Γιατί στόχος της είναι η κατάληψη της εξουσίας από τους Ελληνοκυπρίους και η υποβάθμιση των Τουρκοκυπρίων σε μειονότητα, αφού γνωρίζουν ότι στην πράξη οι συλλογικές ταυτότητες υπάρχουν και λειτουργούν.
Έτσι οι ακελικοί και οι ομοϊδεάτες αναγνωρίζουν την ύπαρξη συλλογικών ταυτοτήτων και στοχεύουν με τη χρήση της εξουσίας του κράτους να τις διαφοροποιήσουν/επαναϊεραρχήσουν, ενώ οι αντίπαλοί τους δεν αναγνωρίζουν στο πολιτικό επίπεδο συλλογικές ταυτότητες με σκοπό να τις επιβάλουν με τη χρήση της εξουσίας του κράτους, δηλαδή η κυρίαρχη συλλογική ταυτότητα (Ελληνοκύπριοι) να καταλάβει την εξουσία σε βάρος των Τουρκοκυπρίων. Κοινό στοιχείο και των δύο προσεγγίσεων είναι ο εξουσιοκεντρικός τους χαρακτήρας. Γι αυτό και είναι και συντηρητικές και αντιδραστικές.
Το θέμα των συλλογικών ταυτοτήτων είναι της κοινωνίας και όχι των ποικιλώνυμων εξουσιαστών. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ανήκει σε όποια κοινότητα επιλέξει. Επίσης είναι ελεύθερος ο ίδιος και η κοινότητά του να ορίζουν το περιεχόμενο του «έθνους» τους και όχι να το οικειοποιείται το κράτος και να γεννά τους εθνικισμούς για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της κατεστημένης τάξης.
Η ύπαρξη πολλών εθνοτικών ομάδων στην Κύπρο δεν είναι πρόβλημα. Είναι ο πλούτος του τόπου μας. Πρόβλημα ήταν πάντοτε οι ηγετικές ομάδες που αξιοποιούσαν το «έθνος» για αλλότριους σκοπούς. Το πολιτικό μας σύστημα θα το κτίσουμε με βάση τις υπάρχουσες εθνοτικές ομάδες. Και αν μελλοντικά η κοινωνία θα προσδώσει ένα νέο περιεχόμενο στην έννοια της κοινότητας ή του έθνους γιατί θα αλλάξουν οι προτεραιότητές της, τότε η εξουσία να προσαρμοστεί στη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Και όχι η κοινωνία να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εξουσίας και των ποικιλώνυμων συμφερόντων που την συγκροτούν.
Οι πολιτικοί αν θέλουν να οικοδομήσουν μια πολιτεία με μέλλον θα πρέπει να αναγνωρίσουν την ύπαρξη των συλλογικών ταυτοτήτων στο νησί και με περιθώρια αυτονομίας ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν κινδυνεύουν. Αντίθετα, όλοι να κατανοήσουν ότι η πολιτεία είναι εγγυητής της ελευθερίας του κάθε ατόμου να επιλέγει συλλογική ταυτότητα χωρίς να υπάρχει κανένας κίνδυνος να μετατραπεί σε μειονότητα. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει η νέα πολιτεία, για να επιβιώσει, να αποδώσει πρόσθετα δικαιώματα στον πολίτη –πέρα από τις υφιστάμενες κατακτήσεις του – ώστε να θέλει να τη στηρίξει. Δηλαδή θα πρέπει να είναι πολύ πιο φιλελεύθερη ώστε οι πολίτες της να τήν θέσουν πιο ψηλά και από τις υφιστάμενες συλλογικές ταυτότητες. Ή διαφορετικά, στη συνείδηση του πολίτη η πολιτειακή ταυτότητα να υπέρκειται της συλλογικής.