Οι εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα της νομιμοποιητικής διαδικασίας στην Ελλάδα για ανάδειξη βουλής και κυβέρνησης είναι ποικίλες, ανάλογα με την οπτική του καθενός.
Σε κάθε περίπτωση η «εκλογική» διαδικασία αποτυπώνει την υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα ή μπορεί να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική και το πολιτικό σύστημα. Αυτά τα συμπεράσματα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αυτή η προσέγγιση είναι για τους αδαείς και τους τυφλούς. Αν σε κάποια εκλογική διαδικασία αποτυπωθούν ευρύτερες ανατροπές, αυτές είναι αποτέλεσμα κυοφορούμενων μακροχρόνια αλλαγών στην κοινωνική συνείδηση, γιατί κάτι αλλάζει στο ευρύτερο υπερκρατικό περιβάλλον.
Σε αυτά τα πλαίσια, οι «εκλογές» στην Ελλάδα αποτυπώνουν τις αλλαγές που γίνονται στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες, όλοι τις γνώριζαν και τώρα θρηνούν για την «ακυβερνησία» ή το «χάος».
Ποιες λοιπόν αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση αποτυπώνονται στο «εκλογικό» αποτέλεσμα;
Αποχή ή απαξίωση του πολιτικού συστήματος
Το πρώτο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως συνεχίζεται με σταθερούς ρυθμούς η απόρριψη ή «απαξίωση» του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Το γεγονός ότι η αποχή ανήλθε στο 35% δηλώνει ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας αρνείται να νομιμοποιήσει κάποιο υποψήφιο ή κόμμα στην εξουσία του κράτους. Και η αυξανόμενη αποχή δεν εμφανίστηκε σε αυτές τις «εκλογές». Τα ποσοστά της αποχής αυξάνονταν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά τα κόμματα δεν είχα τη δυνατότητα ή την ικανότητα να δώσουν απαντήσεις. Και είναι φυσικό, αφού η ανεπάρκειά τους δεν τους επιτρέπει να στοχαστούν κάτι διαφορετικό από την αυτοσυντήρησή τους, δηλαδή το ατομικό/κομματικό συμφέρον.
Από την άλλη, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας νομιμοποιεί το σύστημα προσφέροντας ψήφο νομιμοποιήσης στην εξουσία σε κάποιο κόμμα είτε γιατί δεν μπορεί να στοχαστεί κάτι άλλο είτε με την ελπίδα πως τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο την κάθε φορά.
Ολιγαρχική βουλή
Το δεύτερο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως η βουλή δεν εκπροσωπεί την ελληνική κοινωνία, παρόλο ότι η πλειονότης του πληθυσμού προσήλθε στις κάλπες! Και αυτό γιατί η βούληση του 19% της ελληνικής κοινωνίας δεν εκπροσωπείται στη βουλή, αφού έδωσαν ψήφο σε κόμματα που δεν κατόρθωσαν τα εξασφαλίσουν το 3% που απαιτείται για την είσοδο στη βουλή. Έτσι «η βουλή των Ελλήνων» δεν εκπροσωπεί τους Έλληνες, αλλά μια μειοψηφία του 46%. Ή η βουλή δεν έχει κοινωνική νομιμοποίηση. Ακόμα και αν σχηματιστεί κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη βουλή, αυτή κυβέρνηση θα είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση λόγω μη κοινωνικής νομιμοποίησης. Τυπικά-συνταγματικά θα υπάρχει και θα λειτουργεί αλλά σε σχέση με την κοινωνία θα είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση.
Η διαχείριση από την ολιγαρχία
Η διαχείριση των «εκλογικών» αποτελέσματων από τους πρωταίτιους της κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα είναι γελοία με την έννοια ότι προσποιούνται πως τίποτε δεν έγινε. Η πολιτική-οικονομική-μιντιακή ολιγαρχία επικέντρωνεται στην ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης ή νέων «εκλογών». Δηλαδή, αγωνίζονται με κάθε τρόπο να ξεχαστεί το αποτέλεσμα των «εκλογών» όσο το δυνατό πιο γρήγορα, προσφέροντας ως όπιο στην κοινωνία τη συνήθη συνταγή: από τη μια το φόβο της ακυβερνησίας και από την άλλη την ελπίδα της αλλαγής στις επόμενες εκλογές! Φυσικά και οι δυο επιλογές των ολιγαρχικών είναι από τη βάση τους ανόητες.Αυτοδύναμες κυβερνήσεις υπήρχαν προηγουμένως και αποδείχτηκαν ανίκανες να διαχειριστούν την αυτοδυναμία τους. Μάλιστα ήταν σε τέτοιο βαθμό ανίκανες που έδωσαν την πρωθυπουργία σε έναν τρίτο πρόσωπο –εγκάθετο της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας. Οι νέες εκλογές προβλήθηκαν ως διέξοδος και στο αμέσως προηγούμενο διάστημα αλλά προέκυψε αδιέξοδο! Και εφευρίσκουν τέτοιες ανόητες επιλογές, γιατί πάντοτε πίστευαν ότι οι ίδιοι συγκεντρώνουν όλη την εξυπνάδα και η «πολιτική» τους ικανότητα αποδεικνύεται από την εφεύρεση συνταγών για τον ανόητο «όχλο».
Σε αυτά τα πλαίσια οι αντιδράσεις της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι ένα ποικίλο μείγμα εξυπνοβλακειών. Αυτό είναι το κοινό τους στοχείο.
Μνημονιακός – αντιμνημονιακός αποπροσανατολιστικός λόγος
Η επικέντρωση στο μνημονιακό-αντιμνημονιακό λόγο δεν προσφέρει κάποιο διέξοδο. Αντίθετα, θα συντηρήσει για πολύ την υφιστάμενη κατάσταση σε βάρος της κοινωνίας και προς όφελος των αδίστακτων ολιγαρχικών. Γιατί το μνημόνιο δεν είναι παρά το σύμπτωμα της πραγματικότητας που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα για δεκαετίες και όχι το γενεσιουργό αίτιο της κρίσης. Αυτή τη στιγμή καμία κομματική δύναμη προσφέρει κάποια πρόταση στην ελληνική κοινωνία για πραγματική έξοδο από την κρίση στη βάση της αναίρεσης των παραγόντων εκείνων που την οδήγησαν στο αδιέξοδο. Έστω και αν κανένα κόμμα έχει ανταπόκριση στην κοινωνία περισσότερη από 10%, συμπεριφέρονται είτε ως απολογητές της κατάντιας τους είτε ως εθνοσωτήρες. Το δε ΚΚΕ καλεί το λαό στις επόμενες εκλογές να «διορθώσει την ψήφο του». Βέβαια, το λάθος βρίσκεται στο λαό και ποτέ στη σοφή ηγεσία! Αυτή είναι η ιδελογία των ολιγαρχικών δυνάμεων παντού και πάντοτε ανεξάρτητα από την ιδεολογία που προβάλλουν.
Επίλογος
Η ανάτροπή στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής/πολιτικού συστήματος αποτυπώνεται πιο έντονα τώρα στις «εκλογές» στην Ελλάδα. Μια διαδικασία που άρχισε από τη δεκαετία του 1980 και οι πολιτικοί συνέχισαν να λειτουργούν – ακόμα και τώρα –λες και δεν γινόταν τίποτε στον κόσμο. Οδήγησαν την χώρα σε πλήρες αδιέξοδο. Ακόμα και τώρα είναι αδύνατο να απεγκλωβιστούν από τη λογική που σέρβιραν τόσα χρόνια και βυθίζουν την ελληνική κοινωνία στο χάος. Γιατί με τίποτε δε θέλουν να διαταράξουν την υφιστάμενη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Αν τη διαφοροποιούσαν, θα αυτο-καταργούνταν είτε γιατί θα έχαναν οι αφέντες την εξουσία είτε γιατί θα βρίσκονταν στη φυλακή. Και επειδή δεν επλέγουν την αυτο-κατάργησή τους, το αδιέξοδο θα συνεχιστεί. Μπορεί να πετύχουν να επιβραδύνουν το αναπόφευκτο. Όμως, τότε η λύση θα είναι πιο επώδυνη για όλους ανεξαιρέτως.
Από τη στιγμή που οι κομματοκράτορες στράφηκαν εναντίον της κοινωνίας ή από τη στιγμή που η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι το κομματικό σύστημα λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων της, τότε το πολιτικό σύστημα μπαίνει σε διαδικασία αλλαγής/κατάρρευσης. Γιατί το πολιτικό σύστημα υπάρχει γιατί υπάρχει η κοινωνία.
Το ανησυχητικό από την ανικανότητα και την απληστία των κομματοκρατόρων ολιγαρχικών είναι πως δημιουργείται κενό εξουσίας και γεννάται το αναπόφευκτο ερώτημα: ποιος θα το καλύψει; Και δεδομένου ότι η πολιτική κατανοείται ως δύναμη και η λήψη αποφάσεων γίνεται στη βάση των συσχετισμών, το μέλλον είναι παροδικά δυσοίωνο, Ενίσχυση του αυταρχισμού των παραδοσιακών κομματικών δυνάμεων, ενίσχυση του αυταρχισμού με ακροδεξιές ομάδες, ενίσχυση του αυταρχισμού και της κοινωνίας με την επιβολή εξωθεσμικών λύσεων. Ήδη η πόρτα του φρενοκομείου άνοιξε. Το ζήτημα είναι πια ποιος αυταρχικός σωτήρας θα πάρει την κρατική ισχύ στα χέρια του. Η κοινωνία σε κάθε περίπτωση θα πληρώσει το τίμημα γιατί δεν υπάρχουν στον ορίζοντα εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις.
ΥΓ. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση με το μνημόνιο στράφηκε εναντίον του ελληνικού λαού συμμαχώντας με την πολιτική τάξη που ευθύνεται για την κρίση;
Σε κάθε περίπτωση η «εκλογική» διαδικασία αποτυπώνει την υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα ή μπορεί να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική και το πολιτικό σύστημα. Αυτά τα συμπεράσματα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αυτή η προσέγγιση είναι για τους αδαείς και τους τυφλούς. Αν σε κάποια εκλογική διαδικασία αποτυπωθούν ευρύτερες ανατροπές, αυτές είναι αποτέλεσμα κυοφορούμενων μακροχρόνια αλλαγών στην κοινωνική συνείδηση, γιατί κάτι αλλάζει στο ευρύτερο υπερκρατικό περιβάλλον.
Σε αυτά τα πλαίσια, οι «εκλογές» στην Ελλάδα αποτυπώνουν τις αλλαγές που γίνονται στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες, όλοι τις γνώριζαν και τώρα θρηνούν για την «ακυβερνησία» ή το «χάος».
Ποιες λοιπόν αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση αποτυπώνονται στο «εκλογικό» αποτέλεσμα;
Αποχή ή απαξίωση του πολιτικού συστήματος
Το πρώτο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως συνεχίζεται με σταθερούς ρυθμούς η απόρριψη ή «απαξίωση» του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Το γεγονός ότι η αποχή ανήλθε στο 35% δηλώνει ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας αρνείται να νομιμοποιήσει κάποιο υποψήφιο ή κόμμα στην εξουσία του κράτους. Και η αυξανόμενη αποχή δεν εμφανίστηκε σε αυτές τις «εκλογές». Τα ποσοστά της αποχής αυξάνονταν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά τα κόμματα δεν είχα τη δυνατότητα ή την ικανότητα να δώσουν απαντήσεις. Και είναι φυσικό, αφού η ανεπάρκειά τους δεν τους επιτρέπει να στοχαστούν κάτι διαφορετικό από την αυτοσυντήρησή τους, δηλαδή το ατομικό/κομματικό συμφέρον.
Από την άλλη, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας νομιμοποιεί το σύστημα προσφέροντας ψήφο νομιμοποιήσης στην εξουσία σε κάποιο κόμμα είτε γιατί δεν μπορεί να στοχαστεί κάτι άλλο είτε με την ελπίδα πως τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο την κάθε φορά.
Ολιγαρχική βουλή
Το δεύτερο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως η βουλή δεν εκπροσωπεί την ελληνική κοινωνία, παρόλο ότι η πλειονότης του πληθυσμού προσήλθε στις κάλπες! Και αυτό γιατί η βούληση του 19% της ελληνικής κοινωνίας δεν εκπροσωπείται στη βουλή, αφού έδωσαν ψήφο σε κόμματα που δεν κατόρθωσαν τα εξασφαλίσουν το 3% που απαιτείται για την είσοδο στη βουλή. Έτσι «η βουλή των Ελλήνων» δεν εκπροσωπεί τους Έλληνες, αλλά μια μειοψηφία του 46%. Ή η βουλή δεν έχει κοινωνική νομιμοποίηση. Ακόμα και αν σχηματιστεί κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη βουλή, αυτή κυβέρνηση θα είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση λόγω μη κοινωνικής νομιμοποίησης. Τυπικά-συνταγματικά θα υπάρχει και θα λειτουργεί αλλά σε σχέση με την κοινωνία θα είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση.
Η διαχείριση από την ολιγαρχία
Η διαχείριση των «εκλογικών» αποτελέσματων από τους πρωταίτιους της κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα είναι γελοία με την έννοια ότι προσποιούνται πως τίποτε δεν έγινε. Η πολιτική-οικονομική-μιντιακή ολιγαρχία επικέντρωνεται στην ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης ή νέων «εκλογών». Δηλαδή, αγωνίζονται με κάθε τρόπο να ξεχαστεί το αποτέλεσμα των «εκλογών» όσο το δυνατό πιο γρήγορα, προσφέροντας ως όπιο στην κοινωνία τη συνήθη συνταγή: από τη μια το φόβο της ακυβερνησίας και από την άλλη την ελπίδα της αλλαγής στις επόμενες εκλογές! Φυσικά και οι δυο επιλογές των ολιγαρχικών είναι από τη βάση τους ανόητες.Αυτοδύναμες κυβερνήσεις υπήρχαν προηγουμένως και αποδείχτηκαν ανίκανες να διαχειριστούν την αυτοδυναμία τους. Μάλιστα ήταν σε τέτοιο βαθμό ανίκανες που έδωσαν την πρωθυπουργία σε έναν τρίτο πρόσωπο –εγκάθετο της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας. Οι νέες εκλογές προβλήθηκαν ως διέξοδος και στο αμέσως προηγούμενο διάστημα αλλά προέκυψε αδιέξοδο! Και εφευρίσκουν τέτοιες ανόητες επιλογές, γιατί πάντοτε πίστευαν ότι οι ίδιοι συγκεντρώνουν όλη την εξυπνάδα και η «πολιτική» τους ικανότητα αποδεικνύεται από την εφεύρεση συνταγών για τον ανόητο «όχλο».
Σε αυτά τα πλαίσια οι αντιδράσεις της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι ένα ποικίλο μείγμα εξυπνοβλακειών. Αυτό είναι το κοινό τους στοχείο.
Μνημονιακός – αντιμνημονιακός αποπροσανατολιστικός λόγος
Η επικέντρωση στο μνημονιακό-αντιμνημονιακό λόγο δεν προσφέρει κάποιο διέξοδο. Αντίθετα, θα συντηρήσει για πολύ την υφιστάμενη κατάσταση σε βάρος της κοινωνίας και προς όφελος των αδίστακτων ολιγαρχικών. Γιατί το μνημόνιο δεν είναι παρά το σύμπτωμα της πραγματικότητας που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα για δεκαετίες και όχι το γενεσιουργό αίτιο της κρίσης. Αυτή τη στιγμή καμία κομματική δύναμη προσφέρει κάποια πρόταση στην ελληνική κοινωνία για πραγματική έξοδο από την κρίση στη βάση της αναίρεσης των παραγόντων εκείνων που την οδήγησαν στο αδιέξοδο. Έστω και αν κανένα κόμμα έχει ανταπόκριση στην κοινωνία περισσότερη από 10%, συμπεριφέρονται είτε ως απολογητές της κατάντιας τους είτε ως εθνοσωτήρες. Το δε ΚΚΕ καλεί το λαό στις επόμενες εκλογές να «διορθώσει την ψήφο του». Βέβαια, το λάθος βρίσκεται στο λαό και ποτέ στη σοφή ηγεσία! Αυτή είναι η ιδελογία των ολιγαρχικών δυνάμεων παντού και πάντοτε ανεξάρτητα από την ιδεολογία που προβάλλουν.
Επίλογος
Η ανάτροπή στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής/πολιτικού συστήματος αποτυπώνεται πιο έντονα τώρα στις «εκλογές» στην Ελλάδα. Μια διαδικασία που άρχισε από τη δεκαετία του 1980 και οι πολιτικοί συνέχισαν να λειτουργούν – ακόμα και τώρα –λες και δεν γινόταν τίποτε στον κόσμο. Οδήγησαν την χώρα σε πλήρες αδιέξοδο. Ακόμα και τώρα είναι αδύνατο να απεγκλωβιστούν από τη λογική που σέρβιραν τόσα χρόνια και βυθίζουν την ελληνική κοινωνία στο χάος. Γιατί με τίποτε δε θέλουν να διαταράξουν την υφιστάμενη σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Αν τη διαφοροποιούσαν, θα αυτο-καταργούνταν είτε γιατί θα έχαναν οι αφέντες την εξουσία είτε γιατί θα βρίσκονταν στη φυλακή. Και επειδή δεν επλέγουν την αυτο-κατάργησή τους, το αδιέξοδο θα συνεχιστεί. Μπορεί να πετύχουν να επιβραδύνουν το αναπόφευκτο. Όμως, τότε η λύση θα είναι πιο επώδυνη για όλους ανεξαιρέτως.
Από τη στιγμή που οι κομματοκράτορες στράφηκαν εναντίον της κοινωνίας ή από τη στιγμή που η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι το κομματικό σύστημα λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων της, τότε το πολιτικό σύστημα μπαίνει σε διαδικασία αλλαγής/κατάρρευσης. Γιατί το πολιτικό σύστημα υπάρχει γιατί υπάρχει η κοινωνία.
Το ανησυχητικό από την ανικανότητα και την απληστία των κομματοκρατόρων ολιγαρχικών είναι πως δημιουργείται κενό εξουσίας και γεννάται το αναπόφευκτο ερώτημα: ποιος θα το καλύψει; Και δεδομένου ότι η πολιτική κατανοείται ως δύναμη και η λήψη αποφάσεων γίνεται στη βάση των συσχετισμών, το μέλλον είναι παροδικά δυσοίωνο, Ενίσχυση του αυταρχισμού των παραδοσιακών κομματικών δυνάμεων, ενίσχυση του αυταρχισμού με ακροδεξιές ομάδες, ενίσχυση του αυταρχισμού και της κοινωνίας με την επιβολή εξωθεσμικών λύσεων. Ήδη η πόρτα του φρενοκομείου άνοιξε. Το ζήτημα είναι πια ποιος αυταρχικός σωτήρας θα πάρει την κρατική ισχύ στα χέρια του. Η κοινωνία σε κάθε περίπτωση θα πληρώσει το τίμημα γιατί δεν υπάρχουν στον ορίζοντα εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις.
ΥΓ. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση με το μνημόνιο στράφηκε εναντίον του ελληνικού λαού συμμαχώντας με την πολιτική τάξη που ευθύνεται για την κρίση;
4 σχόλια:
Δυστυχώς, αυτό ακριβώς άρχισε ήδη προ πολλού να γίνεται..."Η κοινωνία σε κάθε περίπτωση θα πληρώσει το τίμημα γιατί δεν υπάρχουν στον ορίζοντα εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις."
(Όσο για το ΥΓ, δεν είμαι τόσο σίγουρη αν η άθλια επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις υπήρξαν ιδέες της ΕΕ ή της ίδιας της κυβέρνησης με...αφορμή/πρόφαση το μνημόνιο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι τους εμπόδισε τάχα η ΕΕ να τα πάρουν πίσω από τους κλέφτες...)
Δεν μπορώ να αμφισβητήσω ότι το περιεχόμενο του μνημονίου μπορεί να προήλθε και από την ελληνική κυβέρνηση. Όμως το ερώτημα παραμένει: γιατί η ΕΕ αποδέχθηκε να συνεργαστεί με κλέφτες και απατεώνες σε βάρος μια κοινωνίας; Και ακόμα περισσότερο, όταν γνώριζαν πολύ καλά πόσο αναξιόπιστοι και ανίκανοι είναι. Αυτό δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για το ποιόν των ανθρώπων που διαφεντεύουν την ΕΕ και τις κοινωνικές τους αντιλήψεις.
Το υστερογραφο φανταζει λιγο αστοχο σε σχεση με τις προηγουμενες θεσεις. Οι ευρωπαιοι ειναι δηλαδη οι δικαιοι δημοκρατες που συμμαχησαν με τα παλιοτομαρα τους δικους μας? Ειναι 10 φορες ολιγαρχοτεροι γιατι μεσω τις ΕΕ εχουν κ περισσοτερη δυναμη κ φυσικακερδος στην εκμεταλλευση με μνημονια κ παραμνημονια αδυναμων οικονομικα κρατων
Το υστερόγραφο ταυτίζει την ΕΕ με την ελληνική πολιτική τάξη και σε καμία περίπτωση δεν τη θεωρώ δημοκρατική ή καλύτερη από την άθλια ελληνική πολιτική ολιγαρχία.
Δημοσίευση σχολίου