Τα κόμματα και οι συνδαιτημόνες τους με τη βοήθεια των ΜΜΕ άρχισαν νωρίς την προεδρολογία. Είναι λογικό, αφού η ύπαρξη τους οφείλεται αποκλειστικά στην ύπαρξη της εξουσίας. Και όπως κάθε εξουσιαστικό σύστημα χρειάζεται μεσολαβητές ανάμεσα στην εξουσία του κράτους και την κοινωνία, έτσι και οι κομματοκράτορες της Κύπρου ανέλαβαν αυτό τον ρόλο στο ολιγαρχικό μας πολίτευμα. Οι υποψηφιότητες εξαγγέλονται ή κυοφορούνται και εννοείται πάντοτε για τη σωτηρία της Κύπρου.
Ο κ. Αναστασιάδης
Η υποψηφιότητα Αναστασιάδη για τις προεδρικές εκλογές έχει πολλά πρωτότυπα στοιχεία, που απεικονίζουν το κομματικό αδιέξοδο ή την κομματική κατάντια. Η ηγετική ομάδα του ΔΗΣΥ διαπίστωσε ότι ο μόνος τρόπος να τον ξεφορτωθούν από το κόμμα είναι να τον φορτώσουν στον κυπριακό λαό!!! Γι αυτό και η τόση υποκριτική ομόνοια του ΔΗΣΥ στην υποψηφιότητα Αναστασιάδη. Όμως, είτε κερδίσει είτε χάσει θα πάει σπίτι του πρός δόξαν των ολιγαρχικών-διαδόχων του στο ΔΗΣΥ.
Οι οπαδοί του ΔΗΣΥ επιλέγουν ομόγνωμα Αναστασιάδη προκειμένου να απαλλαγούν από το Χριστόφια. Η συσπείρωση τους είναι μάλλον αρνητική. Γι αυτό και ο υποκριτικός «θρήνος» σε τυχόν μη υποψηφιότητα Χριστόφια. Πού θα βρουν τέτοιο λαχείο!
Ο κ. Λιλλήκας
Αυτο-αναγορεύτηκε υποψήφιος της ανύπαρκτης κοινωνίας των πολιτών. Αφού υπηρέτησε με πίστη την κομματοκρατία στην Κύπρο, ξαφνικά αποφάσισε με την υποψηφιότητά του να συνενώσει τους πάντες, κόμματα και πολίτες, ονειρεύεται το ρόλο ενός νέου εθνάρχη. Και δε θα βολεύει στα κρατικά αξιώματα μόνο κομματικούς, λέει, αλλά και άτομα από την κοινωνία. Μπράβο του, έτσι θα αλλάξουν οι βολεμένοι, πραγματικά μεγάλη αλλαγή, πρωτοποριακή. Στο κυπριακό δε θα γονατίσει την Τουρκία με μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με την οποία θα ανατρέψει τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.Σωστό, μόνο πες μας τι θα κάνεις για να το πετύχεις.
Το ΑΚΕΛ
Αφού για πέντε χρόνια παραβίασε κάθε αρχή ταυτίζοντας το κόμμα με το κράτος, αφού δεν άφησαν τίποτε όρθιο με ένα πρόεδρο όντας ανίκανο, τώρα θυμήθηκαν ότι έχουν και αρχές.Ποιος θα τους πιστεύσει; Λογικά κανένας.Αλλά επειδή οι συνομιλητές του ΑΚΕΛ –τα άλλα κόμματα-επίσης εδράζονται στον ίδιο καιροσκοπισμό, πιθανόν να βρουν πολλούς συνομιλητές. Για το ΑΚΕΛ είναι αρκετό να καταστεί δυνατόν να δημιουργηθεί στην πράξη μια αντιδεξιά συμμαχία, ώστε να επανεύρει το χαμένη αριστερή του ταυτότητα, την οποία πουλά ανέξοδα στους αφελείς.
Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος
Αυτοί είναι από γεννησιμιού τους ετερόφωτοι:υπάρχουν και αποκτούν ταυτότητα μέσω των δύο άκρων. Αν τυχόν λέιψουν τα άκρα, τότε θα αυτοκτονήσουν.
Αυτοί ζούν σε άλλο κόσμο. Είναι κατεξοχήν εκφραστές της πολιτικής κενολογίας και επικεντρώνονται στο κυπριακό και αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, γιατί δεν έχουν να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο. Αυτοί θέλουν να πάρουν την εξουσία – να μας υποτάξουν –για να το παίζουν ανυπότακτοι.
Και οι «αριστείς»
Αυτοί είναι το νέο φρούτο στην πολιτική σκηνή.Δίπλα στους παραδοσιακούς κομματικούς ολιγαρχικούς τελευταία εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στα ΜΜΕ μια νέα αδιαμόρφωτη ολιγαρχική ομάδα, η οποία αμφισβητεί το κομματικό κατεστημένο. Είναι κατά βάση πανεπιστημιακοί, εμφανίζονται ως οι φορείς της «αριστείας» του πνεύματος και διεκδικούν πολιτικό ρόλο. Όλοι αυτοί δεν έχουν να καταθέσουν καμία απολύτως πρόταση για το πολιτικό σύστημα, εμφανίζονται και αυτοί ως γλωσσικοί νεροκουβαλητές τρίτων και μιλούν μια κοινότυπη ολιγαρχική γλώσσα: «αριστεία», «ανεπτυγμένη δημοκρατία» και άλλες ανοησίες.Μοναδικός του σκοπός να υποκαταστήσουν τους υφιστάμενους ολιγαρχικούς με πρόσχημα τη «γνώση» τους και την «ικανότητά» τους. Όμως είναι ακραιφνείς ολιγαρχικοί εξίσου επικίνδυνοι για το λαό, όπως και οι υφιστάμενοι κομματικοί. Απλώς, στο κένο που τώρα δημιουργείται με την επιβολή της αγοράς στο κράτος . οι λεγόμενοι οπαδοί της «αριστείας» , αφού υπηρέτησαν πιστά το κομματικό σύστημα σε βάρος του λαού, τώρα επιλέγουν να υπηρετήσουν τις δυνάμεις της αγοράς σε βάρος του λαού. Και επενδύουν τις επιδιώξεις τους με διάφορους βαρύγδουπους όρους, οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως επιστημονική τεκμηρίωση εκμεταλλεύομενοι το κομματικό αδιέξοδο και τη συνεπακόλουθη δυσαρέσκεια των πολιτών. Και αυτοί πωλητές ελπίδας είναι, όπως και ο κάθε εξουσιολάγνος αντιδημοκρατικός.
Και η Αντιγόνη Παπαδοπούλου
Αφού ο Χριστόφιας έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Αναστασιάδης θεωρείται μια σοβαρή υποψηφιότητα, τότε έχει κάθε δικαίωμα και η Αντογόνη να αυτο-προβληθεί ως υποψήφιος.Έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 6 Μαίου 2012 στην οποία καταθέτει ένα σοβαρό σκεπτικό για να είναι υποψήφια και η ίδια. Η συνέντευξη ήταν μισή σελίδα και την πήρε ο συντάκτης της εφημερίδα Γιώργος Καλλινίκου. Κατά την άποψή μου πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία στην ενότητα «Ο ρόλος των ΜΜΕ». Έλεος.
Και ο κ. Σιαρλής
Τα κόμματα προεδρικο-λογούν και αφήσαν τον Υπουργό Οικονομικών κ. Σιαρλή να το παίζει αντι-λαϊκός με νέα φορομπηχτικά μέτρα, ώστε και αυτός να σώσει όχι την οικονομία αλλά τα δημόσια οικονομικά. Αφού έσωσε έναν οργανισμό που λέγεται Τράπεζα Κύπρου, ήλθε η στιγμή να σώσει και το κράτος. Πού τους βρίσκουν και βάζουν τους Υπουργούς; Είναι όλοι τους με το ίδιο κασετόφωνο στο στόμα: «να πληρώσει ο κόσμος την παροιμιώδη ανικανότητά τους».
Η μεγάλη ολιγαρχική σύγκρουση της ανικανότητας
Ο ένας – ο κ. Ορφανίδης -αποδείχτηκε ανίκανος να εποπτεύσει αποτελεσματικά το τραπεζικό σύστημα. Και ο άλλος – ο κ. Χριστόφιας – αποδείχτηκε ανίκανος να διαχειριστεί τα δημόσια οικονομικά. Και τσακώνονται με κάθε σοβαρότητα ποιος φταίει για τη τωρινή οικονομική κατάσταση στην Κύπρο!!! Δεν υπάρχει σωστηρία από την ανθρώπινη βλακεία.
Επίλογος
Η σύγκρουση στην Κύπρο αυτή τη στιγμή είναι ανάμεσα στην παραδοσιακή κομματική ολιγαρχία και την εκσυγχρονιστική ολιγαρχία η οποία μεταλλασσόμενη ως χαμαιλέων θέλει να δώσει πιστοποιητικά υποταγής στη νέα διεθνή οικονομική ολιγαρχία που διαφεντεύει τον κόσμο, να τους πείσει ότι οι ίδιοι είναι τα καλύτερα τσιράκια. Όλοι τους είναι εξίσου άθλιοι και δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση για την κοινωνία. Και όποιος τους βάζει αυτί είναι γιατί έχει συμφέρον ατομικό και όχι γιατί νοιάζεται για το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων που σήμερα κατοικούν σε αυτό τον τόπο.
Ο κ. Αναστασιάδης
Η υποψηφιότητα Αναστασιάδη για τις προεδρικές εκλογές έχει πολλά πρωτότυπα στοιχεία, που απεικονίζουν το κομματικό αδιέξοδο ή την κομματική κατάντια. Η ηγετική ομάδα του ΔΗΣΥ διαπίστωσε ότι ο μόνος τρόπος να τον ξεφορτωθούν από το κόμμα είναι να τον φορτώσουν στον κυπριακό λαό!!! Γι αυτό και η τόση υποκριτική ομόνοια του ΔΗΣΥ στην υποψηφιότητα Αναστασιάδη. Όμως, είτε κερδίσει είτε χάσει θα πάει σπίτι του πρός δόξαν των ολιγαρχικών-διαδόχων του στο ΔΗΣΥ.
Οι οπαδοί του ΔΗΣΥ επιλέγουν ομόγνωμα Αναστασιάδη προκειμένου να απαλλαγούν από το Χριστόφια. Η συσπείρωση τους είναι μάλλον αρνητική. Γι αυτό και ο υποκριτικός «θρήνος» σε τυχόν μη υποψηφιότητα Χριστόφια. Πού θα βρουν τέτοιο λαχείο!
Ο κ. Λιλλήκας
Αυτο-αναγορεύτηκε υποψήφιος της ανύπαρκτης κοινωνίας των πολιτών. Αφού υπηρέτησε με πίστη την κομματοκρατία στην Κύπρο, ξαφνικά αποφάσισε με την υποψηφιότητά του να συνενώσει τους πάντες, κόμματα και πολίτες, ονειρεύεται το ρόλο ενός νέου εθνάρχη. Και δε θα βολεύει στα κρατικά αξιώματα μόνο κομματικούς, λέει, αλλά και άτομα από την κοινωνία. Μπράβο του, έτσι θα αλλάξουν οι βολεμένοι, πραγματικά μεγάλη αλλαγή, πρωτοποριακή. Στο κυπριακό δε θα γονατίσει την Τουρκία με μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με την οποία θα ανατρέψει τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.Σωστό, μόνο πες μας τι θα κάνεις για να το πετύχεις.
Το ΑΚΕΛ
Αφού για πέντε χρόνια παραβίασε κάθε αρχή ταυτίζοντας το κόμμα με το κράτος, αφού δεν άφησαν τίποτε όρθιο με ένα πρόεδρο όντας ανίκανο, τώρα θυμήθηκαν ότι έχουν και αρχές.Ποιος θα τους πιστεύσει; Λογικά κανένας.Αλλά επειδή οι συνομιλητές του ΑΚΕΛ –τα άλλα κόμματα-επίσης εδράζονται στον ίδιο καιροσκοπισμό, πιθανόν να βρουν πολλούς συνομιλητές. Για το ΑΚΕΛ είναι αρκετό να καταστεί δυνατόν να δημιουργηθεί στην πράξη μια αντιδεξιά συμμαχία, ώστε να επανεύρει το χαμένη αριστερή του ταυτότητα, την οποία πουλά ανέξοδα στους αφελείς.
Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος
Αυτοί είναι από γεννησιμιού τους ετερόφωτοι:υπάρχουν και αποκτούν ταυτότητα μέσω των δύο άκρων. Αν τυχόν λέιψουν τα άκρα, τότε θα αυτοκτονήσουν.
Αυτοί ζούν σε άλλο κόσμο. Είναι κατεξοχήν εκφραστές της πολιτικής κενολογίας και επικεντρώνονται στο κυπριακό και αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, γιατί δεν έχουν να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο. Αυτοί θέλουν να πάρουν την εξουσία – να μας υποτάξουν –για να το παίζουν ανυπότακτοι.
Και οι «αριστείς»
Αυτοί είναι το νέο φρούτο στην πολιτική σκηνή.Δίπλα στους παραδοσιακούς κομματικούς ολιγαρχικούς τελευταία εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στα ΜΜΕ μια νέα αδιαμόρφωτη ολιγαρχική ομάδα, η οποία αμφισβητεί το κομματικό κατεστημένο. Είναι κατά βάση πανεπιστημιακοί, εμφανίζονται ως οι φορείς της «αριστείας» του πνεύματος και διεκδικούν πολιτικό ρόλο. Όλοι αυτοί δεν έχουν να καταθέσουν καμία απολύτως πρόταση για το πολιτικό σύστημα, εμφανίζονται και αυτοί ως γλωσσικοί νεροκουβαλητές τρίτων και μιλούν μια κοινότυπη ολιγαρχική γλώσσα: «αριστεία», «ανεπτυγμένη δημοκρατία» και άλλες ανοησίες.Μοναδικός του σκοπός να υποκαταστήσουν τους υφιστάμενους ολιγαρχικούς με πρόσχημα τη «γνώση» τους και την «ικανότητά» τους. Όμως είναι ακραιφνείς ολιγαρχικοί εξίσου επικίνδυνοι για το λαό, όπως και οι υφιστάμενοι κομματικοί. Απλώς, στο κένο που τώρα δημιουργείται με την επιβολή της αγοράς στο κράτος . οι λεγόμενοι οπαδοί της «αριστείας» , αφού υπηρέτησαν πιστά το κομματικό σύστημα σε βάρος του λαού, τώρα επιλέγουν να υπηρετήσουν τις δυνάμεις της αγοράς σε βάρος του λαού. Και επενδύουν τις επιδιώξεις τους με διάφορους βαρύγδουπους όρους, οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως επιστημονική τεκμηρίωση εκμεταλλεύομενοι το κομματικό αδιέξοδο και τη συνεπακόλουθη δυσαρέσκεια των πολιτών. Και αυτοί πωλητές ελπίδας είναι, όπως και ο κάθε εξουσιολάγνος αντιδημοκρατικός.
Και η Αντιγόνη Παπαδοπούλου
Αφού ο Χριστόφιας έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Αναστασιάδης θεωρείται μια σοβαρή υποψηφιότητα, τότε έχει κάθε δικαίωμα και η Αντογόνη να αυτο-προβληθεί ως υποψήφιος.Έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 6 Μαίου 2012 στην οποία καταθέτει ένα σοβαρό σκεπτικό για να είναι υποψήφια και η ίδια. Η συνέντευξη ήταν μισή σελίδα και την πήρε ο συντάκτης της εφημερίδα Γιώργος Καλλινίκου. Κατά την άποψή μου πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία στην ενότητα «Ο ρόλος των ΜΜΕ». Έλεος.
Και ο κ. Σιαρλής
Τα κόμματα προεδρικο-λογούν και αφήσαν τον Υπουργό Οικονομικών κ. Σιαρλή να το παίζει αντι-λαϊκός με νέα φορομπηχτικά μέτρα, ώστε και αυτός να σώσει όχι την οικονομία αλλά τα δημόσια οικονομικά. Αφού έσωσε έναν οργανισμό που λέγεται Τράπεζα Κύπρου, ήλθε η στιγμή να σώσει και το κράτος. Πού τους βρίσκουν και βάζουν τους Υπουργούς; Είναι όλοι τους με το ίδιο κασετόφωνο στο στόμα: «να πληρώσει ο κόσμος την παροιμιώδη ανικανότητά τους».
Η μεγάλη ολιγαρχική σύγκρουση της ανικανότητας
Ο ένας – ο κ. Ορφανίδης -αποδείχτηκε ανίκανος να εποπτεύσει αποτελεσματικά το τραπεζικό σύστημα. Και ο άλλος – ο κ. Χριστόφιας – αποδείχτηκε ανίκανος να διαχειριστεί τα δημόσια οικονομικά. Και τσακώνονται με κάθε σοβαρότητα ποιος φταίει για τη τωρινή οικονομική κατάσταση στην Κύπρο!!! Δεν υπάρχει σωστηρία από την ανθρώπινη βλακεία.
Επίλογος
Η σύγκρουση στην Κύπρο αυτή τη στιγμή είναι ανάμεσα στην παραδοσιακή κομματική ολιγαρχία και την εκσυγχρονιστική ολιγαρχία η οποία μεταλλασσόμενη ως χαμαιλέων θέλει να δώσει πιστοποιητικά υποταγής στη νέα διεθνή οικονομική ολιγαρχία που διαφεντεύει τον κόσμο, να τους πείσει ότι οι ίδιοι είναι τα καλύτερα τσιράκια. Όλοι τους είναι εξίσου άθλιοι και δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση για την κοινωνία. Και όποιος τους βάζει αυτί είναι γιατί έχει συμφέρον ατομικό και όχι γιατί νοιάζεται για το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων που σήμερα κατοικούν σε αυτό τον τόπο.
3 σχόλια:
Ως άνθρωποι δίχως εξουσία οι επιλογές μας είναι περιορισμένες. Τη δύναμη που κρατούν στα χέρια τους αυτοί, είτε θα τη δεχθούμε είτε θα την απορρίψουμε. Για όσους από εμάς γνωρίζουν, η δύναμή μας είναι η γνώση μας και άρα μπορούμε να αντισταθούμε. Για τους αφελείς, ό,τι λένε οι εξουσιαστές λαμβάνεται ως πιθανή γνώση και, κατ'επέκταση, συλλαμβάνεται μες το μυαλό τους ως μία αλήθεια ή μια κοινή λογική και άρα ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό.
@Ανώνυμος
Συμφωνώ με τα γραφόμενά σου.Στην πολιτική η γνώση είναι η συνειδητοποίηση των μελών μιας κοινωνίας η οποία δε γίνεται ταυτόχρονα, αλλά σε διαφορετικούς χρόνους. Δεν αποδέχομαι την πολιτική γνώση ως κάτι εκλεκτικό.Οι συνθήκες ωθούν τους ανθρώπους να συνειδητοποιούνται σε διαφορετικούς χρόνους, εννοώ πολιτικά πάντοτε.
"Τσιράκια" με συγκεκριμένο "αέρινο" ρόλο στο μέλλον...
Δημοσίευση σχολίου