Η αποδόμηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και άλλες κενολογίες

Η μόνιμη επωδός του ΑΚΕΛ σε όσους ασκούν κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι πως «κάποιοι στοχοπροσηλωμένα έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να αποδομηθεί ο Πρόεδρος».

Με τέτοιες πολιτικές κορώνες το ΑΚΕΛ προσπαθεί να κινδυνολογεί απέναντι στην κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο. Όμως κανένας δεν προσπαθεί να αποδομήσει τον Πρόεδρο ως θεσμό του πολιτικού συστήματος και κανένας δεν εισηγείται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα με διαφορετική κατανομή της εξουσίας. Εκτός και αν το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι ο Πρόεδρος είναι μόνο ένας και αυτός ταυτίζεται με το κράτος ή όπως έλεγε και ο Μακάριος «το κράτος είμαι εγώ», κατά απομίμηση της απόλυτης μοναρχίας του 17^ου αιώνα.

Ποια είναι η πολιτική πραγματικότητα πέρα από τις ακελικές κενολογίες;

1.Τα πολιτικά συστήματα της νεοτερικότητας όλο και περισσότερο αποδομούνται ως τέτοια. Από τη μια αντιμετωπίζουν προβλήματα νομιμοποίησης από τις κοινωνίες και από την άλλη αποκτούν ένα τυπικό χαρακτήρα με την έννοια ότι η πολιτική ασκείται εκτός των επίσημων κρατικών θεσμών. Αυτό απλώς επιβεβαιώνει την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων να καταθέσουν προτάσεις για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, ώστε να ικανοποιεί τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες.

2. Στην αποδόμηση των θεσμών στην Κύπρο, συμπεριλαμανομένου και του θεσμού του Προέδρου, συμβάλλει αποφασιστικά και το ΑΚΕΛ. Αντισυνταγματικά , άρα παράνομα, έχει αυτοαναγορευθεί σε «κυβερνών κόμμα». Αυτή η επιλογή του ΑΚΕΛ από τη μια συμβάλλει στην αποδόμηση των επίσημων θεσμών και από την άλλη αποδυναμώνει το θεσμό του Προέδρου. Η εξουσία του κράτους ιδιωτικοποιείται και οι κρατικοί θεσμοί γελοιοποιούνται. Το ΑΚΕΛ, λοιπόν, ας κατηγορεί τον εαυτό του για την αποδόμηση του Προέδρου και, σε κάθε περίπτωση, είναι γελοίο να κατηγορεί άλλους για κάτι που και το ίδιο κάνει. Είναι, δηλαδή, αναξιόπιστος ο λόγος του.

3. Στην αποδυνάμωση του θεσμού του Προέδρου κατεξοχήν συμβάλλει ο ίδιος ο Πρόεδρος. Θεωρεί ότι είναι όχι ο εκπρόσωπος της κοινωνίας αλλά ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ που υφάρπαξε την εξουσία. Αυτή η επιλογή τον αποξενώνει από την πλειονότητα του πληθυσμού, δηλαδή είναι ένας Πρόεδρος περιορισμένης κοινωνικής νομιμοποίησης.

4. Επιπλέον, ενώ ο Πρόεδρος υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους Ελληνοκύπριους, σε κάθε ευκαιρία ειρωνεύεται την ταυτότητα αυτών που τον εξέλεξαν. Δηλαδή την πολιτική διαφορά με κάποιους Ελληνόκυπριους την μετατρέπει σε εθνοτική διαφορά στη βάση ενός «οράματος» για ξεπέρασμα των εθνοτικών διαφορών. Σε αυτά τα πλαίσια πολιτικές επιλογές της εξουσίας στην Κύπρο τις μετασχηματίζει σε εθνοτικές διαφορές με στόχο να αθωώσει την πολιτική ολιγαρχία στην Κύπρο και να ενοχοποιήσει την κοινωνία !!! Φυσικά αυτή η αλλοπρόσαλλη τακτική θα έχει ένα αποτέλεσμα, κάθε ένας που διαφωνεί με τον Πρόεδρο θα στιγματίζεται ως εθνικιστής ή το τσουνάμι του εθνικισμού τον εκτρέφουν κύρια αυτοί που τον καταράζονται!!! Και όλα αυτά γιατί; Επειδή το ΑΚΕΛ δεν έχει κάποια πολιτική πρόταση που να ανταπόκρινεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, καταφεύγει στη «κατασκευή αντιπάλων» -εθνικιστών, ρατσιστών- για να συσπειρώνει τους οπαδούς του και να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

5. Ακόμα ο ίδιος ο Πρόεδρος έχει αυτο αυτοαποδυναμωθεί και διεθνώς στα πλαίσια του οράματός του για λύση με κάθε μέσο.Ήδη η εικόνα που προβάλλεται διεθνώς είναι πιο πολύ του Ελληνοκύπριου συνομιλητή και όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ως τέτοιος συμπεριφέρεται και δρα διεθνώς, ανεξάρτητα αν ο ίδιος μπορεί και να θεωρεί τις δυο ιδιότητες διακριτές.

6. Η κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο από τα πολιτικά κόμματα είναι αυτονόητη. Είναι η συνήθης διαπάλη των ολιγαρχικών δυνάμεων για υφαρπαγή της εξουσίας. Οι αναφορές του ΑΚΕΛ σε «μηδενιστική κριτική», «καλόπιστη-κακόπιστη κριτική» είναι άνευ περιεχομένου και σημασίας.

7. Φυσικά , πέρα από τις ακελικές κενολογίες, η ουσία είναι ότι ο θεσμός του Προέδρου αποδυναμώνεται κύρια από τον ίδιο τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ.Και ο σεβασμός στους θεσμούς δεν είναι δεοδομένος για κανένα από τουςπολίτες. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος θεωρεί ότι πρέπει να ενημερώνει για το κυπριακό πρόβλημα τα μέλη της κεντρικής επιτροπής του ΑΚΕΛ και όχι εμένα, ως πολίτη του κράτους, γιατί να τον σεβαστώ; Όταν ό ιδιος με θεωρεί πολίτη δεύτερης κατηγορίας, εγώ θα πρέπει να νομιμοποιήσω την υποβάθμισή μου;

Κανένας δε χρειάζεται για να αποδομήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και το πολιτικό σύστημα συνολικά και ο ίδιος ο Πρόεδρος αποδομούνται από μόνοι τους. Και επιτέλους το ΑΚΕΛ αντί για κινδυνολογίες, σωτηριολογίες, εκφοβισμούς – τα όπλα δηλαδή του κάθε ολιγαρχικού- ας αρθρώσει και πολιτικό λόγο, δηλαδή που να αφορά την κοινωνία συνολικά. Τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τα κομματικά δεν αφορούν τους πολλούς. Αφορούν μόνο την κομματική ολιγαρχία και τους διαπλεκόμενους. Γι αυτό ακριβώς τα κόμματα παίρνουν διαζύγιο από την κοινωνία και αυταρχικοποιούν όλο και περισσότερο την πολιτική λειτουργία για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Είναι δηλαδή συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί που λειτουργούν σε βάρος της κοινωνίας, είναι οι «ομοεθνείς κατακτητές».

Το ΑΚΕΛ, η "κυβερνώσα βουλή" και άλλα παραμύθια

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης επανέλαβε στη Βουλή αυτό που είπε και προηγουμένως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Κάποιοι επιχειρούν να καταστήσουν το νομοθετικό σώμα κυβερνώσα Βουλή» (εφ. Ο φιλελεύθερος , 17/12/2010). Με την αναφορά αυτή δηλώνεται ότι επιχειρείται η πρόκληση μιας «σύγχυσης» στην παραδοσιακή «διάκριση των εξουσιών του κράτους» σε «εκτελεστική, νομοθετική ,δικαστική». Σε αυτά τα πλαίσια το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι η βουλή επιχειρεί να αναλάβει αρμοδιότητες «εκτελεστικές» οι οποίες δεν της ανήκουν. Με αυτό τον τρόπο επέρχεται η «σύγχυση των εξουσιών».

Η ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας από το ΑΚΕΛ είναι πραγματικά εκπληκτική. Αυτή η επιχειρηματολογία δεν έχει καμία ουσιαστική σχέση με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.

1.Το πολιτικό σύστημα της Κύπρου θεωρείται προεδρικό με σαφή αυστηρή διάκριση της λεγόμενης εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία. Καλά, αφού είναι έτσι, τότε πώς το ΑΚΕΛ αυτοαναγορεύτηκε σε «κυβερνών κόμμα»; Το ένα ΑΚΕΛ κυβερνά και το άλλο ΑΚΕΛ ελέγχει; Δηλαδή το ΑΚΕΛ από τη μια αποφασίζει στα πλαίσια της εκτελεστικής εξουσίας – κυβέρνησης και μετά, πηγαίνει στη βουλή ως κάτι άλλο και ελέγχει τις αποφάσεις που πήρε; Δηλαδή, όταν ο λαός ψήφιζε τον Δ. Χριστόφια ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ψήφιζε ταυτόχρονα ότι το ΑΚΕΛ θα γίνει κυβερνών κόμμα; Ή μήπως τελείως αντισυνταγματικά και αυθαίρετα αυτοαναγορεύτηκε «ελέω θεού» σε κυβερνών κόμμα; Και αν συμβαίνει αυτό, γιατί το ΑΚΕΛ ενοχλείται από τις αυθαιρεσίες των άλλων και όχι τις δικές τους

2.Τα σύγχρονα «κοινοβούλια» δεν υπάρχουν με τη μορφή που γεννήθηκαν. Έχουν καταργηθεί ως «όλον», ως σύνολο που διαβουλεύεται και νομοθετεί για το «κοινόν συμφέρον». Είναι απλώς ένας τόπος συνάντησης των κομμάτων, όπου οι συμμετέχοντες ψηφίζουν με βάση προειλημμένες αποφάσεις που έχουν ληφθεί στα κομματικά γραφεία. Άρα , είναι αδύνατον να υπάρχει «κυβερνώσα βουλή» και δεν υπάρχει τέτοιο σώμα. Αντίθετα, υπάρχουν στη βουλή κόμματα κυβερνώντα, συγκυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα. Όλοι οι προσδιορισμοί με τους οποίους αυτοχαρακτηρίζονται τα κόμματα προέρχονται αποκλειστικά από τη σχέση τους με την εκτελεστική εξουσία.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι ο ρόλος της βουλής στις μέρες μας είναι σχεδόν διακοσμητικός και ότι το ζητούμενο για τα κόμματα είναι η κυβερνητική εξουσία. Παράλληλα, αυτό επιβεβαιώνει ότι τα ίδια τα κόμματα λειτουργούν ως μηχανισμός ενοποίησης της εξουσίας καταργώντας κάθε διάκριση των εξουσιών.

3.Φυσικά η ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας από το ΑΚΕΛ είναι διαστρεβλωτική. Το πολιτικό σύστημα σήμερα στην Κύπρο είναι τυπικά προεδρικό, έτσι απέμεινε ιστορικά να αποκαλείται, αλλά στην πράξη είναι κομματοκρατία. Πολιτικοί οργανισμοί, παράνομοι και αθεσμοποίητοι, δηλαδή ιδιωτικοί και ανεξέγκλεκτοι - τα κόμματα - κατέχουν ολοκληρωτικά την κρατική εξουσία. Τα κόμματα δεν υπάρχουν για να υπηρετούν τους θεσμούς του κράτους, αλλά οι θεσμοί τίθενται στην υπηρεσία των κομμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια τα κόμματα λειτουργούν εξωθεσμικά ως παράγοντες ενοποίησης της εξουσίας καταργώντας την παραδοσιακή διάκριση των εξουσιών του κράτους. Και όντας ιδιωτικοί και εξωθεσμικοί οργανισμοί ουσιαστικά ιδιοποιούνται παράνομα της εξουσία, την οποία και ιδωτικοποιούν. Έτσι, ουσιαστικά συμβαδίζουν με το γενικότερο πρόταγμα της οικονομικής αγοράς για ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ή ανοίγουν διάπλατα τους δρόμους , ώστε το ιδιωτικό κεφάλαιο με το οποίο διαπλέκονται και από το οποίο εξαρτώνται τα κόμματα, να επιχειρήσει με άνεση να καταλάβει την εξουσία. Ή, αυτό που φοβούνται τα κόμματα, ότι δηλαδή θα εμφανιστεί κάποιος Μπερλουσκόνι και θα τους εκτοπίσει από την εξουσία, το προετοιμάζουν αφελώς με πολλή προσοχή.

4.Τα παραμύθια του ΑΚΕΛ για την κυβερνώσα βουλή είναι φτηνά και προπαγανδιστικά. Έντάσσεται στη γενικότερη προπαγάνδα τους «καρπωνόμαστε τα πλεονεκτήματα της εξουσίας και ξεφορτωνόμαστε τα μειονεκτήματα μετατοπιζοντας τις ευθύνες σε τρίτους». Αυτό, όμως, που υπάρχει στην πραγματικότητα είναι το κυβερνών ΑΚΕΛ το οποίο λειτουργεί ως ένα ιδιωτικός πολιτικός οργανισμός και επιχειρεί να ελέγξει πλήρως την κρατική εξουσία, νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, ώστε μέσω αυτών των θεσμών να νομιμοποιεί τις αποφάσεις του.

Οι αναφορές περί κυβερνώσας βουλής, διάκρισης των εξουσιών, σεβασμού των θεσμών κτλ., είναι στάχτη στα μάτια των αφελών πολιτών. Και φυσικά τα άλλα κόμματα αποδέχονται αυτή την πολιτική πρακτική, γιατί στοχεύουν να υποκαταστήσουν το ΑΚΕΛ και να αναλάβουν οι ίδιοι το ρόλο του. Από την άλλη όλες αυτές οι αναφορές αναδεικνύουν μετασχηματισμένη τη σύγκρουση της ολιγαρχικής τάξης: από τη μια το ΑΚΕΛ που επιχειρεί να ενοποίησει την πλήρη εξουσία του κράτους και από την άλλη, τα υπόλοιπα κόμματα που αντιστέκονται γιατί διαπιστώνουν ότι καταργείται ο ρόλος τους. Σε αυτά τα πλαίσια ο μοναδικός ρόλος ύπαρξής τους είναι ο αγώνας «ζωής και θανάτου», η κατάληψη της πλήρους εξουσίας.

5.Από όλη αυτή την αθλιότητα, οι μόνοι ζημιωμένοι είναι οι πολίτες. Βλέπουν τη μοίρα τους να χειροτερεύει αλλά δεν μπορούν να διεκδικήσουν πολιτικά τη βελτίωση της θέσης τους. Αυτή η πραγματικότητα είναι που δημιουργεί σταδιακά μια νέα πολιτική συνειδητοποίηση και που μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές αλλαγές.

Από την άλλη, και ευτυχώς, η πολιτική ολιγαρχία θα συνεχίσει αμέριμνη τις «οξυμένες» διαμάχες της για τη νομή της εξουσίας, των προνομίων και του πλούτου. Αυτοί οι ασύμπτωτοι δρόμοι κομμάτων και κοινωνίας είναι που καθορίζουν την πολιτική δυναμική. Και ευτυχώς τα κόμματα αδυνατούν να δώσουν πολιτικές απαντήσεις, όπως κάποτε ο απόλυτος μονάρχης και η αριστοκρατία.Και τώρα η ολιγαρχία.

Υ.Γ. Ποιο κράτος διαθέτει «κυβερνώσα βουλή» για να μπορέσουμε να κάνουμε συγκρίσεις; Ή για να διαπιστώσουμε πόσο πετυχημένη είναι η επίκλησή της από το ΑΚΕΛ; Ή για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ένα πολιτικό σύστημα με «κυβερνώσα βουλή» μπορεί να είναι πιο προοδευτικό από ένα προεδρικό σύστημα με εκλεγμένο μονάρχη.

Η καταλήστευση του λαού, οι νεοφεουδάρχες και οι φαντασιώσεις τους

Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία στην Κύπρο έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τον πολύ υψηλό δείκτη ευφυίας. Θεωρούν δηλαδή ότι οι ίδιοι είναι μια ανώτερη τάξη, με χαρακτηριστικά φύσει πολύ ανεπτυγμένα, «ελέω θεού» φυσικά. Σ αυτά τα πλαίσια θεωρούν ότι ο λαός είναι ένας αμαθής όχλος, σαφώς κατώτερης στάθμης, χωρίς ίχνος στοιχειώδους αντιληπτικής ικανότητας. Ως εκ τούτου θεωρούν ότι μπορούν να ανοίγουν το στόμα τους και να λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Ούτε μια προπαγάνδα της προκοπής δεν μπορούν να περάσουν στους «ηλίθιους» κατοίκους αυτού του τόπου.

Οι ολιγάρχες λοιπόν στην Κύπρο έχουν πρόβλημα με τα δημόσια οικονομικά. Κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ βάλθηκαν να μας φλομώσουν με το μεγάλο δημοσιονομικό πρόβλημα.

Καλά, ποιος δημιούργησε το δημοσιονομικό πρόβλημα; Ποιοι αποδείχτηκαν παντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν το δημόσιο πλούτο; Πώς προέκυψε η «ασθένεια» που λέγεται δημοσιονομικό πρόβλημα;

Με άμετρη υποκρισία η ολιγαρχική πολιτική τάξη προσπερνά το ερώτημα και μεταλλάσσεται, ως χαμαιλέων, σε σωτήρα του δημοσιονομικού προβλήματος. Έτσι η παροιμιώδης ανικανότητά της να διαχειριστεί το πρόβλημα, μετατρέπεται αιφνιδίως σε ικανότητα εξεύρεσης λύσης!!! Και κατατίθενται πληθώρα προτάσεων για τη λύση, ο καθένας και μια συνταγή. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ όλοι αυτοί που έπρεπε να λογοδοτήσουν για την ανικανότητά τους, παρουσιάζονται ως μεσσίες που θα λύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν!!! Θέλουν, λένε, να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά!!! Πρώτα τα αρρώστησαν και τώρα θα την εξυγιάνουν!!!

Και αν οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν ιατρικούς όρους αναζητώντας θεραπεία για το ασθενές κατασκεύασμά τους, ο ΔΗΣΥ χρησιμοποιεί ως μόνιμη επωδό το πιο ευφυές «σπάταλο κράτος». Για όλα φταίει το «σπάταλο κράτος»!!! Μα το κράτος κύριοι, ως νομική κατασκευή, δεν έχει βούληση και ως εκ τούτου δεν μπορεί ούτε να τσιγκουνεύεται ούτε να σπαταλά. Βούληση το κράτος αποκτά από τα κόμματα και τους πολιτικούς που στελεχώνουν τις θέσεις λήψης αποφάσεων. Σπάταλο δεν είναι γενικά και αόριστα το κράτος, σπάταλοι είναι οι πολιτικοί ως διαχειριστές του κράτους το οποίο καρπώνονται οι πολιτικοί ανερυθρίαστα ως νέοι φεουδάρχες.

Φυσικά και δεν θα τα εξυγιάνουν τα δημοσια οικονομικά. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εθισμένοι να καταληστεύουν το λαό, να αποζούν σε βάρος του ως νεοφεουδάρχες:πολιτικοί, κόμματα, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, φοροφυγάδες. Και αν τώρα ανησυχούν για το δημοσιονομικό έλλειμμα, βασικά ανησυχούν γιατί δεν υπάρχουν λεφτά στο ταμείο για να συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους.Γιατί για τους ολιγαρχικούς η πολιτική λειτουργία έχει μόνο αυτό το νόημα: διαφθορά και διαπλοκή προς ίδιον, κομματικό και διαπλεκόμενο όφελος.

Σε αυτά τα πλαίσια όσοι πιστεύουν ότι η πολιτική τάξη που έμαθε να ζει σε βάρος του λαού χωρίς να προσφέρει και κάτι, θα πληρώσει ο ίδιος το κόστος της κρίσης, είναι είτε αφελής είτε ηλίθιος.Θα βρουν εκατομμύρια συνταγές για να τα υφαρπάξουν από το λαό ως «σωτήρες. Και τη ληστεία του λαού θα την επενδύουν με φτηνές πραπαγανδιστικές κορώνες, γιατί πράγματι πιστεύουν ότι οι πολίτες είναι ηλίθιοι!

Καλά , θα πει κάποιος:δεν διαφέρει η αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια από το δεξιό ΔΗΣΥ; Και βεβαίως διαφέρουν: ο ένας καταληστεύει το λαό με «πόνο ψυχής», ενώ ο άλλος τα παίρνει από το λαό τελείως ασυγκίνητα!!! Ο ένας τα υφαρπάζει πονετικά και ο άλλος άπονα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ιδεολογική διαφορά του αριστερού ΑΚΕΛ και του δεξιού ΔΗΣΥ.

Επίλογος: Το δημοσιονομικό πρόβλημα στην Κύπρο ελάχιστη σχέση έχει με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα συνυφασμένο με την ανικανότητα και την απληστία της πολιτικής ολιγαρχίας.

Ο πονεμένος ληστής και το δακρυσμένο ευρώ

Ο ληστής με τρεμάμενο χέρι πρόταξε το όπλο προς τον ανύποπτο ταμία:

-Σε παρακαλώ, τα λεφτά από το ταμείο σας.

Ο ταμίας τον κοιτούσε ακίνητος. Και η φωνή ακούστηκε πιο ψιθυριστή, πιο πολύ με κλάμα έμοιαζε:

- Σε ικετεύω, τα λεφτά, δε θέλω, μα πρέπει...

Το όπλο ήδη σημάδευε το πάτωμα και η κουκούλα είχε πια βραχεί από το βουβό κλάμα του ληστή.

Ο ταμίας δεν άντεξε τόσο πόνο. Ήταν συγκλονισμένος από την πρωτόγνωρη εμπειρία του πονεμένου ληστή. Αδίστακτα πήρε τα λεφτά από το ταμείο και του τάδωσε.

Την επομένη ήταν η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ. Ο καταληστεμένος ταμίας του περιπτέρου περιέγραφε λεπτομερώς την ιστορία του πονεμένου ληστή.

Την μεθεπομένη ανέλαβαν τη σκυτάλη στα ΜΜΕ οι ειδικοί. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα: ναι μεν είναι αναμφιβόλως ληστεία, αλλά επιδείχτηκε ένας βαθύς ανθρωπισμός εκ μέρους του ληστή. Και δεν πρέπει ούτε να τα μηδενίζουμε ούτε να τα ισοπεδώνουμε όλα.

Την τρίτη μέρα πήραν τη σκυτάλη οι πολιτικοί: όλοι εκθείαζαν τη στάση του πονεμένου ληστή. Η επωδός ήταν η ίδια: αυτός ο ληστής επέδειξε μια άλλη ποιότητα. Το σλόγκαν ήταν πανομοιότυπο: «δεν έχει τόση σημασία αν σε ληστεύουν, αλλά το πώς σε ληστεύουν».

Από το Υπουργικό Συμβούλιο αποφασίστηκε να κοπούν νέα νομίσματα (τότε κυκλοφορούσε το ευρώ). Ναι, το νέο νόμισμα απεικόνιζε το δάκρυ ενός ληστή και επικράτησε να ονομάζεται «το δακρυσμένο ευρώ».

Κάπως έτσι αποτυπώθηκε στην παγκόσμια ιστορία η ανθρωποκεντρική ληστεία: ο όρος αποτύπωνε το ανθρώπινο πρόσωπο του ληστή, προέβαλλε ως παράδειγμα προς μίμηση τη ληστεία με πόνο ψυχής. Η συνείδηση ήταν αυτονόητη:κλέβουν που μας κλέβουν, τουλάχιστον να μας συμπεριφέρονται πονόψυχα οι ληστές. Δεν είναι ανάγκη να μας βρίζουν και να μας κτυπούν από πάνω.

Αυτή η επιλογή σε κείνη τη μικρή χώρα χάραξε ανεξίτηλα την ιστορία. Γιατί τότε ακριβώς ήταν που απέκτησε νέο περιεχόμενο η πολιτική, οι λέξεις ανανοηματοδοτήθηκαν και επηρέαστηκε ολόκληρη την ιστορία της γήινης ανθρωπότητας.

Γιατί η συντηρητική δεξιά υποστήριξε ότι το ουσιαστικό γεγονός είναι η ληστεία. Η προοδευτική αριστερά αντέδρασε έντονα και υποστήριξε ότι ναι μεν είναι η ληστεία αλλά - και αυτό την διαφοροποιούσε από την επάρατη δεξιά – με ανθρώπινο πρόσωπο. Για να μην τα πολυλογώ, τα συνθήματα που επικράτησαν ήταν δύο: της δεξιάς έλεγε πως «η ληστεία είναι μόνο μία» και της αριστεράς έλεγε «ληστεία με ανθρωπιά».

Κάπως έτσι μεταλλάχθηκε η παραδοσιακή ιδεολογική σύγκρουση: άπονη δεξιά –πονεμένη αριστερά. Κάπως έτσι γεννήθηκε «η ταξική σύγκρουση του πόνου» (έτσι την ονόμασαν πολλά χρόνια αργότερα οι ειδικοί επιστήμονες).

Όταν , μετά από χρόνια, κάποιος διερωτήθηκε φωνακτά: μας έχουν εμφυτεύσει μια συνείδηση που νομιμοποιεί μονίμως τη ληστεία. Το πρόβλημα είναι να μη μας κλέβουν και όχι πώς θα μας κλέβουν.

Τότε, εκτελέστηκε και ικανοποιήθηκε και το λαϊκό αίσθημα. Η κατηγορία και η κατακραυγή ήταν: διασάλευση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και της ειρήνης, αμφισβήτηση των δημοκρατικών αξιών, απόπειρα διάκρισης των ανθρώπων με βάση τη ληστεία, προαγωγή του αναρχισμού (η δεξιά τόπε), προαγωγή του φασισμού (η αριστερά τόπε) κτλ. Πριν εκτελεστεί, αφορίστηκε από την εκκλησία προς ικανοποίηση των κατεξοχήν πονόψυχων ανθρώπων, των θρησκευομένων πονεμένων.

Ακόμα και σήμερα αν επισκεφτεί κάποιος τούτη τη μικρή χώρα,διαπιστώνει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτε: κυριαρχεί η ταξική σύγκρουση του πόνου και το δακρυσμένο ευρώ.

Υ.Γ. Πρωτοδημοσιέυτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα «Τα παράξενα του κόσμου» στις 1/1/2050.