Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι θεσμοί και άλλα παραμύθια

Η είδηση που δημοσιεύτηκε στις 14/5/2010 στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» είχε τίτλο: « Ο Πρόεδρος ενώπιον της Κεντρικής του ΑΚΕΛ για πλήρη ενημέρωση των κομματικών στελεχών». Και στη συνέχεια ανέφερε: «Το βασικό θέμα της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ θα είναι η παρούσα φάση του Κυπριακού και τα επόμενα βήματα».

Όσο και αν η είδηση δεν φαίνεται να παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εν τούτοις προκύπτουν κάποια σημαντικά ερωτήματα:

Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προσέλθει στην Κ.Ε. του ΑΚΕΛ για ενημέρωση των κομματικών στελεχών;

Η ενημέρωση θα μπορούσε να γίνει από το Γ.Γ. του κόμματος, όπως γίνεται η ενημέρωση σε όλα τα κόμματα από τους αρχηγούς τους.

Φυσικά η αυτονόητη απάντηση που θα δοθεί, είναι πως το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα».

Στο σημείο αυτό τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται:

Ποιο άρθρο του συντάγματος προβλέπει τέτοιο θεσμό, δηλαδή «κυβερνών κόμμα»;Κανένα απολύτως.

Ποιος αποφάσισε ότι το ΑΚΕΛ είναι «κυβερνών κόμμα»; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ από μόνοι τους.

Δηλαδή τι έγινε στις προεδρικές εκλογές του 2008; Οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να αναθέσουν την κρατική «εκτελεστική» εξουσία στο Δ. Χριστόφια. Έτσι ο κ. Χριστόφιας κατείχε θεσμική εξουσία νομιμοποιημένη από το λαό. Στη συνέχεια «ελέω θεού» - αυθαίρετα – ο ίδιος και το ΑΚΕΛ αποφάσισαν να την μεταβιβάσουν στο κόμμα ΑΚΕΛ. Ή διαφορετικά, η θεσμική εξουσία μεταφέρθηκε σε ένα εξωθεσμικό όργανο, το ΑΚΕΛ.

Το ΑΚΕΛ, όπως και τα άλλα κόμματα, δεν υπάγονται στο νόμο, στη δικαιϊκη νομιμότητα. «Αυτορυθμίζονται» - όπως ακριβώς και η οικονομική αγορά – και λειτουργούν με βάση του συσχετισμούς δύναμης στο εσωτερικό τους και σε διαπλοκή με τις άλλες δυνάμεις στο παρασκήνιο.

Επομένως η επιλεκτική ενημέρωση από τον Πρόεδρο της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ είναι παράνομη – εκτός των θεσμών – αλλά και παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, αφού ο Πρόεδρος θεωρεί ορθό να ενημερώνει προνομιακά κάποια μέλη ενός κομματικού οργάνου περιφρονώντας τους πολίτες του κράτους, τους οποίους υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει και έχουν κατοχυρωμένα θεσμικά δικαιώματα.

Άρα, το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση όταν μιλούν για σεβασμό στους θεσμούς, οφείλουν πρωταρχικά οι ίδιοι να απαντήσουν στο ερώτημα: Οι ίδιοι σέβονται τους θεσμούς; Ή μήπως πιστεύουν ότι οι ίδιοι μπορούν να πράττουν κατά βούληση στηριγμένοι όχι στην εξουσία αλλά στη δύναμή τους και οι δουλοπάροικοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν τις εντολές του αφέντη;

Πώς εξηγείται πολιτικά το φαινόμενο αυτό;

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο από το 2003 ταυτίστηκε με την κομματοκρατία. Δηλαδή το κομματικό σύστημα αυτονομημένο από την κρατική εξουσία κυριαρχεί επί των τυπικών θεσμών του κράτους. Σε αυτά τα πλαίσια οι θεσμοί καλούνται απλώς να επικυρώσουν τη βούληση της κομματικής γραφειοκρατίας. Με διαφορετική διατύπωση, η λεγόμενη «εκτελεστική εξουσία» του κράτους απλώς είναι εκτελεστική των αποφάσεων του κομματικού μηχανισμού, ενός μηχανισμού που λειτουργεί εκτός των αρχών του θεσμοθετημένου πολιτικού συστήματος.

Επομένως στην κομματική διαπάλη, όταν ο Πρόεδρος τονίζει ότι ο λαός έδωσε στον ίδιο την εντολή και δε θα την εκχωρήσει σε κάποιο τρίτο, καταφανώς αντιφάσκει. Γιατί από τη μια προβάλλει το γεγονός της νομιμοποίησης της εξουσίας του από το λαό για να εξουδετερώσει τους κομματικούς αντιπάλους και από την άλλη, αντίθετα με τη βούληση του λαού εκχώρησε την εξουσία στο κόμμα του, το ΑΚΕΛ.

Παράλληλα, η λογική της κυριαρχίας του κόμματος επί του κράτους οδηγεί και στην εμφάνιση παράδοξων φαινομένων. Από τη μια είναι το κόμμα ως συλλογικός φορέας το οποίο δρα εξωθεσμικά. Από την άλλη είναι ο φορέας της εντολής του λαού, δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας . Ο Πρόεδρος είναι προσωποκεντρικός θεσμός του κράτους ο οποίος νομιμοποιεί μια εξω-κρατική εξουσία. Σε αυτά τα πλαίσια ο συλλογικός φορέας , το κόμμα, ο οποίος δρά στο παρασκήνιο είναι υποχρεωμένος να προβάλλει τον ηγέτη, γιατί είναι το μέσο για νομιμοποίηση των αποφάσεων του. Γι αυτό και το ΑΚΕΛ μερονυκτίς υπερασπίζεται μέχρι εικονικής προσωπολατρείας τον Χριστόφια, αν και είναι το κόμμα «της συλλογικής σοφίας». Αυτός ο αγώνας για υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν συνιστά ενίσχυση του Προέδρου αλλά ενίσχυση του κόμματος. Και φυσικά είναι μάταιος, γιατί το κομματικό φαινόμενο σήμερα μπορεί να λειτουργήσει και λειτουργεί διαιρετικά προς την κοινωνία.

Και φυσικά τα περί ενότητας είναι παραμύθια για αφελείς. Ενότητα μπορεί να υπάρξει μόνο αν η πολιτική ολιγαρχία αντιληφθεί ότι με τιςπρακτικές της διακυβεύονται τα συμφέροντά της ως πολιτικής τάξης, ως σύνολο και όχι για χάρη του κυπριακού.

Επιλογικά υποστηρίζω ότι με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και την αυτορύθμιση της αγοράς, τα κόμματα άρπαξαν την ευκαιρία και ενίσχυσαν «την αυτορύθμισή» τους ,όπως και η αγορά. Δηλαδή και το πολιτικό σύστημα και η αγορά εναρμονίστηκαν και τέθηκαν εκτός οιουδήποτε ελέγχου της κοινωνίας, χάρη στην οποία υπάρχουν. Τα κόμματα και η αγορά είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η λεγόμενη αυτορύθμισή τους γίνεται «δαπάναις» της κοινωνίας. Γι αυτό και παρατηρείται μια επιβάρυνση της θέσης του πολίτη στις μέρες μας. Γιατί η μεν οικονομική ολιγαρχία απομείωνει τα όποια εργασιακά δικαιώματα η δε πολιτική ολιγαρχία έχει υποταχθεί πλήρως στην αγορά και αδυνατεί να υποστηρίξει διά της πολιτικής τους πολίτες. Και ο πολίτης βρίσκεται σε αδιέξοδο σε συνθήκες αυξανόμενης ανομίας, μιας ανομίας που συντηρείται από αυτούς που ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα ώστε να ενισχύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με σκοπό να προστατεύσουν δήθεν τον πολίτη!Φυσικά μόνο για τα δικά τους συμφέροντα γνοιάζονται και όχι για τον πολίτη, τον οποίο θεωρούν και τον αντιμετωπίζουν ως κάτι, ως κάτι ηλίθιο.

Τώρα αν κάποιοι καταράζονται τον φιλελευθερισμό και τον υπηρετούν πιστά σε πολιτικό επίπεδο, αυτό είναι μια άλλη απάτη.

Και μια αφελής απορία: αφού το ΑΚΕΛ θέλει να ονομάζεται κυβερνών κόμμα γιατί δεν νομιμοποιεί τις επιλογές του προτείνοντας και στη λύση του κυπριακού ένα κοινοβουλευτικό και όχι προεδρικό πολιτικό σύστημα; Χα, χα, χα!!!