Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 14 Μαρτίου 2010 ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης απαντώντας στο ερώτημα « Ο παράγοντας χρόνος πόσο επηρεάζει τις προσπάθειες για λύση;» ,υποστήριξε και το εξής:
«Κτίζεται μια απόσταση κυρίως πολιτισμική (ενν. ανάμεσα στις δυο κοινότητες ), τρόπου ζωής που είναι πολύ πιο επικίνδυνη, ακόμη και από τις όποιες εθνικιστικές διαφορές».
Η πιο πάνω αντίληψη του κ. Κατσουρίδη γεννά πολλές απορίες.
Αν ορίζεται ο πολιτισμός ως τρόπος ζωής, τότε ποτέ οι δυο κοινότητες δεν ήταν πιο κοντά σε σχέση με τον τρόπο ζωής τους. Εννοώ ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης ο τρόπος ζωής των ανθρώπων ομοιογενοποιείται όσο ποτέ στο παρελθόν. Λίγο πολύ ο δυτικός τρόπος ζωής διαχέεται σε όλο τον πλάνητη. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους με φυσικό τον τρόπο. Η ομοιογενοποίηση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι φυσικό να ομοιογενοποιεί και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.
Σίγουρα οι τωρινές γενιές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων δεν έχουν άμεση επικοινωνία, όπως οι προηγούμενες γενιές. Αυτό είναι γεγονός. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής τους είναι διαφορετικός. Όπως δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής σε κάθε χώρα στη δύση είναι διαφορετικός, γιατί οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν άμεσα, με φυσικό τον τρόπο.
Αντίθετα, όντας όλοι μέρος του ίδιου συστήματος με κοινά χαρακτηριστικά και ορίζουσες από πολιτισμική άποψη είναι πιο κοντά παρά ποτέ στο παρελθόν.
Διαφορετικά, στις μέρες μας δεν είναι η φυσική επικοινωνία και επαφή που καθορίζει την ομοιόγενεια ή ετερογένεια του τρόπου ζωής. Ούτε και σημαίνει ότι στο παρελθόν, που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είχαν φυσική επικοινωνία μεταξύ τους, η κυπριακή κοινωνία πολιτισμικά ήταν πιο ομοιογενής από ότι είναι σήμερα. Αντίθετα, στο παρελθόν, αν και υπήρχε φυσική επικοινωνία των δύο κοινοτήτων, ο τρόπος ζωής τους ήταν πολύ πιο διαφορετικός. Και το κατανοούσαν και οι μεν και οι δε.
Αν τώρα ο κ. Κατσουρίδης με τον όρο « πολιτισμική απόσταση» των δύο κοινοτήτων εννοεί τον πολιτικό πολιτισμό, δηλαδή τις πολιτικές αντιλήψεις των πολιτών στις δυο κοινότητες, τότε το πρόβλημα είναι διαφορετικό.
Αν θεωρήσουμε ότι ο τρόπος ζωής μιας κοινωνίας, αποτυπώνεται στο πολιτικό της σύστημα, τότε η διαπίστωση είναι πως οι δυο κοινότητες έχουν πανομοιότυπη μορφή πολιτικών συστημάτων και ιδίου τύπου συστήματα, δηλαδή κρατοκεντρικά.
Ακόμα και στο επίπεδο των πολιτικών αντιλήψεως σε πολιτικά προβλήματα, όπως το κυπριακό, δε φαίνεται να υπάρχει απόσταση, αν αναλογισθούμε – όπως αναφέρει ο κ. Κατσουρίδης - «το ποσοστό που ερωτοτροπεί με την ιδέα της μονιμοποίησης του στάτους κβο».
Η διαπίστωση του κ. Κατσουρίδη περί κτισίματος «πολιτισμικής απόστασης» των δύο κονοτήτων είναι ατεκμηρίωτη. Και γίνεται και επικίνδυνη, όταν συνοδεύεται και από κινδυνολογίες και συγκρίσεις για λαϊκή κατανάλωση.
Οι δυο κοινότητες στην Κύπρο, αν και διαχωρισμένες, ποτέ δε ήταν στο παρελθόν τόσο κοντά πολιτισμικά, όσο σήμερα. Το πολιτισμικό τους κεκτημένο τους επιβάλλει μια πρόσληψη της πολιτικής που επηρεάζει και τη στάση τους στο κυπριακό πρόβλημα. Και το κυπριακό πρόβλημα είναι πολιτικό. Αν τώρα η ανάγνωση της πραγματικότητας από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδη είναι λανθασμένη, τότε αναγκαστικά και οι χειρισμοί και οι προτάσεις που καταθέτει είναι φυσικό να διίστανται της εξέλιξης της κυπριακής κοινωνίας.Όμως γι αυτό δε φταίει η κυπριακή κοινωνία, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο και το κόμμα του. Και αντί ο κ. Κατσουρίδης να προσπαθεί με βαρύγδουπες πολιτισμικές προσεγγίσεις να ενοχοποιήσει την κοινωνία ή μέρος της ανακαλύπτοντας πολιτισμικές αποστάσεις, είναι καλύτερο να ενοχοποιεί τον εαυτό του και την εξώφθαλμη ανεπάρκειά του στην κατανόηση της κυπριακής πραγματικότητας.
Σε τελική ανάλυση το κυπριακό πρόβλημα δεν ήταν ούτε είναι και σήμερα η πολιτισμική διάσταση των δύο κοινοτήτων. Το πρόβλημα ήταν και είναι πολιτικό. Όταν όμως ο κ. Κατσουρίδης ανακαλύπτει νέες διαφορές ανάμεσα στις δυο κοινότητες και κινδυνολογεί ασύστολα, αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Και για να μη βρεθούμε και σε διάσταση με τη λογική, ας θυμόμαστε ότι οι εκάστοτε ολιγαρχικοί κρατοκεντριστές είχαν μεγάλη εφευρικότητα στην ενοχοποίηση της κοινωνίας και την αθώωση της εξουσίας, εννοείται της αφεντιάς τους και προκειμένου να προωθήσουν τα ολιγαρχικά τους σχέδια.
Με το νέο κίνδυνο που ανακάλυψε ο κ. Κατσουρίδης, διαφαίνεται ένα νέο πεδίο δόξης και δράσης: να μας αλλάξουν τον τρόπο της ζωής μας για να εξαφανιστεί η κατά φαντασίαν πολιτισμική διάσταση των δυο κοινοτήτων!!!Έλεος!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου