Οι πιθανες λύσεις του κυπριακού προβλήματος ή η δυστυχία του να είσαι Κύπριος

Προσπάθησα να καταγράψω όλες τις πιθανές λύσεις του κυπριακού προβλήματος σε μια προσπάθεια να κατανοήσω την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται είτε από την εξουσία –τοπική και διεθνή- στο επίπεδο των συνομιλιών είτε από την ίδια τη δυναμική της κοινωνίας στο συγκεκριμένο χώρο.

Λοιπόν, υπάρχει τόση ποικιλία επιλογών που πιστεύω μπορεί να ικανοποιηθεί κάθε γούστο.

Ποιες είναι οι πιθανές λύσεις με βάση το προβαλλόμενο σκηνικό;

1. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να είναι κυρίαρχο έναντι των άλλων κρατών, δηλαδή να είναι ελεύθερο έναντι τρίτου άλλου κράτους.Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι καταργούνται οι εγγυήσεις και οι συμμαχίες και συνθήκες εγκαθίδρυσης και πως αλλιώς τα λένε.
2. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να μην είναι κυρίαρχο έναντι των άλλων κρατών. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αναφερόμαστε σε ένα κράτος σχετικά κυρίαρχο με εγγυήσεις, συμμαχίες και συνθήκες εγκαθίδρυσης. Στην περίπτωση αυτή πάλι, αν οι εγγυήσεις κλπ. έχουν τυπικό χαρακτήρα, ως ανάμνηση ενός παρελθόντος, τότε το σχετικά κυρίαρχο κράτος μπορεί να ανακτήσει την κυριαρχία του έναντι των άλλων κρατών σε ένα μελλοντικό χρόνο. Αν όμως οι εγγυήσεις κλπ. έχουν ουσιαστικό χαρακτήρα , δηλαδή το μέλλον του κράτους συναρτάται με όρους και προϋποθέσεις που θέτουν κάποιοι τρίτοι, τότε το κράτος θα είναι απλώς αυτόνομο. Δηλαδή θα μπορεί να ρυθμίζει τα του οίκου του με κάποια ελευθερία όχι όμως και τη διεθνή παρουσία του.
3. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να είναι κυρίαρχο έναντι της κοινωνίας στο εσωτερικό του. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι επιλέγεται το ενιαίο κράτος ή το ομόσπονδο κράτος με ενιαία εξουσία επί της κοινωνίας. Είναι αυτό που επιδιώκει η κομματοκρατία στην Κύπρο και τα φερέφωνά της. Δηλαδή στοχεύουν μέσα από την ενιαία εκλογική διαδικασία να δοθεί από τη σύνολη κοινωνία η εξουσία στο κράτος και αυτό στη συνέχεια να δώσει κάποιες αρμοδιότητες στα κρατίδια.
4. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να μην είναι κυρίαρχο έναντι της κοινωνίας αλλά αντιπροσωπευτικό των δύο κοινοτήτων-κρατιδίων τα οποία εκχωρούν κάποιες αρμοδιότητες στο κεντρικό κράτος. Σε αυτή την περίπτωση η κυριαρχία ανήκει στα κρατίδια/κοινότητες. Είναι αυτό που επιδιώκουν οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες μέσα από τις προτάσεις τους για προεδρικό συμβούλιο αντιπροσωπευτικό των δύο κοινοτήτων/κρατιδίων ή εκλογή μέσα από τη γερουσία. Η φιλοσοφία των προτάσεων τους είναι η ίδια ανεξάρτητα από τις δηλώσεις του Προέδρου Χριστόφια «περί βελτίωσης και μετακίνησης της άλλης πλευράς».
5. Να συνεχιστεί η υφιστάμενη πολιτική πραγματικότητα με την ύπαρξη ενός κράτους με διεθνή αναγνώριση, της Κυπριακής Δημοκρατίας, και παράλληλη διεθνή αναβάθμιση του μορφώματος που υπάρχει στην κατεχόμενη από τους Τούρκους περιοχή. Είναι η λεγόμενη ταϊβανοποίηση.Η επιλογή αυτή δίνει τη δυνατότητα και σε μια μελλοντική επίλυση του προβλήματος στη βάση των τωρινών προτάσεων της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων.
6. Να συνεχιστεί η υφιστάμενη πολιτική πραγματικότητα αλλά με διεθνή αναγνώριση δύο κρατών στην Κύπρο. Αυτό στην πράξη είναι δύσκολο υπό τις σημερινές συνθήκες, γιατί θα προκαλούσε επιπλοκές στο διεθνές σύστημα.

Αυτές οι πιθανές λύσεις πολλαπλασιάζονται αν συνδυαστεί με πολλούς τρόπους, σε περίπτωση επίλυσης του προβλήματος, η κυριαρχία του κράτους εντός και εκτός. Τότε δημιουργούνται και άλλες πιθανές συνδυαστικές λύσεις.

Διαλέγεται και παίρνεται. Λύσεις υπάρχουν πολλές!Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι να επιλέξεις την α ή β λύση. Το πρόβλημα είναι που οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν κατορθώσει από το 1959 ως σήμερα να διαμορφώσουν μια πρόταση για το κοινό μας σύμφερον. Αυτό από μόνο του είναι που υποσκάπτει την όποια προοπτική λύσης και όχι ο εθνικισμός και ο διεθνισμός, οι επανενωτικοί και οι διχοτομιστές και οι ποικίλες άλλες αφελείς συνθηματολογίες ή ετικετοποιήσεις. Το πρόβλημα ήταν και είναι η παροιμιώδης ανικανότητα των πολιτικών ηγετών.Πολιτικοί ηγέτες που στάθηκαν ανίκανοι να διαμορφώσουν μια πρόταση που να εκφράζει το συμφέρον της κοινωνίας συνολικά.Πολιτικοί ηγέτες που έθεταν πάντοτε το ατομικό και κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον της κοινωνίας. Η ίδια η ιστορική πραγματικότητα το επιβεβαιώνει.

Και όντας πονηροί δεν ομολογούν την εξώφθαλμη ανικανότητά τους. Αντίθετα, προσπαθούν να μας πείσουν με διάφορες συνθηματολογίες και ιδεολογήματα ότι για τα κακά που βρήκαν τον τόπο, φταίει η κοινωνία. Φταίει και η κοινωνία σε κάποιο βαθμό για το γεγονός ότι τους ενεπιστεύθηκε το μέλλον της, χωρίς όμως να έχει κάποια άλλη διέξοδο. Αλλά την εξουσία άλλοι την είχαν και παλαιότερα και σήμερα.