Τώρα άρχισε να πλασάρεται το ιερό τροπάριο της ενότητας. Δικαιολογημένα γιατί συμβαδίζει με την εορταστική πασχαλινή ατμόσφαιρα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λοιπόν δήλωσε ότι δεν είναι ικανοποιημένος από την ενότητα στο εσωτερικό. Ο Αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβ. Νεοφύτου ζητά ενότητα δράσης στην οικονομία γιατί «είναι εθνικό θέμα»- ξέχασε τι έλεγε πριν ένα χρόνο ο υπ΄ αριθμόν ένα κράχτης του νεο-φιλελευθερισμού στην Κύπρο. Οι φορείς της εξουσίας φαίνεται να μαραζώνουν ποικιλότροπα γιατί δεν υπάρχει ενότητα.
Το ερώτημα είναι: σοβαρομιλούν ή περιπαίζουν;
Γιατί όντας κομματάρχες η διαιώνιση της ύπαρξής τους μπορεί να γίνει εφικτή μόνο στη βάση της συντήρησης διαφορών μεταξύ τους. Ή διαφορετικά, η νομιμοποίησή τους στην εξουσία μπορεί να συνεχιστεί μόνο στη βάση της διαιώνισης της διάσπασης της κοινωνίας. Ή διαφορετικά, κομματική αντιπαλότητα και ενότητα είναι έννοιες ασύμβατες.
Δηλαδή περιπαίζουν; Αυτός που κατέχει την εξουσία, όταν μιλά για ενότητα εννοεί οι άλλοι διεκδικητές να υποταχθούν στη βούλησή του. Και οι άλλοι διεκδικητές εννοούν να αποδεχθεί να περιοριστεί η εξουσία του, δηλαδή να συμμετέχουν και οι ίδιοι στη λήψη αποφάσεων. Βασικά οι φορείς εξουσίας όταν μιλούν για ενότητα, εννοούν ενότητα της ολιγαρχικής τάξης. Και επειδή ποτέ οι ολιγαρχικοί δεν ομογνωμούν και το ξέρουν, η προβολή της ενότητας είναι ένα κακόγουστο και επαναλαμβανόμενο αστείο. Δηλαδή εκφράζει μια επιθυμία που ποτέ δεν μπορεί να υλοποιηθεί, όμως πάντοτε θα προβάλλεται ως μια καλόηχη λέξη.
Από την άλλη, η έννοια της ενότητας της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει γιατί υπάρχει και ο πλούτος και η φτώχεια.Η ανισότητα και η ανελευθερία δεν μπορούν να επιφέρουν ενότητα σε μια κοινωνία. Όμως μπορεί να υπάρξει ομόνοια σε μια κοινωνία , αν γίνει κατορθωτό να οριστεί ο σκοπός της πολιτείας, ένα «τέλος» συμφωνημένο. Ένας σκοπός που θα εκφράζει το κοινό συμφέρον και θα εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή. Τέτοιο όμως ζήτημα δεν τίθεται από κανένα στην κοινωνία.
Συνοπτικά οι αναφορές σε ενότητα εντάσσονται στη διαπάλη των κομμάτων για την εξουσία. Αφορά μόνο τους πάνω. Αν έμπαινε τέτοιο ζήτημα από την κοινωνία, αμέσως οι πάνω θα ενώνονταν για να προασπίσουν τα συμφέροντα τους απέναντι στον κατ΄ εκείνους «όχλο».
Φυσικά υπάρχει και η άλλη διάσταση. Η προβολή της θέσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι επιδιώκει λύση του κυπριακού για να επιτύχει «την ενότητα του λαού και του τόπου». Τι έννοεί; Εννοεί οι φορείς της εξουσίας στις δυο κοινότητες να συμφωνήσουν σε ένα πολιτικό σύστημα που θα τους επιτρέψει να ελέγχουν όλο το έδαφος και τους πολίτες από κοινού. Δηλαδή η ενότητα του λαού εννοείται ως ενότητα ελέγχου του λαού από τους φορείς της εξουσίας των δύο κοινοτήτων. Διαφορετικά, όσο μη ενωμένη είναι η κάθε κοινότητα σήμερα , θα είναι και μετά τη λύση.
Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του λαού, ενότητα των δύο κοινοτήτων; Βεβαίως μπορεί , αν καταλήξουν στον καθορισμό ενός κοινού σκοπού, του κοινού συμφέροντος. Όμως κανένας δε συζητά κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η λύση του κυπριακού έχει ως περιεχόμενο όχι την ενότητα του λαού στη βάση του κοινού συμφέροντος αλλά την ενότητα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινού συμφέροντος. Αν οι εκατέρωθεν ολιγαρχικοί καθορίσουν το κοινό τους συμφέρον, τότε το κυπριακό θα λυθεί. Εννοείται ότι απομείνει ως κοινό ολιγαρχικό συμφέρον, γιατί πρώτα θα πρέπει να ικανοποιηθεί η διεθνής ολιγαρχία.
Τι είναι τελικά η ενότητα του λαού; Μια καλόηχη λέξη που προβάλλουν οι φορείς της εξουσίας του κράτους – κόμματα, πολιτικοί – για να εξαπατούν τους αφελείς πολίτες στη βάση μιας μόνιμα ενεκπλήρωτης προσδοκίας, ενός ευσεβοποθισμού των κάτω, αλλά εφιάλτη για τους πάνω!!!
Η woke τζαι η woke τζαι η woke!
Πριν από 3 εβδομάδες
23 σχόλια:
kalo keimeno
Αντρέα, με αφορμή το θένα "ενότητα" στο εσωτερικό ... όπως αστεία προβάλλεται από τους πολιτικάντηδες του τόπου, θίγεις εκτός των άλλων και μια διάσταση που πιστεύω ότι οι αρκετοί Κύπριοι δε συνειδητοποιούν. Όντως, το Κυπριακό θα λυθεί όχι στη βάση του κοινού (δημόσιου) συμφέροντος των δυο κοινοτήτων αλλά στη βάση του συμφέροντος της ολιγαρχίας Ε/Κ και Τ/Κ. (Όση πίττα μείνει από τη διεθνή ολιγαρχία όπως εύστοχα επισημαίνεις). Μια λύση που θα διασφαλίζει την εξουσία τους και θα κατοχυρώνει τον πλούτο και τα προνόμια τους. ... Και θα έρθουν μετέπειτα οι κράχτες, τα φερέφωνα των κομμάτων και από τη μια πλέυρα και από την άλλη, να ... χειροκροτήσουν τον όποιο Χριστόφια, ηγέτη κόμματος, και τον όποιο Ταλάτ που υπέγραψαν την πολυπόθητη λύση για το ...συμφέρον του κυπριακού λαού!!!!!!!
@Grigpris
Ευχαριστώ για το σχόλιο.
@Άγνωστος Χ
Εκαπίδευσαν τον κόσμο τα κόμματα και τα ΜΜΕ να υπακούει στα κελεύσματά τους.Να είναι θεατής και να μη σκέφτεται. Ή να σκέφτονται οι άλλοι για κείνο. Η ανάγκη όμως θα τον αφυπνίσει και οι συνθήκες που αλλάζουν γρήγορα. Τότε κάποιοι από αυτούς θα μεταλλαχθούν όπως τους χαμαιλέοντες, γιατί έτσι κάνουν πάντα. Και πάλι θα τους χειροκροτούν κείνοι που έμαθαν στη ζωή τους να χειροκροτούν τους μεγάλους ηγέτες, δεξιούς και αριστερούς. Οι χειροκροτητές δεν έχουν χρώμα.
Δύο (κακές – αν και γιορτάρες μέρες) ερωτησούλες:
1. Αγαπητέ Gregoris,
Μπορείς να μας τεκμηριώσεις τα εύσημα σου που περιλαμβάνονται στην τηλεγραφική δήλωση σου «kalo keimeno» ;
2. Κύριε Stavrou,
Μήπως τα πιο κάτω που γράφετε (στο κείμενο Σας) είναι αντιφατικά;
i. “Γιατί όντας κομματάρχες [οι ηγεσίες των κομματων] η διαιώνιση της ύπαρξής τους μπορεί να γίνει εφικτή μόνο στη βάση της συντήρησης διαφορών μεταξύ τους”.
ii. “… ποτέ οι ολιγαρχικοί δεν ομογνωμούν και το ξέρουν …”.Αποφασίστε: Ή ΔΕΝ ομογνωμούν ΠΟΤΕ και (έτσι) συντηρούν διαφορές μεταξύ τους ή ομογμωμούν!!!
Anef_Oriwn
Παρασκευή 17/4/2009 – 10:04 μ.μ.
@ANEF
Δεν κατανοώ την αντίφαση. Και οι δυο προτάσεις δηλώνουν ότι δεν ομογνωμούν και συντηρούν διαφορές. Εννοείται με τον τρόπο που εγώ τα κατανοώ. Μπορώ και να έχω λάθος.Στο δικό μου μυαλό είναι λογικά.
αγαπητέ άνευ,
θεωρώ ότι σε τούτο το κείμενο ο Αντρέας Σταύρου αποδόμησεν την έννοια της "ενότητας" χωρίς να καταφύγει σε απόλυτες τζιαι ισοπεδωτικές λογικές. εν καλά να θυμούμαστεν ότι η διαίρεση της Κύπρου είναι σε μεγάλο βαθμό προιόν της διαμάχης για την εξουσία εντός τζιαι επί των κοινοτήτων, τζιαι ο Αντρέας έπιασεν τούτη τη διάσταση.
αγαπητέ άνευ επέτρεψε μου να είμαι λίγο καχύποπτος μαζί σου καθότι εξ όσων αντιλαμβάνομαι ανήκεις σε ένα συγκεκριμένο κόμμα οπότε όλα τα βλέπεις μέσα από το πρίσμα αυτό
δηλαδή αποδοχής καταρχήν αυτού του κομματοκρατικού συστήματος διαχείρισης της εξουσίας στα πλαίσια αυτου που ονομάζεται κράτος-αστική δημοκρατία και μάλιστα στην χειρότερη του μορφή όπως είναι η κύπρος (προεδρική αυτοκρατορία=5 χρόνια αυτοκράτορας και δεν πέφτει με τίποτα)
από κει και πέρα
φυσικά και δεν υπάρχει αντίφαση σε αυτό που λέει ο αντρέας
ακελ+δησυ= ένωση
απλά για τα πρόβατα τους οι κομματάρχες-βοσκοί πρέπει να συντηρούν τις "διαφορές" τους ώστε να φανατίζουν τα πρόβατα και να προσέρχονται κάθε πέντε χρόνια στο μαντρί βλέπε τώρα ευρωεκλογές
πχ η ψευδεπίγραφη "διαφορά" που προέκυψε με τον λεγόμενο συνεταιρισμό για την ειρήνη ΄΄οπου τάχα το ακελ και καλά αντιστέκεται στο νατο (χαχαχαχαχα εδώ φιρνόμεθα) ενώ την ίδια αποδέχεται ότι στα πλαίσια της "λύσης" εδώ θα υπάρχουν
τουλάχιστον 3 ίσως και 4 νατοικοί καθαρόαιμοι στρατοί
1. ελληνικός νατοικός στρατός
2. τουρκικός νατοικός στρατός
3 όχι απλά αγγλικός νατοικός στρατός αλλά βάσεις με καθεστώς κράτους χωρικά ύδατα κλπ
4. διεθνής νατοική δύναμη όπως είναι η kfor στο κόσσοβο
οπότε αγαπητέ άνευ όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ
οι κομματάρχες βοσκοί φυσικά και ομογνωμούν μεταξύ τους όσον αφορά την διαχείριση της εξουσία από αυτούς
η διαφορά τους έγκειται στο ποιος θα την κατέχει και θα την διαχειρίζεται αυτή την εξουσία
το ακελ; το δησύ; το δήκο; και πάει λέγοντας
οσρ διαφωνώ με τον τρόπο που θέτεις το ΑΚΕΛ+ΔΗΣΥ=ένωση, (ότι δηλαδή τα κόμματα τούτα εν πανομοιότυπα, νομίζω ότι έννενι. ούτε που πλευράς ταξικής σύνθεσης/υποστήριξης, ούτε που πλευράς ιδεολογίας)
το σωστό σύνθημα θα ήταν ΑΚΕΛ+ΔΗΣΥ= επανένωση (ότι μέσα που μια συνεργασία τους θα μπορούσαν να επιφέρουν λύση στο κυπριακό)
άρα κατά τη γνώμη σου αγαπητέ γρηγόρη το καλύτερο που έχει να κάνει ο απλός πολίτης είναι να στηρίξει αυτά τα κόμματα;
οσρ, όι βέβαια. που τη στιγμή που με ξέρεις προσωπικά εν μπορείς να λαλείς έτσι κουβέντες. η πραγματική επανένωση μπορεί να επέλθει μόνο μέσα που κοινές κινητοποιήσεις, κοινούς αγώνες τζιαι κοινές οργανώσεις. αλλά μια τυχόν συνεργασία ΑΚΕΛ ΔΗΣΥ μπορεί να επιφέρει μέσα που μια συμφωνία ένα πολιτικό πλαίσιο που εννά επιτρέψει τζιαι να υποβοηθήσει στην διαδικασία για τη δημιουργία συνθηκών πραγματικής επανένωσης.
@Grigoris
Το κόμμα σήμερα δεν είναι το ίδιο όπως το κόμμα το 1940,το 1960 και το 1980. Άλλο το ταξικό κόμμα και άλλο η ταξική κοινωνία μέσα στο χρόνο. Δεν είναι στατικά.
Αν τα δυο κόμματα -ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ - σήμερα θα φέρουν τη λύση, αυτο γίνεται λόγω ιδεολογικής ταύτισης. Το ΑΚΕΛ ανέστειλε τη λειτουργία της ιδεολογίας του και μαζί με το ΔΗΣΥ προωθούν μια λύση.Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι συμφωνούν για ένα συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Και αφού το συμφωνήσουν πάλι θα αναστείλουν τους ταξικούς αγώνες γιατί θα προέχει όχι η λύση αλλά η λειτουργία της λύσης.
Από την άλλη αν συμφωνήσεις ένα πλαίσιο λύσης και στη συνέχεια πάεις να το ανατρέψεις, τότε θα πάμε ξανά πίσω στο 1960 με όλες τις συνέπειες.
Αντίθετα με τις εκτιμήσεις σου, με τη λύση η κυπριακή κοινωνία μάλλον θα συντηρητικοποιηθεί περαιτέρω από το κατεστημένο για θα προέχει συνεχώς η λύση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εννοείται πάντοτε έτσι όπως επιχειρείται και προβάλλεται η λύση.
Η προπαγάνδα που προβάλλεται κυρίως από την ηγεσία του ΑΚΕΛ ότι θα συμφωνήσουν μια λύση και μετά θα αγωνιστούν για την ιδεολογία τους δεν κατανοώ τη λογική βάση της.Εσύ όμως φαίνεται να υιοθετείς ,έστω παραλλαγμένη, τούτη τη λογική. Δηλαδή ότι μετά τη λύση θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για κοινούς αγώνες.
Λόγω του ότι η συνέχιση της συζήτησης εδώ γίνεται στη βάση όσων (“προβοκατόρικα”) είπα στην προηγούμενη (σύντομη) παρέμβαση μου, νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω μερικά πράγματα (απ’ όσα λέχθηκαν από τους αγαπητούς συν-σχολιογράφους).
Λόγω όμως έλλειψης χρόνου για την ώρα θα περιοριστώ (σε συντομία) στα εξής:
1. Πρώτον, εξακολουθώ να έχω την άποψη ότι ο κύριος Stavrou είναι αντιφατικός. Ίσως σ’ αυτά που παράθεσα στην προηγούμενη παρέμβαση μου, από τα λεγόμενα του να φαίνεται (εκ πρώτης όψεως) ότι «ολιγαρχικοί» και «κομματάρχες» ΔΕΝ ομογνωμούν, τούτο όμως έρχεται σε αντίφαση με προηγούμενες θέσεις του όπου λίγο πολύ (ΜΑΣ) λεει ότι το σύνολο των κόμματων ομοφωνεί (σε γάρος της σύνολης κοινωνίας) για να διατηρήσει την πολιτική εξουσία (κάτι που υποβάλλει και σ’ αυτό του το κείμενο).
2. Ενώ πολύ σωστά ο κύριος Stavrou μας λέει (και συμφωνώ μαζί του) ότι “… η έννοια της ενότητας της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει γιατί υπάρχει και ο πλούτος και η φτώχεια. Η ανισότητα και η ανελευθερία δεν μπορούν να επιφέρουν ενότητα σε μια κοινωνία ...” , διερωτούμαι (αφού υπάρχει ανισότητα και ανελευθερία) πως θα “… γίνει κατορθωτό να οριστεί ο σκοπός της πολιτείας, ένα «τέλος» συμφωνημένο… [κι] ... ένας σκοπός που θα εκφράζει το κοινό συμφέρον και θα εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή ...”. . [Αυτό ΔΕΝ αποτελεί αντίφαση;].
3. Gregoris,
Η αποδόμηση (ή απομυθοποίηση) του συνθήματος της ενότητας θα γίνει μόνο αν δειχτεί ότι τούτη [η επιδιωκούμενη και ποθούμενη ενότητα] εξυπηρετεί πρώτα και κύρια τις κυρίαρχες (οικονομικά και πολιτικά) κοινωνικές ομάδες. Άρα “… μια τυχόν συνεργασία ΑΚΕΛ ΔΗΣΥ ...” , θα επιτευχθεί στη βάση βραχυπρόθεσμων αλλά και μακροπρόθεσμων κοινωνικών υποχωρήσεων.
4. Και ίσως στην προσπάθεια (της Αριστεράς), κύριε Stavrou, για “… τη δημιουργία συνθηκών πραγματικής επανένωσης ...” , να έχουν υποβαθμιστεί η ταξικές αντιπαλότητες (αν και τούτο κατ’ εμένα έχει να κάνει κυρίως με τη διαφοροποίηση των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών στην Κύπρο και κατ’ επέκταση και της κοινωνικής σύνθεσης και συνείδησης των αριστερών).
5. Αγαπητέ OSR,
Θα επανέλθω στα όσα λες ... Όμως γιατί “… να [ΜΗΝ] είμαι … [κι ΕΓΩ] λίγο καχύποπτος μαζί σου ...” για το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπεις ΕΣΥ τα πράγματα; Κι αντι του “ανήκεις σε ένα συγκεκριμένο κόμμα”, εγώ προτιμώ το δραστηριοποιούμαι σε συγκεκριμένο πολιτικό ή και κομματικό χώρο.
Anef_Oriwn
Σάββατο 18/4/2009 – 11:23 μ.μ.
αντρέα
1. σαφέστατα τα κόμματα εξελίσσονται τζιαι αλλάσσουν μέσα στο χρόνο. όμως το ακελ παραμένει το κόμμα της εργατικής τάξης με την έννοια ότι εν το μόνο κόμμα που λαμβάνει υπόψην τα συμφέροντα της τζιαι αναφέρεται σε αυτά.
2. δεν υπάρχει ιδεολογική ταύτιση ακελ - δησυ. υπάρχει σύγκλιση στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. ξεκινούν που 2 διαφορετικές αφετηρίες τζιαι με 2 διαφορετικές αναλύσεις καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. στην άμεση αναγκαιότητα επίλυσης του κυπριακού τζιαι επανένωσης της χώρας. το ακελ με βασική αναφορά στον τόπο-λαό, το δησύ με βασική αναφορά στο έθνος-κοινότητα. η επανένωση θεωρείται τζιαι προς το συμφέρον της Κύπρου τζιαι προς το συμφέρον του ελληνισμού.
3. τωρά εγώ δεν συμφωνώ με την θεωρία των σταδίων που ακολουθεί το ακελ (η προτεραιότητα του εθνικού επί του ταξικού). τζιαι κινητοποιούμαι (αγράμματα-φάλιες, πλατφόρμα ενωμένη κύπρος κτλ), δεν αναβάλλω τους αγώνες για μετά την λύση. αλλά δεν μπορώ να μεν αναγνωρίσω ότι αντικειμενικά οι συνθήκες για κοινούς αγώνες που θα φέρουν την πραγματική επανένωση θα βελτιωθούν όταν υπάρξει συμφωνία των ηγεσιών/ολιγαρχιών/ελίτ. όπως όταν αννοίξαν τα οδοφράγματα ελειτούργησεν υποβοηθητικά για την επαναπροσέγγιση, (θυμάσαι πριν το 2003 έπρεπε να πηαίννουμεν Πύλα για συναντήσεις, στο Λήδρα Πάλλας κάποτε αφήναν τους τ/κ κάποτε εν τους αφήναν. εμάς εφωνάζαν μας προδότες, οι τ/κ ετρώωαν ξύλο, δεκαετία του 1990 τούτα,) έτσι τζιαι μια συμφωνία (ακόμα παραπάνω) εννά αλλάξει το κλίμα, το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στα οποίο γίνονται οι κοινωνικές διαδράσεις που εννά φέρουν τζιαι τες τζιαινούρκες ομαδοποιήσεις τζιαι τες τζιαινούρκες πολιτικές.
άνευ
4. η ενότητα της αριστεράς με τες εθνικιστικές-απορριπτικές δυνάμεις είναι το βασικό πρόβλημα. δεν νομίζω ότι η ενότητα με τις φιλελεύθερες δυνάμεις θα οδηγήσει σε περαιτέρω κοινωνικές υποχωρήσεις που τες υφιστάμενες.
@ANEF
1. Για την αντιφατικότητα των θέσεων μου. Ένα πράγμα είναι το πολιτικό σύστημα. Και άλλο πράγμα η νομιμοποίησή του. Και άλλο η πολιτική δυναμική.
Είναι σαφές ότι τα κόμματα ως φορείς εξουσίας που τη νέμονται κατά αποκλειστικότητα. Είναι αυτονόητο ότι συμφωνούν ότι τα ίδια θα τη νέμονται και όχι κάποιος άλλος. Τούτο έχει σχέση με την κατοχή από τα κόμματα του πολιτικού συτήματος, που έχει τυπικό χαρακτήρα. Σε τούτο το πλαίσιο η κοινωνία είναι αποκλεισμένη, είναι εκτός του θεσμικού πλαισίου σε όλα τα στάδια της πολιτικής λειτουργίας, διαβούλευση,εισήγηση, απόφαση. Αλλά είναι σαφές ότι τα κόμματα ομογνωμούν ότι τα ίδια θα νέμονται την εξουσία και όχι κάποιος τρίτος.Και λειτουργούν ως τάξη προσπαθώντας να διαφυλάξουν την αποκλειστικότητα της νομής.
Όταν λέω ότι η ολιγαρχική τάξη ποτέ δεν ομογνωμεί, δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αναφέρομαι στο βαθμό που η ολιγαρχική η τάξη αντλεί τη νομιμοποίησή της από την κοινωνία, δηλαδή αναφέρομαι στην εμπλοκή της κοινωνίας. Στο βαθμό τα κόμματα νομιμοποιούνται στην εξουσία από την κοινωνία, ποτέ δεν ομογνωμούν. Γιατί η νομιμοποίηση του άλαφα ή του βήτα στην εξουσία έχεις ως βασική προϋπόθεση τη διαίρεση της κοιωνίας, την εξύφανση διαφορών πραγματικών ή φανταστικών. Επομένως στα ολιγαρχικά συστήματα (ομογνωμία ότι οι ολίγοι θα είναι οι ιδιοκτήτες του οικονομικού και πολιτικού συστήματος)οι ολιγαρχικοί ποτέ δεν ομογνωμούν ( σε σχέση με την εμπλοκή της κοινωνίας στη νομιμοποίησή τους στη εξουσία).
2. Η ανισότητα στην κατοχή των οικονομικών και πολιτικών αγαθών δεν είναι αντιφατικό με τον καθορισμό ενός κοινού σκοπού. Ο κοινός σκοπός στην πολιτική μπορεί να υπάρξει και σε συνθήκες ανισότητας εάν αποδεσμευτεί η ιδιοκτησία από το σύστημα, οικονομικό και πολιτικό. Δηλαδή στην οικονομία η λήψη των αποφάσεων δε θα γίνεται σύμφωνα μετο συμφέρον του ιδιοκτήτη της επιχείρησης ούτε στην πολιτική σύμφωνα με το συμφέρον του ιδιοκτήτη της κρατικής εξουσίας. Αλλά αυτά υπάρχουν - οικονομία και πολιτική -γιατί υπάρχει ο άνθρωπος και η συγκεκριμένη κοινωνία. Επομένως ο καθορισμός του κοινού καλού δεν μπορεί να γίνει από τους ιδιοκτήτες αλλά από τους χρήστες ή αν θέλεις η νομή της πολιτικής και της οικονομίας θα γίνεται από την κοινωνία κατά το κοινωνικό συμφέρον. Αυτό μπορεί στην πράξη να γίνει με τη θεσμοθέτηση της ύπαρξης της κοινωνίας ως παραμέτρου του πολιτικού συστήματος
ώστε να έχει τη δυνατότητα η ίδια να καθορίζει και όχι κάποιος άλλος - όπως γίνεται σήμερα -ποιο είναι το συμφέρον της.Δηλαδή την ανακατανομή των οικονομικών και πολιτικών αγαθών ώστε να εξασφαλίζεται η ελευθερία με μέτρο την ισότητα.
Γρηγόρη,
1.Η αναφορά του ΑΚΕΛ στην εργατική τάξη μπορεί να σημαίνει κάτι αλλά και τίποτε. Ας πούμε ότι στην Κύπρο αρχικά το ΑΚΕΛ εξέφραζε τα συμφέρονται των βιομηχανικών και γεωργικών εργατών. Σήμερα οι βιομηχανικοί και γεωργικοί εργάτες είναι βασικά οι μετανάστες. Η κυβέρνηση ενεργεί με βάση το συμφέρον τους; Ποιο είναι το νόημα της αναφοράς σήμερα του ΑΚΕΛ στην εργατική τάξη; Πιο πολύ συμφωνώ με τον ΑΝΕΥ ο οποίος σημειώνει την απομείωση της ταξικής αναφοράς ως αποτέλεσμα της αλλαγής στην κοινωνική σύνθεση και στη συνείδηση των Ακελικών.
2. Δεν έχει τόση σημασία η αναφορά στην εγατική τάξη όσο η πράξη σου. Τα τελευταία δέκα χρόνια για παράδειγμα δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις συμφωνούν στις λεγόμενες στοχευμένες πολιτικές για βοήθεια των πιο φτωχών στρωμάτων του λαού. Αυτό γίνεται και στην Κύπρο. Αν τώρα το ΑΚΕΛ πει ότι το κάμνει ως κόμμα της εργατικής τάξης και ο Σαρκοζί ως δεξιός για σκοπούς φλανθρωπίας, η ουσία της πολιτικής απόφασης είναι ταυτόσημη.
3. Πέρα από λεκτικές αναφορές- διαφορές των δύο κομμάτων, η ιδεολογική προσέγγιση των δύο κομμάτων και στο κυπριακό και σε άλλα θέματα είναι αποτέλεσμα και της αλλαγής της κοινωνικής σύνθεσης του ΑΚΕΛ. Δηλαδή επειδή η κοινωνία έχει σε κάποιο βαθμό ομοιογενοποιηθεί κατ΄ανάγκη τα δυο κόμματα ουσιαστικά προσπαθούν να αντλήσουν νομιμοποίηση ή οπαδούς από τα ίδια κοινωνικά στρώματα. Οι συχνές αναφορές στο παρελθόν για να αντλήσουν επιχειρήματα, υποδηλώνει την αδυναμία τους να αντλήσουν επιχειρήματα από το παρόν.
4. Για τη συμφωνία ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ για τη λύση. νομίζω διαβάζεις τη συμφωνία με ένα συγκεκριμένο τρόπο που πιο πολύ αντανακλά προσδοκίες. Η συμφωνία τους υποδηλώνει ότι στο παρόν υπάρχει ταύτιση αναφορικά με το είδος της λύσης, δηλαδή το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που θα εγκαθιδρυθεί ή το είδος της πολιτείας που θα επιφέρει τη λύση. Αυτή είναι ιδεολογική προσέγγιση σε σχέση με την πραγματικότητα, όπως την προσεγγίζουν τα δυο κόμματα. Ανεξάρτητα απότις αφετηρίες και τις όποιες λέξεις, αυτό που θα απομείνει στο τέλοςως πραγματικότητα είναι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που θα εγκαθιδρυθεί. Τώρα το πρωτεύον και για τα δυο κόμματα είναι το θέμα της νομής της εξουσίας στα πλαίσια της λύσης. Δηλαδή αν το πολιτικό σύστημα που θα εγκαθιδρυθεί, θα κατοχυρώνει το κομματικό συμφέρον και όχι το κοινωνικό συμφέρον.Δίνουν έμφαση στο σύστημα διακυβέρνησης με ένα κομματικο φακό και όχι αν θα διασφαλίσει το συμφέρον της κοινωνίας. Σε επίπεδο πραγματικότητας δεν βλέπω ιδεολογικές διαφορές. Σε επέπεδο προσδοκίας, εντάξει ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει.Έχει πολλά "όπια" για το λαό.
αντρέα
1. σαφέστατα το ΑΚΕΛ δεν είναι σήμερα όσο "ταξικό" ήταν πριν 50 χρόνια. σε κάποιον βαθμό αστικοποιήθηκεν, τζιαι εγώ συμφωνώ με τον άνευ "ο οποίος σημειώνει την απομείωση της ταξικής αναφοράς ως αποτέλεσμα της αλλαγής στην κοινωνική σύνθεση και στη συνείδηση των Ακελικών". αλλά τούτον δεν σημαίνει ότι η "ταξική αναφορά" εξαφανίστηκεν, τζιαι σίουρα δεν σημαίνει ότι η κυπριακή εργατική τάξη εξαφανίστηκεν. οι μετανάστες αποτελούν σημαντικό τμήμα της πλέον, αλλά δεν είναι (ακόμα;) η πλειοψηφία της.
2. στην πράξη τωρά πάλε υπάρχει διαφορά στην πολιτική του ακελ που τα άλλα κόμματα όσον αφορά την αντίληψη του για τες εργασιακές σχέσεις. έννεν τυχαίον ότι η διαδικασία της ευελικτοποίησης τζιαι της απορύθμισης εν προχωρά με τους ίδιους ρυθμούς στη Κύπρο όσο σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες
3. διαφωνώ με την έννοια της ομογενοποίησης της κοινωνίας όπως το θέτεις. θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια οι κοινωνικές ανισότητες αυξηθήκαν στην Κύπρο, όπως τζιαι παντού. εν αντικατοπτρίζονται βέβαια απόλυτα στον κομματικό ανταγωνισμό, αλλά εν μπορούμε να λαλούμεν ότι τα κόμματα αυτονομηθήκαν πλήρως που την ταξικά διαχωρισμένη κοινωνία. τζιαι ούτε ιδεολογική ισοπέδωση επήλθεν. υπάρχει η αριστερά υπάρχει η δεξιά, υπάρχουν οι φιλελεύθεροι, υπάρχουν οι εθνικιστές, τζιαι ως δρώντες, τζιαι ως τάσεις.
4. δεν διαφωνώ. όμως το κομματικό συμφέρον δεν είναι εξ ορισμού αντίθετο στο κοινωνικό συμφέρον. αν το ακελ-δησυ έβρουν την φόρμουλα με την οποία θα μοιραστούν την εξουσία με την τ/κ ηγεσία τζιαι λυθεί το κυπριακό τούτον δύναται να έσιει θετικές επιπτώσεις τζιαι για την κοινωνία. τζιαι έννεν σε επίπεδο προσδοκίας, εν σε επίπεδο ανάλυσης που μιλώ. μια λύση του κυπριακού θα φέρει αποστρατικοποίηση, ξένες επενδύσεις, κουλτούρα συμβίωσης κτλ.
ΘΑ ήθελα να σχολιάσω πολλά απ' αυτά που διάβασα αλλά θα περιοριστώ εν συντομία μόνο στα τελευταία γραφόμενα.
@gregoris
Αποστρατιωτικοποίηση δεν προκειται να επέλθει στην Κύπρο όποια κι αν είναι η λύση. (Μια λύση συμφέρουσα μόνο στην πολιτική ολιγαρχία)
Στην Κύπρο σήμερα υπάρχει αριστερή ιδεολογία αλλά εκφραστές της είναι όπως αντιλαμβάνομαι μεμονωμένα άτομα κι όχι οργανωμένα σύνολα. Το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα που τις τελευταίες δεκαετίες μεταλλάχτηκε σε καπιταλιστικό με νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις και μανδύα κομμουνιστικο-αριστερό. Μα φυσικά και υπάρχουν εργάτες Κύπριοι, αλλά όσοι υποστηρίζουν το ΑΚΕΛ άλλοι τόσοι και το ΔΗΣΥ. Και ναι, οι κοινωνικές ανισότητες θα αυξάνονται όλο και περισσότερο...
ρε γρηγόρη γράφεις το εξής:
"το σωστό σύνθημα θα ήταν ΑΚΕΛ+ΔΗΣΥ= επανένωση (ότι μέσα που μια συνεργασία τους θα μπορούσαν να επιφέρουν λύση στο κυπριακό)"
γνωρίζοντας σε και προσωπικά και παρακολουθώντας τα γραφόμενα σου συνάγω ότι εσύ επιδιώκεις ακριβώς αυτή την επανένωση που επιδιώκει το ακελ+δησυ
άρα από την στιγμή που επιδιώκεις αυτό που επιδιώκουν και αυτά τα δύο κόμματα
και άρα θα ήθελες και οι υπόλοιποι κύπριοι να επιδιώκουν αυτό που θέλεις και εσύ
τι ακριβώς είναι αυτό που σε ενόχλησε σε αυτό που έγραψα;
άγνωστε Χ
γιατί είσαι τόσο σίουρος ότι εν θα έρτει η αποστρατικοποίηση; έστω σταδιακά αποτελεί συστατικό ούλλων των προτάσεων που εκατατεθήκαν μέχρι σήμερα.
οσρ
είμαι έτοιμος να στηρίξω μια λύση που θα έρτει που τα πάνω. έτσι έκαμα τζιαι το 2004. αλλά ο στόχος μου σαν ενεργός πολίτης τζιαι σαν ακτιβιστής εννά επιτύχουμεν μια δημοκρατική λύση που τα κάτω μέσα που κινηματικές διαδικασίες. τζιαι τούτος ο στόχος εν διαχρονικός. προϋποθέτει δουλειά πριν τζιαι μετά τη συμφωνία. εν καλώ το κόσμο να στηρίξει γενικά ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ για να φέρουν λύση. καλώ τον κόσμο να αγωνιστεί για την λύση, τζιαι στην περίπτωση που το ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ υπογράψουν την, εννά καλώ το κόσμο να ψηφίσει ναι στο δημοψήφισμα.
Μπορεί όντως “… ο διάλογος μεταξύ μας … [να μην] έχει νόημα...”, (όπως κατέληξες τελικά στο άλλο σου blog, το “Εκπαιδευτικη Παρεμβαση”, όμως θα (μια και η συζήτηση συνεχίζεται) να καταθέσω ακόμα μερικές σκόρπιες σκέψεις και διάφορους διαλογισμούς (“δκιαολισμούς”), που μου προέκυψαν διαβάζοντας τα όσα λέχτηκαν πιο πάνω. [Εξ άλλου μας διαβάζουν και τρίτοι και ίσως υπάρξει όφελος αν τούτοι προβληματιστούν με τα γραφόμενα μας].
Κατ’ αρχάς να επισημάνω (ακόμα μια φορά) ότι η όλη συλλογιστική του Οικοδεσπότη (αυτού του blog), του κυρίου Stavrou, συνίσταται στην παραγωγή μιας νέας πολιτικής θεωρίας που περνά από το κοινότυπο της δαιμονοποίησης των κομμάτων (όπου βρίσκει και σύμμαχο τον αγαπητό OSR), δεν προτείνει συγκεκριμένους πρακτικούς τρόπους για “... την ανακατανομή των οικονομικών και πολιτικών αγαθών ώστε να εξασφαλίζεται η ελευθερία με μέτρο την ισότητα”.
Αυτή τη θεωρία μέχρι τώρα την ευαγγελίζονταν (και την πρεσβεύουν ακόμα) κυρίως τα αριστερά (κομμουνιστικά και μη) πολιτικά κόμματα, καθώς και διάφορες αριστερές κι αριστερίζουσες πολιτικές (μικρό)οργανώσεις και κινήματα, και επίσης όσοι δραστηριοποιούνται μέσα ή γύρω απ’ αυτές (οι οποίο μάλιστα αποκαλούν και εαυτούς «ακτιβιστές» - καμιά μομφή ή ειρωνεία γι’ αυτόν τον όρο).
Μέσα από το σημείο 2 (της απάντησης του κυρίου Stavrou προς εμέ, ημερ. 19 Απριλίου και ώρα 7:29 μ.μ.), περιέχονται και σημεία που αδυνατώ να τα κατανοήσω. [Ίσως γιατί δεν πιάνω νότες υψηλού επιπέδου]:
1. Ενώ από τη μια (μας λεει ο κύριος Stavrou ότι) η “… ενότητα της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει γιατί υπάρχει και ο πλούτος και η φτώχεια ... [με αποτέλεσμα] ... η ανισότητα και η ανελευθερία ... [να μην] ... μπορούν να επιφέρουν ενότητα σε μια κοινωνία ...” , από την άλλη λαλεί ΜΑΣ ότι [στην κοινωνία που οραματίζεται] “… στην οικονομία η λήψη των αποφάσεων δε θα γίνεται σύμφωνα με το συμφέρον του ιδιοκτήτη της επιχείρησης ούτε στην πολιτική σύμφωνα με το συμφέρον του ιδιοκτήτη της κρατικής εξουσίας ...” , δηλ. πιστεύει ότι οι κατέχοντες τον πλούτο και την εξουσία, θα τα αποποιηθούν (για το καλό του γενικού συνόλου) έτσι απλά κι ωραία μιαν καλή ημέρα (πιθανώς γιατί είναι καλοί χριστιανοί)!!! Μα σοβαρομιλούμε κύριε Stavrou;! [Εν τζιαι έχεις τζιαι κάποια παραδείγματα στα υπ’ όψη σου;]
2. Πέραν τούτου δεν βλέπουν (κάποιοι) ότι αυτό που ώθησε μέρος του “Συναγερμού” (τη φιλελεύθερη πτέρυγα του) να αποβάλει τον άκρατο εθνικισμό της και να επιδιώκει (μαζί με το ΑΚΕΛ – αλλά για διαφορετικούς λόγους), τρόπους συνεννόησης με τους τουρκοκύπριους και την επίτευξη λύσης είναι πρώτα και κύρια η ανάγκη για τη δημιουργία μια μεγαλύτερης και ενιαίας οικονομίας κι αγοράς στην Κύπρο; [Η οικονομία πάντοτε έπαιζε το ρόλο της ατμομηχανής για τις πολιτικές εξελίξεις, ενώ αυτό που ΜΑΣ λαλεί ο κύριος Stavrou, καμιά σύνδεση ΔΕΝ έχει μ’ αυτή την πραγματικότητα. Ανήκει στη σφαίρα του ιδεαλισμού και της ουτοπίας ή σε μια μακρινή αταξική κοινωνία].
3. Ακόμα ενώ συστηματικά και κατ’ επανάληψη αναφέρεται (απαξιωτικά) στα κόμματα και κατακεραυνώνει την κομματοκρατία [θεωρεί τα κόμματα ως κακοδαιμονία κι ότι τούτα λειτουργούν σε βάρος και ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας], εν τούτοις ΔΕΝ έχω δει να κάνει εισηγήσεις για τρόπους ριζοσπαστικής αλλαγής ή βελτίωσης της κατάστασης στο άμεσο μέλλον (μέσα από κοινωνικές δράσεις και δραστηριότητες που θα λειτουργήσουν και σαν μοχλοί πίεσης για αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα – ας πούμε για εφαρμογή της απλής αναλογικής – χωρίς καθόλου όρια και περιορισμούς - στις βουλευτικές εκλογές που θα δίνει τη δυνατότητα για ευρύτερη εκπροσώπηση των κοινωνικών ομάδων και οργανώσεων. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε και ένα τρόπο πρακτικής αμφισβήτησης της παντοδυναμίας των κομμάτων).
4. Θα συμφωνήσω με το Gregori (που αν και ο ίδιος δεν δραστηριοποιείται σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα – ούτε και θεωρεί τον εαυτό του ΑΚΕΛικό) όταν λέει ότι “… το κομματικό συμφέρον δεν είναι εξ ορισμού αντίθετο στο κοινωνικό συμφέρον ... [και ότι] αν το ακελ-δησυ έβρουν την φόρμουλα με την οποία θα μοιραστούν την εξουσία με την τ/κ ηγεσία τζιαι λυθεί το κυπριακό τούτον δύναται να έσιει θετικές επιπτώσεις τζιαι για την κοινωνία ...”. Και θεωρώ ότι αυτή η απαξίωση της πολιτικής δραστηριοποίησης μέσα από κάποιο συγκεκριμένο κόμμα (και δη αυτά της Αριστεράς που φύσει και θέσει συνιστούν ότι πιο προοδευτικό και ριζοσπαστικό πρέπει να υπάρχει στην πολιτική και κοινωνική ζωή μιας χώρας) αποτελεί εν τέλει (και μ’ όλο το σεβασμό) μια μορφή ρατσιστικής διάκρισης!!!
Anef_Oriwn
Δευτέρα 20/4/2009 – 9:10 μ.μ.
@ΑΝΕΥ
Δε δαιμονοποιώ τίποτε. Ασχολούμαι με την πολιτική και προσπαθώ να κατανοήσω την πραγματικότητα. Πάντως το 77% των Ελληνοκυπρίων δεν εμπιστεύονται τα κόμματα. Εγώ λέω φταίνε τα κόμματα. Κάποιος μπορεί να πει φταίει ο λαός.Είναι θέμα ιδεολογίας.
Δε πιστεύω στην καλοσύνη ούτε των θρησκευτικών ηγετών ούτε των πολιτικών.
Μιλώντας για αλλαγές στον πολιτικό σύστημα , εξαρτάται τι εννοείς. Αν είναι μικρές ή μεγάλες αλλαγές. Μικρές αλλαγές γίνονται συνήθως χωρίς επανάσταση. Για παράδειγμα το πολιτικό σύστημα της Κύπρου τυπικά είναι αυτό του 1960. Ομώς σε σχέση με το 1960 σήμερα η θεσμική λειτουργία είναι τελείως διαφορετική αλλά και δυναμική εξωθεσμικά έχει διαφοροποιήσει παντελώς τη λειτουργία του.
Στις μέρες μας η κρατική εξουσία έχει αποδυναμωθεί και η πολιτική εκλαμβάνεται ως δύναμη. Έτσι τα κόμματα λειτουργούν ως δύναμη αλλά με πιο περιορισμένη έκταση αρμοδιοτήτων και λιγότερη κοινωνική αναφορά.
Τούτη η λογική της δύναμης είναι αποτέλεσμα επίδρασης εξωγενών παραγόντων που υιοθετήθηκαν από τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης ( κόμματα, οργανώσεις, ΜΜΕ). Μια πολιτική αλλαγή λοιπόν μπορεί να γίνει είτε ως εσωτερική διεκδίκηση είτε ως εξωτερική επιβολή. Δε σημαίνει επανάσταση κατ΄ ανάγκη. Ακόμα και μια μεγάλη ελλαγή μπορεί απλώς να επιβληθεί αναίμακτα απέξω.
Ήδη το σύστημα παγκόσμια είναι σε μετάβαση από την ιδιοκτησία στη χρήση.Το ανέλυσε πολύ καλά ο J. Rifkin.
Δηλαδή ένας ολόκληρος κόσμος που είχε οικοδομηθεί στη βάση της ιδιοκτησίας αποδυναμώνεται υπέρ της χρήσης.
Από την άλλη η πολιτική ως μονοπώλιο του κράτους ήδη αμφισβητείται έντονα και μάλιστα αυτή η λογική έγινε αποδεκτή και από τα κόμματα στα πλαίσια της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών.Το αποτέλεσμα είναι πως όλο και περισσότερο άτομα εξοικειώνονται σταδιακά με αυτό που ονομάζεται πολιτική.
Η έννοια της εργασίας αλλάζει για τον πολίτη ως αποτέλεσμα της μαζικής μετανάστευσης αλά και τη ςεξέλιξης της τεχνολογίας.Από την άλλη το κράτος με τις λεγόμενες στοχευμένες πολιτικές γενικεύει τη λογική της ανακατανομής του εισοδήματος χωρίς τη συμμετοχή στην παραγωγή του.
Μικρές αλλάγες λοιπόν θα γίνουν αναπόφευκτα γιατί αλλάζουν τα πάντα και το πολιτικό σύστημα είναι αδύνατο να μην αλλάξει.
Για μεγάλες αλλαγές, δηλαδή που θα έχουν ως κεντρικό ζήτημα το κοινωνικό ζήτημα, βασική προϋπόθεση είναι η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ των φτωχών.Δηλαδή να αυξηθεί ο αριθμός των φτωχών ή καιτα μεσαία στρώματα να ταυτίσουν το συμφέρον τους με τους φτωχούς.
Θα δεκτούν λοιπόν οι ιδιοκτήτες του συστήματος να δεχθούν να περιοριστούν τα πολιτικά και οικονομικά προνόμια που τώρα απολαμβάνουν; Εξαρτάται από πολλούς εσωγενείς και εξωγενείς παράγοντες. Η εξέλιξη δεν είναι γραμμική.
Κύριε Stavrou,
Να καταθέσω ακόμα μερικά σχόλια και κάποιες σκέψεις μου (όσο πιο συνοπτικά γίνεται – γιατί έχουμε μονοπωλήσει και την κουβέντα):
1. Ενώ από τη μια λαλείς μας ότι “…Ήδη το σύστημα παγκόσμια είναι σε μετάβαση από την ιδιοκτησία στη χρήση…”, και ότι “… ένας ολόκληρος κόσμος που είχε οικοδομηθεί στη βάση της ιδιοκτησίας αποδυναμώνεται υπέρ της χρήσης …”, στο τέλος διερωτάσαι κατά πόσο “… οι ιδιοκτήτες του συστήματος … [θα] ... δεχθούν να περιοριστούν τα πολιτικά και οικονομικά προνόμια που τώρα απολαμβάνουν ...” . Ακόμα σε προηγούμενη παρέμβαση σου (σ’ αυτό το post) μας είχες πει ότι “… ο καθορισμός του κοινού καλού δεν μπορεί να γίνει από τους ιδιοκτήτες αλλά από τους χρήστες …”. Απόλυτα θολό το τοπίο!!!
2. Τα κόμματα – είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι – αντικειμενικά υπάρχουν και λειτουργούν στην πολιτική ζωή μιας χώρας (και της Κύπρου μη εξαιρουμένης) και αποτελούν μορφή πολιτικής οργάνωσης των συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων (για προώθηση των συμφερόντων τους και για διεκδίκηση ή/και κατάκτηση, μέσα από εκλογικές διαδικασίες ή κι άλλους τρόπους, την εξουσία). Προσωπικά ΔΕΝ βλέπω για την ώρα άλλη μορφή σοβαρής και ουσιαστικής πολιτικής οργάνωσης, έστω κι αν αυτός ο θεσμός (των κομμάτων) περνά κρίση ή δεν τον εμπιστεύεται ο κόσμος (πλέον).
3. Εκείνο που εγώ πιστεύω ότι βρίσκεται στην ουσία υπό κρίση κι αμφισβήτηση ΔΕΝ είναι τόσο (ή ΜΟΝΟ) ο θεσμός των κομμάτων, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ το αστικό πολιτικό σύστημα. Η αστική δημοκρατία έχει αναδείξει τον (ελεγχόμενο) πολυκομματισμό και τις εκλογικές διαδικασίες (δηλ. την έμμεση δημοκρατία) σε πεμπτουσία της δημοκρατίας, υποβαθμίζοντας έτσι ή περιορίζοντας την άμεση συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες συζήτησης και λήψης αποφάσεων. (Εγώ προσωπικά, βλέπω απομάκρυνση των πολιτών από την έννοια πολιτική – κι όχι εξοικείωση τους μαζί της). Τώρα αν αυτό εξυπηρετεί σε τελευταία ανάλυση τα κόμματα έτερον κότερον (εκάτερον)!
4. Δεν ξέρω που βρήκες ότι “… το 77% των Ελληνοκυπρίων δεν εμπιστεύονται τα κόμματα …”, αλλά υποθέτω ότι τούτο (μάλλον) αποτελεί πόρισμα κάποιας δημοσκόπησης ή έρευνας (κατευθυνόμενης ως συνήθως). Ανεξάρτητα όμως από το πως βγήκε αυτό το αποτέλεσμα (έστω και παρατραβηγμένο), τούτο είναι (κατ’ εμένα) παραπλανητικό με την έννοια ότι ΔΕΝ έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη από κάποια ψηλά ποσοστά αποχής σε εκλογές (που θα ήταν και η κατά τεκμήριο πλέον απόδειξη για μια τέτοια απουσία εμπιστοσύνης προς τα κόμματα). Και τούτο λίγο πολύ παρατηρείται και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (δεν βλέπουμε ψηλά ποσοστά αποχής). Αντίθετα στην Αμερική η εκλογή του Προέδρου (δηλ. του Πλανητάρχη) γίνεται από μόλις το 25% + των αμερικανών πολιτών – αλλά δεν παρατηρούμε να υπάρχει εκεί μια οργανωμένη πολιτική αντίδραση σ’ αυτό το φαινόμενο ή η υπαλλακτική πρόταση που θα αντικαταστήσει το υφιστάμενο ξεπερασμένο κι αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα.
5. Εκείνο που βασικά θέλω να αναδείξω και να τονίσω μέσα από τις παρεμβάσεις μου (πάνω σε τέτοια θέματα), δεν είναι να υπερασπιστώ γενικά τα κόμματα (η ύπαρξη και παρουσία των οποίων αποτελεί για μένα μια αντικειμενική πραγματικότητα σε μια ανταγωνιστική κοινωνία), αλλά το ότι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος (που θα περιλαμβάνει και την εμβάθυνση της άμεσης δημοκρατίας) ΔΕΝ μπορεί να γίνει χωρίς να υπάρξουν ριζοσπαστικές αλλαγές ΚΑΙ στην οικονομία (δηλ. ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχότερων και μη προνομιούχων στρωμάτων μιας κοινωνίας). Εφ’ όσο η οικονομία παραμένει κάτω από τον έλεγχο των λίγων έτσι και το πολιτικό σύστημα θα ελέγχεται είτε άμεσα είτε έμμεσα από αυτούς τους λίγους!!!
Τελεία (full-stop).
Anef_Oriwn
Τρίτη 21/4/2009 – 1:55 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου