Η ανύπαρκτη πολιτική ευθύνη, η υπευθυνότητα των νέων και το εμπόριο της υποκρισίας των βολεμένων

Η πρακτική που ακολουθείται στο θέμα της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης είναι παντού η ίδια, εννοώ στα πολιτικά συστήματα της δύσης. Το διαπιστώσαμε και πρόσφατα στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Ο Υπουργός υποβάλλει την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο. Με την υποβολή παραίτησης αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για ένα δυσάρεστο έως τραγικό γεγονός που συμβαίνει στο χώρο της αρμοδιότητάς τους είτε για εξώφθαλμα λανθασμένες επιλογές.
Στη συνέχει ο Πρόεδρος ή ο Πρωθυπουργός δεν αποδέχεται την παραίτηση και την ανάληψη πολιτικής ευθύνης από τον αρμόδιο Υπουργό. Δηλαδή ο Υπουργός υποστηρίζει ότι έχει πολιτική ευθύνη και παραιτείται και ο αρχηγός της κυβέρνησης υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη και δεν παραιτείται!!!
Στη συνέχεια ο Υπουργός παραμένει στη θέση του μη αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, εφ΄ όσον έτσι όρισε ο αρχηγός της κυβέρνησης!!! Αυτά φυσικά είναι κωμωδίες και σκηνοθεσίες γιατί στο τέλος δεν αποδίδεται καμία πολιτική ευθύνη!!! Μάλιστα ο Υπουργός μπορεί κα να επαινεθεί γιατί έδειξε ευθυξία και υπέβαλε την παραίτησή του, παρόλο ότι παραμένει τελικά στη θέση του μη αναλαμβάνοντας τελικά τις πολιτικές του ευθύνες!!! Και έτσι η επίκριση μετατρέπεται και σε έπαινο!!!

Έτσι οι φορείς της εξουσίας (κόμματα, κυβέρνηση, βουλευτές ) δεν αναλαμβάνουν ποτέ την πολιτική ευθύνη. Και ενώ παρουσιάζονται ως οι ειδικοί στην πολιτική, οι πλέον αρμόδιοι, όταν έρθει η στιγμή της απόδοσης πολιτικής ευθύνης, εμφανίζονται ως αναρμόδιοι!!! Αυτές οι προσεγγίσεις των διαφόρων εξουσιαστών είναι συνυφασμένες με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα, που τους επιτρέπει να καρπώνονται ανεμπόδιστα πλούτο, προνόμια και εξουσία σε βάρος της κοινωνίας. Αυτή η πολιτική ανευθυνοποίηση είναι προϋπόθεση για την ύπαρξή τους . Γι αυτό και είναι αναγκασμένοι να εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους ώστε να είναι ανεύθυνοι και να εξαπατούν την κοινωνία. Στο οπλοστάσιό τους υπάρχουν τόσοι τρόποι πολιτικής ανευθυνοποίησης, που και το πιο πονηρό μυαλό, δε θα μπορούσε να συλλάβει.
Μερικοί από αυτούς είναι:
Επίκληση της άγνοιας: «δε γνώριζα, δεν ενημερώθηκα»!!! Όπως τα μωρά!!! Γιατί στον κόσμο των ενήλικων η άγνοια δεν αποτελεί στοιχείο ελαφρυντικό για τον πολίτη.
Μετάθεση της ευθύνης στους ιεραρχικά κατώτερους: «Φταίνε οι υπηρεσιακοί παράγοντες»!!! Εδώ επέρχεται σύγχυση του μυαλού στη σύλληψη του επιχειρήματος. Γιατί αυτονόητα είναι διαφορετική η πολιτική από τη διοικητική ευθύνη!!!
Μετάθεση του χρόνου λήψης απόφασης: « Ήδη διόρισα διερευνητική επιτροπή»!!! Εδώ προκαταβολικά δηλώνει αθώος και ψάχνει ενόχους στο μέλλον!!!
Μετάθεση της ευθύνης στους πεθαμένους: «Φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση»!!! Γι αυτό ακριβώς και οι πολίτες με τις εκλογές σας ανέδειξαν εσάς στην εξουσία; Για να λέτε ότι φταίουν οι προηγούμενοι;
Μετάθεση της ευθύνης στους πολλούς: «Ευθύνεται η κοινωνία»!!!Βασικά εδώ ενοχοποιείται το θύμα ή ο κανένας!!!
Προβολή της τραγικότητας των στιγμών ή η τέχνη της δραματοποίησης: «Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών»!!! Τούτο σημαίνει ότι η ευθύνες θα αποδοθούν μετά θάνατον!!! Προέχει η απόλαυση της τραγικότητας των στιγμών λες και η πολιτική είναι παράσταση ή τραγωδία!!!
Επιβολή του νόμου της μαφίας: «Σιωπή»!!! Αυτό υποδηλώνει ότι το πολιτικό έγκλημα έγινε από πολλούς φορείς και συντονίζονται οι φορείς της κρατικής εξουσίας και τα ΜΜΕ και το αποσιωπούν, ώστε να εξαφανιστεί στη συνείδηση των πολιτών, να θωρηθεί ως μη γενόμενο!!!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι που εξεγείρονται συμπεριφέρονται πολύ πιο υπεύθυνα από τους πολιτικούς!!! Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι και λόγω ηλικίας έχουν κάποια ελαφρυντικά, ενώ οι πολιτικοί κανένα. Για να υποστηρίξω πως όση ανευθυνότητα και να δείξουν οι νέοι , σε σύγκριση με τους πολιτικούς είναι αγγελικά πλασμένοι. Για να υποστηρίξω ότι το πολιτικό έγκλημα θα έπρεπε να τιμωρείται πολύ αυστηρότερα γιατί βλάπτει πολλούς σε σύγκριση με το ατομικό έγκλημα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για κείνους που "εξεγείρονται" για την εγκληματική συμπεριφορά των νέων, αλλά σιωπούν για την πιο ζημιογόνα πολιτική εγκληματικότητα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για την άμετρη υποκρισία αυτών που διδάσκουν την ανευθυνότητα, αλλά απαιτούν από τους νέους να είναι υπεύθυνοι.
Για να πω ότι επιλέγω τους δήθεν ανεύθυνους νέους από τους δήθεν υπεύθυνους πολιτικούς, δημοσιογράφους, πολίτες .
Για να πω τελικά ότι χίλιες φορές ταυτίζομαι με την αθωότητα ενός εξεγερμένου νέου παρά με την υποκρισία του κόσμου των βολεμένων και εφησυχασμένων.