Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Ημέρα της ανεξαρτησίας της Κύπρου: Τα πανηγύρια ως μέθοδος παραχάραξης της ιστορίας και αποπροσανατολισμού των πολιτών

Την 1η Οκτωβρίου τιμούμε τη μέρα της κυπριακής ανεξαρτησίας. Πέρα από τις πανηγυρικές εκδηλώσεις, τις παρελάσεις και τις ανακοινώσεις, θα ανέμενε κάποιος ότι η μέρα θα ήταν μια αφόρμηση προβληματισμού όλων για την πορεία που ακολουθήθηκε στα 48 χρόνια που πέρασαν, μια πορεία γεμάτη πληγές και αίμα.. Θα ανέμενε κάποιος ότι η μέρα θα αξιοποιούνταν για προβληματισμό και αυτογνωσία.Γιατί η μάθηση και η γνώση αποτελούν τη βάση για εξάλειψη της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού,του ρατσισμού, του εθνικισμού. Η συνθηματολογία και η κενολογία απλώς συντηρούν και υποθάλπτουν τους μύθους που οι ποικίλες εξουσίες στοχεύουν.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λοιπόν απηύθηνε προς το λαό το σύνηθες διάγγελμά . Είπε πολλά τα οποία αντικατοπτρίζουν την οπτική του για το παρελθόν και το παρόν.
Υποστηρίξε λοιπόν ο Πρόεδρος ότι «το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος αποτελεί κοινή κατάκτηση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων». Αυτή η θέση του Προέδρου δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα. Απλώς δηλώνει ότι σήμερα, μετά από 48 χρόνια, ο κ. Χριστόφιας θεωρεί κατάκτηση την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τότε, όμως, η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων δε θεώρησε κατάκτηση την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και αναφέρομαι και στο Μακάριο και στο ΑΚΕΛ και άλλες ηγεσίες. Επομένως το ερώτημα που αναδύεται είναι το εξής: Γιατί χρειάστηκαν 48 χρόνια για να κατανοήσουν οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες ότι οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν μια κατάκτηση; Γιατί τότε οι ηγέτες δεν έκαναν μια σωστή εκτίμηση της πραγματικότητας και των προοπτικών και οδήγησαν το λαό σε απίστευτες περιπέτειες;
Φυσικά όταν δηλώνεις σήμερα ότι «το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος αποτελεί κοινή κατάκτηση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων», προσπαθείς να αποενοχοποίησεις τον εαυτό σου ή το κόμμα σου με ένα μήνυμα του παρόντος που αλλοιώνει το παρελθόν. Ελπίζεις ότι συνθηματολογώντας στο παρόν , θα διαγράψεις το «βεβαρυμένο» παρελθόν.Δηλώνοντας στο παρόν ότι συνιστά μια κατάκτηση, επιχειρείς να διαγράψεις ότι τότε δεν το θεώρησες κατάκτηση,με τη θεωρία στο παρόν επιχειρείς να διαγράψεις την πράξη στο παρελθόν!!!
Τέτοιες προσεγγίσεις στοχεύουν σε ένα και μόνο, την πρόκληση σύγχυσης στους πολίτες ώστε ανενόχλητη η εξουσία να επιδοθεί στην υλοποίηση των όποιων στόχων της. Όταν η ιστορική μνήμη αναμειγνύεται με πρόσκαιρες πολιτικές επιδιώξεις, το αποτέλεσμα είναι ο πολιτικός καιροσκοπισμός. Με βάση ένα βιούμενο παρόν προσπαθείς να αξιολόγησεις το παρελθόν, με βάση τη συγκυρία να προσεγγίσεις τη διαχρονία. Αναπόδραστα τότε οι αξιολογήσεις είναι λανθασμένες.
Και το 1960 οι αξιολογήσεις της τότε ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων ήταν λανθασμένες. Και τότε τα συνθήματα των ηγετών απείχαν της πραγματικότητας. Καί τότε οι ηγέτες σύγχυζαν στο μυαλό τους την ελπίδα και την προσδοκία με ανεδαφικές απεικονίσεις του υπαρκτού.Και οι στοχεύσεις του αποδείχτημαν στην πορεία του χρόνου καταστροφικές για τους Ελληνοκυπρίους.
Αν κάτι θα ήταν χρήσιμο για το παρόν, αυτό είναι να ακούαμε από τον κ. Χριστόφια τις εκτιμήσεις του για την πραγματικότητα και τις στοχεύσεις του.Πέρα από γενικολογίες, κενολογίες, συνθηματολογίες και αφορισμούς για τον «αμαθή όχλο»και τη δήθεν ανάγκη "καθοδήγησης".

10 σχόλια:

rose είπε...

Καλημερα Αντρέα,
πολλή ενδιαφερουσα η προσεγγιση σου
ιδιαιτερα η απενοχοποίηση του παρελθόντος μεσα απο δηλώσεις με σκοπό εξυπηρέτησης στοχεύσεων του μέλλοντος..

ξέρεις, μετά τα λεφτά η δευτερη πιο μεγαλη διαπραγματευτική και ανταλλακτική δυναμη (και μέσο) στον κόσμο είναι τα λόγια. η διαφορά είναι ότι αυτα δεν πρεπει απαραίτητα να έχουν αντίκρισμα

:-)

andreas f.stavrou είπε...

Γειά σου rose.Οι πολιτικοί πρέπει να μάθουν κάποτε να λένε την αλήθεια τους σους πολίτες και να επιχειρηματολογούν για να την υποστηρίξουν. Η επικοινωνία να στηρίζεται στο λόγο και όχι στην απάτη που μεθοδεύουν μαζι με τα ΜΜΕ.

rose είπε...

πως το μαθαίνουν αυτο?

andreas f.stavrou είπε...

Θα το μάθουν. Η απαξίωση των πολιτικών και των κομμάτων από την κοινωνία, η νέα ατομική πολιτική ταυτότητα ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, το νέο επικοινωνιακό υπόβαθρο, οι νέες ανάγκες της κοινωνίας θα εξαναγκάσουν τους πολιτικούς να αλλάξουν τακτική σε σχέση με την κοινωνία. Αλλά και η ίδια η κοινωνία θα αλλάξει στάση απέναντι στην πολιτική.
Το συμφέρον μπορεί να το δουν όλοι.

rose είπε...

Αντρεα δεν έχω τόση εμπιστοσυνη στην κοινωνια σαν συνολο
ουτε πολλή ελπίδα

κατι ατομα εμπιστευομαι
καποιες διαδικασίες
ισως και καποιες μικρες ομαδες εξω απο συστηματα

δεν υπαρχει πισω πορτα που να οδηγει σε καποιο δρομο

αν ειναι να παρηγορηθω
που και που λέω
ευτυχώς δεν χασαμε την ανθρωπια μας
(για τις στιγμες που δεν τη χασαμε)

andreas f.stavrou είπε...

Εμπιστεύομαι την κοινωνία και ελπίζω. Ιδιαίτερα παρατηρώντας τους νέους και την ατομικότητα που προβάλλουν είμαι ακόμα πιο αισιόδοξος.

Anef_Oriwn είπε...

Κύριε Stavrou,

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν αντιλαμβάνομαι τι είναι στην ουσία αυτή η “… νέα ατομική πολιτική ταυτότητα …”, (πoιο το περιεχόμενο της). Αυτή η “… ατομικότητα που προβάλλουν …”, όπως λες, οι νέοι, δεν γίνεται σε αντιπαραβολή με τη συλλογικότητα (και τη οργανωμένης πάλη) και οδηγεί στο ατομικισμό, τον εγωκεντρισμό και τον παραγοντισμό, βασικά χαρακτηριστικά της ολοένα και πιο κλειστής και εσωστρεφούς κοινωνίας μας; Αν οι μονάδες δεν γίνουν ομάδες πιστεύεις ότι μπορούμε να πετύχουμε οτιδήποτε;

Anef_Oriwn
Κυριακή 5/10/2008 – 2:52 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

Ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι μια πολιτική ατομικότητα.Ο δούλος δε διαθέτει γιατί βούλησή του είναι η βούληση του δεσπότη.
Οι νέοι σήμερα διαθέτουν μια διαφορετική πολιτική ατομικότητα ζώντας σε μια πεταβατική περίοδο της ιστορίας.
Η συλλογικότητα είναι αναγκαία για να υπάρχει μια πολιτεία. Μόνο που διαφορετικές ατομικότητες έχουν ανάγκη από διαφορετικές συλλογικότητες. Δηλαδή δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος έκφραση του συλλογικού. Φυσικά στις μέρες μας το κοινωνικό συμφέρον δεν είναι προτεραιότητα. Μάλλον μιλώντας για συλλογικότητα αρκετοί υπονοούν το κόμμα και το κομματικό συμφέρον.

Anef_Oriwn είπε...

Κύριε Stavrou,

Αφού σήμερα παρατηρείται “… απαξίωση των πολιτικών και των κομμάτων …” και αφού “… στις μέρες μας το κοινωνικό συμφέρον δεν είναι προτεραιότητα…”, πως γίνεται όταν αυτοί οι αρκετοί (όπως τους νομίζεις) που μιλούν για συλλογικότητα, “… να υπονοούν το κόμμα και το κομματικό συμφέρον…”, και όχι το ατομικό; Πως γίνεται να έχουμε αυξημένη κομματικότητα σε μια εποχή “… απαξίωση των πολιτικών και των κομμάτων …”; Και με ποιο δικαίωμα έτσι γενικά κι αόριστα (ή έστω με βάση τα πορίσματα ποιας έρευνας) βάζεις όλους όσους τυχόν ασχολούνται με την πολιτική είτε μέσα από κάποιο κόμμα είτε άλλως πως, στο ίδιο σακκί; Τι είναι εκείνο (που κατά τη γνώμη σου) που θα αντικαταστήσει ΣΗΜΕΡΑ – και όχι μετά από 100 χρόνια - τα κόμματα και άλλες πολιτικές οργανώσεις για να μπορεί να λειτουργεί στοιχειωδώς ή έστω και έμμεσα η (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία;

Anef_Oriwn
Κυριακή 5/10/2008 – 4:52 μ.μ.

andreas f.stavrou είπε...

Είναι μη λογικό να αναφέρεσαι σε συλλογικότητες και να υπονοείς το εγώ, το άτομο. Αυτό δεν είναι οργανωμένη πάλη αλλά οργάνωση αλληλοεξαπάτησης μεμονωμένων ατόμων.
Δε γνωρίζω για την αυξημένη κομματικότητα.Τα κόμματα δε λειτουργούν με διαφάνεια για να αγνωρίει ο πολίτης. Γνωρίζω όμως ότι στην Κύπρο υπάρχει αυξημένη νομιμοποίηση των φορέων της εξουσίας σε σύγκριση με άλλες χώρες. Μπορεί να υπάρχει αυξημένη νομιμοποίηση και ταυτόχρονα αποδοκιμασία των κομμάτων. Ποιο είναι το πρόβλημα;
Όσοι ασχολούναι με την πολιτική δεν τους βάζω στο ίδιο σακί. Αντιθέτως κάνω σαφώς διάκριση ανάμεσα στο κομματικό κατεστήμενο και τους άλλους.
Το θέμα δεν είναι τι θα αντικατάστησει τα κόμματα. Ούτε με απασχολεί. Το ζητούμενο είναι η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική ή τα πολιτικά δικαιώματα του πολίτη.Και η διεύρυνση της ελευθερίας του πολίτη είναι συναρτημένη με την απομείωση της εξουσίας του κράτους και των φορέων του, δηλαδή των ομμάτων.