"Ηθικός φρονηματισμός" των δημοσίων υπαλλήλων και άλλα παραμύθια της ανύπαρκτης κυβέρνησης Αναστασιάδη

Μετά τη Χάρτα Δεοντολογίας που υπέγραψαν οι Υπουργοί του κ. Αναστασιάδη για αυτο-ρύθμιση και ηθική αυτο-διαπαιδαγώγηση, τώρα η ευφάνταστη κυβέρνηση κυκλοφόρησε και «οδηγό συμπεριφοράς και δεοντολογίας των δημοσίων υπαλλήλων» (εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος, 8/7/2013). Ο οδηγός αποτελεί ένα κείμενο με λόγια του αέρα, δηλαδή «ηθικού φρονηματισμού».

Δε θα αναφερθώ σε κενολόγες διακηρύξεις για «χρηστή διοίκηση», «διαφάνεια», «πάταξη της διαφθοράς», «νομιμότητα», «αντικειμενικότητα» και άλλα παραμύθια που καθημερινά αναιρούνται από τους κυβερνώντες.

Θα περιοριστώ στην πολιτική προσέγγιση του «οδηγού». Αναφέρεται στον «οδηγό»:

«η θεμελιακή υποχρέωση του δημόσιου υπαλλήλου να υπηρετεί το σύνολο του λαού ως εκφραστής της θέλησης του κράτους» ή « ο δημόσιος υπάλληλος ως εκφραστής και εκτελεστής της θέλησης του κράτους» ή «ο δημόσιος υπάλληλος οφείλει να σέβεται την αποστολή του και να αποδεικνύει με τις πράξεις  και τη συμπεριφορά του ότι είναι ταγμένος στην εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και των πολιτών».

Τι μας λέει λοιπόν η κυβέρνηση;

Διαχωρίζει το κράτος από τον πολίτη και την κοινωνία ή το δημόσιο συμφέρον από το κοινωνικό συμφέρον. Θεωρεί ότι ένα πράγμα είναι το δημόσιο/γενικό/κρατικό/εθνικό συμφέρον και άλλο πράγμα το κοινωνικό συμφέρον ή το συμφέρον του κάθε πολίτη.

Εάν η κυβέρνηση θεωρεί ότι το δημόσιο συμφέρον είναι κάτι άλλο από το κοινωνικό συμφέρον, τότε ποιον αντιπροσωπεύει; Την κοινωνία ή κάτι άλλο; Και ποιο είναι αυτό το άλλο που κρύβεται πίσω από τις νεφελώδεις διακηρύξεις περί δημόσιου/κρταικού/ εθνικού συμφέροντος;

Φυσικά, και δε θα απαντήσουν, γιατί με τη χρήση των λέξεων οι ολιγαρχικοί κομματοκράτορες εξαπατούν κατ΄ εξακολούθηση την κοινωνία.

Ή, όντας πολιτικά απαίδευτοι έμειναν προσκολλημένοι στον 18^ο  αιώνα. Τότε που οι αστοί χρησιμοποίησαν το έθνος για να στραφούν εναντίον της μοναρχίας και στη συνέχεια, χρησιμοποίησαν το έθνος για να στραφούν εναντίον της κοινωνίας.

Και φτάσαμε στις αρχές του 21^ου αιώνα και να παρουσιάζεται το τραγελαφικό να επιζητούν την ψήφο των πολιτών, αλλά όταν πάρουν την εξουσία, τότε λένε πως εξυπηρετούν όχι το κοινωνικό συμφέρον, αλλά διάφορα βαρύγδουπα, όπως το εθνικό, δημόσιο συμφέρον, κάτι άλλο πάνω και πέρα από την κοινωνία που τους εξέλεξε. Και φυσικά, με επίκληση του δήθεν εθνικού/δημόσιου συμφέροντος να στρέφονται και εναντίον της κοινωνίας.

Και όποιος, φυσικά, εμπιστεύεται τους κομματοκράτορες έχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης και κατανόησης της πραγματικότητας.