Η αυτο-κατάργηση της πολιτικής τάξης στην Κύπρο ή για το πολιτικό πραξικόπημα

Η πολιτική  τάξη στην Κύπρο, δηλαδή κόμματα και πολιτικοί, έχουν ήδη αυτο-καταργηθεί.

Με ποια έννοια;

Πρώτον, την εξουσία την οποία τους έχει εκχωρήσει η κυπριακή κοινωνία την έχουν παραδώσει σε  τρίτους, τους τροϊκανούς, οι οποίοι και ουσιαστικά κυβερνούν. Σε αυτά τα πλαίσια η πολιτική τάξη λειτουργεί απλώς ως εκτελεστής των εντολών τρίτων στους οποίους έχει εκχωρήσει την εξουσία.

Δεύτερον, απέσπασαν την εξουσία από την κυπριακή κοινωνία με απάτη, δηλαδή εξασφάλισαν τη συναίνεση του λαού να ανέλθουν στην εξουσία προβάλλοντας μια ψευδή αναπαράσταση των γεγονότων ή απέκρυψαν τα αληθινά γεγονότα. Άρα, η εξουσία τους δεν είναι νόμιμη ή διενήργησαν ένα πολιτικό πραξικόπημα.

Τρίτον, οι φορείς της πολιτικής εξουσίας στην Κύπρο-κόμματα και πολιτικοί – δηλωμένα θεωρούν ως αντίπαλό τους την κοινωνία εναντίον της οποίας στράφησαν με συγκεκριμένα μέτρα και εξαπατώντας την. Πολιτική  όμως υπάρχει γιατί υπάρχει η κοινωνία. Η πολιτική ολιγαρχία στρεφόμενη εναντίον της κοινωνίας ουσιαστικά καταργεί και την έννοια της πολιτικής ή αυτο-καταργείται.

Με διαφορετικά λόγια, η πολιτική ολιγαρχία της Κύπρου συμμάχησε με εξω-πολιτειακά στοιχεία, δηλαδή τους τροϊκανούς, εναντίον της κυπριακής κοινωνίας προκειμένου να επιβάλουν ένα νέο πολιτικό και οικονομικό σύστημα στην Κύπρο το οποίο εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους χρησιμοποιώντας ως μέσον την απάτη. Το υφιστάμενο πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο καταργείται εξώφθαλμα στα πλαίσια μιας «επανεκκίνησης», η οποία θα δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα ή ένα νέο πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα που επέβαλαν στην Κύπρο η διεθνής και η τοπική ολιγαρχία, η κυπριακή κοινωνία έχει δυο επιλογές:

α.Τώρα που αποκαλύφθηκε η μακροχρόνια απάτη των ολιγαρχικών δυνάμεων και, επομένως, η  κοινωνία επανέρχεται στην πραγματική της βούληση, να νομιμοποιήσει έστω και εκ των υστέρων την αυθαιρεσία των αδίστακτων ολιγαρχικών απατεώνων σε βάρος της και να συγκατατεθεί  εκούσια στα όσα έχουν διαπραχθεί. Ή διαφορετικά, να δώσει με την ανοχή ή τη σιωπή της τη συγκατάθεσή της οι απατεώνες πολιτικοί να συνεχίσουν να κυβερνούν.

β.Τώρα που αποκαλύφθηκε η απάτη και η κοινωνία επανέρχεται στην πραγματική της βούληση, να αντιδράσει εναντίον των ολιγαρχικών πολιτικών απατεώνων. Γιατί η  πολιτική πραγματικότητα δεν μπορεί να εδράζεται σε μια αιώνια απάτη. Εφόσον η πολιτική τάξη αποδεδειγμένα αυτο-καταργήθηκε και τώρα πια δεν εκπροσωπεί την κοινωνία –αντίθετα τη θεωρεί αντίπαλο- η τυχόν αντίδραση της κοινωνίας κατ΄ ανάγκη θα στοχεύει στη κάλυψη του κενού εξουσίας που δημιουργείται ή κατ΄ανάγκη αναφερόμαστε σε επιδίωξη αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Αυτό προϋποθέτει την έκφραση της βούλησης της κοινωνίας για μια αλλαγή. Σε αυτή την περίπτωση, η κατεστημένη ολιγαρχική πολιτική τάξη μπορεί να προχωρήσει στη χρήση βίας εναντίον της κοινωνίας εφόσον έχει λαϊκή υποστήριξη και η ολιγαρχική τάξη είναι ενωμένη στη διαμάχη της με την κοινωνία. Διαφορετικά, θα καταρρεύσει.

Πιο απλά, το πολιτικό πρόβλημα σήμερα στην Κύπρο είναι αν η κοινωνία θα συγκατατεθεί στους απατεώνες ολιγαρχικούς πολιτικούς και θα υποδουλωθεί στα κελεύσματα της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας και στα σχέδιά τους για ένα άλλο πολιτικό και οικονομικό σύστημα σαφώς αντι-κοινωνικό ή αν θα αντιδράσει και θα εξαποστείλει τους απατεώνες. Το διακύβευμα δεν είναι οι τράπεζες, όπως οι πολιτικοί απατεώνες προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά η υπόσταση της ίδιας της κυπριακής κοινωνίας, αν δηλαδή θα συνεχίσει να υπάρχει ως όλον. Γιατί η κατάργηση της πολιτικής σημαίνει και κατάργηση της κοινωνίας.

Η ολιγαρχική πολιτική τάξη επέλεξε να αυτο-καταργηθεί και να επιβάλει ένα νέο σύστημα κατά το συμφέρον της ιδίας και των διεθνών πατρώνων της ή να δημιουργήσει μια άλλη κοινωνία. Η κοινωνία πρέπει να επιλέξει τι θέλει, αν θα επιβάλει το δικό της σχέδιο ή αν θα υιοθετήσει , έστω και εκ των υστέρων, το σχέδιο των ολιγαρχικών.

Στην πράξη το σχέδιο των ολιγαρχικών δυνάμεων σε αυτή τη φάση είναι η πλήρης υποταγή της κοινωνίας στις δυνάμεις της οικονομικής αγοράς. Αφού η πολιτική ολιγαρχική τάξη έχει ήδη υποταχθεί, το επόμενο βήμα είναι η υποταγή και της κοινωνίας. Στην πράξη και  στο παρόν στάδιο πιστεύουν ότι θα το πετύχουν πρώτον, με την απομείωση της οικονομικής λειτουργίας του κράτους και την εκχώρηση κρατικών λειτουργιών στον ιδιωτικό τόμεα (οι περίφημες ιδιωτικοποιήσεις) και, δεύτερον, με την απομείωση των όποιων δικαιωμάτων προστασίας της μισθωτής εργασίας με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα ή μείωση του εργατικού κόστους στην τελική τιμή ενός προϊόντος ή απαλλαγεί της εργοδοσίας από το κόστος που επέφερε η διαρκής εργασιακή συμβατική σχέση. Σε αυτά τα πλαίσια οι ολιγαρχικοί προσφέρουν τον πλήρη έλεγχο της κοινωνίας στην οικονομική ολιγαρχία ή στις δυνάμεις που ελέγχουν την αγορά και το πολιτικό σύστημα περιορίζεται σε ένα θεραπευτικό ρόλο σε σχέση με την αναδιανομή, δηλαδή τα περίφημα κοινωνικά επιδόματα ή από πολιτική άποψη η κοινωνία υποτάσσεται πλήρως στις δυνάμεις  της αγοράς τις οποίες το πολιτικό σύστημα υπηρετεί. Η βασική λογική στο παρόν στάδιο είναι μια κατανομή ρόλων ανάμεσα στους οικονομικούς και πολιτικούςολιγαρχικούς, οι πρώτοι θα δημιουργούν φτώχεια και οι δέυτεροι θα την περιορίζουν. Και οι πολίτες θα γίνουν αθύρματα στα ταχυδακτυλουργικά τους χέρια.

Επομένως, το διακύβευμα για την κοινωνία στο παρόν στάδιο δεν είναι οι τράπεζες ούτε οι καταθέσεις –αυτά είναι το μέσον για προώθηση του ολιγαρχικού σχεδίου-αλλά αν θα συναινέσει να υποταχθεί πλήρως στην τοπική και διεθνή οικονομική ολιγαρχία. Ή το πολιτικό πρόβλημα είναι ποιος τελικά ελέγχει το πολιτικό και οικονομικό σύστημα: η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία προς το συμφέρον της ή η κοινωνία για το κοινό συμφέρον;

Αν η κοινωνία θεωρεί ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα υπάρχουν γιατί υπάρχει η κοινωνία και, επομένως πρέπει να την υπηρετούν, τότε μία επιλογή έχει , να αντιδράσει ενάντια στις γελοίες μεθοδεύσεις των αδίστακτων απατεώνων. Ή θα μας «φτιάξουν» όπως θέλουν ή θα τα φτιάξουμε όπως εμείς θέλουμε. Ή θα είμαστε ελεύθεροι πολίτες ή θα φτωχοποιηθούμε και θα σκλαβωθούμε πλήρως σε πολιτικό επίπεδο. Το μόνο σίγουρο είναι πως το σχέδιο της ολιγαρχίας είναι ο εφιάλτης της κοινωνίας. Εννοείται για όσους δεν είναι φερέφωνα ή αφελείς.

ΥΓ. Πολιτικό πραξικόπημα είναι και να δημιουργείς τις συνθήκες εκείνες με τη χρήση της απάτης  για να επιβάλεις μια πολιτική και οικονομική ανατροπή. Είναι πολιτικό πραξικόπημα γιατί δεν έχει το σχέδιό  κοινωνική νομιμοποίηση, εδράζεται στην αυθαιρεσία,στο ψέμα. Στις 15 Μαρτίου 2013  διενεργήθηκε ένα πολιτικό πραξικόπημα. Ναι ή όχι στους πολιτικούς πραξικοπηματίες;