Ανεργία και κομματικά ευχολόγια ή περί ανθρωποφάγων

Είναι εκπληκτική η ευκολία με την οποία οι κομματικοί ολιγάρχες ανοίγουν το στόμα τους και πετάνε τις κορώνες τους. Ως ειδικοί επί παντός επιστητού, στοχάζονται ως αληθινοί «σωτήρες» και έχουν έτοιμες λύσεις για το καθετί.

Η αύξηση της ανεργίας προβάλλεται ως σημαντική συνιστώσα της «κρίσης». Προεκλογικά τα κόμματα ολοφύρονται για την ανεργία ίσως υφαρπάξου κάποιο ψήφο. Ο δε Πρόεδρος δήλωσε σοβαρά τη νύκτα της Ανάστασης ότι «το μυαλό του βρίσκεται μαζί με τους άνεργους».

Το ιδανικό της πλήρους απασχόλησης είναι η μόνιμη επωδός όλων ανεξαίρετα των κομμάτων. Φυσικά αυτο-παραμυθιάζονται και ανασύρουν από το παρελθόν της βιομηχανικής εποχής την λύση της οικονομικής ανάπτυξης η οποία συμβάδιζε με την αύξηση των θέσεων εργασίας των πολιτών. Τα κόμματα όντας συντηρητικοί και αντιδραστικοί μηχανισμοί είναι λογικό να μην έχουν άλλη καταφυγή από το παρελθόν το οποίο τους εξέθρεψε και τους γιγάντωσε.Αυτό το παρελθόν εμπεριέχει τις λύσεις «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Δεξιοί και αριστεροί ξέμειναν από καύσιμα και πιπιλίζουν το παρελθόν για να μας σώσουν στο παρόν.

Βασικά ανάμεσα στην κομματική ολιγαρχία δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές στην προσέγγιση της ανεργίας με την έννοια ότι συμφωνούν στο τροπάριο της πλήρους απασχόλησης μέσω της ανάπτυξης. Επιμέρους διαφορές υπάρχουν στον τρόπο επίτευξης της πλήρους απασχόλησης: η αριστερά προβάλλει το κράτος ως κύριο μοχλό επίτευξης της πλήρους απασχόλησης, η δεξιά την ενίσχυση της ελεύθερης αγοράς και του ιδιωτικού τομέα και η ακροδεξιά επικεντρώνεται στους μετανάστες.

Είναι εφικτός στόχος η πλήρης απασχόληση;

Η προβολή του στόχου της πλήρους απασχόλησης στον παρόντα χρόνο είναι και συντηρητική και αντιδραστική. Ανάγεται σε ένα παρελθόν το οποίο δεν μπορεί να αναβιώσει ούτε στον οικονομικό ούτε στον πολιτικό τομέα. Συνιστά μια επιλογή εκτός τόπου και χρόνου.

Πρώτον, τα κύματα της μεταναστεύσης στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας δεν μπορούν να ανακοπούν. Οι μετανάστες είναι αναπόσπαστο μέρος της οικονομικής ζωής του τόπου. Και δεν είναι δεδομένο ότι ακόμη και αν εκδιώκονταν από την Κύπρο, οι πολίτες θα αποδέχονταν να αναλάβουν τις εργασίες που έχουν απαξιώσει στη συνείδησή τους μέσα στο χρόνο και ασκούνται αποκλειστικά από μη πολίτες της Κύπρου. Η ανάπτυξη λοιπόν δεν μπορεί να επιφέρει και εργασία για τους πολίτες αυτονόητα, όταν εντάσσεται στη λογική της βιομηχανικής εποχής. Αντίθετα, θα επιφέρει ανάγκη για εγοδότηση και άλλων μη πολιτών και εισαγωγή και άλλων μεταναστών.

Δεύτερον, η εργοδοσία έχει συγκεκριμένους στόχος τους οποίους προωθεί συστηματικά και το κράτος είναι αδύνατο για να μπορέσει να ανακόψει το αναπόφευκτο. Στον παρόντα χρόνο επιδιώκει να απαλλαγεί από το κόστος της μισθωτής εργασίας και τις όποιες δεσμεύσεις συνεπάγονται για τον εργοδότη. Σε αυτά τα πλαίσια τα ατομικά συμβόλαια ορισμένου χρόνου, οι υπεργολαβίες, η αδήλωτη και ανασφάλιστη ή «μαύρη» εργασία αποτελούν προτεραιότητες για την εργοδοσία. Η χρήση των μεταναστών για άντληση υπεραξίας και για πίεση στην εργασία των πολιτών είναι δεδομένη.

Από την άλλη, το κράτος και η κοινωνία έχουν αναγνωρίσει στο όνομα της «κρίσης» το δικαίωμα της εργοδοσίας να αντλεί πρόσθετη υπεραξία όχι μόνο από τους μετανάστες αλλά και τους πολίτες. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια το κράτος επιχορηγεί τους εργοδότες για πρόσληψη ανέργων και από την άλλη οι γονείς επιχορηγούν τα παιδιά τους εξαιτίας του γεγονότος ότι ο μισθός που λαμβάνουν δεν επαρκεί για την επιβίωσή τους. Αυτή η επιχορήγηση από τους γονείς παίρνει τη μορφή είτε της παροχής στέγης είτε φαγητού είτε μετρητών και για το νέο σημαίνει μια απόφαση να επεκτείνει την παραμονή του εντός της οικογένειας και να αναβάλει τη δημιουργία μιας δικής του οικογένειας.Ή με διαφορετική διατύπωση, στον παρόντα χρόνο άτομα με ένα προγενέστερο σύστημα εργασίας επιχορηγούν τα παιδιά τους που είναι ενταγμένα σε ένα νέο σύστημα εργασίας και στο οποίο δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η επιβίωσή τους. Σε κάθε περίπτωση η επιχορήγηση είτε από το κράτος είτε από την οικογένεια της μισθωτής εργασίας σημαίνει ότι ο εργοδότης πέρα από την υπεραξία που αντλεί λόγω της εκμετάλλευσης του μισθωτού , αντλεί και πρόσθετη υπεραξία λόγω της επιχορήγησης, αφού ο μισθωτός αδυνατεί να εξασφαλίσει μέσω της εργασίας τα αναγκαία προς το ζην.

Τρίτον, στη τεχνοδικτυακή εποχή η ανάγκη για μισθωτή εργασία περιορίζεται λόγω της αναπροσαρμογής της έννοιας του χρόνου και του χώρου σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και την προώθηση της άυλης οικονομίας.

Τέταρτον, οι νέοι όλο και λιγότερο από αξιακή άποψη θεωρούν την οικονομική εργασία ως ταυτόσημη με τη ζωή. Η παράταση των σπουδών και η προστασία των γονιών δημιουργεί μια νέα συνείδηση στους νέους όπου αναπόσπαστο κομμάτι της είναι όχι η εργασία αλλά η αεργία.

Σ αυτά τα πλαίσια η πλήρης απασχόληση συνιστά μια ουτοπία και παράλληλα δεν αποτελεί κοινωνική διεκδίκηση. Όμως είναι το ιδανικό της κομματικής ολιγαρχίας που στοχεύει να κρατήσει τους ανθρώπους καθηλωμένους στη βιομηχανική εποχή. Το πρόβλημα που θα έπρεπε να απασχολεί μια κοινωνία που στοχάζεται είναι άλλο: δεδομένης της ανεργίας ή αεργίας και της σταδιακής κατάρρευσης της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος μέσω της μισθωτής εργασίας, πώς θα πρέπει να οργανωθεί η κοινωνία ως όλον και πώς θα εξασφαλίζεται η επιβίωση των ανθρώπων χωρίς κατ΄ ανάγκη να συμμεμτέχουν στην παραγωγή του οικονομικού προϊόντος; Ή διαφορετικά, με ποιο σύστημα μπορεί να εξασφαλιστεί η επιβίωση του ανθρώπου χωρίς να εργάζεται με το περιεχόμενο που δόθηκε στην εργασία κατά τη βιομηχανική εποχή;

Υ.Γ.Αφού αγωνιούν οι πολιτικοί τόσο πολύ για την ανεργία, στα πλαίσια της αλληλεγγύης ας δώσουν από τα εκατομμύρια που εισπράττουν οι ίδιοι και τα κόμματα από το δημόσιο ταμείο, δηλαδή από τη ληστεία χρημάτων που δεν τους ανήκουν.

Υ.Γ. Τι γίνεται με τους εξεγερμένους Σύριους αδελφούς μας; Εμείς κύριε Χριστόφια με ποιου το μέρος είμαστε; Με το δικτάτορα τον Άσσαντ ή με το λαό που αγωνιζεται; Ή μήπως απαξιώνουμε τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για ελευθερία γιατί δεν είναι ομοϊδέατές μας ή δεν υπάρχει κάποιο κόμμα των μπολσεβίκων να καθοδηγήσει τις μάζες και να υφαρπάξει εκείνο στο τέλος την εξουσία;