Ο Αναστασιάδης, ο Χριστόφιας και η οικονομική κρίση

Η διαμάχη Αναστασιάδη – Χριστόφια συνεχίζεται ομαλά. Ο ανταγωνισμός του οφείλεται αποκλειστικά στην αγωνία τους για το καλό της κοινωνίας. Γι αυτό από το πρωί ως το βράδυ στοχάζονται για την ανεύρεση των κατάλληλων λύσεων για το κοινό καλό.

Συνέχεια στην αντιπαράθεση δίνεται και με μια συνέντευξη του κ. Αναστασιάδη στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 28 Μαρτίου 2010. Το επίκεντρο της συνέντευξης ήταν η οικονομική κρίση. Ο κ. Αναστασιάδης κατηγορεί την κυβέρνηση για καθυστέρηση στη λήψη μέτρων και για ανευθυνότητα. Δηλαδή προσπαθεί -λέει -να φορτώσει την ευθύνη για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος της κοινωνίας στην ΕΕ: Υποστηρίζει ο κ. Αναστασιάδης:«Ακριβώς θέλουν να περάσουν το μήνυμα πως τα μέτρα τα οποία θα υποχρεωθούμε να πάρουμε ως κρατος, δεν ήταν επιλογή της κυβέρνησης αλλά υποχρέωσή της έναντι των μέτρων της ΕΕ».

Πραγματικά ο προβληματισμός του κ. Αναστασιάδη με έκαμε να θαυμάσω το εύρος της σκέψης του στο ξεσκέπασμα του Χριστόφια. Τι μας λέει δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης;

Η διαφορά μου με τον κ. Χριστόφια έγκειται στο γεγονός ότι για τα αντι-λαϊκά μέτρα που είναι υποχρεωμένος να πάρει, θα αποδώσει την ευθύνη στην ΕΕ. Και έτσι δε θα επωμιστεί ο ίδιος το πολιτικό κόστος!!!

Αυτή η ανησυχία του κ. Αναστασιάδη, την οποία προβάλλει επιχειρηματολογώντας στον τύπο, είναι εκπληκτική. Φαίνεται ότι η έγνοια του κ. Αναστασιάδη είναι ποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος των αντι-λαϊκών μέτρων.

Βασικά συμφωνεί με τον κ. Χριστόφια στη λήψη αντι-λαϊκών μέτρων.Η διαφωνία του αφορά το χρόνο, τον οποίο ο καθένας θέλει να αξιοποιήσει για προσωπικό και κομματικό όφελος.

Από την πλευρά της κοινωνίας οι απόψεις Αναστασιάδη δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον.Γιατί την κοινωνία βασικά την ενδιαφέρει ποιος θα πληρώσει το κόστος της οικονομικής κρίσης και όχι ποιος θα αποκομίσει ίδιον ή κομματικό συμφέρον. Και από τη στιγμή που το δίδυμο Χριστόφια- Αναστασιάδη ομοφωνούν ότι θα τα φορτώσουν στην κοινωνία, τότε η κοινωνία έχει χεσμένες τις εικονικές διαφωνίες σας. Και σε κάθε περίπτωση, η πολιτική Χριστόφια για καθυστέρηση στην αφαίρεση εισοδήματος από τους πολίτες, είναι πιο ευνοϊκή από την πολιτική Αναστασιάδη για αφαίρεση εδώ και τώρα.

Αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα διερωτώμαι γιατί δεν το προβάλλει ο κ. Χριστόφιας ως απόδειξη της φιλολαϊκής του πολιτικής. Και ας κάμει και μια έρευνα κοινής γνώμης με το ερώτημα: συμφωνείτε με το Χριστόφια που καθυστερεί να βάλει χέρι στην τσέπη σας ή με τον Αναστασιάδη που θέλει να σας ληστέψουμε εδώ και τώρα;

Τυχόν τρίτη πρόταση να αφαιρέσουν οι ίδιοι και οι ομογάλακτοί τους από το δικό τους εισόδημα, απορρίπτεται γιατί είναι εκτός ερωτηματολογίου.

Πραγματικά, το δίδυμο Αναστασιάδη-Χριστόφια αποτελεί το πιο μεγάλο ευτύχημα για τον τόπο, ιδιαίτερα σε τούτες τις δύσκολες στιγμές.Πώς να διαλέξεις με τόση ευφυία;

Ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας, το προεδρικό αξίωμα και η απάτη

Το γεγονός ότι στη διαχρονία ο κάθε εξουσιαστής χρησιμοποιεί δυο μέσα – τη βία και την απάτη – σε βάρος του λαού, είναι καλά γνωστό. Αυτό το «δημοκρατικό» και « προοδευτικό» πλαίσιο σε βάρος του λαού χρησιμοποιεί και ο "φιλολαϊκός" πρόεδρος Δ. Χριστόφιας.

Πριν τις προεδρικές εκλογέςτου 2008 ο τότε υποψήφιος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας τόνιζε δημόσια ότι «θα είναι πρόεδρος μιας πενταετίας». Αυτή ήταν η διακήρυξή του προς την κοινωνία. Και αυτά άκουε ο πολίτης και έκανε τις επιλογές του αναδεικνύοντάς τον στην προεδρία της δημοκρατίας.

Τώρα άλλαξε τροπάριο. Αν δε λυθεί το κυπριακό , τότε δε θα είναι υποψήφιος. Αν λυθεί, τότε θα επαναδιεκδικήσει την προεδρία. Έτσι λέει τώρα ο κ. Χριστόφιας.

Το πρόβλημα φυσικά είναι άλλο. Ποιος πολίτης δίνει σημασία στα λεγόμενά του; Πόσο αξιόπιστος είναι ο κ. Χριστόφιας, όταν άλλα λέει προεκλογικά για να υφαρπάσει την ψήφο του λαού και άλλα μετεκλογικά; Και γιατί να τον πάρουμε στα σοβαρά, όταν ο ίδιος δε σοβαρολογεί;

Και αν ο κ. Χριστόφιας υποτιμά τόσο προκλητικά τη νοημοσύνη της κοινωνίας, γιατί η κοινωνία να τον σεβαστεί;

Κάποιοι σε αυτό τον τόπο με ολιγαρχική νοοτροπία έχουν καβαλήσει προ πολλού το καλάμι. Αυτο-αναγορεύονται σε σωτήρες και νομίζουν ότι είναι ταγμένοι σε κάποια θεάρεστη αποστολή. Και ίσως και να πιστεύουν ότι μας κάνουν και χάρη που κατέχουν την εξουσία και μας κυβερνούν!!!

Ο κ. Χριστόφιας λοιπόν, αν δεν είναι ένας ακόμα εξαπατητής της κοινωνίας, να κρατήσει τον προεκλογικό λόγο του και να μας αδειάζει τη γωνιά. Είτε λυθεί είτε δε λυθεί το κυπριακό. Χορτάσαμε από μονάρχες και σωτήρες σε αυτό τον τόπο.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης και ο νέος "πολιτισμικός" κίνδυνος

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο φιλελεύθερος» στις 14 Μαρτίου 2010 ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδης απαντώντας στο ερώτημα « Ο παράγοντας χρόνος πόσο επηρεάζει τις προσπάθειες για λύση;» ,υποστήριξε και το εξής:

«Κτίζεται μια απόσταση κυρίως πολιτισμική (ενν. ανάμεσα στις δυο κοινότητες ), τρόπου ζωής που είναι πολύ πιο επικίνδυνη, ακόμη και από τις όποιες εθνικιστικές διαφορές».

Η πιο πάνω αντίληψη του κ. Κατσουρίδη γεννά πολλές απορίες.

Αν ορίζεται ο πολιτισμός ως τρόπος ζωής, τότε ποτέ οι δυο κοινότητες δεν ήταν πιο κοντά σε σχέση με τον τρόπο ζωής τους. Εννοώ ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης ο τρόπος ζωής των ανθρώπων ομοιογενοποιείται όσο ποτέ στο παρελθόν. Λίγο πολύ ο δυτικός τρόπος ζωής διαχέεται σε όλο τον πλάνητη. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν μεταξύ τους με φυσικό τον τρόπο. Η ομοιογενοποίηση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι φυσικό να ομοιογενοποιεί και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Σίγουρα οι τωρινές γενιές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων δεν έχουν άμεση επικοινωνία, όπως οι προηγούμενες γενιές. Αυτό είναι γεγονός. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής τους είναι διαφορετικός. Όπως δε σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής σε κάθε χώρα στη δύση είναι διαφορετικός, γιατί οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν άμεσα, με φυσικό τον τρόπο.

Αντίθετα, όντας όλοι μέρος του ίδιου συστήματος με κοινά χαρακτηριστικά και ορίζουσες από πολιτισμική άποψη είναι πιο κοντά παρά ποτέ στο παρελθόν.

Διαφορετικά, στις μέρες μας δεν είναι η φυσική επικοινωνία και επαφή που καθορίζει την ομοιόγενεια ή ετερογένεια του τρόπου ζωής. Ούτε και σημαίνει ότι στο παρελθόν, που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είχαν φυσική επικοινωνία μεταξύ τους, η κυπριακή κοινωνία πολιτισμικά ήταν πιο ομοιογενής από ότι είναι σήμερα. Αντίθετα, στο παρελθόν, αν και υπήρχε φυσική επικοινωνία των δύο κοινοτήτων, ο τρόπος ζωής τους ήταν πολύ πιο διαφορετικός. Και το κατανοούσαν και οι μεν και οι δε.

Αν τώρα ο κ. Κατσουρίδης με τον όρο « πολιτισμική απόσταση» των δύο κοινοτήτων εννοεί τον πολιτικό πολιτισμό, δηλαδή τις πολιτικές αντιλήψεις των πολιτών στις δυο κοινότητες, τότε το πρόβλημα είναι διαφορετικό.

Αν θεωρήσουμε ότι ο τρόπος ζωής μιας κοινωνίας, αποτυπώνεται στο πολιτικό της σύστημα, τότε η διαπίστωση είναι πως οι δυο κοινότητες έχουν πανομοιότυπη μορφή πολιτικών συστημάτων και ιδίου τύπου συστήματα, δηλαδή κρατοκεντρικά.

Ακόμα και στο επίπεδο των πολιτικών αντιλήψεως σε πολιτικά προβλήματα, όπως το κυπριακό, δε φαίνεται να υπάρχει απόσταση, αν αναλογισθούμε – όπως αναφέρει ο κ. Κατσουρίδης - «το ποσοστό που ερωτοτροπεί με την ιδέα της μονιμοποίησης του στάτους κβο».

Η διαπίστωση του κ. Κατσουρίδη περί κτισίματος «πολιτισμικής απόστασης» των δύο κονοτήτων είναι ατεκμηρίωτη. Και γίνεται και επικίνδυνη, όταν συνοδεύεται και από κινδυνολογίες και συγκρίσεις για λαϊκή κατανάλωση.

Οι δυο κοινότητες στην Κύπρο, αν και διαχωρισμένες, ποτέ δε ήταν στο παρελθόν τόσο κοντά πολιτισμικά, όσο σήμερα. Το πολιτισμικό τους κεκτημένο τους επιβάλλει μια πρόσληψη της πολιτικής που επηρεάζει και τη στάση τους στο κυπριακό πρόβλημα. Και το κυπριακό πρόβλημα είναι πολιτικό. Αν τώρα η ανάγνωση της πραγματικότητας από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ Ν. Κατσουρίδη είναι λανθασμένη, τότε αναγκαστικά και οι χειρισμοί και οι προτάσεις που καταθέτει είναι φυσικό να διίστανται της εξέλιξης της κυπριακής κοινωνίας.Όμως γι αυτό δε φταίει η κυπριακή κοινωνία, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο και το κόμμα του. Και αντί ο κ. Κατσουρίδης να προσπαθεί με βαρύγδουπες πολιτισμικές προσεγγίσεις να ενοχοποιήσει την κοινωνία ή μέρος της ανακαλύπτοντας πολιτισμικές αποστάσεις, είναι καλύτερο να ενοχοποιεί τον εαυτό του και την εξώφθαλμη ανεπάρκειά του στην κατανόηση της κυπριακής πραγματικότητας.

Σε τελική ανάλυση το κυπριακό πρόβλημα δεν ήταν ούτε είναι και σήμερα η πολιτισμική διάσταση των δύο κοινοτήτων. Το πρόβλημα ήταν και είναι πολιτικό. Όταν όμως ο κ. Κατσουρίδης ανακαλύπτει νέες διαφορές ανάμεσα στις δυο κοινότητες και κινδυνολογεί ασύστολα, αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Και για να μη βρεθούμε και σε διάσταση με τη λογική, ας θυμόμαστε ότι οι εκάστοτε ολιγαρχικοί κρατοκεντριστές είχαν μεγάλη εφευρικότητα στην ενοχοποίηση της κοινωνίας και την αθώωση της εξουσίας, εννοείται της αφεντιάς τους και προκειμένου να προωθήσουν τα ολιγαρχικά τους σχέδια.

Με το νέο κίνδυνο που ανακάλυψε ο κ. Κατσουρίδης, διαφαίνεται ένα νέο πεδίο δόξης και δράσης: να μας αλλάξουν τον τρόπο της ζωής μας για να εξαφανιστεί η κατά φαντασίαν πολιτισμική διάσταση των δυο κοινοτήτων!!!Έλεος!!!!!!!!!!!!!!!!