Συνδικαλιστική τραγωδία, κομματικός χαβαλές και η επουράνιος πολιτεία ή η υπερρεαλιστική Κύπρος

Κόμμα και συνδικαλισμός
Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Κύπρο κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η κρίση διαμεσολάβησης – αντιπροσώπευσης που μαστίζει τα κόμματα , σταδιακά και σταθερά μεταφέρεται και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναπόσπαστα δεμένη με την εξέλιξη του κομματικού συστήματος. Τα κόμματα διαμεσολαβούν ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος ως ιδιοκτήτη της πολιτικής και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ανάμεσα στον μισθωτό και τον εργοδότη ως ιδιόκτητη της οικονομίας.
Ο κομματικά εξαρτημένος συνδικαλισμός
Στην Κύπρο ο συνδικαλισμός περιθωριακά ήταν αυτόνομος. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι κατά βάση κομματικά εξαρτημένες. Ή χρησιμοποιούν την κομματική ταυτότητα των μισθωτών για να αντλούν πελατεία στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Και ανεξάρτητα από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις επιστημονικές/κοινωνιολογικές/πολιτικές περί πρωτείου της οικονομίας στην εξέλιξη του κόσμου, στην πράξη το πρωτείο ανήκει στην πολιτική. Γι αυτό και η εξάρτηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων από τα κόμματα, γι αυτό και οι μισθωτοί επιλέγουν συνδικαλιστική οργάνωση με πολιτικά και όχι οικονομικά κριτήρια. ‘Η το όποιο οικονομικό σύστημα αποτυπώνεται στο πολιτικό σύστημα ή οι όποιες οικονομικές διεκδικήσεις προβάλλονται στην πολιτική.
Και ξαφνικά η οικονομική κρίση
Η οικονομική κρίση στην Κύπρο ανέδειξε τη γύμνια του εξαρτημένου συνδικαλισμού. Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα δέχτηκαν από καιρό την επίθεση της ληστρικής ολιγαρχίας του πλούτου με κύριο χαρακτηριστικό την απομείωση των όποιων δικαιωμάτων προστασίας της εργασίας. Τώρα επίθεση δέχονται και οι μισθωτοί του δημοσίου με στόχο να καλύψουν τα ελλείμματα του χρέους, τα οποία δημιούργησαν οι ληστές πολιτικοί με τους ομοϊδεάτες τους ιδιώτες.
Και ξαφνικά συναίνεση
Τα κόμματα λοιπόν, η πολιτική τάξη, αποφασίσαν από κοινού να φορτώσουν τα βάρη του δημόσιου χρέους στους μισθωτούς του δημοσίου. Το συνδικαλιστικό κίνημα επιδεικνύοντας «υπευθυνότητα» συναίνεσε στην αφαίμαξη των μισθωτών του δημοσίου. Όλοι μαζί ως μια γροθιά –ανεξάρτητα από τις κορώνες για λαϊκή κατανάλωση- αποφάσισαν ότι τα ελλείμματα θα τα πληρώσουν οι μισθωτοί.
Ο ΟΕΒ, το ΚΕΒΕ, τα κόμματα, οι συντεχνίες, τα ΜΜΕ συμφωνούν ότι το κόστος της κρίσης θα το πληρώσουν οι μισθωτοί (μόνο ή και οι μισθωτοί). Όλοι αυτοί οι κηφήνες, που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι να ζουν σε βάρος των άλλων, προσπαθούν απεγνωσμένα να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους.
Και απίστευτες πρωτοτυπίες
Μέσα σε αυτή την απίστευτη συναίνεση των χαραμοφάϊδων της Κύπρου, συμβαίνουν και απίστευτες πρωτοτυπίες:
-οι χορτασμένοι πλουτοκράτες , χωρίς ντροπή, κάθε βράδυ στα ΜΜΕ λένε στους μισθωτούς ότι θα πρέπει να πληρώσουν το κόστος της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν. Και όντας μη ορθολογιστές και φεουδαρχάνθρωποι, κινδυνολογούν ότι θα πάμε στην κόλαση, δηλαδή ασύστολα επικαλούνται το παράδειγμα της Ελλάδας. Και δεν στοχάζονται οι άθλιοι ότι η φάρα τους ουδόλως διαφέρει από τους ομοϊδέατες τους στην Ελλάδα. Και δεν κοκκινίζουν. Η ανηθικότητα και η ανεντιμότητα σε όλο της το μεγαλείο.
-και επιτίθενται στις συντεχνίες με κάθε σοβαρότητα ωσαν να είναι ξεπερασμένοι θεσμοί. Μπορεί να είναι, όμως αν είναι ξεπερασμένος θεσμός η συντεχνία ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, τότε εξίσου ξεπερασμένος θεσμός είναι και τα κόμματα ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος. Δηλαδή, προβάλλουν οι πολιτικοί μια θέση που ουσιαστικά τους αυτο-καταργεί!!!Και αυτοί οι άνθρωποι θα πάρουν την κοινωνία μπροστά. Έλεος.
-Και οι εκπαιδευτικές οργανώσεις παίρνουν δυναμικά μέτρα εναντίον των κομμάτων τα οποία ελέγχουν τις οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Και λένε ότι κάνουν αγώνες!!! Φυσικά περιπαίζουν τα μέλη τους, γιατί η σύγκρουση αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδικαλιστική αλλά καθαρά πολιτική.Και τα κομματικά φερέφωνα στην εκπαίδευση θα πρέπει να διαλέξουν αν είναι με τα κόμματά τους ή την κοινωνία. Και επειδή δεν το κάνουν, ουσιαστικά ενεργούν όπως την αντιπολίτευση με την έκρηξη στο Μαρί: προσπαθούν να ταυτιστούν με το λαό για να διασώσουν το σύστημα!!! Με τέτοιες αθλιότητες το κατεστημένο προσπαθεί να διασωθεί.(Η ΠΟΕΔ φαίνεται να κατανοεί την πολιτική διάσταση της σύγκρουσης, ενώ η ΟΕΛΜΕΚ βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου).
-Ο ΟΕΒ υποστηρίζει με κάθε σοβαρότητα ότι το περιεχόμενο της κρίσης είναι η σύγκρουση συμφερόντων των μισθωτών του δημοσίου με τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ή πως υπάρχει εργασιακός εμφύλιος με μεσολαβητή το κεφάλαιο!!! Και επειδή οι μισθωτοί του ιδωτικού τομέα εδώ και καιρό επιστρέφουν σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, γι αυτό και πρέπει όλοι να εξισωθούν ή ζήτω ο μεσαίωνας!!!
-Βαθυστόχαστοι πολιτικάντηδες επικαλούνται τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης ,ώστε να προωθηθούν μέτρα σε βάρος των μισθωτών του δημοσίου. Το ζήτημα είναι όντως σοβαρό για τους πολιτικούς. Γιατί αν θα λειτουργούν ως φερέφωνα των διεθνών οίκων, τότε καλύτερα να πάνε στο σπιτάκι τους και να φέρουμε τους ειδικούς των οίκων να μας λύσουν τα προβλήματά μας. Αν πάλι θεωρούν ότι είναι πολιτικοί, τότε θα πρέπει να μας πουν και την κοινωνία την οποία οραματίζονται. Φυσικά δεν θα μας πουν, γιατί είναι απλώς παπαγαλάκια.
Και το δημοσιονομικό έλλειμμα
Δεν είμαι κρατοκεντριστής. Όμως όταν συζητά κάποιος για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, πρέπει να το θέτει στις πραγματικές του διαστάσεις.
Το δημόσιοι χρήμα ποιοι το καρπώνονται;
-Ένα μέρος σημαντικό το καρπώνονται οι πολιτικοί και τα κόμματα και οι εξαρτημένες οργανώσεις τους. Κανείς δεν γνωρίζει το ύψος του δημόσιου πλούτου που απορροφούν ούτε και δέχονται να ελεχθούν ή να καταταγούν ως ξεχωριστή κατηγορία.
-Ένα άλλο σημαντικό μέρος το καρπώνονται οι εξαρτημένοι κομματικοί σε οργανισμούς και θεσμούς τοπικής διοίκησης.
-Ένα σημαντικό μέρος το καρπώνονται οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες της «ελεύθερης οικονομίας» από το κράτος, οι οποίοι χωρίς τις κρατικές ενισχύσεις θα «ψοφήσουν».
-Ένα σημαντικό μέρος της συναλλαγής δημόσιου και ιδωτικού τομέα είναι μίζες κάτω από το τραπέζι, τα οποία καταλήγουν στα χέρια ιδιωτών ή κομμάτων ή άλλων συγγενών οργανώσεων.
-Ένα άλλο μέρος του δημόσιου χρήματος πηγαίνει στην ανώτερη δημοσιοϋπαλληλία, η οποία απολαμβάνει σκανδαλωδών προνομίων, όπως και οι πολιτικοί και οι δεκάδες άλλοι εξαρτώμενοι διορισμένοι σε διάφορες δημόσιες θέσεις.
-Ένα σημαντικό μέρος καταλήγει και στους μισθωτούς του δημόσιου τομέα.
-Ένα σημαντικό μέρος επίσης του δημόσιου χρήματος επιστρέφει πίσω στα μέλη της κοινωνίας είτε με τη μορφή υπηρεσιών είτε με την μορφή επιδομάτων.
Το δημόσιο χρήμα αποσπάται είτε από τους πολιτικούς είτε από τους επιχειρηματίες είτε από τους μισθωτούς του δημοσίου είτε επιστρέφεται πίσω στους φορολογούμενους είτε στους κοινωνικά αναξιοπαθούντες.
Ερώτηση: Γιατί το έλλειμμα και το χρέος θα πρέπει να το πληρώσουν οι μισθωτοί του δημοσίου και όσοι λαμβάνουν κοινωνικές παροχές; Ο Νικόλας Παπαδόπουλος αυτονόητα διερωτάται: «Ποιος άλλος θα το πληρώσει εκτός από τους δημόσιους υπαλλήλους;»
Απάντηση: Πρώτα απ΄ όλα εσύ και οι όμοιοι σου, ύστερα οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι φοροφυγάδες και τρίτον οι μισθωτοί του δημοσίου. Η αντιστροφή της σειράς αποδεικνύει ποιοι είναι οι ληστές της κυπριακής κοινωνίας. Και όσοι υιοθετούν το παραμύθι που τους πλασάρουν, απλώς είναι αφελείς ή δεν μπορούν να δουν δυο μέτρα μακριά από τα πόδια τους.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο έχοντας απελευθερωθεί από κάθε κρατικο έλεγχο στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, έχει γίνει πια αρκετά ισχυρό,ώστε να θέτει τους όρους λειτουργίας των κρατών. Στην παρούσα φάση το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο επιδιώκει την απομείωση της δύναμης του κράτους προς ίδιον όφελος και χρησιμοποιεί ως μέσον για επίτευξη των στόχων του τις χρηματοδοτικές ανάγκες των κρατών, χρηματοδοτικές ανάγκες που το ίδιο δημιούργησε προηγουμένως για χάρη της λεγόμενης ανάπτυξης. Έτσι επιτυγχάνει πρώτον να ενισχύσει την πολιτική του δύναμη, δεύτερον να αναλάβει το ίδιο επιπρόσθετες λειτουργίες του κράτους λόγω του επιβαλλόμενου περιορισμού του στα πλαίσια αντιμετώπισης των λεγόμενων διαρθρωτικών προβλημάτων, τρίτον να διατηρήσει την κερδοφορία του με την χρηματοδοτική αξιολόγηση των κρατών και τέταρτον μετατρέπει τη χρηματιστική κρίση σε δημοσιονομική μεταφέροντας τις όποιες ζημιές των τραπεζών στις πλάτες του κράτους. Και το κράτος τις μετα-φορτώνει στις πλάτες των μισθωτών.
Η πολιτική και η οικονομική ολιγαρχία της Κύπρου ως υπάκουος πελάτης τους ουσιαστικά αναπαράγει συνειδητά τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, με το οποίο ταυτίζονται πλήρως τα συμφέροντά της. Γι αυτό και με τη χρήση της πολιτικής τους δύναμης αποφάσισαν κυριολεκτικά να ληστέψουν τον κυπριακό λαό προκειμένου να αυτο-συντηρηθούν.
Έτσι ουσιαστικά οι πολίτες σταδιακά θα συνειδητοποιήσουν ότι το κράτος και οι φορείς της εξουσίας είναι απλώς ληστές. Με τη μεθόδευση αυτή όλοι πλέον εργάζονται εναντίον της κρατικής εξουσίας:διεθνής ολιγαρχία, τοπική ολιγαρχία, μισθωτοί-πολίτες.
Σε αυτά τα πλαίσια η πολιτική θα απογυμνωθεί από τα όποια δικαιικα/περιοριστικά όρια και θα προσληφθεί αποκλειστικά ως δύναμη. Αυτή η λογική θα γεννήσει τους αυριανούς «τυράννους», λαοπρόβλητους ή μη.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Οι μισθωτοί του δημόσιου και του ιδωτικού τομέα δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από τα κόμματα/πολιτική ολιγαρχία και το κεφάλαιο/οικονομική ολιγαρχία. Αν δεν κατανοήσουν ποιος είναι ο αντίπαλός τους, θα τους μετατρέψουν σε δουλοπάροικους και θα προσεύχονται νυχθημερόν για μια θέση στην επουράνια πολιτεία του παραδείσου.
Είναι εφικτή αυτή η προοπτική τώρα; Όχι.
Τι απομένει; Η κινηματογραφική ταινία «Ένας δουλοπάροικος στον παράδεισο».
ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΑΗΔΙΑ ΟΙ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΉ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ ΟΙ ΜΙΣΘΩΤΟΙ.ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΝΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟΙ.

Αιωνία μας η μνήμη ή ύμνος στην κυπριακή ολιγαρχική πολιτική τάξη

Ώρά επιτέλους να τελειώνει αυτή η εξευτελιστική παράσταση των Κυπρίων πολιτικάντηδων σε σχέση με την έκρηξη στο Μαρί και τη δολοφονία 13 συμπολιτών μας.
Ώρα να τελειώνει αυτή η παράσταση του κ.Πολυβίου της δήθεν απόδοσης ευθυνών, ώστε δήθεν να γνωρίζουμε τι ακριβώς έγινε. Φυσικά με την έρευνα Πολυβίου θα γίνει το ακριβώς το αντίθετο. Αυτοί που έκαναν το έγκλημα – πολιτικοί και διοικητικοί- γνωρίζουν πολύ καλά τι έγινε. Με την έρευνα απλώς θα φροντίσουν να μην μάθουμε ποτέ και εμείς. Η έρευνα Πολυβίου απλώς λειτούργησε ως μια μέθοδος αξιοποίησης του χρόνου από την κυβερνηση για απάμβλυνση της λαϊκής αντίδρασης. Και ο κ. Πολυβίου ως ένα στυλοβάτης του κατεστημένου λειτούργησε αποτελεσματικά.
Τα κόμματα λειτούργησαν επίσης αποτελεσματικά στην απορρόφηση των αντιδράσεων. Το μεν ΑΚΕΛ επέμενε στις έρευνες, αφού γνώριζε προκαταβολικά ότι ο Πρόεδρος θα βγει αθώος.Δηλαδή, υποστήριζε μια διαδικασία σικέ. Γιατί και πολιτικές ευθύνες να αποδώσει ο Πολυβίου, τίποτε καινούριο δεν θα προστεθεί, αφού ο ίδιος ο Πρόεδρος ήδη ανέλαβε –έστω εμμέσα- την πολιτική ευθύνη ενώπιόν του.Η επίκληση από το ΑΚΕΛ προηγούμενων περιπτώσεων των δεξιών κυβερνήσεων στο παρελθόν, απλώς επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι δε διαφέρει σε τίποτε από τη δεξιά.
Τα άλλα κόμματα – ως γνήσιοι στυλοβάτες του συστήματος-έπαιξαν το ρόλο της μοιρολογίστρας. Θρηνούσαν μαζί με το λαό, έλεγαν αυτά που ήθελε να ακούσει ο λαός, ταυτίστηκαν με το λαό και έτσι απορρόφησαν τις όποιες αντιδράσεις κατά του συστήματος.
Αιωνία μας η μνήμη λοιπόν. Ως την επόμενη δολοφονία, ως την επόμενη κλοπή, ως τον επόμενο ξυλοδαρμό.Τότε, ίσως έχει πολιτικά ωριμάσει πιο πολύ ο λαός και δεν επαναληφθεί η ίδια αθλιότητα. Γιατί οι κοματοκράτορες δεν καταλαβαίνουν τίποτε: εξουσία και ξερό ψωμί!!!
Σίγουρα η δολοφονία στο Μαρί 13 συμπολιτών μας θα γραφτεί στην ιστορία ως αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού των πολιτικάντηδων στην Κύπρο. Αλλά και για ένα άλλο λόγο: η κυπριακή κοινωνία δε θα είναι πια η ίδια με το παρελθόν.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ, ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΦΕΛΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ