Η ευθιξία, η απάτη και ο προεδρικοσύμβουλος του ΑΚΕΛ

Με κάθε σοβαρότητα ο ο διευθυντής του προεδρικού γραφείου υποστήριξε ότι όλα τα ρουσφέτια στο γραφείο του γίνονταν «εν αγνοία του».

Καλά, άνθρωπέ μου, δεν γνώριζες ποια ήταν η κυβερνητική πολιτική και μάλιστα δημόσια διακηρυγμένη;

Γιατί το τωρινό σκάνδαλο με τα ρουσφέτια του προεδρικού, δεν είναι πρωτοφανές.

Στις 9/2/2009 ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ. Στεφάνου υπενθύμιζε στον τύπο - με αφορμή επιστολές /παρεμβάσεις/εξυπηρετήσεις προεδρικοσυμβούλων – «τη διακήρυξη του Προέδρου Χριστόφια ότι το Προεδρικό Μέγαρο είναι ανοικτό για τους πολίτες» και ανέφερε πως « πάρα πολλοί είναι οι πολίτες που απευθύνονται στην Προεδρία για επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν». Επίσης τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δηλώσει πως «δεν ήταν σε γνώση του Προέδρου όπως και πολλές άλλες επιστολές που αποστέλλονται σε υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες με τις οποίες προωθούνται προβλήματα προς επίλυση».

Ποιος ευθύνεται; Μια γραμματέας η οποία με ατομική πρωτοβουλία υλοποιούσε την κυβερνητική πολιτική, την οποία δεν γνώριζε ο κ. Γεωργίου!

Αν σε κάτι πρωτοτυπεί το ΑΚΕΛ, είναι στο ζήτημα της νοημοσύνης. Θεωρεί ότι ο εγκέφαλός τους ξεχειλίζει από ευφυία και όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι σε αυτό τον τόπο.

Τα κόμματα ως "κύτταρα της δημοκρατίας" και ως εκπορνευτές της

Λέχθηκε στη νήσο Κύπρο για ακόμα μια φορά – στη συγκεκριμένη περίπτωση από το ΑΚΕΛ - ότι «το κύτταρο της δημοκρατίας είναι τα πολιτικά κόμματα και όχι μεμονωμένα άτομα». Η δήλωση προήλθε μετά από δικαστική απόφαση σε σχέση με την πλήρωση μιας κενής έδρας της βουλής. Οι ανοησίες δίνουν και παίρνουν σε αυτό τον τόπο: δηλαδή αν το δικαστήριο αποφάσιζε αλλιώς, τότε το ΑΚΕΛ θα υποστήριζε ότι τα κόμματα δεν είναι κύτταρα της δημοκρατίας;

Φυσικά δεν είναι με δικαστικές αποφάσεις που καθορίζεται αν «τα κόμματα είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας». Γιατί και η δικαστική εξουσία είναι μέρος της κρατικής εξουσίας, όπως και η νομοθετική και η κυβερνητική.

Επομένως το ερώτημα είναι: Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η εξουσία αποσπάται από την κοινωνία και δίνεται στους φορείς της κρατικής εξουσίας είναι δημοκρατία; Δηλαδή το κόμμα ως φορές διαμεσολαβητικός ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία είναι δημοκρατικός έστω θεσμός;

Η ταύτιση του πολιτικού συστήματος με το κράτος και η υφαρπαγή της εξουσίας του κράτους από τα κόμματα είναι ακριβώς το αντίθετο της δημοκρατίας. Γιατί η δημοκρατία δεν αποδέχεται την ύπαρξη εξουσιαστικών θεσμών υπεράνω της κοινωνίας οι οποίοι μετατρέπουν τον πολίτη σε υπήκοο του κράτους.

Αντίθετα, η δημοκρατία μπορεί να υπάρξει, αν αποσπασθεί το πολιτικό σύστημα από το κράτος και δοθεί στην κοινωνία. Σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία συγκροτείται ως δήμος, ως θεσμός, με αποφασιστική αρμοδιότητα. Με απλά λόγια στη δημοκρατία η εξουσία αποσπάται από το κράτος και δίνεται στην κοινωνία.

Είναι λοιπόν τα κόμματα «κύτταρα της δημοκρατίας»; Τα κόμματα σήμερα είναι κύτταρα της ολιγαρχίας, συνιστούν την πολιτική ολιγαρχική τάξη. Η αποφασιστική αρμοδιότητα ανήκει αποκλειστικά στα κόμματα που ουσιαστικά λειτουργούν ως πολιτικοί κατακτητές της κοινωνίας.

Με πιο απλά λόγια, αν σε ένα πολιτικό σύστημα αποφασίζει ο ένας , τότε είναι μοναρχία, αν αποφασίζουν οι λίγοι είναι ολιγαρχία και αν αποφασίζει η κοινωνία ως όλον – ο δήμος , τότε είναι δημοκρατία.

Και όσο μεν τα κόμματα προπαγανδίζουν το σύνθημα πως είναι «κύτταρα της δημοκρατίας», έχει καλώς. Κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν εξαπατώντας το λαό. Αν όμως είναι αποτέλεσμα άγνοιας, τότε είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία. Γιατί η πίστη ότι είναι «κύτταρα της δημοκρατίας», μπορεί να οδηγήσει σε επαίσχυντες πράξεις με επίκληση της δημοκρατίας.

Και για να τελειώνουμε με τις ανοησίες των κομμάτων, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα που σήμερα βιώνουμε είναι μεταφεουδαρχικό και πρωτο-ανθρωποκεντρικό και ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία ούτε κατά διάνοια. Είναι το σύστημα που επέβαλε η δύση στον πλάνητη εξερχόμενη από τη φεουδαρχία. Αρχικά ο βασιλιάς είναι ο απόλυτος μονάρχης, οπότε υπάρχει ιδιωτική δεσποτεία. Στη συνέχεια η εξουσία του βασιλιά περιορίζεται από το νόμο και γίνεται συνταγματικός μονάρχης, οπότε υπάρχει κρατική δεσποτεία. Ακολουθεί η ταξική αντιπαράθεση των κομμάτων για έλεγχο της εξουσίας. Σταδιακά τα κόμματα παραμερίζουν την εξουσία της παλιάς τάξης και την καταλαμβάνουν τα ίδια στα πλαίσια του κράτους, του ασώματου μονάρχη.

Επομένως το τωρινό σύστημα είναι κρατοκεντρικό και μεταφεουδαρχικό και πρωτο ανθρωποκεντρικό με την έννοια ότι οικοδόμησε απλώς τον ατομικά ελεύθερο άνθρωπο.

Το άλλο σόφισμα του ΑΚΕΛ ότι το κύτταρο της δημοκρατίας είναι τα κόμματα και όχι «τα μεμονωμένα άτομα» δεν γνωρίζω τη λογική θεμελίωση. Στη δημοκρατία πάντως ο πολίτης αποτελεί «μόριον» του δήμου και με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η ισότητα και η ελευθερία των πολιτών. Θεμέλιο της δημοκρατίας είναι ο πολίτης και όχι μια πολιτική εταιρεία, μια πολιτική ένωση κάποιων ατόμων.

Τώρα, σε ένα πολιτικό σύστημα όπου το μοναδικό πολιτικό δικαίωμα των πολιτών είναι με την ψήφο τους να νομιμοποιούν κάποιους εκπροσώπους των κομμάτων στην κρατική εξουσία και μετά να γίνονται υποκείμενα της δράσης τους γιατί δεν έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ως τις επόμενες εκλογές, όπου είναι εξαναγκασμένοι να ξαναψηφίσουν κομματικούς – ελέγχουν πλήρως το πολιτικό σύστημα και μάλιστα αντισυνταγματικά – αυτοανακηρύσσεται δημοκρατικό, τότε είτε οι πολίτες είναι βλάκες και δεν το καταλάβουν είτε τα κόμματα είναι βλάκες και δεν το καταλάβουν.

Όμως, επειδή στην εποχή μας η βλακεία έχει ταυτιστεί με την πρόοδο, μάλλον τα κόμματα έχουν δίκιο. Εξάλλου, έχουν την εξουσία και μπορούν να δίνουν στις λέξεις όποιο περιεχόμενο θέλουν. Όπως ότι έχει φτάσει το τέλος της ιστορίας και δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο στο πολιτικό σύστημα, ότι έχουμε φτάσει στο ανώτατο στάδιο πολιτικής ανάπτυξης και είμαστε αιωνίως καταδικασμένοι να κομματοκρατούμαστε!Έλεος πιον με τα κόμματα και τα ά-λογα τους!

Υ.Γ. Αν κρατεί ο δήμος έχουμε δημοκρατία, αν κρατεί το κόμμα έχουμε κομματοκρατία. Έτσι, για να μην χάσουμε και τη λογική μας!

Εικονικές διαμάχες ολιγαρχικών στην Κύπρο: διάκριση των εξουσιών ή ενοποίηση της εξουσίας;

Μια αναφορά του Προέδρου της Δημοκρατίας για «κυβερνώσα βουλή» πυροδότησε για άλλη μια φορά ανούσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων της πολιτικής ολιγαρχικής τάξης στην Κύπρο. Παρόλες τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύονται, έχουν οι τοποθετήσεις τους ένα κοινό υπόβαθρο: όλοι εκφράζουν πίστη στο σύνταγμα και τη λεγόμενη διάκριση εξουσιών!!!

Φυσικά η διαμάχη τους είναι άνευ περιεχομένου και γίνεται για αποπροσανατολισμό του λαού. Γιατί κανένα κόμμα σέβεται το σύνταγμα και τη λεγόμενη διάκριση εξουσιών.

Και η μεν κυβέρνηση θα πρέπει να μας εξηγήσει με βάση ποιο άρθρο του συντάγματος το ΑΚΕΛ έγινε «κυβερνών κόμμα» σε ένα προεδρικό σύστημα και πώς σχετίζεται αυτή η αυτοαναγόρευση με τη διάκριση των εξουσιών. Δηλαδή το ένα ΑΚΕΛ κυβερνά και το άλλο ΑΚΕΛ ελέγχει τον εαυτό του στη Βουλή;

Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για τους συγκυβερνώντες επί της Προεδρίας του Τάσσου Παπαδόπουλου , οι οποίοι με τη μεγαλύτερη ευκολία κατέλυσαν και το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών. Και με την ανοχή βέβαια του ΔΗΣΥ ο οποίος ελέω θεού μετατράπηκε σε «αξιωματική αντιπολίτευση»!

Επομένως η διαμάχη για το σύνταγμα και τη διάκριση των εξουσιών είναι εκτός τόπου και χρόνου γιατί όλοι ανεξαιρέτως συνήργησαν στην κατάργησή τους στην πράξη.

Γιατί λοιπόν οι τωρινές διαμάχες της πολιτικής ολιγαρχίας;

Η σύγκρουση δεν αφορά ούτε το ΄συνταγμα ούτε τη διάκριση των εξουσιών. Η διαμάχη αφορά την προσπάθεια ενοποίησης της κρατικής εξουσίας συνολικά, δηλαδή την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών και όχι το σεβασμό της.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ απέτυχαν να επιβάλουν την ενοποίηση της εξουσίας λόγω των αντιστάσεων του ΔΗΚΟ. Αν το ΔΗΚΟ συναινούσε να γίνει χειροκροτητής του ΑΚΕΛ, η ενοποίηση της εξουσίας θα λειτουργούσε απρόσκοπτα. Οι αντιστάσεις του κυβερνώντος ΔΗΚΟ το οποίο αντιμετώπιζεται από το ΑΚΕΛ όχι ως κυβερνών, αλλά ως μέσο για ενοποίηση της εξουσίας με την εξασφάλιση της απαιτούμενης πλειοψηφίας στη Βουλή, δημιουργεί τα προβλήματα στην ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.

Επομένως τα προβλήματα στον παρόντα χρόνο δεν προκύπτουν από τη μη εφαρμογή της ήδη κατηργημένης διάκρισης των εξουσιών, αλλά από τη δυστοκία του ΑΚΕΛ να επιβάλει την ενοποίηση της κρατικής εξουσίας.

Η αποτυχία ήταν δεδομένη από τη στιγμή πουταυτίστηκε το κόμμα-το ΑΚΕΛ- με το κράτος ως το μοναδικό κυβερνών κόμμα. Η υιοθέτηση αυτής της λογικής από τα άλλα κόμματα ουσιαστικά οδηγούσε στην αυτοκατάργησή τους. Γι αυτό και οι οξυμένες αντιπαραθέσεις των ολιγαρχικών κομμάτων σήμερα: το μεν ΑΚΕΛ προσπαθεί να ενοποίηση την κρατική εξουσία υπό το κόμμα, ενώ τα άλλα κόμματα χρησιμοποιούν το μόνο μέσο που έχουν - τη βουλή – για να αντισταθούν πρακτικά στην ολοκληρωτική οικειοποίηση της κρατικής εξουσίας από το ΑΚΕΛ.

Η θεμέλια βάση του ολοκληρωτικού ελέγχου της κρατικής εξουσίας από ένα κόμμα ήταν η συναίνεση όλων των κομμάτων στην κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών του κράτους। Μια διάκριση που εφευρέθηκε κάποτε για να περιορίσει την εξουσία του κληρονομικού μονάρχη। Ποιος είπε όμως ότι ο εκλεγμένος μονάρχης δεν μπορεί να αποβεί επικίνδυνος για την κοινωνία, εάν οικειοποιηθεί ολοκληρωτικά την κρατική εξουσία;