ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ:οι νέοι πολιτικοί κατακτητές

ΤΟ ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ λοιπόν επιχειρούν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο με αύξηση του εκλογικού μέτρου από το 1.8% σε 3.5%, με αύξηση του αριθμού των βουλευτών κατά επτά εκ των οποίνω οι έξι θα είναι «επικρατείας» , δηλαδή διορισμένοι από το κόμμα.

Με αφορμή λοιπόν την πρόταση των δύο κομμάτων άρχισε μια συζήτηση με επίκληση της δημοκρατίας κυρίως από τα μικρότερα κόμματα, που διαφωνούν με τη συγκεκριμένη πρόταση.

Ολιγαρχία και δημοκρατία

Για να αποφευχθεί η εκπόρνευση των λέξεων πρέπει να τονιστεί ότι ούτε ο τωρινός εκλογικός νόμος ούτε ο προτεινόμενος έχουν οιανδήποτε σχέση με τη δημοκρατία. Γιατί το πολιτικό σύστημα όντας ολιγαρχικό αυτό το οποίο μπορεί κάποιος να υποστηρίξει είναι ότι η πρόταση ενισχύει ή αποδυναμώνει τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του συστήματος.

Πραγματικά η πρόταση ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ενισχύει την ολιγαρχία εντός της ολιγαρχίας με την έννοια ότι ένα μέρος της στοχεύει να ενισχύσει τη θέση του σε βάρος των άλλων ολιγαρχικών. Γι αυτό και παρατηρούμε ότι η σύγκρουση είναι σκληρή ανάμεσα στα ολιγαρχικά κόμματα.

Ο κ. Χάσικος του ΔΗΣΥ

Οκ. Χάσικος, βουλευτής του ΔΗΣΥ υποστήριξε ότι είναι δικαίωμα της πλειοψηφίας να αποφασίζει. Ο κ. Χάσικος θεωρεί το αυτονόητο ως πολιτική θέση. Και από την άλλη βγαίνει ο εκπρόσωπος τύπου του ΔΗΣΥ και υποστηρίζει ότι ο ΔΗΣΥ απαντά μόνο σε επιχειρήματα!

Φυσικά ο κ. Χάσικος δε μας λέει γιατί δεν περιέχεται στις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΔΗΣΥ η συγκεριμένη θέση, ώστε να προβάλλει την κοινωνική νομιμοποίηση της θέσης του ΔΗΣΥ. Ή νομίζει ο κ. Χάσικος ότι τούτος ο τόπος έχει κτηνά που εξιοσοδοτούν εν λευκώ τον κάθε φεουδάρχη να ενεργεί κατά το συμφέρον του; Ευτυχώς, ο άνθρωπος δήλωσε ότι αποχωρεί από τη βουλή. Αυτό είναι προς τιμή του.

Ο κ. Μητσόπουλος του ΔΗΣΥ

Νέος άνθρωπος ο κ. Μητσόπουλος αλλά πάσχει από γεροντισμό των ιδεών. Τον έστειλάν σε μια εκπομπή να υποστηρίξει την τροποποίηση του εκλογικού νόμου. Και συνεχώς προέβαλλε ότι έκαμνε μια έρευνα στα άλλα μικρά κράτη και έχουν περισσότερους βουλευτές. Άρα θα πρέπει να αυξηθούν και στο μικρό κράτος της Κύπρου. Φυσικά η «έρευνα» του κ. Μητσόπουλου είναι μόνο για τον κάλαθο των αχρήστων. Απλώς δεν απαντά η έρευνά του και σε ένα άλλο ερώτημα:σε ποιο άλλο κοινοβούλιο στον κόσμο οι 11 από τους 63 βουλευτές είναι διορισμένοι ή ποσοστό 17% των βουλευτών;

Άλλο επιχείρημα του κ. Μητσόπουλου είναι ο τεράστιος φόρτος εργασίας των βουλευτών σε 21 επιτροπές! Έλεος κ. Μητσόπουλε! Το πρόβλημα είναι απλό, λιγόστεψετέ τις. Ή μήπως εκάμετε κάμποσες επίτροπες γιατι ο κάθε βουλευτής θέλει να είναι και πρόεδρος ή μήπως για να αδυνατούν τα μικρά κόμματα να παρακολουθούν τις εργασίες της βουλής; Και με βάση αυτό το σάπιο δεδομένο θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος;

Και το ΑΚΕΛ

Το ΑΚΕΛ επιχειρηματολογεί κενολογώντας αναφερόμενο σε «εκσυγχρονισμό» - δε μας λένε ποιο είναι το ΄συγχρονο στο οποίο θα πρέπει να προσομοιάσουμε- ή επικαλούμενο τα άλλα κράτη της Ευρώπης. Το τελευταίο είναι το ΄συνηθες επιχείρημα πολιτικής ανευθυνοποίησης της ηγεσίας του ΑΚΕΛ: για το κυπριακό φταίνε οι προηγούμενοι, για την οικονομία φταίει το παγκόσμιο και για τον εκλογικό νόμο η καταραμένη η Ευρώπη ! Οι άνθρωποι είναι ετερόφωτοι , οπόταν θα πρέπει να απευθυνθούμε στους υπεύθυνους των προβλμάτων γιατί το ΑΚΕΛ δεν κυβερνά, απλώς υλοποιεί τις θέσεις που του επιβάλλουν άλλοι. Ποιοι άλλοι φταίνε; Τα άλλα κόμματα, που αποσύρθηκαν από τη συζήτηση!Έλεος!

Επίσης το ΑΚΕΛ είναι κατηγορηματικό:δεν πρέπει να υπάρξει οικονομικό κόστος. Και ποιος σας πιστεύει;

Κάποτε, το 2003, εβάλετε χέρι στα δημόσια ταμεία με την κρατική χορηγία προς τα κόμματα με τη δέσμευση ότι θα ρυθμιστούν με νόμο τα οικονομικά των κομμάτων. Το κόμμα που δεν αποδέχεται οποιοδήποτε έλεγχο στα οικονομικά του είναι το ΑΚΕΛ. Μετά από 7 χρόνια ποιος θυμάται τις δεσμέυσεις του;

Οι νέοι πολιτικοί κατακτητές

Το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ είναι ουσιαστικά οι πολιτικοί κατακτητές της κυπριακής κοινωνίας. Κατά ανάλογο τρόπο που ένας ξένος κατακτητής χρησιμοποιούσε το πολιτικό σύστημα προς ίδιον όφελος, έτσι και τώρα οι ομοεθνείς κατακτητές χρησιμοποιούν το πολιτικό σύστημα προς ίδιον όφελος.

Φυσικά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην εθνική (από αλλοεθνείς) και την πολιτική κατάκτηση (από ομοεθνείς). Στη μια περίπτωση οι λαοί επικεντρώνονται να διώξουν τον ξένο κατακτητή και να αποκτήσουν την εθνική τους ελευθερία. Στην άλλη οι λαοί σταδιακά επικεντρώνονται να διώξουν τον ομοεθνή κατακτητή και να αποκτήσουν την πολιτική τους ελευθερία.

Το πολιτικό πρόβλημα επί του παρόντος είναι η βαρβάρότητα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που διακαώς στοχεύει και προωθεί τη διαιώνιση της εξουσίας της πάνω σε ανθρώπους, χωρίς να ντρέπεται καθόλου. Αυτοί οι νέοι φεουδάρχες, που νομίζουν ότι η κοινωνία είναι ιδιοκτησία τους και μπορούν να δένουν και να λύνουν κατά το δοκούν σε βάρος των συμφερόντων της, είναι το πρόβλημα.

ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ: μαζί στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου

Παρασκηνιακά, δηλαδή εκτός των επίσημων θεσμών του κράτους, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ Χρ. Πουργουρίδης συμφώνησαν σε αύξηση του αριθμού των βουλευτών κατά επτά. Οι έξι θα είναι επικρατείας, δηλαδή θα τους διορίζει ονομαστικά το κόμμα. Έτσι, εκτός από τους τέσσερις αρχηγούς των κομμάτων που εκλέγονται ελέω θεού , προστίθενται ακόμα έξι διορισμένοι από τα κόμματα.

Η ανοησία που προβάλλεται για νομιμοποίηση της επιλογής είναι εκπληκτική: από τη μια τα κόμματα υποστηρίζουν ότι θα μειωθεί η αντιμισθία των βουλευτών στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και την ίδια στιγμή λένε ότι την εξοικονόμηση θα τη χρησιμοποιήσουν για τη δημιουργία νέων θέσεων βουλευτών! Δηλαδή, περιπαίζουν ξεδιάντροπα τον περήφανο κυπριακό λαό. Και φανερώνει ποιο πραγματικά είναι το αληθινό τους πρόσωπο σε σχέση με την οικονομική κρίση, ότι δηλαδή για τα ίδια προέχει το κομματικό συμφέρον και όχι το κοινωνικό.

Το πιο εκπληκτικό είναι η θαυμαστή ομοφωνία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στο συγκεκριμένο ζήτημα:αυτό φανερώνει ότι οι αντιλήψεις τους για το πολιτικό σύστημα είναι ταυτόσημες. Ταυτίζουν το κράτος με το πολιτικό σύστημα , τα κόμματα μεσολαβούν ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία και αρχίζουν τη λεηλασία του κράτους, δηλαδή του δημόσιου πλούτου, δηλαδή του λαού.

Το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ ως γνήσιοι εκφραστές της πολιτικής ολιγαρχίας στην Κύπρο είναι πολύ λογικό να συνεργάζονται στη νομή του κράτους, δηλαδή του δημόσιου πλούτου, των προνομίων και της εξουσίας. Είναι αληθινά οι πολιτικοί κατακτητές της κοινωνίας και αποφασίζουν φυσικά όχι με βάση το συμφέρον της, αλλά το ίδιον και το κομματικό συμφέρον.

Τώρα αν ο ένας διακινεί το σοσιαλισμό και ο άλλος τον φιλελευθερισμό στην Κύπρο, αυτά είναι για κατανάλωση των αφελών πολιτών. Γιατί τα εν λόγω κόμματα από καιρό έχουν ανακαλύψει ότι το να πουλάς ιδεολογία στο λαό είναι ένας ασφαλής τρόπος να αρμέγεις το λαό.

Σε σχέση λοιπόν με το πολιτικό σύστημα, δηλαδή την πολιτική ως ρυθμιστικής λειτουργίας της κοινωνίας, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ όντας βαθιά αντιδημοκρατικά κόμματα, δηλαδή εξόχως ολιγαρχικά, είναι απόλυτα λογικό να συνεργάζονται στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου σε βάρος του λαού.

Και αυτοί οι δυο πολιτικοί που νοιάζονται για το καλό μας καλό θα ήταν , εφόσον κατέχουν δημόσιο αξιώμα, να δημοσιοποιήσουν την οικονομική τους κατάσταση, ώστε να γνωρίζει ο λαός αν κέρδισαν ή ζήμιωσαν, όταν τον υπηρετούσαν . Για να σταματήσουν και οι αφελείς πολίτες να τρώνε το κουτόχορτο που τους πλασάρουν επενδεδυμένο με βαθυστόχαστες αναλύσεις και ιδεολογίες.

ΥΓ Έχω την αίσθηση ότι η αγωνία για δημιουργία βουλευτών επικρατείας γίνεται για να βολέψουν ονομαστικά κάποιους από την οικονομική ολιγαρχία. Γιατί, σωστά διαβλέπουν ότι στον παρόντα χρόνο το πολιτικό κατεστημένο, δηλαδή οι κομματοκράτορες, μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από τους φορείς του χρηματιστικού πλούτου. Σε αυτά πλαίσια ο λαόςθα πληρώσει τους «φτωχούς» της οικονομικής ολιγαρχίας για να μην αμφισβητήσουν την πολιτική κομματική ολιγαρχία. Πάντοτε με τη βοήθεια του θεού, της ιδεολογίας και της βλακείας.

Τα κράτη κακοποιοί και η εξέλιξή τους

Σύμφωνα με το Νόαμ Τσόμσκι το κράτος κακοποιός ορίζεται ως το κράτος που θεωρεί ότι δεν δεσμεύεται από τους διεθνείς κανόνες. Ο Τζον Ρόουλς τα ονομάζει παράνομα κράτη.

Σύμφωνα με τον Τσόμσκι τέτοιο κράτος κακοποιός είναι οι ΗΠΑ. Θεωρούν ότι οι προκλήσεις εναντίον της ισχύος τους «δεν αποτελεί νομικό ζήτημα». Γι αυτό και δεν δεσμεύονται από το διεθνές δίκαιο. Το χρησιμοποιούν όμως , όταν τους συμφέρει «για να επικαλύπτει τις θέσεις μας με ένα ήθος».Σε αυτά τα πλαίσια οι ΗΠΑ φροντίζουν ο ΟΗΕ « να καταστεί απολύτως ανενεργός σε όλα τα μέτρα που λαμβάνει» και δε συμβαδίζουν με το συμφέρον τους. Ακόμα οι ΗΠΑ και οι Βρετανία είναι οι πρωταθλητές στην άσκηση του βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Μετά το 1990 η ρύθμιση των διεθνών σχέσεων με βάση την ισχύ ουσιαστικά επιβλήθηκε κυνικά από τις ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Φυσικά για τις ΗΠΑ κράτος κακοποιός είναι εκείνο που δεν υποκύπτει στα κελεύσματά της.

Το δικαίωμα να είσαι κράτος κακοποιός οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι πρέπει να το έχουν μόνο οι ίδιες και επικαλούνται την απροσμέτρητη ισχύ τους. Όμως διατηρούν το δικαίωμα να το μεταβιβάζουν «στους υποτελείς της κατά περίπτωση». Σε αυτά τα πλαίσια σε διάφορες χρονικές στιγμές ανέλαβαν το ρόλο του παραρτηματικού κακοποιού κράτους πολλά άλλα κράτη, ανάμεσά τους και το Ισραήλ και η Τουρκία. Γενικά τα κράτη κακοποιοί λειτουργούν ως δορυφόροι του αρχι-μαφιόζου. Ή, η χρήση της δύναμης από τα παραρτηματικά κράτη κακοποιούς γίνεται μόνο με την έγκριση του πιο ισχυρού, δηλαδή των ΗΠΑ.

Το πρόσφατο επεισόδιο με την απόπειρα αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας στη μεγαλύτερη ανθρώπινη φυλακή στον πλανήτη, τη Γάζα, ενέχει κάποια νέα στοιχεία σε σχέση με την εξέλιξη των κρατών κακοποιών. Το μεν Ισραήλ εφάρμοσε τη «θεωρία του τρελού» του Νίξον σκοτώνοντας εν ψυχρώ μέλη της αποστολής. Δηλαδή σύμφωνα με την ευγενική αυτή θεωρία των πολιτισμένων κρατών «ο εχθρός πρέπει να αναγνωρίσει ότι είμαστε παράφρονες και απρόβλεπτοι με εξαιρετικά καταστροφική δύναμη στα χέρια μας, έτσι ώστε να υποταχθούν στη θέλησή μας από φόβο». Το Ισραήλ είναι το κράτος κακοποιός που ενσπείρει το φόβο, σύμφωνα με την παραδοσιακή τακτική των κρατών κακοποιών.

Η αδυναμία της θεωρίας του τρελού είναι ότι στηρίζεται μονομερώς στο φόβο.Και το ξεπέρασμα του φόβου μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Γι αυτό και η θεωρία του τρελού φαίνεται να συμπληρώνεται στον παρόντα χρόνο και με τη θεωρία της ελπίδας. Αυτό το ρόλο ανέλαβε ο άλλος κακοποιός, η Τουρκία. Ο ένας κακοποιός στηριγμένος στη δύναμή του σκοτώνει και ο άλλος κακοποιός στηριγμένος στη δύναμή του προσφέρει την ελπίδα. Σίγουρα αυτή η συνταγή των ΗΠΑ είναι πολυ αποτελεσματική για τον έλεγχο των λαών της περιοχής. Και όλοι οι κακοποιοί κερδίζουν.

Στις προσεγγίσεις των κρατών κακοποιών η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει μόνο η κατοχύρωση των συμφερόντων της τοπικής και διεθνούς ολιγαρχίας μέσω του ελέγχου των λαών και των ηγεσιών. Και με το φόβο και την ελπίδα που προσφέρουν οι κακοποιοί ο στόχος στον παρόντα χρόνο φαίνεται ότι επιτυγχάνεται.

Τώρα αν τον έλεγχο της περιοχής συνεχίσει να γίνεται από το Ισραήλ μέσω της χρήσης βίας και φόβου ή από την Τουρκία μέσω της λεκτικής βίας και της ελπίδας, η ουσία δεν αλλάζει: εξασφαλίζεται ο έλεγχος της περιοχής. Και αυτό συμφέρει σε όλους τους κακοποιούς. Και δίνει και ένα καλό πρότυπο και για τους υποψήφιους κακοποιούς του πλανήτη. Για τους λαούς τα πράγματα είναι αδιέξοδα: δε συνιστά επιλογή ποιον κακοποιό θα διάλεξω!!!