Πολιτική διαφθορά: ένα "χαστούκι" προς τα κόμματα από τη Γενική Ελέγκτρια και η ανυπέρβλητη κομματική παχυδερμία

Η Γενική Ελέγκτρια σε επιστολή της προς το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών ( 31/12/2008)και και τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών (17/2/2009)ζητά να εξαιρεθεί ο Γενικός Ελεγκτής από την προτεινόμενη διαδικασία ελέγχου της χρηματοδότησης των κομμάτων «τόσο για λόγους αρχής όσο και για λόγους ουσίας».
Και γιατί ζητά να την αφήσουν έξω από αυτό το κομματικό παιγνίδι;
1.Αμφισβητεί την «αποτελεματικότητα του ελέγχου» που προτείνεται αφού δεν θα υπάρχει «λογιστικό σύστημα με ασφαλιστικές δικλείδες οι οποίες να διασφαλίζουν ότι όλα τα σχετικά έσοδα και έξοδα καταγράφονται πλήρως και με ακρίβεια στα λογιστικά βιβλία και να τηρούνται όλα τα υποστηρικτικά στοιχεία για τον σχετικό έλεγχο».
2.Δε θέλει να είναι συνένοχη σε μια νομοθετική ρύθμιση εξαπάτησης των πολιτών με την έννοια ότι «ενδέχεται να δίνουν και λανθασμένα μηνύματα προς τους πολίτες, ότι υπάρχουν ικανοποιητικές σχετικές νομοθετικές πρόνοιες και έλεγχος, ενώ δεν θα είναι πλήρεις»
3.«Δεν θα κατοχυρώνεται η διαφάνεια και δεν θα αποτελούν αποτρεπτικό μέτρο κατά του φαινομένου της διαφθοράς»
Ποια είναι η ουσία του ζητήματος;
Τα κόμματα δε θέλουν έλεγχο στα οικονομικά τους και θέλουν να συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση της αδιαφάνειας, του παρασκηνίου, της συνναλλαγής, της πολιτικής διαφθοράς.Όμως πιέζονται από το Συμβούλιο της Ευρώπης εδώ και πέντε χρόνια για να θεσπιστούν διαφανείς διαδικασίες ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων και των πολιτικών.
Οι κομματάρχες λοιπόν σκέφτηκαν να κάνουν μια νομοθεσία «εικονικού ελέγχου» των οικονομικών των κόμματων για να ρίξουν στάχτη και στα μάτια του κόσμου και του Συμβουλίου της Ευρώπης.Και έτσι να συνεχίσουν πια ανενόχλητοι τις συναλλαγές τους και τη διαφθορά τους.
Η Γενική Ελέγκτρια, την οποία ήθελαν τα κόμματα να χρησιμοποιήσουν ως μέσο ουσιαστικά για νομιμοποίηση της διαφθοράς , είπε τους να την αφήσουν ήσυχη για λόγους αρχής και ουσίας.
Φυσικά τα κόμματα ούτε που θα συγκινηθούν. Θα βρουν κάποιους άλλους να αναλάβουν τον «εικονικό έλεγχο» της χηματοδότησης των κομμάτων.Και οι πρόθυμοι είναι πολλοί: δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων και όλων των υψηλών ιδανικών , εννοείται της μάσας.
Εγώ λοιπόν έστειλα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (cao@audit.gov.cy) το ακόλουθο μήνυμα στη Γενική Ελέγκτρια:
Σας συγχαίρω για τη στάση που τηρείτε στο θέμα του ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων. Σε ένα γενικευμένο κλίμα σήψης και διαφθοράς είναι πολύ αισιόδοξο το γεγονός ότι κάποιος αξιωματούχος του κράτους αντιστέκεται και αρνείται να ταυτιστεί με απαράδεκτες καταστάσεις επικαλούμενος «λόγους αρχής και ουσίας».
Ως πολίτης νιώθω την ανάγκη να σας εκφράσω την υποστήριξή μου για την έντιμη στάση σας και να σας ευχαριστήσω γιατί συντηρείτε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Με εκτίμηση
Αντρέας Φ. Σταύρου
Υ.Γ. Ο καθένας έχει υποχρέωση να στηρίζει τα άτομα εκείνα τα οποία με την στάση τους εξυπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον. Στείλε λοιπόν και εσύ ένα μήνυμα στήριξης στη Γενική Ελέγκτρια ή ένα μήνυμα επίκρισης στα κόμματα και τους κομματάρχες. Έτσι θα συμβάλεις αποφασιστικά στη διαδικασία αυτο-εξευτελισμού των κομμάτων!!!

Απίστευτο: ανοιγοκλείνουν οι πόρτες του προεδρικού μεγάρου!!!

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωνε στις 23/2/2009 αναφορικά με τις μεταθέσεις στην αστυνομία και τις θορυβοποιές καταγγελίες του ΔΗΣΥ: «κοντά μου δεν ήλθε κανένας και δεν πρόκειται να έλθει και ούτε πρόκειται να ακούσω τέτοια πράγματα».
Το μήνυμα του Προέδρου είναι σαφέστατο ,σε σχέση με τα συμφραζόμενα πάντοτε: όχι στις παρεμβάσεις, όχι στο ρουσφέτι, τέρμα στη σήψη και τη διαφθορά. Αυτή είναι μια ελπιδοφόρα ερμηνεία της δήλωσης του Προέδρου.
Τώρα αν δούμε τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας σε σχέση με την κυβερνητική πολιτική και τις προεκλογικές διακηρύξεις, θα ανακαλύψουμε ότι τα πράγματα σίγουρα δεν είναι έτσι όπως ο Πρόεδρος δηλώνει, και μάλιστα τόσο κατηγορηματικά.
Στις 9/2/2009 ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ. Στεφάνου υπενθύμιζε στον τύπο - με αφορμή επιστολές /παρεμβάσεις/εξυπηρετήσεις προεδρικοσυμβούλων – «τη διακήρυξη του Προέδρου Χριστόφια ότι το Προεδρικό Μέγαρο είναι ανοικτό για τους πολίτες» και ανέφερε πως « πάρα πολλοί είναι οι πολίτες που απευθύνονται στην Προεδρία για επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν». Επίσης τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δηλώσει πως «δεν ήταν σε γνώση του Προέδρου όπως και πολλές άλλες επιστολές που αποστέλλονται σε υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες με τις οποίες προωθούνται προβλήματα προς επίλυση».
Ποιο είναι το συμπέρασμα;
Άλλα μας λέει ο Πρόεδρος και άλλα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ο ένας κλείνει το προεδρικό και ο άλλος το ανοίγει!!! Κλείνει για χάρη της αξιοκρατίας και ανοίγει για χάρη των «εξυπηρετήσεων»!!!

Για να ξεπεραστεί η αντίφαση, σκέφτηκα να βάλω σε μια λογική σειρά τα πράγματα:
1.Το προεδρικό μέγαρο είναι ανοικτό για τους πολίτες.
2.Οι πολίτες υποβάλλουν στους προεδρικοσυμβούλους τα αιτήματά τους.
3.Κανένας πολίτης δεν πάει στον Πρόεδρο.
4.Οι προεδρικοσύμβουλοι δεν ενημερώνουν τον Πρόεδρο για τις εξυπηρετήσεις των πολιτών.
Με βάση αυτή την προσέγγιση δικαιώνεται και ο Πρόεδρος και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος!!! Καμία αντίφαση, κανένα πρόβλημα!!! Επιτέλους ηρέμησα και ένιωσα και ωραία με την εφευρετικότητα του μυαλού μου!!!

Αργότερα, όταν το ξανασκέφτηκα, πάλι θόλωσε το μυαλό μου:
Ποια είναι η πολιτική του προεδρικού μεγάρου στο θέμα των εξυπηρετήσεων ή ρουσφετιών; Γιατί, δεν είναι λογικό ο προϊστάμενος του προεδρικού να λέει και να κάνει άλφα και οι υφιστάμενοι να λένε και να κάνουν βήτα. Οι υφιστάμενοι ενεργούν με βάση εντολές του προϊσταμένου.Άρα; Άλλα λένε μεταξύ τους κι άλλα σερβίρουν στον «αμαθή όχλο»; Και τι λένε μεταξύ τους; «Εσείς κάμνετε το βήτα και εγώ θα λέω το άλφα και θα κάμνω πως δεν ξέρω τίποτε"; Κάτι δεν πάει καλά.
Συνεπακόλουθο του πρώτου ερωτήματος είναι και το εξής: «τελικά ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;» Οι προϊστάμενοι ή οι υφιστάμενοι; Το κράτος ή το παρακράτος; Οι θεσμοί ή οι παρά – θεσμοί;

Και όταν απελπίστηκα να αναζητώ απαντήσεις σε αυτό δυσεπίλυτο πρόβλημα που ταλανίζει και εμένα και τον τόπο ολόκληρο, διερωτήθηκα: γιατι να μην έχω το δικαίωμα και εγώ και ο κάθε πολίτης να τους ελέγχω μέσα από πολιτικούς θεσμούς ώστε πριν πουν ή κάνουν κάτι οι πολιτικοί να γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να λογοδοτήσουν; Αφού είναι αντιπρόσωποι του λαού γιατί δεν αποδέχονται ο λάος να τους ελέγχει; Τι έχουν να φοβηθούν;
Όχι τίποτε άλλο, αλλά απλώς θα έβρισκα και μια απάντηση σε τόσα ερωτήματα που με συγχύζουν και με ταλαιπωρούν. Θα μου πείτε ίσως: «άκουε, βλέπε και μη ερεύνα»!!! Έχετε δίκαιο: πρέπει όλοι μαζί , ενωμένοι, να αναστήσουμε το μεσαίωνα!!!

Ο κ. Κύπρος Χρυσοστομίδης, το ασυμβίβαστο και η λογική της φίμωσης

Ο κύριος Κύπρος Χρυσοστομίδης ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος επί Τάσσου Παπαδόπουλου. Επί Χριστόφια έγινε Υπουργός Δικαιοσύνης. Παραιτήθηκε με αφορμή το σκάνδαλο με την απόδραση του ισοβίτη Κίτα. Έφυγε «δοξασμένος» λόγω της πολιτικής ευθιξίας που επέδειξε τότε.

Μόνο αυτά; Όχι, υπάρχουν και άλλα.
Ο κύριος αυτός όντας Υπουργός Δικαιοσύνης πρότεινε στη βουλή και ψηφίστηκε νόμος(13/11/2008) με τον οποίο καθίσταται δυνατόν η αστυνομία να μπορεί να παρακολουθεί τηλεφωνικές συνδιαλέξεις πολιτών χωρίς δικαστική απόφαση!!!Και το έπραξε κατά απομίμηση ενός νόμου που προώθησε και ο Σαρκοζί στη Γαλλία. Και το έπραξε αυτό, δηλαδή έδωσε μια ενεξέλγκτη δύναμη στην αστυνομία, τη στιγμή που ο ίδιος δεν μπορούσε να την ελέγχει, κάτι που αργότερα οδήγησε στην παραίτησή του!!! Και το έπραξε αυτό γνωρίζοντας ότι τέτοιες ρυθμίσεις είναι επικίνδυνες για την ελευθερία των πολιτών. Γιατί η παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των πολιτών, που καταργεί το δικαίωμα της ελεύθερης επικοινωνίας με διάφορα προσχήματα, ουσιαστικά λειτουργεί και ως μηχανισμός προληπτικής φίμωσης. Δηλαδή γνωρίζοντας ο πολίτης ότι μπορεί να τον παρακολουθούν, αυτολογοκρίνεται.

Μόνο αυτά;
Ο κ. Χρυσοστομίδης όντας Υπουργός είχε και δικηγορικό γραφείο το οποίο εκπροσωπούσε συμφέροντα που σχετίζονται με τα καθήκοντα της θέσης του ως Υπουργού. Ο κίνδυνος διαπλοκής είναι εξώφθαλμος. Όμως αυτός ο κίνδυνος δεν υπήρχε κανένας τρόπος να ελεχθεί. Γιατί δε λειτουργούσε η Επιτροπή Διερεύνησης του Ασυμβίβαστου των υπουργών και όχι μόνο. Και ενώ ο νόμος ψηφίστηκε από τη Βουλή στις 18/9/2008, το υπουργικό συμβούλιο δεν προχώρησε στο διορισμό προέδρου της επιτροπής με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί. Έτσι δεν ήταν δυνατό να ελεχθεί η διαπλοκή υπουργών γιατί ο νόμος ήταν ανενεργός!!! Τελικά το υπουργικό συμβούλιο διόρισε πρόεδρο της επιτροπής για το ασυμβίβαστο στις 18/2/2009 και αφού προηγήθηκαν δημόσιες καταγγελίες!!!

Μόνο αυτά;
Στις 18/2/2009 στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ δημοσιεύτηκε ως είδηση ότι ο κ. Χρυσοστομίδης όντας Υπουργός Δικαιοσύνης εκπροσωπούσε μέσω του δικηγορικού του γραφείου μια εταιρεία ηλεκτρονικού τζόγου.Με το δημοσίευμα αφήνονταν σαφείς αιχμές για διαπλοκή.
Ο κ. Χρυσοστομίδης υποστήριξε ότι όταν ενέγραψε την εταιρεία «θέσαμε εξ αρχής όρο να μην υπάρχει τζόγος». Τώρα πώς έθεσε τέτοιο όρο σε μια εταιρεία ηλεκτρονικού τζόγου, εγώ αδυνατώ να αντιληφθώ. Ηλεκτρονικός τζόγος σημαίνει ότι όποιος θέλει μπαίνει στο διαδίκτυο και ποντάρει!!!
Στη συνέχεια ο κ. Χρυσοστομίδης αποτάθηκε στο δικαστήριο και εξασφάλισε διάταγμα εναντίον της εφημερίδας με το οποίο απαγορευόταν να δημοσιεύσει οτιδήποτε για το συγκεκριμένο θέμα. Το διάταγμα στηρίχθηκε σε ένα αναχρονιστικό νόμο. Τα κόμματα και ο δημοσιογραφικός κόσμος στην Κύπρο και την Ελλάδα καταδίκασαν το γεγονός ως προσπάθεια φίμωσης.

Μόνο αυτά; Δυστυχώς όχι.
Το ενδιαφέρον είναι η αντίδραση του κ. Χρυσοστομίδη. Επικαλείται, σε ανακοίνωσή του γραφείου του, τα ανθρώπινα δικαιώματα για την προστασία «της υπόληψης και της τιμής του ατόμου»!!!
Ο κ. Χρυσοστομίδης συγχύζει την ατομική ελευθερία και την πολιτική ελευθερία. Η μια του επέτρεπε να έχει δικηγορικό γραφείο και η άλλη του επέτρεπε να είναι υπουργός. Είναι δύο ξεχωριστές ιδιότητες. Και τα ατομικά δικαιώματά του σίγουρα είναι απαραβίαστα. Όμως για την πολιτική του ιδιότητα, ως Υπουργός Δικαιοσύνης, ελέγχεται από τον καθένα γιατί είχε τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή όλων των πολιτών.
Τι κάμνει τώρα ο κ. Χρυσοστομίδης; Επικαλείται τα ατομικά δικαιώματα για να μη ελέγχεται από κανένα η δημόσια δράση του!!! Δηλαδή με επίκληση των ατομικών δικαιωμάτων οι δράσεις της εξουσίας δεν πρέπει να ελέγχονται!!! Λες και αφορούν οι δράσεις της εξουσίας μόνο το άτομο και όχι το κοινωνικό σύνολο!!!
Ο κ. Χρυσοστομίδης δυστυχώς γι αυτόν συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία της φίμωσης: της προληπτικής φίμωσης των πολιτών με την υιοθέτηση του νόμου του Σαρκοζί για τις παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των πολιτών και της φίμωσης του τύπου με την εξασφάλιση διατάγματος εναντίον εφημερίδας για το γεγονός ότι τον έλεγχε για την πολιτική του δράση!!!
Για ελευθερία, διαπλοκή, διαφθορά, ασυμβίβαστο θα μίλαμε τώρα;

Το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα: ποιος έχει τελικά την ευθύνη για τις μεταθέσεις στην αστυνομία;

Η σύγκρουση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ με την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ είναι στο απόγειό της. Πραγματικά ή εικονικά συγκρούονται. Γίνεται μεγάλη φασαρία στα ΜΜΕ. Αφορμή τώρα οι μεταθέσεις των αστυνομικών και το ρουσφέτι και η αξιοκρατία και η κομματικοποίηση. Και είναι και οι ...ευρωεκλογές στη μέση.

Πάντως υπάρχει σε ένα πράγμα ομοφωνία: υπάρχει σήψη και διαφθορά!!! Το δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αφορμή την υπόθεση Κίτα, το δηλώνει και τώρα ο κ. Αναστασιάδης με αφορμή τις μεταθέσεις στην αστυνομία.

Και αβίαστα ανακύπτει το ερώτημα: ποιος έχει την πολιτική και διοικητική ευθύνη για τις μεταθέσεις στην αστυνομία;
Λοιπόν ο κυβερνητικό εκπρόσωπος σε δηλώσεις του στις 17/2/2008 (Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών) με διαφώτισε τόσο πολύ και είπα να σας διαφωτίσω και εσάς.

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης έχει την πολιτική ευθύνη, δηλαδή είναι ο πολιτικός προϊστάμενος της Αστυνομίας.
Όμως ο Αρχηγός της Αστυνομίας υπάγεται απευθείας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δηλαδή πολιτικός προϊστάμενος ειδικά του Αρχηγού της Αστυνομίας είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στον οποίο υπάγεται, είναι υπό- του.
«Η εξουσία για τις μεταθέσεις είναι στον Αρχηγό της Αστυνομίας, είπε ο κυβερνητικό εκπρόσωπος. Όχι και η εξουσία, μάλλον εννοεί η αρμοδιότητα. Δηλαδή αυτός έχει τη διοικητική ευθύνη να αποφασίζει για τις μεταθέσεις. Κατανοητό.
Όμως τις μεταθέσεις δεν τις υπογράφει ο Αρχηγός της Αστυνομίας, αν και είναι ο αρμόδιος, δηλαδή διοικητικά υπεύθυνος.Τις υπογράφει εδώ και ενάμισυ χρόνο ο Βοηθός Αρχηγός Διοίκησης εκ μέρους του αρχηγού.

Ποιος είναι υπεύθυνος τελικά;
Κανείς, κανείς, κανείς, κανείς.
Φυσικά η αλήθεια να λέγεται: είναι αστείο να ζητάς υπεύθυνους και ευθύνες στο βασίλειο της σήψης και της διαφθοράς, όπως το ονομάζουν ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης.

Περί της ασυλίας των βουλευτών ή κατασκευάζοντας διαφθορά στη βάση μιας φεουδαρχικής έμπνευσης

Η είδηση το Γενάρη του 2009 στον τύπο ήταν λιτή: «Βουλευτική ασυλία στις ...κάμερες».
Η είδηση , όπως δημοσιεύτηκε στον τύπο το Μάιο του 2007, ήταν πιο συγκεκριμένη: «Ένας στους τρεις βουλευτές δεν πληρώνει το πρόστιμο από κάμερες».
Δηλαδή ένας αριθμός βουλευτών έχει την αντίληψη ότι οι νόμοι που ψηφίζουν ισχύουν μόνο για τους πολίτες, ενώ οι ίδιοι εξαιρούνται από το νόμο!!! Πιστεύουν ότι είναι υπεράνω του νόμου, ότι δεν υπάρχει ισονομία σε αυτό το τόπο. Παράλληλα και αφού αυτο-εξαιρέθούν από το νόμο, μιλούν στους «ιθαγενείς» για κράτος δικαίου, για δικαιοσύνη, για εφαρμογή των νόμων και άλλα πολλά. Δηλαδή μια απύθμενος υποκρισία για κατανάλωση από τον «αμαθή όχλο».
Πώς προέκυψε αυτή η αντίληψη;
Είναι κατάλοιπο της προγενέστερης φεουδαρχικής περιόδου, όπου στο προϋπάρχον δεσποτικό καθεστώς ο μονάρχης ήταν υπεράνω και του νόμου και της κοινωνίας. Και πιστεύουν ότι απλά τη θέση του ενσώματου μονάρχη αντικαταστάθηκε από το ασώματο κράτος. Οι ίδιοι ως φορείς εξουσίας δικαιωματικά μπορούν να απολαμβάνουν –έτσι πιστεύουν – τα προνόμια που είχε άλλοτε ο μονάρχης. Φυσικά από τότε η ανθρωπότητα έκανε βήματα μπροστά. Η ισονομία διασφάλισε την ισότητα ενώπιον του νόμου, κανένας να μην είναι υπεράνω. Ακόμα η πολιτική εξουσία νομιμοποιείται από τους πολίτες και υποτίθεται ότι οι αντιπρόσωποι της κοινωνίας εκπροσωπούν το κοινό συμφέρον και όχι το ίδιον συμφέρον.
Υπάρχει πράγματι κάτι που λέγεται ασυλία των βουλευτών ή είναι μια κατασκευή της πολιτικής ολιγαρχίας;
Το άρθρο 83 του Συντάγματος αναφέρει:
1. Οι βουλευται δεν υπόκεινται εις ποινικήν δίωξιν και δεν ευθύνονται αστικώς ένεκεν οιασδήποτε εκφρασθείσης γνώμης ή ψήφου δοθείσης υπ΄ αυτών εν τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
2. Ο βουλευτής δεν δύναται άνευ αδείας του Ανωτάτου Δικαστηρίου να διωχθή, συλληφθή ή φυλακισθή εφ΄ όσον χρόνον εξακολουθεί να είναι βουλευτής.

Το σύνταγμα λοιπόν παρέχει ένα προνόμιο στους βουλευτές σε σχέση με τους πολίτες: το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης δε έχει κανένα περιορισμό κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στη βουλή.
Σε σχέση με τα άλλα δικαιώματα των πολιτών δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφοροποίηση επί της ουσίας. Απλά για τα τυχόν αδικήματα των βουλευτών ακολουθείται μια διαφορετική διαδικασία. Ενώ ο πολίτης διώκεται σύμφωνα με τις διαδικασίες που ορίζει ο νόμος, για το βουλευτή απαιτείται άδεια από το Ανώτατο Δικαστήριο προκειμένου να διωχθεί.
Το σύνταγμα είναι σαφές. Τώρα αν σε επίπεδο πράξης τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί, φυσικά και δε δημιουργείται ασυλία γιατί απλούστατα παραβιάζεται το σύνταγμα. Αν η αστυνομία δεν καταγγέλλει τους βουλευτές, συνιστά παραβίαση του νόμου και της ίσης μεταχείρισης των πολιτών.
Αν ο Γ. Εισαγγελέας δεν αιτείται άδεια από το Ανώτατο Δικαστήριο για να διωχθεί ένας βουλευτής, επίσης συνιστά παρανομία. Και δεν έχει κανένα δικαίωμα ο Γενικός Εισαγγελέας να υποστηρίζει (ΠΟΛΙΤΗΣ 22/12/2006 ) «οι πλείστοι πολιτικοί, οι οποίοι παρενέβησαν για ευνοιοκρατική μεταχείριση εθνοφρουρού ή αξιωματικού, καλύπτονται από βουλευτική ασυλία»!!! Οι δηλώσεις του δε συνάδουν με το Σύνταγμα!!! Και από την άλλη να δηλώνει στη Βουλή (14/1/2009) ότι με τις κάμερες όλοι «είναι ίσοι κάτω από το νόμο»!!!Γιατί συνιστά κοροϊδία, αφού γνωρίζει προκαταβολικά ότι κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους!!!

Έτσι δημιουργείται μια ιδιότυπη ασυλία που στηρίζεται όχι στο σύνταγμα και τους νόμους, αλλά στα πλαίσια μιας πρακτικής που ενισχύει την αυθαιρεσία. Δηλαδή αν η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία που υπάρχουν υποτίθεται για να περιορίζεται η αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας, συνεργάζονται για να ακυρώνεται το σύνταγμα και οι νόμοι, τότε το αποτέλεσμα είναι η γενίκευση της αυθαιρεσίας. Και η γενικευμένη αυθαιρεσία δε συνιστά ασυλία για κανένα !!!
Φυσικά υπάρχει και ένα πρόσθετο ζήτημα. Όταν οι βουλευτές διαβεβαιώνουν επισήμως « πίστιν και σεβασμόν εις το Σύνταγμα και τους συνάδοντας αυτώ νόμους» τι εννοούν; Δηλαδή ποιο είναι το νόημα της διαβεβαίωσης, αφού υπάρχει η αντίληψη ότι οι νόμοι δεν ισχύουν για τους ίδους αλλά μόνο για τους πολίτες;
Το Σύνταγμα λοιπόν δεν κατοχυρώνει καμία ασυλία. Απλώς οι πολιτικοί και οι διαπλεκόμενοι επέβαλαν την ασυλία στα πλαίσια μιας πρακτικής που επιτρέπει τη διαιώνιση της ανισότητας, της διαπλοκής, της αυθαιρεσίας για εξυπηρέτηση συμφερόντων ξένων προς το κοινό καλό.Και η ασυλία είναι βασικός πυλώνας στην εκτροφή της διαφθοράς από τους πολιτικούς σε βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας. Και το πιο τραγικό είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και των κομμάτων την υποστηρίζει για προαγωγή τόσο του προσωπικού όσο και του κομματικού συμφέροντος. Είναι δηλαδή μιας κοινή αξία της πολιτικής ολιγαρχίας φεουδαρχικής έμπνεύσης . Γιατί και οι φεουδάρχες ήταν υπεράνω του νόμου, όπως ακριβώς και η πολιτική ολιγαρχία στις μέρες μας!!!

Περί νομιμότητας και πατρωνίας ή ένας διάλογος με το προεδρικό

Γράφτηκε στον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ στις 9/2/2008 ότι ο Υφυπουργός παρά τω Προέδρω και ο Διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου έστειλαν επιστολές στο Υπουργείο Υγείας με τις οποίες ζητούσαν εξυπηρέτηση για κάποιους πολίτες. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου επί του θέματος.
Είπε λοιπόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι οι επιστολές δεν μπορούν να θεωρηθούν ρουσφέτι.Είναι;
Είναι ρουσφέτι γιατί ο νόμος της βουλής για το ρουσφέτι αναφέρει: «Οποιοδήποτε πρόσωπο προσπαθεί με οποιοδήποτε τρόπο να επηρεάσει οποιαδήποτε αρχή, επιτροπή, συλλογικό όργανο ή οποιοδήποτε λειτουργό κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του...». Με τις επιστολές τους οι προεδρικοσύμβουλοι προσπαθούν να επηρεάσουν τη λήψη μιας απόφασης. Και αν δεν προσπαθούσαν κάτι τέτοιο, τότε γιατί έστειλαν την επιστολή; Για να καταναλώνουν το μελάνι; Κάθε χαριστική πράξη εκδούλευσης είναι ρουσφέτι. Και δε θα αλλάξει το νόημα των λέξεων γιατί έτσι θέλει η εξουσία.
Είναι και πατρωνία γιατί προωθεί την άτυπη, ανταλλακτική, δεσμευτική και προσωπική σχέση ανάμεσα στον πελάτη και τον πάτρωνα.
Είναι και μέσον γιατί οι προεδρικοσύμβουλοι χρησιμοποιούν τη θέση τους για να παρακαμφθούν οι νόμιμες διαδικασίες και να τύχει κάποιος ευνοϊκής μεταχείρισης την οποία κανονικά δε δικαιούται.
Είναι και πελατειακές σχέσεις αφού η ικανοποίηση αιτημάτων των πολιτών στη βάση της προσωπικής εξυπηρέτησης γίνεται με αντάλλαγμα την ψήφο.
Είναι και αντισυνταγματική -έχουμε και τέτοιο -γιατί παραβιάζει την ίση μεταχείριση των πολιτών. Και ενώ όλοι ορκιζονται «σεβασμόν και πίστιν στο Σύνταγμα», την επομένη επέρχεται απροσδόκητη λήθη.
Και έτσι καλλιεργείται ένα κλίμα ανομίας αγνοώντας πού οδηγείται η κοινωνία. Το δόγμα « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» στερείται οποιασδήποτε πολιτικής ή ηθικής νομιμοποίησης γιατί, κύριε Στεφάνου, ποιος θα «αγιάσει» τον σκοπό; Το κομματικό συμφέρον;
Είπε και άλλα ο κ. Στεφάνου. Ότι τα αιτήματα που προωθούνται στις διάφορες υπηρεσίες προς επίλυση εννοείται ότι αντικρύζονται στα πλαίσια της νομιμότητας!!!
Αν φυσικά τα αιτήματα που προωθεί το προεδρικό είναι στα πλαίσια της νομιμότητας, τότε τι είναι αυτό που ανάγκασε κάποιους πολίτες να καταφύγουν στο προεδρικό; Το γεγονός ότι παρανόμησαν αυτοί που νομότυπα απέρριψαν το αίτημά των πολιτών; Η Κύπρος τείνει να μετατραπεί σε ένα απέραντο τρελλοκομείο!!! Ή είμαστε όλοι πολύ βλάκες και δεν καταλαβαίνομε τα στοιχειώδη ή είμαστε πολύ έξυπνοι και αδυνατούμε να συνεννοηθούμε!!!
Η δήλωση του κ. Στεφάνου «περί νομιμότητας» είναι πονηρή. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η νομότυπη εξέταση ενός αιτήματος, όπως διατείνεται ο κ. Στεφάνου, αλλά αν ο νόμος καθορίζει ότι στα καθήκοντα του Υφυπουργού παρά τω Προέδρω ή ακόμα του βουλευτή είναι και η αποστολή τέτοιων επιστολών «ανθρωπιστικού χαρακτήρα». Και στα καθήκοντα των φορέων της εξουσίας δεν περιλαμβάνουν τέτοια «ιερή αποστολή».
Αυτά τα καθήκοντα αναλήφθησαν από τους πολιτικούς γιατί αδυνατώντας να καταθέσουν στην κοινωνία κάποια πρόταση για το κοινό μας καλό, βρήκαν ως μόνη διέξοδο την πελατειακή σχέση προς «άγραν ψήφων» για να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση.
Και για να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα και άραχνα, τέτοιες ενέργειες της εξουσίας εμπεριέχουν και θετικές προοπτικές για την κοινωνία!!!
Πρώτα από όλα επιβεβαιώνουν ότι οι πολίτες έχουν ανεπτυγμένη πολιτική αντίληψη. Δηλαδή δεν είναι «ψώνια» για να εκχωρούν τα πολιτικά τους δικαιώματα στους πολιτικούς χωρίς αντάλλαγμα. Και να τρων οι πολιτικοί και οι πολίτες να απολαμβάνουν ιδεολογίες και «θα». Αυτό είναι θετικό από την πλευρά των πολιτών γιατί υποδηλώνει μια πολιτική στάση που απορρίπτει την ταύτιση του κράτους με το πολιτικό σύστημα και την ιδιωτεία του πολίτη. Στη συνείδηση του πολίτη η κρατική εξουσία δεν είναι νομιμοποιημένη . Ή αλλιώς το πολιτικό σύστημα υστερεί σε σχέση με την ανθρωποκεντρική ανάπτυξη των Κυπρίων.
Το δεύτερο θετικό είναι πως απομειώνεται περαιτέρω η κρατική εξουσία.Μετά την απόσπαση της οικονομίας και της επικοινωνίας από το κράτος, οι πολιτικοί –μεταφέροντας την οικονομική λογική στην πολιτική- αποσπούν την πολιτική από το κράτος και την μεταφέρουν στα κόμματα. Έτσι απομειώνεται η κρατική εξουσία υπέρ των δυνάμεων της ολιγαρχίας –πολιτικής και οικονομικής. Αυτό σε ένα πρώτο στάδιο θα επιδεινώσει τη θέση του πολίτη. Αλλά θα είναι παροδικό. Το νόμο της δύναμης θα τον μάθουν πολύ εύκολα και οι πολίτες και μάλιστα με τον τρόπο που τον εφαρμόζει η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία!!!
Επί του παρόντος όμως το πρόβλημα είναι το ρουσφέτι, που δεν είναι «ρουσφέτι» αλλά ανθρωπιστική παρέμβαση , παράνομη μεν αλλά στα πλαίσια της νομιμότητας!!!

Το ρουσφέτι, η ανομία και η διαφθορά κομμάτων και πολιτικών ή με ποιο σκεπτικό αυτο-αθωώθηκα

Δυο ειδήσεις με χρονική απόσταση δημοσιεύτηκαν στον τύπο. Και οι δυο αφορούν το ρουσφέτι, την αστυνομία τα κόμματα και τους πολιτικούς.
Η μια είδηση: εδώ κλαίμε
Ο τέως υπουργός Δικαιοσύνης Κύπρος Χρυσοστομίδης, σε απαντητική επιστολή του προς το βουλευτή του ΔΗΣΥ Τάσο Μητσόπουλο, ημερομηνίας 19 Δεκεμβρίου 2008 (ΠΟΛΙΤΗΣ 24/1/2009), ανέφερε ότι «από παγκύπριο έλεγχο που έγινε στις Αστυνομικές Διευθύνσεις, δεν εντοπίστηκε να έχει υποβληθεί και να διερευνήθηκε οποιαδήποτε καταγγελία δυνάμει του άρθρου 105Α του Ποινικού Κώδικα, από την έναρξη της ισχύος του τροποποιητικού νόμου αρ.27(1)2001 μέχρι σήμερα. Με βάση τις πρόνοιες του εν λόγω νόμου, όποιος αποπειράται να επηρεάσει πρόσωπο ή πρόσωπα για να πετύχει ρουσφέτι ή όποιος διενεργεί πράξη ρουσφετιού είναι ένοχος ποινικού αδικήματος, το οποίο τιμωρείται, μεταξύ άλλων και με φυλάκιση. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης του κ. Μητσόπουλου, ο κ. Χρυσοστομίδης υποστήριζε ότι παρά τη μη διατύπωση καταγγελιών η νομοθεσία δεν έχασε τη χρησιμότητά της, υποδεικνύοντας ότι η νομοθεσία δίνει το σαφές μήνυμα της απαξίας και της καταδίκης κάθε νοοτροπίας ρουσφετιού και περαιτέρω αποτελεί, ως εκ τούτου, όπλο πρώτης γραμμής για κάθε ενδεχόμενο αποδέκτη επηρεασμού, ώστε να αποσοβεί οποιαδήποτε τέτοια προσέγγιση εν τη γενέσει της και πριν εκδηλωθεί».
Η άλλη είδηση: εδώ γελάμε
Στις 9/2/2009 δημοσιεύτηκαν και τα ακόλουθα στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και κάτω από τον τίτλο «Μπήκαν τα κόμματα στο χορό των μετακινήσεων αστυνομικών»: «Παράλληλα το παρασκήνιο για το ποιος θα πάει πού οργιάζει και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν κινήσει γη και ουρανό είτε για να μη μετατεθούν είτε για να τοποθετηθούν σε πόστα της αρεσκείας τους. Χαρακηριστική είναι η περίπτωση αξιωματικού για τον οποίο όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα έχουν ενδιαφερθεί ώστε να μη μετακινηθεί. Δέκτες παρεμβάσεων είναι τόσο ο Υπουργός Δικαιοσύνης όσο και ο Αρχηγός της Αστυνομίας».
Το συμπέρασμα: εδώ αυτο-φτυνόμαστε
Οι νομοθέτες ( κόμματα, βουλευτές) και οι φύλακες των νόμων (κυβέρνηση, αστυνομία) παραβιάζουν ασύστολα τους νόμους που οι ίδιοι έφτιαξαν. Αυτονόητα σύμφωνα με το νου τους, αφού πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι υπεράνω του νόμου και απλώς ισχύουν για τον «ηλίθιο όχλο».
Και επειδή δεν καταγγέλουν τον εαυτό τους στον εαυτό τους, βγαίνει και ο Υπουργός και λέει πως δεν έγιναν καταγγελίες!!! Και τονίζει και τη χρησιμότητα της νομοθεσίας!!! Δηλαδή περιπαίζουν τους πολίτες ανερυθρίαστα.
Και καλά, η δουλειά των ρουσφετολόγων είναι να περιπαίζουν τον κόσμο. Η δουλειά του κόσμου είναι να περιπαίζεται από τους ρουσφετολόγους;

Μάλλον μέσα στο κλίμα της ανεκτικότητας, του αμοιβαίου σεβασμού, του σεβασμού της διαφορετικότητας, της ειρήνευσης τα ερωτήματά μου είναι άκαιρα. Υποσκάπτουν τις νέες αξίες της τοπικής και διεθνούς ηγεμονίας. Συγχωρέστε με. Ως ένας ταπεινός δούλος θα υποταχθώ στη βούληση σας. Θα αυτοκαταγγελθώ και θα αυτομαστιγωθώ για να λυτρωθώ και να εξιλεωθώ.
Α, ξέχασα. Και θα βγάλω και μια ανακοίνωση που θα με αθωώνω!!! Όπως ακριβώς έκανε και ο κύριος Χρυσοστομίδης!!!

Ειρήνη για τη λύση ή λύση για την ειρήνη;

Όταν το 1958 οι Άγγλοι αποικιοκράτες προέβαλαν νέο σχέδιο λύσης του κυπριακού , το γνωστό Σχέδιο Μακμίλλαν, θέλοντας να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των Ελληνοκυπρίων ,διαφήμιζαν τα «καλά» του σχεδίου τους: « επάνοδον εις την ειρήνην με τον τερματισμόν της βίας». Φυσικά τότε οι Ελληνοκύπριοι δεν αποδέχτηκαν την «προσφορά ειρήνης» εκ μέρους των αποικιοκρατών.
Και μετά τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου και κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου το 1959, ο Μακάριος εγκωμιάζε με μια πανσπερμία όρων την ειρήνη: «ειρηνικός αγών», «ειρηνική δημιουργία», «άγρυπνος φρουρός της ειρήνης», «σάλπισμα ειρήνης», «στρατιώται της ειρήνης», «ειρηνικήν περίοδον», « ειρηνικόν στάδιον», «ειρηνικάς κατακτήσεις», «θα κερδίσωμεν την ειρήνην», «ειρήνη της νήσου» και άλλα πολλά. Ο λαός κατά πλειοψηφία ενέκρινε την πρόταση ειρήνης του Μακαρίου. Αλλά στα χρόνια που ακολούθησαν αιμοτοκυλίστηκε.
Είναι αναμενόμενο ένας φορέας εξουσίας εν όψει μιας διαφαινόμενης λύσης, να προβάλλει την ειρήνη για να εξασφαλίσει υποστήριξη μέσα στην κοινωνία στο σχέδιό του. Έτσι κάνουν όλοι. Το σύνθημα της ειρήνης κατοχυρώνει τον εκάστοτε ηγεμόνα, τοπικό ή πλανητικό.
Όμως ενάντια σε αυτές τις λογικές, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Δεν είναι η ειρηνική κουλτούρα που θα φέρει τη λύση. Δεν είναι ένοχος ο πολίτης για την απουσία ειρήνης, ώστε ολημερίς να προβάλλουμε τον πολιτισμό της ειρήνης. Αντίθετα, είναι το είδος της λύσης ενός προβλήματος που θα φέρει την ειρήνη.
Όποιος λοιπόν ενδιαφέρεται πραγματικά για την ειρήνη στην Κύπρο, πέρα από τις ασκήσεις επί χάρτου, κυρίως ενδιαφέρεται για το είδος της λύσης. Δηλαδή ποιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα θα εγκαθιδρυθεί, δηλαδή ποια κατανομή εξουσίας και πλούτου θα γίνει ώστε να διασφαλιστεί πως στο μέλλον δε θα έχουν τη δυνατότητα τοπικοί και διεθνείς ηγεμόνες να αιματοκυλίσουν το λαό. Γιατί αυτοί που σήμερα διατυμπανίζουν την ειρήνη είναι αυτοί που αύριο και με την ίδια ευκολία θα διατυμπανίζουν και τον πόλεμο.Γιατί και τον πόλεμο είναι οι πολιτικοί που τον αποφασίζουν και όχι οι λαοί.
ΝΑΙ λοιπόν στην ειρήνη όχι ως ιδεολόγημα ή μεταφυσική αναζήτηση αλλά ως πραγματικότητα που θα προέλθει από μια πολιτική λύση και που θα κατοχυρώνει ότι κανένας φορέας εξουσίας δε θα έχει τη δυνατότητα να αιματοκυλίσει το λαό.
Με απλά λόγια πολεμοκάπηλοι δεν είναι οι πολίτες αλλά οι τοπικοί και οι διεθνείς ηγεμόνες. Αυτοί έχουν ανάγκη να εκπαιδευθούν από τους πολίτες στα ζητήματα της ειρήνης. Να υιοθετήσουν την ειρηνική κουλτούρα, να απορρίψουν τη συστημική, τη δομική και την διεθνή βία. Και για να επιτευχθεί αυτό είναι αναγκαία η ανακατανομή εξουσίας υπέρ των πολιτών και των κοινωνιών. Και μέσα από τη λύση του κυπριακού προβλήματος.
Όσο η ειρήνη δεν αντιμετώπιζεται με πολιτικούς όρους,όσο δεν αντικρύζουμε κατάματα τα αίτια της βίας στις κοινωνίες, τότε όλοι θα υμνολογούμε την ειρήνη και θα κάνουμε πολέμους!!!