Ευχές

Εύχομαι ο νέος χρόνος
να αφήσει πίσω
τη βία και την τρομοκρατία των δυνατών
την απληστία των ισχυρών
την παθητικότητα των πολλών
την φτώχεια αρκετών
Και το 2009
να είναι πιο δίκαιο για όλους σε
ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Με πιο πολλά όνειρα
με πιο πολλές διεκδικήσεις
με περισσότερη ελευθερία και ισότητα
Και τα όνειρα των νέων να γίνουν μια ασφαλισμένη πραγματικότητα
για να μπορούν να ξαναονειρευτούν.

Η προστασία προσωπικών δεδομένων και οι κενολογίες του Προέδρου της Βουλής Μάριου Κάρογιαν

Σύμφωνα με την είδηση που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 2/12/2008 ο Πρόεδρος της Βουλής Μ. Κάρογιαν παρέλαβε την έκθεση της Επιτρόπου Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για το 2007.
Τι δήλωσε ο κ. Κάρογιαν; Πως η βουλή «λαμβάνει πάντοτε σοβαρά υπόψη και μελετά τις εκθέσεις του γραφείου της Επιτρόπου», και πρόσθεσε πως «εάν χρειάζεται , η βουλή είτε να τροποποιήσει ή να προσθέσει σε σχέση με τις νομοθεσίες».
Οι πιο πάνω δηλώσεις του κ. Καρογιάν αποτελούν κενολογίες, δεν έχουν κανένα απολύτως ουσιαστικό αντίκρυσμα και γίνονται μόνο για λαϊκή κατανάλωση. Γιατί:
Γιατί οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι αυτά που υποσκάπτουν την νομοθεσία και την Επίτροπο.Όπως δήλωσε ο βουλευτής Γ. Περδίκης (12/6/2008) «τη γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι»!!!
Η ίδια η Επίτροπος ενώπιον της Επιτροπής Νομικών της Βουλής δήλωνε στις 10/9/2008 ότι «τα κόμματα όχι απλώς με γράφουν, αλλά με γράφουν κανονικότατα»!!!
Στις 18/11/2008 μιλώντας η Επίτροπος ενώπιον της βουλής κατήγγειλε πολιτικούς, βουλευτές και κόμματα ότι παραβιάζουν προσωπικά δεδομένα πολιτών. Και αποκάλυψε πως μετέβη σε γραφεία κομματικής φοιτητικής οργάνωσης για έλεγχο σε σχέση με καταγγελίες και την έκλεισαν την πόρτα!!!
Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 14/9/2008 καταγγέλλει τα κόμματα που ψήφισαν το νόμο την ίδια στγμή τον παραβιάζουν!!! Και καταγγέλλει την επιλεκτική ευαισθησία των βουλευτών, όταν συζητούν περιπτώσεις προστασίας προσωπικών δεδομένων και απαιτούν από την Επίτροπο να είναι αυστηρή και αποτελεσματική, ενώ οι ίδιοι αρνούνται και να συνεργαστούν μαζί της, όταν εξετάζει καταγγελίες εναντίον τους!!!

Οι βουλευτές και τα κόμματα ψήφισαν ένα νόμο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων αλλά αρνούνται την εφαρμογή του για τους ίδιους. Οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι υπεράνω του νόμου και επικαλούνται την ασυλία τους για να παρανομούν!!! Αυτό που διδάσκουν οι κ.Βουλευτές είναι τη παρανομία και μάλιστα εκπαιδεύουν και τις φοιτητικές τους οργανώσεις να υιοθετούν την ίδια στάση!!!
Και τα όρια της υποκρισίας τους είναι χωρίς τέλος, αφού αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά τους ορκίζονται «πίστη και υπακοή στο σύνταγμα και τους νόμους του κράτους»!!! Και δεν έχουν κανένα δισταγμό στην παραβίαση των νόμων γιατί κριτήριο των επιλογών τους είναι η εξυπηρέτηση των προσωπικών και κομματικών συμφερόντων. Και εγκαθιδρύουν μια κοινωνία της ανομίας, ώστε στηριγμένοι στο δίκαιο του ισχυρότερου, στη δύναμη να εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Γι αυτό και θεωρώ τις δηλώσεις του κ. Καρογιάν ως κενολογίες για λαϊκή κατανάλωση. Γι αυτό και θεωρώ τα κομματικά φερέφωνα κάθε βαθμίδας ως τυφλά όργανα στον αγώνα της ολιγαρχίας εναντίον της κοινωνίας. Το πολιτικό πρόβλημα φυσικά είναι πότε θα εκλείψει η ανοχή της κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες λογικές και πρακτικές: στους θεατρινισμούς, στις υποκρισίες, στις παρανομίες των ισχυρών.

Η ανομία ή το ξεχαρβάλωμα των θεσμών ή περί κομματοκρατίας

Η κυβέρνηση αποφάσισε να διορίσει στη θέση του Ρυθμιστή Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών και Ταχυδρομείων τον Πόλυ Μιχαηλίδη. Ο κ. Μιχαηλίδης, προέρχεται σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου, από το χώρο της ΕΔΕΚ και η επιλογή του εντάσσεται στη νομή των διαφόρων αξιωμάτων από τα κόμματα και στις σχετικές ισορροπίες. Συνταξιοδοτείται τον προσεχή Μάρτιο και βρήκε τρόπο να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του για το κοινό μας καλό.
Δε θα αναφερτώ στη κομματοκρατία ούτε και στη γεροντοκρατία ούτε στην αναξιοκρατία ούτε και στην ανακύκλωση προσώπων σε διάφορες θέσεις. Δε θα σχολιάσω την αντίληψη των κομμάτων ότι το κράτος είναι λάφυρο προς διανομή ανάμεσα στα κόμματα.
Θα επικεντρωθώ στο νόμο για να αποδείξω ότι το καθεστώς ανομίας που εγκαθιδρύουν τα κόμματα, δε θα αφήσει τίποτε όρθιο και θα επιφέρει το νόμο της ζούγκλας. Είναι τόσο αδίστακτοι στην προώθηση του προσωπικού και κομματικού συμφέροντος, που ο νόμος έχει μόνο μια διάσταση, τον ψηφίζουμε για να τον παραβιάζουμε. Οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι υπεράνω του νόμου, μπορούν και τον ερμηνεύουν κατά το δοκούν και πωλούν κουτόχορτο στο λαό.
Ο νόμος λοιπόν προβλέπει για το διορισμό του Ρυθμιστή Επικοινωνιών: «Το Υπουργικό Συμβούλιο αφού διαβουλευθεί με την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, διορίζει ως Επίτροπο Ρυθμίσεως....».
Ο νόμος λοιπόν προβλέπει ότι, πριν το διορισμό από το Υπουργικό Συμβούλιο, γίνεται διαβούλευση με την αρμόδια επιτροπή της βουλής. Τι είναι η διαβούλευση; Στα πλαίσια της πολιτικής λειτουργίας υπάρχουν διάφορα στάδια: η διαβούλευση, η εισήγηση, η απόφαση, η επικύρωση, η εκτέλεση. Η διαβούλευση είναι το αρχικό στάδιο της ανταλλαγής απόψεων για διαμόρφωση εισήγησης προς απόφαση.
Η κυβέρνηση λοιπόν αφού διόρισε το Ρυμιστή Επικοινωνιών, ανακοίνωσε την απόφασή της στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Αυτή η διαδικασία προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των βουλευτών του ΔΗΣΥ γιατί δεν τηρήθηκε η νόμιμη διαδικασία. Και οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, ανεξάρτητα από μικροπολιτικές επιδιώξεις ή υποκριτική στάση, από νομική και πολιτική άποψη είχαν δίκιο.Ο νόμος είναι σαφής.
Ο Υπουργός των Συγκοινωνιών υπεραμύνθηκε της επιλογής του συγκεκριμένου προσώπου –δεν ήταν αυτό το πρόβλημα –και οι βουλευτές του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ θεώρησαν τη διαδικασία νομότυπη!!! Δηλαδή οι βουλευτές ψήφισαν ένα νόμο και στη συνέχεια εγκρίνουν νόμιμα την παραβίασή του με το σκεπτικό ότι είναι πλειοψηφία στη βουλή και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν!!! Αυτό που μετρά είναι οι συσχετισμοί δύναμης σε μια δεδομένη στιγμή και όχι ο νόμος!!! Συσχετισμοί δύναμης που είχαν διαμορφωθεί πιο νωρίς, στο παρασκήνιο και στη συναλλαγή ανάμεσα στα κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση.
Έτσι η βουλή αυτο-εξευτελίζεται και γίνεται τόπος επικύρωσης αποφάσεων που λαμβάνονται στο παρασκήνιο. Η βουλή σταδιακά χάνει το δια-βουλευτικό της χαρακτήρα και μετατρέπεται σε χώρο συνάντησης κομμάτων. Σταδιακά όλοι οι κρατικοί θεσμοί ξεχαρβαλώνονται, τα κόμματα θεωρούν το κράτος ως λάφυρο προς διαμοιρασμό, επικρατεί η ανομία και η δύναμη και όχι ο νόμος.
Φυσικά η λογική της δύναμης μεταφέρεται στο εσωτερικό των κρατών ως αποτέλεσμα της νέας τάξης πραγμάτων στον πλανήτη και την υιοθέτησή της από τις τοπικές δυνάμεις. Τα κόμματα δηλαδή με την πρακτική που ακολουθούν, γίνονται καλοί αγωγοί αυτού που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Σε αυτά τα πλαίσια το λεγόμενο κράτος-δικαίου αργοπεθαίνει και δίκιο πια είναι το δικαίωμα του ισχυρού να επιβάλλεται στον ανίσχυρο. Αυτή η κυρίαρχη λογική του συστήματος , όταν υιοθετηθεί και από την κοινωνία,τότε θα επέλθουν κοσμογονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.
Επί του παρόντοςη κοινωνία θα βιώνει την ολιγαρχία, το παρασκήνιο, τη συναλλαγή, τη διαφθορά των κρατούντων και, φυσικά, θα απαξιώνει όλο και περισσότερο τους πολιτικούς και τα κόμματα σε πείσμα των κομματικών φερεφώνων και των εξουσιολάγνων.Και οι πολιτικοί θα καταγγέλλουν την ανομία, τη σήψη και τη διαφθορά τους!!! Και η κοινωνία θα διερωτάται όλο κια πιο συχνά: «τώρα τι λέει αυτός;» Όσο οι πολίτες χαμογελούν με τα τερτίπια των πολιτικών και τους ανέχονται , τότε το σύστημα θα λειτουργεί. Όταν οργιστούν, τότε....

Δημοκρατία και διαμεσολάβηση ή οι εξεγερμένοι νέοι και το ΚΚΕ

Ένα από τα πολιτικά ζητήματα που έχουν αναδειχθεί με αφορμή την εξέγερση των νέων στην Ελλάδα είναι και η στάση του ΚΚΕ. Προέβαλε την θέση για «οργανωμένη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα» και παράλληλα επικεντρώθηκε στους «γνωστούς-αγνώστους , τους αντι-εξουσιαστές, τους αναρχικούς αφήνοντας και αιχμές κατά του Συνασπισμού για συνεργασία με τους πιο πάνω.
Η θέση του ΚΚΕ είναι συνυφασμένη με την ιδεολογία που εκφράζει και με το ρόλο του στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή το ΚΚΕ θεωρεί και είναι, όπως ακριβώς και τα άλλα κόμματα, διαμεσολαβητής ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία του κράτους. Το γεγονός ότι η εξέγερση των νέων ήταν α-διαμεσολάβητη, δηλαδή περιθωριοποιούσε τα κόμματα, ανέσυρε τα συντηρητικά και αντιδραστικά ένστικτα της ηγεσίας του ΚΚΕ για την οργανωμένη πάλη. Η α-διαμεσολάβητη πάλη των νέων καταργούσε στη πράξη τον αυτοκαθορισμένο ρόλο του ΚΚΕ, το μύθο που τους συνένωνε, ότι δήθεν είναι η έκφραση και η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος.
Η έννοια της οργανωμένης πάλης υπό την ηγεσία της κομματικής γραφειοκρατίας ή της εξαρτημένης οργάνωσης δεν περιέχει κάποια έμπρακτη αμφισβήτηση του υπαρκτού. Αντίθετα, συντηρεί το υπαρκτό πολιτικό και οικονομικό σύστημα στη βάση μιας άλλης προσδοκίας, μιας ελπίδας. Δηλαδή προβάλλει την αντίληψη ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία ένας δρόμος υπάρχει, η αλήθεια του κόμματος. Σε αυτά τα πλαίσια η κοινωνία είναι ιδιώτης , θεωρείται α-χειράφετη και ανίκανη να αρθρώσει αυτόνομο λόγο,έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει, αλλά και αυτή διαμαρτυρία πρέπει να διαμεσολαβείται. Η εξουσία είναι προνόμιο των κομμάτων αδιαμφίσβητητο, το κόμμα ΜΟΝΟ θα φέρει τη αλλαγή, αυτό ξέρει και αυτό πρέπει να αποφασίζει.
Αυτή η εξουσιοκεντρική-διαμεσολαβητική προσέγγιση της πολιτικής χαρακτηρίζει όλους τους κομματικούς μηχανισμούς, δηλαδή τις γραφειοκρατίες των κομμάτων. Είναι αυτή η λογική που συντηρεί τα κατεστημένα συμφέροντα και περιθωριοποιεί την κοινωνία. Και στη βάση της είναι βαθιά αντιδημοκρατική ή πιο σωστά ολιγαρχική.
Στον αντίποδα βρίσκεται η έννοια της δημοκρατίας. Το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας προϋποθέτει ότι η εξουσία σταδιακά εξασθενεί και η πολιτική αρμοδιότητα μεταφέρεται στην κοινωνία, που συγκροτείται ως δήμος. Η δημοκρατία είναι κατεξοχήν αντι-εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα. Στη δημοκρατία ο λόγος του πολίτη δε διαμεσολαβείται ούτε και αντιπροσωπεύεται γιατί αυτό συνεπάγεται την κατάργηση της πολιτικής ισότητας. Ο πολίτης είναι μόριον εντός του όλου και η επικοινωνία είναι οριζόντια και όχι ιεραρχική. Και φυσικά στη δημοκρατία είναι παράλογο να διαδηλώνει ο λαός γιατί αυτός αποφασίζει. Και είναι παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα , αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι, οι αντι-εξουσιαστές , χωρίς ηγέτες και παραδοσιακές οργανώσεις και περιφρουρήσεις εκφράζουν ένα νέο τύπο ανθρώπου, που βρίσκεται σε αναζήτηση νέων μορφών συλλογικότητας και μορφοποίησης νέων αιτημάτων. Αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι ή πιο σωστά οι ανώνυμοι, που δρουν συλλογικά χωρίς διαμεσολαβητές και συντονίζονται με την τεχνοδικτυακή επικοινωνία σε ένα άμεσο περιβάλλον τεχνητό και όχι φυσικό ή γραφειοκρατικό, με όρους ισότητας στην απόφαση και στη δράση, αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι είναι πολύ πιο δημοκρατικοί από τον κάθε γραφειοκράτη και εξουσιαστή της διαμεσολάβησης.
Και οι δυνάμεις της διαμεσολάβησης, με πρώτα τα κόμματα, θα ανακαλύψουν σύντομα ότι δεν έχουν καμία πολιτική απάντηση στις ανάγκες της κοινωνίας. Ήδη είναι παντελώς αποκομμένα από την κοινωνία και τους έχει απομείνει μόνο ένα όπλο για να συντηρηθούν, η χρήση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.Ήδη έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για να πολεμήσουν την κοινωνία, όταν θα τους αμφισβητεί. Θεωρούν , όπως ακριβώς οι φεουδάρχες, ότι είναι οι ιδιοκτήτες της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος και κάθε δράση της κοινωνίας είναι αντι- προς την αυθεντία και την εξουσία τους.
Η κοινωνία όμως απεγκλωβισμένη από τις ιδιοκτησιακές λογικές – κατάλοιπο της φεουδαρχίας – θα διεκδικήσει το αυτονόητο, δηλαδή το δικαίωμα στη ζωή, στην αξιοπρέπεια, στη χρήση των οικονομικών και πολιτικών αγαθών από όλους.Αυτό σημαίνει ρήξη με τους ιδιοκτήτες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα: Μια απόπειρα κατανόησης των εξελίξεων

Η εξέγερση των νέων και η πολιτική της διάσταση ή η κατανόησή της ως κοινωνικού φαινομένου ενέχει δυσκολίες, ιδιαίτερα όταν παρακολουθείς τις εξελίξεις από την Κύπρο. Αφενός γιατί είναι πρωτόφαντο φαινόμενο στο οποίο συμπυκνώνεται ένα παρελθον αλλά και ένα παρόν και αφετέρου γιατί οι νέοι δεν έχουν διατυπώσει με σαφήνεια νέα πολιτικά αιτήματα. Επί του παρόντος οι νέοι στην Ελλάδα συνεχίζουν τη δράση τους ενάντια στους μηχανισμούς καταστολής, ενάντια στην πολιτική του κράτους για ένα σωρό προβλήματα.
Την ίδια στιγμή οι παραδοσιακοί διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί, δηλαδή τα κόμματα, προσπαθούν να «αξιοποιήσουν» τις κινητοποιήσεις των νέων για το δικό του συμφέρον. Άλλοι προσπαθούν να τις ενοχοποιήσουν για να παραμείνουν στην εξουσία ( ΝΔ ), άλλοι να τις χρησιμοποιήσουν ως μοχλό πίεσης για να ανέβουν οι ίδιοι στην εξουσία (ΠΑΣΟΚ ),άλλοι τις αντιμετωπίζουν κριτικά για να διατηρήσουν το παραδοσιακό τους ρόλο στη βάση των δογμάτων τους (ΚΚΕ ), άλλοι στοχεύουν στην ενίσχυση της δικής τους εκλογικής δύναμης εκφράζοντας μια συμπάθεια προς τις νεανικές διαμαρτυρίες (ΣΥΝ) και άλλοι τις καταράζονται βλέποντας τον κίνδυνο να περιθωριοποιηθούν (ΛΑΟΣ).
Αν τα παραπάνω έχουν κάποια λογική βάση και δεδομένων των όσων δημοσιοποιούνται, τότε αβίαστα έχουμε μια σειρά από συμπεράσματα:

Ο ρόλος των κομμάτων
Η εξέγερση των νέων δεν είναι ελεγχόμενη από τα κόμματα, αλλά περισσότερο στρέφεται εναντίον τους ως μηχανισμών στήριξης του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Όπωσδήποτε δε λαμβάνει χώρα υπό την καθοδήγησή τους, αλλά γίνεται ερήμην τους.
Την ίδια στιγμή ο ρόλος των κομμάτων ως διαμεσολαβητών ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία ακυρώνεται στην πράξη. Η έννοια της διαμεσολάβησης υποχωρεί και επιτείνει την κρίση των κομμάτων και ως διαμεσολαβητών και ως φορέων εξουσίας.
Παράλληλα τα κόμματα βασικά συνεργάζονται, ανεξάρτητα από τις λεγόμενες ιδεολογικές διαφορές, στη συντήρηση του ρόλου της , δηλαδή της συντήρησης της υφιστάμενης εξουσίας τους. Εξαίρεση ίσως αποτελεί ο Συνασπισμός. Αναδεικνύεται έτσι ο συντηρητικός και ο αντιδραστικός ρόλος τους.

Η πολιτική
Η έννοια της πολιτικής, που εξελικτικά ταυτίστηκε αρχικά με τις δράσεις του κράτους και στη συνέχεια με τις δράσεις των κομμάτων και των διαφόρων οργανώσεων που «εκπροσωπούν» την κοινωνία, φαίνεται πως μετατοπίζεται προς την κατεύθυνση της κοινωνίας . Δηλαδή παρατηρούμε ότι στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων βρίσκονται οι νέοι που δρουν στους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό προδιαγράφει την απαίτηση της κοινωνίας για αμεσότερη εμπλοκή στην πολιτική διαδικασία.
Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το αίτημα των νέων για την παραίτηση του κ. Καραμανλή. Πίσω από αυτό το αίτημα ή σύνθημα βρίσκεται μια πολιτική πραγματικότητα, δηλαδή η απαίτηση για έλεγχο των αρχών και η απόδοση ευθυνών από την ίδια την κοινωνία και όχι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον ίδιο τον φορέα εξουσίας λόγω ευθυξίας!!!

Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα παραδοσιακά ΜΜΕ ουσιαστικά ταυτίστηκαν με τα κόμματα προσπαθώντας να διατηρήσουν το δικό τους μερίδιο εξουσίας. Όντας ένας από τους συντελεστές της πολιτικής είναι φυσικό ότι θα επικεντρωθούν, όπως και τα κόμματα και οι διάφορες οργανώσεις, να συντηρήσουν το υφιστάμενο πλαίσιο ως συνιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας. Γι αυτό και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να ταυτιστούν με τη συντήρηση και την αντίδραση για να διαιωνίσουν τον ανομιμοποίητο πολιτικό τους ρόλο.

Το νεό επικοινωνιακό υπόβαθρο
Καταλυτικό ρόλο στην επικοινωνία των νέων και το συντονισμό της δράσης τους είχαν οι νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας, δηλαδή τα κινητά τηλέφωνα και το διαδίκτυο. Αυτά τα επικοινωνιακά μέσα ουσιαστικά καθιστούν δυνατή την αδιαμεσολάβητη πολιτική λειτουργία των νέων και θέτουν στο περιθώριο την ανάγκη για μεσολαβητές (κόμματα, παραδοσιακά ΜΜΕ, διάφορες οργανώσεις). Τα νέα επικοινωνιακά μέσα προδιαγράφουν μια νέα προσέγγιση της πολιτικής και της σύνδεσης του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο στη βάση νέων συλλογικοτήτων.

Εργασία
Μέσα από τις κινητοποιήσεις των νέων φαίνεται ότι έχει ξεπεραστεί ανάμεσα στους νέους η αντίθεση της κοινωνίας των οικονομικών μεταναστών με την κοινωνία της εργασίας των πολιτών. Τουλάχιστον στο παρόν στάδιο φαίνεται ότι εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά συγκλίνουν στους ίδιους στόχους σε σχέση με την κρατική εξουσία και τους φορείς της.
Και ο μεν οικονομικός μετανάστης φαίνεται ότι διεκδικεί την ενσωμάτωσή του στην πολιτεία για να βελτίωσει τη θέση του αντιδρώντας στην πραγματικότητα της υπερεκμεταλλεύσης που βιώνει.
Από την άλλη ο πολίτης διαπιστώνει ότι, με την υπερπροσφορά εργασίας και την τάση της εργοδοσίας για απαλλαγή από τις ποικίλες υποχρεώσεις της προς τον εργαζόμενο, επιτείνεται η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον και επιδεινώνεται η οικονομική του θέση. Έτσι επιζητεί από το κράτος ένα καλύτερο αύριο.
Η ταξική σύγκρουση φαίνεται να υποχωρεί με την έννοια ότι δεν τροφοδοτείται από την αντιπαλότητα των κοινωνικών εταίρων στη διαδικασία της παραγωγής του προϊόντος για ποικίλους λόγους. Η αδυναμία του πολίτη να προασπίσει το συμφέρον του μέσα από την ταξική αντιπαλότητα, τον σπρώχνει να στραφεί αλλού, προς την πολιτική. Αυτή η προοπτική θα επιφέρει πρωτοφανέρωτες αλλαγές γιατί ουσιαστικά υποσκάπτει συνθέμελα τη λογική της εργασίας και της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος, όπως αυτή είχε οριστεί στα νεότερα χρόνια. Η πολιτική προσέγγιση της αναδιανομής στην πράξη προτάσσει μια νέα λογική, όπου ο πολίτης διεκδικεί τη βελτίωση της οικονομικής του θέσης ανεξάρτητα από τη συμμετοχή του στην παραγωγική διαδικασία!!!

Κράτος
Η φορείς της κρατικής εξουσίας ταυτίζονται πια με τη διαφθορά ή πιο σωστά η διαφθορά θεωρείται συμφυές στοιχείο του κράτους. Η αντίληψη αυτή ως συνείδηση της κοινωνίας θα έχει σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις τόσο για την υποβάθμιση στη συνείδηση του πολίτη της έννοιας της πολιτικής, όπως είχε γίνει κατανοητή μέχρι τώρα, στην ενίσχυση της κρίσης της κομματικής εξουσίας όσο και σε ένα νέο διεκδικητικό ρόλο για έλεγχο των πολιτικών από την κοινωνία
Παράλληλα το κράτος με απομειωμένη την εξουσία του λόγω της εκχώρησης /οικειοποίησής της από υπερκρατικά κέντρα ή αποδέσμευσης σημαντικών τομέων της κρατικής εξουσίας ,όπως η οικονομία και η επικοινωνία και κάποιες υπηρεσίες ή λόγω της αυθαίρετης οικειοποίησης της από τα κόμματα σε ένα εξωθεσμικό πλαίσιο παρασκηνίου και συναλλαγής, φαίνεται ανίκανο για οποιαδήποτε δράση, παρουσιάζεται ανάπηρο.
Η μη οριοθέτησή της δύναμης στη βάση του νόμου, η λογική της ταύτισης της πολιτικής με τους συσχετισμούς δύναμης καη σύνθεση των συμφερόντων διαλύει κάθε έννοια συνοχής της κοινωνίας και την μετατρέπει σε μια ζούγκλα, όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Η λογική της δύναμης και της ανομίας που επέβαλε το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο φαίνεται ότι την οικειοποιείται και η κοινωνία. Σε αυτά τα πλαίσια η κύρια αντιπαράθεση μάλλον θα είναι ανάμεσα στην κοινωνία και την κρατική εξουσία στη βάση νέων πολιτικών και οικονομικών αιτημάτων.

Κοινωνία της κρατικής επιτήρησης και καταστολής
Η επιλογή των φορέων της κρατικής εξουσίας τις τελευταίες δύο δεκαετίες να ενισχύσουν τους μηχανισμούς καταστολής και παρακολούθησης των πολιτών σε βάρος των ατομικών τους ελευθεριών , ήταν στη βάση της αντιδραστική. Οι φορείς της εξουσίας μπροστά στην αγωνία τους για τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στον κόσμο μετά το 1990 και με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας ή άλλων κινδύνων, ενίσχυσαν την αστυνομία και τους μηχανισμούς επιτήρησης με καταιγισμό αποφάσεων, αδιαφορώντας πλήρως αν επηρεάζονταν αρνητικά τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτή η προσέγγιση ήταν φυσικό να αποξενώσει περαιτέρω τον πολίτη από το κράτος και τους φορείς εξουσίας. Το γεγονός ότι οι νέοι εκλαμβάνουν το κράτος ως εχθρό ή αντίπαλο είναι απόλυτα κατανοητό. Η δολοφονία του Αλέξη ουσιαστικά έδωσε το έναυσμα για τη μαζική αντίδραση εναντίον ενός κράτους εχθρικού και δολοφόνου των νέων. Από την άλλη οι φορείς της κρατικής εξουσίας όντας αποξενωμένοι από την κοινωνία, δεν έχουν και πολλές επιλ0γές, δηλαδή έχουν μόνο μία: ενίσχυση της καταστολής και της βίας και της επιτήρησης!!! Σε αυτά τα πλαίσια το αντι-εξουσιαστικό κίνημα θα ενισχυθεί.

Διεθνής αντίκτυπος
Ο ανίκτυπος της εξέγερσης των νέων στην Ελλάδα ήταν σημαντικός και σε επίπεδο θεωρητικών προσεγγίσεων και σε επίπεδο ανάληψης δράσης. Αν αναλογιστούμε ότι στην Ευρώπη οι νέοι βιώνουν το ίδιο ή πανομοιότυπο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και τα ίδια αδιέξοδα, τότε ο συντονισμός και η παράλληλη δράση θα γίνονται πυκνότερα. Είναι λογικό ότι το συντονισμό των εξουσιών σε διακρατικό επίπεδο, θα ακολουθήσει και ο συντονισμός κοινωνιών στη βάση κοινών προβλημάτων και αδιεξόδων.

Συμπέρασμα
Η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα έχει τεράστια πολιτική σημασία και σηματοδοτεί την πορεία προς το μέλλον με εντελώς καινούριους όρους, όρους που με τίποτε δε θα αποδεχθούν οι σημερινοί συντελεστές της πολιτικής, δηλαδή τα κόμματα, τα ΜΜΕ και οι ιδιοκτήτες του οικονομικού συστήματος. Οι συντηρητικές δυνάμεις μπορούν να επιβραδύνουν τις αναπόφευκτες εξελίξεις. Όμως ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της μια νέα ατομικότητα που βρίσκεται σε διαδικασία δημιουργίας νέων συλλογικοτήτων. Αυτοί οι νέοι είναι το μέλλον.

Ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει παραίτηση

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αναγνωρίζει ότι είχε την πολιτική αρμοδιότητα για τους χειρισμούς που έγιναν και με τις πράξεις του ή τις παραλείψεις του έβλαψε την κοινωνία.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει αμέσως να παραιτηθεί και να αφήσει την πρωθυπουργική καρέκλα ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να επαναλάβει το ίδιο σφάλμα και να βλάψει το κοινωνικό συμφέρον.

Είναι αδιανόητο ένας πολιτικός να αναγνωρίζει την ευθύνη του για κάτι "κακό" και να προσποιείται ότι δε συμβαίνει και κάτι σοβαρό και να κατακρατεί την καρέκλα. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, όπως σημειώνει ο Κ. Τσουκαλάς στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 10/12/2008, «ο περί πολιτικής ευθύνης λόγος είναι ακόμη ένα άδειο ρητορικό σχήμα».
Όπως ακριβώς στην Κύπρο ο Υπουργός Δικαιοσύνης παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη σχετικά με την απόδραση του ισοβίτη κατάδικου Αντώνη Προκοπίου Κίτα, έτσι θα πρέπει να πράξει και ο κ. Καραμανλής.

Φυσικά το πολιτικό σύστημα δε θα αλλάξει με αυτή την πρακτική. Για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, η πολιτική ευθύνη δεν πρέπει να επαφίεται στην καλή προαίρεση του πολιτικού για να την αναλάβει, αλλά να έχει το δικαίωμα ο πολίτης και η κοινωνία να την αποδίδει. Αυτό είναι ένα ζητούμενο για ένα πιο δημοκρατικό μέλλον και λιγότερο εξουσιοκεντρικό.

Μια απόδραση ή η νεο-φεουδαρχία στην Κύπρο

Με αφορμή την απόδραση του ισοβίτη Αντώνη Προκοπίου Κίτα επανήλθε το θέμα της απόδοσης πολιτικών ευθυνών. Στο επίκεντρο της αναταραχής βρίσκεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κύπρος Χρυσοστομίδης.
Αρχικά ο κ. Χρυσοστομίδης ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη σκανδαλώδη απόδραση υποβάλλοντας την παραίτησή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όταν ο Πρόεδρος δεν την αποδέχτηκε, ξέχασε τις πολιτικές ευθύνες και παρέμεινε στη θέση του. Δηλαδή ο κ. Χρυσοστομίδης θεωρεί ότι η πολιτική του ευθύνη δεν είναι έναντι των πολιτών αλλά απέναντι στον Πρόεδρο που τον έχει διορίσει!!! Και θεωρεί ότι εφόσον ο Πρόεδρος δεν αποδέχτηκε την παραίτησή του, έχει απαλλαχτεί των όποιων πολιτικών ευθυνών!!!
Δηλαδή η ανάληψη πολιτικής ευθύνης εξαρτάται από ένα πρόσωπο, τον Πρόεδρο, όπως ακριβώς και την περίοδο της φεουδαρχίας. Ο μονάρχης έχει μια προσωποπαγή εξουσία και είναι το πρόσωπό του ανεύθυνο. Στις μέρες μας η ενσώματη εξουσία του μονάρχη έχει αντικατασταθεί από την α-σώματη εξουσία ενός νομικού μορφώματος, του κράτους. Ο κάτοχος της εκτελεστικής εξουσίας του κράτους ουσιαστικά διατηρεί τα κεκτημένα του μονάρχη της φεουδαρχίας, δηλαδή το προσωποπαγές και το ανεύθυνο.
Γι αυτό και ο κ. Χριστόφιας στην επιμονή των δημοσιογράφων για απόδοση πολιτικών ευθυνών στον Υπουργό Δικαιοσύνης, απάντησε στις 16/12/2008: «μπορεί να τίθεται και δεν δέχομαι την παραίτησή του. Πώς θέλετε να σας το πω διαφορετικά;” Αυτή τη προσέγγιση του κ. Χριστόφια είναι που ονομάζω κληρονομιά της φεουδαρχίας.
Φυσικά η αγωνία των πολιτικών στην Κύπρο είναι να μην αναληφθεί η πολιτική ευθύνη με παραίτηση. Να αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη μόνο λεκτικά, δηλαδή χωρίς κόστος. Γιατί η πρώτη παραίτηση στην πράξη, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και για τους άλλους πολιτικούς.
Γι αυτό και ο κ. Χριστόφιας αρνείται την παραίτηση του κ. Χρυσοστομίδη. Γιατί αν την κάνει αποδεκτή, πολύ πιθανόν να βρεθεί χωρίς Υπουργούς και όχι μόνο!!!
Το ερώτημα είναι το εξής: Αν οι πολιτικοί στην εργασία τους είναι ανεύθυνοι, ποιο μήνυμα στέλλουν στην κοινωνία; Και γιατί οι ίδιοι στην εργασία τους να είναι ανεύθυνοι και όλοι οι άλλοι υπεύθυνοι; Γιατί κρύβονται πίσω από την ασυλία και την έλλειψη πολιτικού δικαίου για να ενεργούν ως νεο-φεουδάρχες σε βάρος των πολιτών ή πιο σωστά των «υπηκόων»;

Η ανύπαρκτη πολιτική ευθύνη, η υπευθυνότητα των νέων και το εμπόριο της υποκρισίας των βολεμένων

Η πρακτική που ακολουθείται στο θέμα της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης είναι παντού η ίδια, εννοώ στα πολιτικά συστήματα της δύσης. Το διαπιστώσαμε και πρόσφατα στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Ο Υπουργός υποβάλλει την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο. Με την υποβολή παραίτησης αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για ένα δυσάρεστο έως τραγικό γεγονός που συμβαίνει στο χώρο της αρμοδιότητάς τους είτε για εξώφθαλμα λανθασμένες επιλογές.
Στη συνέχει ο Πρόεδρος ή ο Πρωθυπουργός δεν αποδέχεται την παραίτηση και την ανάληψη πολιτικής ευθύνης από τον αρμόδιο Υπουργό. Δηλαδή ο Υπουργός υποστηρίζει ότι έχει πολιτική ευθύνη και παραιτείται και ο αρχηγός της κυβέρνησης υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη και δεν παραιτείται!!!
Στη συνέχεια ο Υπουργός παραμένει στη θέση του μη αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, εφ΄ όσον έτσι όρισε ο αρχηγός της κυβέρνησης!!! Αυτά φυσικά είναι κωμωδίες και σκηνοθεσίες γιατί στο τέλος δεν αποδίδεται καμία πολιτική ευθύνη!!! Μάλιστα ο Υπουργός μπορεί κα να επαινεθεί γιατί έδειξε ευθυξία και υπέβαλε την παραίτησή του, παρόλο ότι παραμένει τελικά στη θέση του μη αναλαμβάνοντας τελικά τις πολιτικές του ευθύνες!!! Και έτσι η επίκριση μετατρέπεται και σε έπαινο!!!

Έτσι οι φορείς της εξουσίας (κόμματα, κυβέρνηση, βουλευτές ) δεν αναλαμβάνουν ποτέ την πολιτική ευθύνη. Και ενώ παρουσιάζονται ως οι ειδικοί στην πολιτική, οι πλέον αρμόδιοι, όταν έρθει η στιγμή της απόδοσης πολιτικής ευθύνης, εμφανίζονται ως αναρμόδιοι!!! Αυτές οι προσεγγίσεις των διαφόρων εξουσιαστών είναι συνυφασμένες με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα, που τους επιτρέπει να καρπώνονται ανεμπόδιστα πλούτο, προνόμια και εξουσία σε βάρος της κοινωνίας. Αυτή η πολιτική ανευθυνοποίηση είναι προϋπόθεση για την ύπαρξή τους . Γι αυτό και είναι αναγκασμένοι να εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους ώστε να είναι ανεύθυνοι και να εξαπατούν την κοινωνία. Στο οπλοστάσιό τους υπάρχουν τόσοι τρόποι πολιτικής ανευθυνοποίησης, που και το πιο πονηρό μυαλό, δε θα μπορούσε να συλλάβει.
Μερικοί από αυτούς είναι:
Επίκληση της άγνοιας: «δε γνώριζα, δεν ενημερώθηκα»!!! Όπως τα μωρά!!! Γιατί στον κόσμο των ενήλικων η άγνοια δεν αποτελεί στοιχείο ελαφρυντικό για τον πολίτη.
Μετάθεση της ευθύνης στους ιεραρχικά κατώτερους: «Φταίνε οι υπηρεσιακοί παράγοντες»!!! Εδώ επέρχεται σύγχυση του μυαλού στη σύλληψη του επιχειρήματος. Γιατί αυτονόητα είναι διαφορετική η πολιτική από τη διοικητική ευθύνη!!!
Μετάθεση του χρόνου λήψης απόφασης: « Ήδη διόρισα διερευνητική επιτροπή»!!! Εδώ προκαταβολικά δηλώνει αθώος και ψάχνει ενόχους στο μέλλον!!!
Μετάθεση της ευθύνης στους πεθαμένους: «Φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση»!!! Γι αυτό ακριβώς και οι πολίτες με τις εκλογές σας ανέδειξαν εσάς στην εξουσία; Για να λέτε ότι φταίουν οι προηγούμενοι;
Μετάθεση της ευθύνης στους πολλούς: «Ευθύνεται η κοινωνία»!!!Βασικά εδώ ενοχοποιείται το θύμα ή ο κανένας!!!
Προβολή της τραγικότητας των στιγμών ή η τέχνη της δραματοποίησης: «Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών»!!! Τούτο σημαίνει ότι η ευθύνες θα αποδοθούν μετά θάνατον!!! Προέχει η απόλαυση της τραγικότητας των στιγμών λες και η πολιτική είναι παράσταση ή τραγωδία!!!
Επιβολή του νόμου της μαφίας: «Σιωπή»!!! Αυτό υποδηλώνει ότι το πολιτικό έγκλημα έγινε από πολλούς φορείς και συντονίζονται οι φορείς της κρατικής εξουσίας και τα ΜΜΕ και το αποσιωπούν, ώστε να εξαφανιστεί στη συνείδηση των πολιτών, να θωρηθεί ως μη γενόμενο!!!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι που εξεγείρονται συμπεριφέρονται πολύ πιο υπεύθυνα από τους πολιτικούς!!! Για να υποστηρίξω ότι οι νέοι και λόγω ηλικίας έχουν κάποια ελαφρυντικά, ενώ οι πολιτικοί κανένα. Για να υποστηρίξω πως όση ανευθυνότητα και να δείξουν οι νέοι , σε σύγκριση με τους πολιτικούς είναι αγγελικά πλασμένοι. Για να υποστηρίξω ότι το πολιτικό έγκλημα θα έπρεπε να τιμωρείται πολύ αυστηρότερα γιατί βλάπτει πολλούς σε σύγκριση με το ατομικό έγκλημα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για κείνους που "εξεγείρονται" για την εγκληματική συμπεριφορά των νέων, αλλά σιωπούν για την πιο ζημιογόνα πολιτική εγκληματικότητα.
Για να εκφράσω την αηδία μου για την άμετρη υποκρισία αυτών που διδάσκουν την ανευθυνότητα, αλλά απαιτούν από τους νέους να είναι υπεύθυνοι.
Για να πω ότι επιλέγω τους δήθεν ανεύθυνους νέους από τους δήθεν υπεύθυνους πολιτικούς, δημοσιογράφους, πολίτες .
Για να πω τελικά ότι χίλιες φορές ταυτίζομαι με την αθωότητα ενός εξεγερμένου νέου παρά με την υποκρισία του κόσμου των βολεμένων και εφησυχασμένων.

Το ξέσπασμα των νέων και η υποκρισία του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου

Ορισμένα κόμματα και ΜΜΕ στην Ελλάδα άρχισαν το συνηθισμένο βιολί μετά την πρώτη αμήχανη αντίδραση.
Τι δεν κάνουν; Μα φυσικά το αυτονόητο, δηλαδή να προσπαθήσουν να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν το φαινόμενο, απαραίτητη προϋπόθεση για να εντοπίσεις τα αίτια και να αναζητήσεις λύσεις. Τέτοιες προσεγγίσεις είναι έξω από τα ενδιαφέροντά τους. Εξάλλου το δόγμα τους είναι σαφές: το σύστημα – κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό – που τους βολεύει εννοείται, είναι τέλειο. Δεν έχει κανένα ψεγάδι. Αυτοί λοιπόν που αντιδρούν, είναι απροσάρμοστοι, αντιδραστικοί, αντιεξουσιαστές, αντικοινωνικοί, αναρχικοί κλπ, κλπ, κλπ.. Αυτοί είναι οι ένοχοι!!!
Άρχισαν λοιπόν κάποιοι φορείς του κατεστημένου το συνηθισμένο τροπάριο, συνεπικουρούμενοι πάντοτε από μερικά ΜΜΕ.

Θυμήθηκαν το κράτος δικαίου!!!
Ποιο κράτος δικαίου; Αυτό που εξαναγκάζει τους νέους να βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το δίκιο τους;
Ποιος κράτος δικαίου; Αυτό που στηρίζεται μόνο στην ανοχή των πολιτών; Αυτό που στρέφει τους πολίτες εναντίον των άλλων πολιτών για να μπορούν μια χούφτα ολιγαρχικοί να καρπώνονται πλούτο, προνόμια και εξουσία;

Θυμηθήκαν και τη δημοκρατία !!!
Ποια δημοκρατία είναι αυτή που ο πολίτης είναι εξαναγκασμένος να διαδηλώνει για να ακουστεί; Σε μια δημοκρατία ο πολίτης δε θα διαδήλωνε, γιατί θα συμμετείχε στη λήψη των αποφάσεων για το μέλλον του. Και είναι παράλογο να διαδηλώνεις εναντίον του εαυτού σου!!!
Από κοντά και κάποιοι πολίτες εκφράζουν την οργή τους για τη συμπεριφορά των νέων.Γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία, γιατί αυτή η άμετρη υποκρισία;
Ποιος δίδαξε για δεκαετίες τώρα τους νέους με τρόπο συστηματικό την ανομία; Ποιοι μετέτρεψαν το σύνταγμα και τους νόμους σε τυπικές αναφορές χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο; Ποιοι ιδιωτικοποίησαν την εξουσία και προώθησαν το παρασκήνιο, τη συναλλαγή και τη διαφθορά; Ποιοι θεώρησαν ότι το κράτος είναι δικό τους λάφυρο προς διανομή;
Ποιοι δίδαξαν τους νέους ότι στην κοινωνία που ζούμε υπάρχει μόνο ένας νόμος, ο νόμος της δύναμης; Ποιοι ρύθμιζαν τις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας στις παρυφές των θεσμών και με μόνο κριτήριο την πολιτική, την επικοινωνιακή και την οικονομική δύναμη;
Ποιοι τέλος πάντων για δεκαετίες ολόκληρες κρυμμένοι πίσω από την ασυλία έπρατταν κατά το δοκούν; Ποιοι δίδαξαν τους νέους ότι ο νόμος ισχύει μόνο για τους κάτω και οι πάνω είναι υπεράνω;
Η ανομία και η δύναμη δεν ανακαλύφθηκαν ξαφνικά από τους νέους Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία τους εκπαίδευε συστηματικά για δεκαετίες. Τους εκπαίδευε να υποτάσσονται στο νόμο της δύναμης, το δίκαιο του ισχυρότερου.
Την ανομία και το νόμο της δύναμης οι νέοι τον έμαθαν από τους πολιτικούς, τα κόμματα και τους ισχυρούς οικονομικούς και επικοινωνιακούς παράγοντες.
Έμαθαν οι νέοι τους όρους του παιγνιδιού τους, Τους έμαθαν φυσικά όχι για να υποτάσσονται στις ορέξεις τους ,αλλά να τους χρησιμοποιούν εναντίον τους.
Στο ξέσπασμά τους λοιπόν οι νέοι χρησιμοποιούν αυτό που τους έμαθαν, την ανομία και τη δύναμη. Όμως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: το νόμο της ζούγκλας δεν τον ανακάλυψαν οι νέοι. Απλώς οι νέοι τον χρησιμοποιούν όπως και κάποιοι άλλοι.
Γιατί η δήθεν έκπληξη; Γιατί τόση υποκρισία; Γιατί τόσες φαιδρές κενολογίες περί κράτους δικαίου και δημοκρατίας;
Και το επιμύθιο του κάθε ολιγαρχικού: «στη δημοκρατίας δεν υπάρχουν αδιέξοδα».Καλά,η τωρινή αντίδραση των νέων είναι μια δημοκρατική διέξοδος;
Δηλαδή το ζήτημα/δίλημμα γι αυτούς είναι: με τους οπλοφόρους ή με τους κουκουλοφόρους; Οι εκπορνευτές της δημοκρατίας γίνονται με τη βούλησή τους καταγέλαστοι.

Αφιερωμένο στον Αλέξη

Ήταν νέος.
Δεν πρόλαβε να ταχύνει την αστραπή.
Δεν πρόλαβε να φέρει την άνοιξη.
Δεν πρόλαβε καν να πιάσει το
«ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και να το γδάρει ίσαμε το πι»
καθώς έλεγε ο ποιητής.

Και τον έγδαραν
οι οπλοφόροι
της κρατικής εξουσίας.

Ο κ. Χριστόφιας και η αξιοκρατία ή μια απόπειρα κατανόησης του διορισμού του κ. Πιττοκοπίτη

Φαντάζομαι ότι ο κ. Χριστόφιας, όταν θα διορίσει κάποιον, ανοίγει το προεκλογικό του πρόγραμμα - το συμβόλαιό του με το λαό - , διαβάζει με προσοχή τις δεσμεύσεις του και τις υλοποιεί κατά γράμμα. Η πολιτική με ανθρωπιά, το όραμα της δίκαιης κοινωνίας δεν του αφήνουν άλλες επιλογές.
Έπρεπε λοιπόν ο Πρόεδρος να διορίσει τα μέλη της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφορών. Άνοιξε το πρόγραμμά του και διάβασε με προσοχή:
«Η σχέση μας θα βασίζεται σε αρχές, αξίες και ιδανικά» και στις αρχές «της δημοκρατίας, της ισοπολιτείας και της κοινωνικής δικαιοσύνης». (σελ. 8 )
«Η χρηστή διοίκηση και η αξιοκρατία θα είναι απαραίτητο συστατικό της κυβερνητικής πολιτικής». (σελ. 25)
Και στο κεφάλαιο του προεκλογικού προγράμματός του για τη νεολαία (σελ 99) αναφέρει: «Χρειάζεται μεγάλος αγώνας, χωρίς ταλαντεύσεις και ημίμετρα , προκειμένου να επέλθει η ποιοτική αλλαγή στον τομέα της αξιοκρατίας και των ίσων ευκαιριών. ...Βασική προϋπόθεση είναι να απαντάς στις αναξιοκρατικές πρακτικές με την πρόταξη αρχών και θεσμών. Το πιο σημαντικό όμως είναι η αποδεδειγμένη πολιτική μας βούληση για εφαρμογή αρχών στα ζητήματα αξιοκρατίας».
Στη συνέχει ο κ. Χριστόφιας ρώτησε τον εαυτό του – ο διορισμός είναι αποκλειστικό προνόμιο του Προέδρου - :
Ποιος πληρεί τα πιο πάνω κριτήρια;
Ποιου η επιλογή αναταποκρίνεται στο συμβόλαιό μου με το λαό;
Ποιου η επιλογή ανταποκρίνεται στις αρχές της ισοπολιτείας, της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, των ίσων ευκαιριών , της χρηστής διοίκησης και της αξιοκρατίας;
Και τότε το μυαλό του κ. Προέδρου πήγε στον άνθρωπο που πληρούσε όλα αυτά τα προεκλογικά. Και το πρόσωπο αυτό ήταν ο κ. Πιττοκοπίτης. Έτσι ο Πρόεδρος διόρισε τον κ. Πιττοκοπίτη στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών με αντιμισθία 72 χιλιάδων ευρώ ετησίως.
Και στον κ. Χριστόφια έμεινε η απόφαση αρχών, ο λαός εισέπραξε τις προεκλογικές διακηρύξεις και οι νέοι ανακουφίζονται με την ελπίδα. Και το κατεστημένο με μεγάλη ικανοποίηση διαπιστώνει ότι ανακυκλώνεται στην κατοχή πλούτου, προνομίων και εξουσίας με τη μέγιστη δυνατή ομαλότητα.
Μεγάλη κουβέντα, τελικά, οι αρχές με ευελιξία: η ευελίξια είναι για τους πάνω και οι αρχές για τους κάτω.